Amigo
2010
Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, που πολυπληθείς επιστημονικές ομάδες ακόμη ψάχνουν νυχθημερόν να ανακαλύψουν, η χώρα των ξυλοκόπων του Βορρά ήταν η τρίτη μετά την Αμερική και την Αυστραλία, στην δεκαετία του ’80, που μπορούσε να υπερηφανεύεται ότι έχει μια πραγματική Garage Punk (με όλα τα παραφερνάλια) σκηνή.
Εικοσιπέντε χρόνια μετά την συλλογή A Real Cool Time, Distorted Sounds from the North της πάλι της Amigo, έναν δίσκο οδηγό για την τότε ακμάζουσα και σφύζουσα από νεανική ορμή Σουηδική σκηνή, και 17 μετά την Weird Out, έναν αποχαιρετιστήριο φόρο τιμής σ’ αυτήν από τον Massimo Del Pozzo και την εταιρία του Misty Lane, έρχεται το Real Cool Time Revisited να κλείσει θριαμβευτικά την τριλογία.
Εικοσιπέντε χρόνια μετά την συλλογή A Real Cool Time, Distorted Sounds from the North της πάλι της Amigo, έναν δίσκο οδηγό για την τότε ακμάζουσα και σφύζουσα από νεανική ορμή Σουηδική σκηνή, και 17 μετά την Weird Out, έναν αποχαιρετιστήριο φόρο τιμής σ’ αυτήν από τον Massimo Del Pozzo και την εταιρία του Misty Lane, έρχεται το Real Cool Time Revisited να κλείσει θριαμβευτικά την τριλογία.
Και ποια άλλη λέξη εκτός από το «θριαμβευτικά» θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει κανείς σ’ αυτό το διπλό CD με τα σαράντα τραγούδια που καλύπτουν ολόκληρη εκείνη την φαζαριστή δεκαετία?
Οι Sonics, οι Count Five, ο Link Wray, οι Q65, αλλά και οι Radio Birdman, η οι Flaming Groovies, μαζί με δεκάδες άλλα γνωστά, και κυρίως άγνωστα γκρουπ, αποτελούσαν τους ήρωες για όλα αυτά τα ξανθόπαιδα που εμφανίζονται εδώ (όπως και για πολλούς μελαχρινούς νοτιότερα), ώσπου κάποια στιγμή αποφάσισαν να φτιάξουν ένα συνήθως βραχύβιο συγκρότημα, βάζοντας έτσι και αυτοί, άλλος πολύ άλλος λιγότερο, ένα χέρι στην μετέπειτα γενική αποδοχή και καταξίωση των μεντόρων τους, μιας και εκείνα τα χρόνια οι περισσότεροι από αυτούς κοιτούσαν τον κόσμο ακόμη μέσα από την κρύπτη.
Οι Nomads φυσικά και δικαιωματικά ανοίγουν και πάλι τον χορό με το Third Bardiκο Five years ahead of my time (θα προτιμούσα ένα από τα δικά τους Where the wolf bane blooms η Lowdown Shakin’ Chills) για να ακολουθήσουν οι ορδές των Mod-Βίκινγκ με τους Crimson Shadows και το παντοτινό Even I tell lies, τους πρώιμους Creeps σαν Backdoor Men, αλλά και με το κλασικό τους She’s Gone, η Power pop των Watermelon Men, o οδοστρωτήρας του Don’t Put me down των Stomachmouths (με τα κλασικά ποντικίσια φωνητικά), οι Union Carbide Productions με την δύναμη των MC5 στην μουσική τους, να αναρωτιούνται τι γυρεύουν δίπλα σε όλους αυτούς τους Mods, και άλλοι πάρα μα πάρα πολλοί.
Όπως συμβαίνει σχεδόν κατά κανόνα σε όλες τις σκηνές και τις ανάλογες συλλογές (ας θυμηθούμε τα Children of Nuggets λίγα χρόνια πριν), οι γνωστές (στο σχετικό κοινό) μπάντες έχουν και τα καλύτερα κομμάτια, δίχως να αποκλείονται ευχάριστες εκπλήξεις από τα αουτσάιντερ σαν τους Slammers και το Don’t Push Me Around, και τους Bangsters με το Strangers.
Για το τέλος αφού τονίσουμε περίλυποι την απουσία του άπιαστου χιτακίου των Pyromaniacs, 96 Bye-Byes, και κάνουμε μια ειδική μνεία στην φοβερή εκτέλεση του This ain’t the Summer of Love των Blue Oyster Cult που υπάρχει εδώ μέσα από τους Nomads σε παραλλαγή δηλαδή τους Screaming Dizbusters, ας αφήσουμε τους κανονικούς Nomads να μας τα πούνε καλύτερα από το επετειακό live αφιέρωμα σ’ αυτή την συλλογή.
Πρώτη δημοσίευση: εδώ
