Kendra Smith

I think I need to find a bigger place...
cause when you have more than you think, 
you need more space
Society, you're a crazy breed
I hope you're not lonely, without me
Society, crazy indeed...
I hope you're not lonely, without me.

Παλιό κρασί, διαλεχτό…απ’ τα αμπέλια της μακριάς κοιλάδας που πατούσαμε μικροί …μια εποχή…εκείνη την ωραία που κάποιοι την έντυσαν με μουσική και την ονόμασαν the days of wine and roses. Η αίσθηση της απλής μέρας, με πουλιά και ήλιο, με κορίτσια και κρασί. Αρώματα μέσα σε σκονισμένα μπουκάλια τώρα, στο κελάρι δίπλα σε φθαρμένα βινύλια με κιτρινισμένα εξώφυλλα. Κοιτάζω τις φωτογραφίες. Όλες ασπρόμαυρες, κι όμως αυτό το κόκκινο στην αύρα τους είναι σίγουρα από κρασί και τριαντάφυλλα. Μυρίζουν ακόμη ανυποψίαστα και ατρόμητα παιδιά που αρπάζονται από νότες καθώς αυτές πετούνε πάνω από τα κεφάλια τους, καπνό από την φλεγόμενη ουρά του κομήτη, ξύλο από παγκάκι πλατείας που τουλάχιστον σ’ αυτόν τον κόσμο δεν μπορεί να μιλήσει για να μας πει ιστορίες παλιές και να μας θυμίσει τα όνειρά…τότε, και χίλιες άλλες μυρωδιές που δεν τις αναγνωρίζουν, είναι από τα μέρη και τα ταξίδια…αύριο. 
Πίνω λαίμαργα μερικές γουλιές, νομίζω όμως ότι δεν με πιάνει όπως παλιά. Ας είναι, τουλάχιστον καλεσμένοι από τον ρυθμό, και την βαριά επιβλητική φωνή θα έρθουν χορεύοντας ξανά στον ύπνο μου αυτοί οι ευτυχισμένοι εφιάλτες. Αναρωτιέμαι καμιά φορά τι όνειρα να έβλεπε ο Syd Barrett. Και ο Tucker Crowe.   

Today it's dark outside
Now it's almost meaning less
Too little, too late.

Ύστερα συνάντησε τον μαέστρο της βρόχινης παρέλασης και μαζί του, μια (τι άλλο?) βροχερή μέρα με την καταιγίδα να τους κυνηγά, πήδηξε  πάνω σε ένα παλιό τραίνο γεμάτο περιπλανώμενους αλήτες, και τράβηξε δυτικά. Στα ίχνη των παλιών φυγάδων σαν τον Clay Alison. Όταν έφτασε πια στην ακτή κοίταξε τον μεγάλο ωκεανό, περιττό το βλέμμα, είναι η γνώση που λέει ότι πέρα, πιο πέρα από κει που φτάνει το μάτι είναι η Ανατολή. Και όταν το βαθύ κόκκινο στον ουρανό χάθηκε και πήρε να σκοτεινιάζει, σήκωσε το κεφάλι ψηλά και αυτός της ψιθύρισε με φωνή που τρεμόσβηνε σαν τα στολίδια του τις νύχτες του καλοκαιριού, όλα τα μυστικά του…το πιο ακριβό, τα μόνα αστέρια είναι αυτά που λάμπουν στα μάτια σου. 
Heart and Soul One Will Burn 

Ψυχεδέλεια, εντέλεια η παγίδα της ψυχής?. Πρόσεξε τι θα απαντήσεις εκεί μέσα από τις φλόγες κυρία Soul Giver. 

«Έχει μέσα του μία φωτιά πιο ήπια από του ρουμπινιού, φαίνεται ακόμα το λαμπερό μωβ του αμέθυστου, υπάρχει το γαλαζοπράσινο του σμαραγδιού, και όλα λάμπουν σε μια απίστευτη ενότητα. Κάποιες από τις αστραποβόλες λάμψεις του ανταγωνίζονται όλα τα χρώματα του ζωγράφου, και κάποιες άλλες το χρώμα της φλόγας από το θειάφι που καίγεται, όταν ζωηρεύει από το λάδι.» Ο Πλίνιος γεννήθηκε πολύ νωρίς για να μπορέσει να περιγράψει και την μουσική των Opal, αλλά δεν πειράζει. Είναι σαν να άκουγε μόνο δίχως να κοιτάζει.

In the valley of the morning sun,
All is lost, all is one consider

Ξαφνικά μπροστά σου 5 δρόμοι.  Να φύγεις, να εξαφανιστείς. Διαλέγεις τον έναν, αυτόν που οδηγεί βαθιά μέσα στο δάσος, εκεί από όπου ακούγεται μελωδία του παλιού αρμόνιου. Δύναμη μαγική, αρχαία Τευτονική –ίσα που ανασαίνει ακόμη στην προφορά σου, μαζί με τα χαμηλά σύννεφα της ευρωπαϊκής σκοτεινιάς- σ’ οδηγεί. Το πες και 'συ στην τελευταία σου φορά πάνω στην σκηνή 13 χρόνια πριν, όταν κάποιος απ’ το κοινό σου ζήτησε το Magick Power. “No. I’m already living that.” 
Ακόμη και πριν διαβάσω αυτό όμως δεν έψαξα την απάντηση της φυγής σου στο μυαλό του Syd η του Tucker. Πιο ταιριαστά για σένα μου φάνηκαν τα παρακάτω λόγια του Henry David Thoreau: 

I went to the woods because I wished to live deliberately, to front only the essential facts of life, and see if I could not learn what it had to teach, and not, when I came to die, discover that I had not lived.