Stagger records
2010
Το καταλαβαίνω, δεν έχουν το καταλληλότερο όνομα για να γίνουν η επόμενη αγαπημένη μπάντα, και ο ομώνυμος τίτλος του δίσκου θα μπορούσε να τους στερήσει οποιαδήποτε προοπτική να παλέψουν έστω τον αγώνα.
Το ότι είναι Γάλλοι επίσης, και γράφουν στη μητρική τους γλώσσα, τους καταδικάζει σχεδόν από τα αποδυτήρια.
Το ότι είναι Γάλλοι επίσης, και γράφουν στη μητρική τους γλώσσα, τους καταδικάζει σχεδόν από τα αποδυτήρια.
Το όνομα της εταιρίας όμως από την οποία κυκλοφορεί ο δίσκος, της Stagger records δηλαδή, με τον μικροσκοπικό αλλά πολύ καλό κατάλογο της, και τον Mark Steiner να τον υπογράφει, εξασφαλίζει για αρχή ένα πρώτο άκουσμα. Και μια προσεκτικότερη ματιά στην σύνθεσή τους την ώρα που ξεκινάει η μουσική προσθέτει στην περιέργεια την ανυπομονησία.
Δίπλα στα άγνωστα –σε μένα- ονόματα της Delphine 13 και του Do Caillierez, βρίσκονται ο Joe Hell των Oberkampf στην φωνή, ο Jean Zundel κάποτε στο μπάσο των Dazibao πλέον στην κιθάρα των Youpi Youpi Yeah, και o Dimi Dero που το πρόσφατο Sticky Singers με τον Tex Napalm παρουσιάστηκε πριν λίγους μήνες από εδώ (και αυτές τις μέρες κυκλοφορεί τον τρίτο προσωπικό του δίσκο σε παραγωγή του Rob Younger). Μαζί τους σε ένα από καλύτερα κομμάτια του δίσκου, το Cette existence n’ existe pas, και ο Warren Ellis με το βιολί του.
Ωραία παρέα είναι τα παιδιά έτσι όπως μαζευτήκαν, και δεν θα μου έκανε καμία εντύπωση αν το στούντιο που ηχογράφησαν τα 10 τραγούδια του δίσκου ήταν ένα υπόγειο κάπου στη St.Denis, που γέμιζε μετά τα μεσάνυχτα από τις πόρνες και τους μικροεγκληματίες της γειτονιάς. Γιατί αυτά τα σκοτεινά επικίνδυνα Παριζιάνικα blues, μόνο σε τέτοια μέρη και παρέα με τέτοιους ανθρώπους θα μπορούσαν να γραφτούν. Σαν ένα γαλλικό film noir, μια περιπλάνηση στην νυχτερινή μεγαλούπολη και τους κακόφημους δρόμους της.
Η πόλη μοιάζει να στοιχειώνει τον δίσκο όπως έχει γίνει πολλές φορές στο παρελθόν από το Idiot μέχρι το From her to eternity. Η ακόμη και πρόσφατα στο ομώνυμο των Νέοϋορκέζων Woman. Τα παραπάνω ονόματα θα μπορούσαν να μας δώσουν και το στίγμα της μουσικής τους, αν δεν το έκανε καλύτερα νομίζω η εικόνα του Jacques Brel με το τσιγάρο στο χέρι και μια αυστραλέζικη rock μπάντα πίσω του.
Το ομώνυμο εισαγωγικό κομμάτι θα μπορούσε να παιχτεί με επιτυχία στο ραδιόφωνο, το Aller plus loin θα γίνονταν ένα από τα αγαπημένα τραγούδια της παρέας του La Heine αν αυτοί γούσταραν rock ‘n’ roll, και για το Cette existence n’ existe pas θα ‘δινε πολλά ο Ellis να το έχει μεταφρασμένο στο Grinderman 2.
Όσο για το Je reste coi και την υποβόσκουσα απειλή του, γνωρίζοντας ότι αποτελεί το κορυφαίο τραγούδι εδώ μέσα, σου χαμογελάει σαρδόνια και αυτάρεσκα όπως καμιά φορά έκανε ο Jacques Mesrine.
myspace
Πρώτη δημοσίευση: εδώ
