another list in the wall...2012

Δεν θέλω να ανακατεύομαι στις λίστες (ούτε στις νύχτες φυσικά) των άλλων, αλλά για αυτούς που ακούσαν στο The Seer τον καλύτερο δίσκο των Swans θα τους πρότεινα μόνο να ξανακούσουν την δισκογραφία τους, γιατί εμένα όλο αυτό το λιβάνι που έπεσε μου θύμισε κάτι κατεβατά στο αλήστου μνήμης ZOO, για τους «πάντα νέους» Rolling Stones της δεκαετίας του 90, που βάζουν όλους τους άλλους για πλάκα κάτω…τι να πω, μάλλον η νέα indie γενιά βρήκε τους δικούς της Stones…

Όσο για τον μπαρμπα- Neil που τον γουστάρω πολύ, εντάξει το Psychedelic Pill δεν είναι ο κλαυσίγελος του Americana, αλλά σεμνά παιδιά, ας έχουμε όλοι στον νου ότι ο χρόνος δεν χαρίζεται σε κανέναν...
Η περίπτωση δε των Allah-Las μάλλον είναι παρόμοια με αυτή των Strokes πριν δέκα χρόνια όπου όλοι έμοιαζαν να περίμεναν αυτούς για να ροκάρουν και λιγάκι ρε αδερφέ…οι φανς τους, ας κάνουν τουλάχιστον έναν κόπο να ακούσουν όχι τίποτα μαλλιαρό, ανατριχιασμένο και υπόγειο γκαραζ, ας μη ζητάμε πολλά, αλλά το τελευταίο EP των Greenhornes με τον Eric Burdon…βρετανική εισβολή…γιου νόου?

Γενικά μιλώντας, όπως πήγαινα από λίστα σε λίστα στο διαδίκτυο αντί να βρίσκω σ’ αυτές την προσωπικότητα και την αυθάδεια ενός fanzine, έπεφτα τις περισσότερες φορές πάνω στην νεκρική ακαμψία και την υπερβολική ΜΝΕ-ψία που χαρακτήριζε τις λίστες πολλών (όχι όλων ευτυχώς) συντακτών του Ποπ και Ροκ.
Κάπως έτσι φτάσαμε το κορυφαίο άλμπουμ για πέρυσι, το Pleasure Syndrome των Witch Hats να περνάει σχεδόν απαρατήρητο, για να βρίσκονται στην κορυφή φέτος αστειάκια τύπου Tame Impala…
Μιας που θυμήθηκα το Pleasure Syndrome, τέτοιον δίσκο δεν άκουσα φέτος, και μάλλον δεν θα ακούσω μέχρι το τέλος αυτής της δεκαετίας, αν και το ελπίζω…
Και οι παρακάτω 22 όμως, άλμπουμ και EP's, την έκαναν την δουλειά τους με το παραπάνω…ακολουθεί η περιβόητη λίστα –άντε ρε φίλε, τέλειωνε μας τα έπρηξες- σε τυχαία –περίπου- σειρά…για τα υπόλοιπα μη μουσικά πεπραγμένα του χρόνου που ξεψυχάει δεν έχω να πω τίποτα, ας σωπάσουμε τουλάχιστον από ντροπή…the road gets darker from here… 
Τέλος (το κοινό έχει αρχίσει να χάνει την υπομονή του και να πετάει αντικείμενα στην σκηνή), τέλος λέω, ευχές για το ερχόμενο σωτήριο νέο έτος δεν σας δίνω ακόμη, θα τις πούμε στην πρώτη του νέου χρόνου ανάρτηση…ως τότε να είσαστε όλοι καλά, σας ευχαριστώ και πάλι για την παρέα, και όπως το μεγάλο ίνδαλμά μου, η Μαρία Αλιφέρη (οι παλιότεροι την θυμόσαστε σίγουρα, δεν ξέχνιουνται αυτά) σας αγαπώ πολύ.  

The Lost Rivers – Sin and Lostness

The Three Blind Mice - Early Morning Scum

Gallon Drunk - The Road Gets Darker From Here

Graveyard Train - Hollow

Slim Wild Boar and his Forsaken Shadow - Tales from the Wrong Side of Town

Avondale Airforce - ST

Spencer P. Jones and The Nothing Butts - ST

The Chrome Cranks - Ain’t No Lies in Blood

The Dirty Three - Toward The Low Sun

Swans – The Seer

Circo Fantasma - Playing With Ghosts

Pop. 1280 – The Horror

The Process - ST

Hoodlum Shouts - Young Man Old Man

Slug Guts – Playin’ in Time with the Deadbeat

The Fatal Shore - Setting the Sails for El Dorado

Minor Mine – Out Of Heaven

Bloody Gears – Landscapes of Disease

Last Drive – News From Nowhere EP

Electric Jellyfish - Trouble Coming Down 7"

Sex Church – Somnambulist EP

Eric Burdon and the Greenhornes – ST EP

in girum imus nocte et consumimur igni

Πριν από μια ακόμη λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς, να μια άλλη, που άρχισε να γεννιέται στο μυαλό μου μετά την ανάρτηση του μικρού αποσπάσματος από το Κουρδιστό Πορτοκάλι, που την συνόδευε το I’m Eighteen…
13 τραγούδια για νεαρούς φίλους, νεανικές παρέες και αλητεία, κομμάτια από νύχτες, και νύχτες κομμάτια, που όταν ξημερώνει το γυρνάνε στην παράνοια, το δικό μας soundtrack, απ’ ότι τέλος πάντων, αξίζει να θυμάται κανείς, από εκείνα τα χρόνια που αναζητούσαμε την συνταγή της ανατροπής του κόσμου, όχι στα βιβλία, αλλά αλητεύοντας.
Δεν κάναμε και δεν υπήρξαμε ποτέ τίποτα σπουδαίο, μάλλον βάλαμε και τα δυνατά μας για να χειροτερέψουμε, για να φτάσουμε στο σήμερα, τόσα χρόνια μετά, χαμένοι για πάντα μεταξύ μας, σκορπισμένοι στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, ωθούμενοι όμως ακόμη από εκείνες τις εκρήξεις, εξακολουθώντας –με κάποιον τρόπο- να κάνουμε κύκλους μέσα στην νύχτα και v' αναλωνόμαστε απ’ τη φωτιά…στα πλάγια γράμματα είναι φυσικά ο Guy Debord, και στην μουσική επιμέλεια οι:

Deus Ex Machina – Even If We Loose (Motorpsycho LP, 1990)
 
Επειδή έχει χαραχτεί με κεραυνούς πάνω στην πλάκα ότι κάθε καλή συλλογή πρέπει απαραίτητα ν’ ανοίγει με ένα instrumental, έτσι κι εγώ δεν μπορώ να σκεφτώ καταλληλότερο για την περίσταση από τούτο εδώ το κομμάτι, που όταν παλιά είχαν ρωτήσει το συγκρότημα να πει δυο λόγια γι’αυτό, είχε πει περίπου τα εξής: «είναι αυτό που φωνάζει ο κόσμος στα γήπεδα…χάσουμε κερδίσουμε εμείς θα σας γαμήσουμε»…όπου το εμείς για μένα δεν πήγαινε σε τίποτε μεγάλες συλλογικότητες μα στους λίγους φίλους μιας παρέας, μιας άτυπης αδελφότητας, που τουλάχιστον για μια στιγμή μια λάμψη, τον δικό της κεραυνό στο σκοτάδι, έκανε πράξη αυτό ακριβώς που λένε τα πλάγια γράμματα λίγο πιο πάνω…παραφράζοντας ένα τραγούδι των Lonesome Southern Comfort Company: to brothers…wherever you are. 

God - My Pal (ST single, 1987)

I don’t like no one, you’re my only friend you don’t even like me…

Ή αλλιώς για να μη τα ξαναγράφω και σας και με κουράζω…με αντιγράφω:
Παράξενη ζάλη, δωμάτια, πολυκατοικίες, άνθρωποι και πρόσωπα που χορεύουν, φώτα στην ομίχλη γυρίζουν σαν τρελά, όλα είναι τρελά, ΑΥΤΟΣ είναι ο ρυθμός και η άσφαλτος λιώνει, νότες που πετούν σαν τους ανθρώπους πουλιά, μυρωδιά άγριας νύχτας.

Radio Birdman - Murder City Nights (Radios Appear LP, 1977) 

Ποιος άλλος θα μπορούσε να τραγουδήσει καλύτερα μια βόλτα ενός μάτσου Juvenile Delinquents στους νυχτερινούς δρόμους της πόλης, από τους σκληρούς του Σίδνει?
My brain is wired down to my hand
Gotta keep movin' 'cos you know I'm a man
  
Iggy and the Stooges - Search and Destroy (Raw Power LP, 1973) 

Συνεχίζοντας από το προηγούμενο κομμάτι: και αν κάποιος θα μπορούσε να το κάνει δεν είναι άλλος από τον Iggy με τους Stooges…αφιερωμένο σε όλα τα παιδιά εκεί έξω, στον δρόμο, με την καρδιά γεμάτη από ναπάλμ, που νιώθουν world’s forgotten boy… 

The Last Drive– The Bad Roads (Blood Nirvana LP, 1990)

Το τραγούδι που θα ανοίγει, η θα κλείνει την ταινία που θα φτιαχτεί μια μέρα για τους δικούς μας, κακόφημους δρόμους. Και να μην φτιαχτεί όμως δε τρέχει τίποτα αφού εμείς την έχουμε ζήσει, και οι σκηνές της υπάρχουν για πάντα στο μυαλό μας...όσο απ' αυτό μας απέμεινε τέλος πάντων...

Ramones - Somebody Put Something In My Drink (Animal Boy LP, 1986)

Αλάνια μου, του Ναυαρίνου, και της κάθε πλατείας του κόσμου παρτάλια,…η μισή μου καρδιά πάντα μαζί σας βρίσκεται…ήσαστε τα καλύτερα και πιο ξηγημένα παιδιά…
Another night out in the streets...και όλα τα επακόλουθα.

The Hydes - Out Tonite (ST single, 1997)

Η νύχτα συνεχίζεται μεγάλη, απέραντη, πάντα επικίνδυνη και σκοτεινή, μα οι endsville slum kings διψούν για ακόμη περισσότερο κίνδυνο και βρίσκουν τον δρόμο τους, φωτίζοντας το σκοτάδι με την φωτιά που καίει τους ίδιους. 

Johnny Thunders - I'd Rather Be With The Boys (Than Girls Like You) (Hurt Me LP, 1983)

Για να μαλακώσουμε λίγο...ένα τραγούδι για τα προβλήματα που ανακύπτουν όταν κάποιος από την συμμορία βρει γκόμενα…συνήθως είναι και ο περισσότερο είλωτας του αιδοίου απ’ όλους…γνωστές καταστάσεις, που πολλές φορές μπροστά στο δίλλημα, ο εμπλεκόμενος ειδικά αν είναι ο μόνος της παρέας που το αντιμετωπίζει, φτάνει να τραγουδάει πικρόχολα το ρεφρέν…το μάθαμε από τους Rolling Stones, αλλά το αγαπήσαμε από τον άτακτο Johnny.

Μωρά στη Φωτιά – Κάτω στη πόλη (ST LP, 1987)

Τραγούδι φτιαγμένο για να τραγουδιέται χορωδιακά, (πολύ) δυνατά και φάλτσα, από παρέες που…έχουν πιάσει το νόημα…κι ας μην υπάρχει…ή μάλλον ειδικά γι’ αυτό.

Στερεο Νοβα – Προάστια (ST LP,1990)

«Σάββατο νύχτα στο ρολόι στην πλατεία
παραμένεις μια ζωή στην αλητεία»

Σκληρή εποχή, ω εποχή, μου θυμίζεις…τον δρόμο, το πιο ωραίο κλαμπ στην πόλη, -έτσι κι αλλιώς που λεφτά να πάμε σε κανονικό- με τα αναπαυτικά του ξύλινα παγκάκια για την ώρα του τσιλ άουτ, και μερικά φτωχά τσογλάνια με αυτοσχέδια, από καταλόγους πίτσας χωνιά στο στόμα, να ραπάρουν  (σ)τα προάστια.

Agent Orange – Cry For Help In A World Gone Mad (Living In Darkness LP,1981)

Μερικές σκέψεις για τους παλιούς φίλους από τον Mike Palm και τους Agent Orange, σε ένα ερμηνευμένο με το πάθος της αληθινής αντρικής φιλίας τραγούδι, όπου όλα, φίλοι, παρέες, νύχτες και αλητεία, γίνονται παρανάλωμα του πυρός, καίγονται σαν βαμπίρια όπως η μέρα η μακριά ξημερώνει. Συγκλονιστικό όπως και ολόκληρος ο δίσκος.

Grinderman - Go Tell The Women (ST LP, 2007)

Για το τέλος, δύο κομμάτια για λίγο μεγαλύτερα παιδία…ο Cave με την συμμορία δίνουν το πρόσταγμα για μια έσχατη, ηρωική αλλά καταδικασμένη και μάταιη έξοδο… 

Go Tell The Women We Are Leaving!

Εν Πλω – Φίλοι (ST LP,1989)

Πώς να τελειώσει αυτή η κραυγή? Δεν ξέρω…μπορεί κάποιοι, όλοι, μαζί κι εγώ από εκείνη την παρέα να έχουμε γίνει μεγαλώνοντας τα μεγαλύτερα καθίκια, αλλά πάλι μετά τα είκοσι όπως λέει και ο Celine μούτρα είναι αυτά που έχει ο άνθρωπος? Και ποιος μπορεί να ξεφύγει απ’ αυτό? Κανείς, αλλά αυτό δεν μπορεί να αλλάξει τίποτε, στο ότι εκείνοι οι φίλοι βρίσκονται πια σε έναν άλλον, πολύ μακριά απ’ τον δικό μας χωροχρόνο, απόρθητο και άπιαστο, όπου η άκρη της νύχτας δεν φτάνει ποτέ, όπου εξακολουθούν να κάνουν κύκλους μέσα της, αλητεύοντας, και να τους καταβροχθίζει η φωτιά…

*Η φωτογραφία από το La Heine, δεν θυμάμαι από πια σκηνή, αλλά θυμάμαι τα κουδούνια που χτυπούσαμε στο άσχετο άγρια μεσάνυχτα μόνο και μόνο για να ενοχλήσουμε τον κόσμο -ναι τα καλόπαιδα-  και έτσι, σαν επίλογος, από Τα μπλουζ του πρίγκηπα Παύλου, αλλά και της διαλεχτής παρέας, το τελευταίο τετράστιχο από το -ύμνο του σκάρτου φίλου- Αν ήσουν φίλος:

Είμαστε ωραία και αλανιάρικα παιδιά

αλλά αν γουστάρεις, είμαστε και από τα άλλα
κι αν εσύ τώρα πλατσουρίζεις στα ρηχά 
εμείς γνωρίσαμε και κύματα μεγάλα.

do you like the sound of steps on dead leaves?

Για τους -πολλούς- συνταξιούχους αναγνώστες του blog, που μόλις πήραν το τελευταίο τους χριστουγεννιάτικο δώρο, για τους δημόσιους που κι αυτοί το χαιρετούν σαν πλοίο που βγαίνει απ’ το λιμάνι, για τους ιδιωτικούς (και ελπίζω όχι ιδιώτες) που το πήραν κακήν κακώς, και φυσικά για όλους τους άλλους, άνεργους η όχι, που έλαβαν και πάλι το τρίτο το μακρύτερο, η -πολυπληθής θέλω να τονίσω για ακόμη μια φορά- συντακτική ομάδα του orphan drugs, αφού  παρέλαβε κι αυτή το τρίτο της, αποφάσισε μετά από θυελλώδεις συνελεύσεις και εξοντωτικά ξενύχτια, να προσφέρει κι αυτή το κατιτίς της για να συμβάλει στην ανύψωση του ηθικού και το εορταστικό κλίμα των ημερών…

Λεφτά να δώσουμε από εδώ δεν έχουμε, και ο Σελίν που συμμετείχε δια επίγειου αντιπροσώπου στις συνελεύσεις λέει ότι αν δεν έχεις να προσφέρεις χρήματα στους φτωχούς καλύτερα να σωπαίνεις, μα εφόσον η πνευματική και…ακουστική τροφή μας περισσεύει…ιδού η χειμωνιάτικη συνέχεια της καλοκαιρινής συλλογής not dark yet, but it’s getting there… 
Do you like the sound of steps on dead leaves? (Burroughs-ζικός όπως και το εξώφυλλο) ο τίτλος της, τα κομμάτια που περιέχονται τα βλέπετε στο οπισθόφυλλο, και αρκεί ένα κλικ στον σύνδεσμο κάτω από αυτό, για να την έχετε σπίτι σας…

get the dead leaves 

Εγώ, και τα άλλα ορφανά του blog σας χαιρετούμε προς το παρόν, τις ευχές μας τις δίνουμε δια μέσω της πιο γλυκιάς φωνής που πέρασε απ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο, της φωνής του Joey Ramone, παραθέτουμε και ένα δείγμα της συλλογής, ένα από τα κομμάτια που δεν έχουν ακουστεί από εδώ, το Sooner or Later των Black Ice, έτσι για να ανεβάσουμε και την επισκεψιμότητα του γυναικείου κοινού, και επιφυλασσόμαστε να επανέρθουμε σύντομα με…λίστες…

sometimes bad news travels slowly...turn out the music machine

Καμιά φορά, ακόμη και σ’ αυτόν τον κόσμο όπου όλοι τα ξέρουμε και τα μαθαίνουμε όλα πια, τα άσχημα νέα αργούν να φτάσουν σε μερικές γωνιές.

Έτσι και στην δική μου σχεδόν ένα χρόνο μετά έφτασε η είδηση του θανάτου του Sean Bonniwell (16/8/1940 - 20/12/2011), τραγουδιστή, συνθέτη, και κιθαρίστα των Music Machine, που χρεώνεται επίσης και το λανσάρισμα του σήματος κατατεθέντος του ίδιου και της μπάντας, δηλαδή του γαντιού με τα κομμένα δάχτυλα, στην ποπ και ροκ κουλτούρα…

Έχω χρόνια ν’ ακούσω το (Turn On) The Music Machine (1966), του μοναδικού δίσκου που ηχογράφησαν μ’ αυτό το όνομα, (ο επόμενος βγήκε σαν Bonniwell’s Music Machine με μοναδικό μέλος απ’ την αυθεντική σύνθεση της μπάντας τον ίδιο, αν θυμάμαι καλά τα όσα έχω διαβάζει παλιά γι’ αυτούς), όπου στο εξώφυλλο οι χειριστές της μηχανής , με πρώτο τον Sean με κοιτούν σοβαροί και μαυροφορεμένοι.

Παρασύρομαι κι εγώ ψάχνοντας τα καινούργια κι ας ακούγονται πολλές φορές το ίδιο παλιά με το Turn On…σήμερα όμως, έτσι in memoriam που λένε, λέω να βάλω ν’ ακούσω ένα από τα πιο όμορφα και αγαπημένα μου garage punk τραγούδια, που μοιάζει να βασίζεται σε μια παλιά yiddish μελωδία, το The People in Me.

Στο καπάκι και η διασκευή που υπήρχε στο Braindrops (1991), των Fuzztones…

Περισσότερα για τον και από τον Sean Bonniwell, μπορείτε να διαβάσετε σε μια συνέντευξη του για το fanzine TimeMazine που υπάρχει αναρτημένη και στο wildthing.gr

this is about love and about soul

Βασικά είχα εδώ και λίγους μήνες τον καινούργιο τους δίσκο, το She Said, αλλά απέφευγα να τον ακούσω…το έκανα τελικά, γνωρίζοντας από την αρχή ότι ούτε Get it on θα είχε ούτε φυσικά Love. Ότι και να ‘ναι πάντως, μούφα δίσκο οι Colour Haze δεν πρόκειται να βγάλουν. 

Είναι και που έχω πεθυμήσει στονεριά μαλλιαρή και καλή, αλλά τελευταία όλο σε κάτι κρυφόμέταλλα της συμφοράς πέφτω, που ακόμη και αν μουσικά τα πάνε καλά, έρχεται η φωνή με τα μεταλλικά της απωθημένα (ως γνωστόν τίποτα σ’ αυτό τον κόσμο δεν είναι πιο εκνευριστικό από τους χεβι μεταλ τραγουδιστές) και τα γαμάει τη μάνα όλα…Είναι και που όσο σκληρά κι αν προσπάθησα στο παρελθόν το φρικιό και τον παλιοροκά μέσα μου δεν μπόρεσα ποτέ να τους πνίξω…τελικά.

Έτσι λοιπόν με όλα τ’ απαραίτητα στο τραπέζι, την μακριά κόμη να απουσιάζει όμως, είπα να θυμηθώ… δύο από τα κορυφαία rock τραγούδια όλων των εποχών, και δεν κόβω σπιθαμή απ’ το ψάρι! Ηλεκτρική μουσική για το μυαλό την ψυχή και το σώμα, δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακία …

Υ.Γ. Έχω καταφέρει να τους χάσω και τις δύο φορές που παίξανε εδώ…την μια μάλιστα φτάσαμε ως την πόρτα του Αν -καταϊδρωμένοι από τους Movie Star Junkies που είχανε προηγηθεί σε μια άλλη υπόγα- αλλά…εκεί βρήκαμε κολλημένο ένα χαρτί που έγραφε με μπολντ: σολντ αουτ…καλά για το Duna Jam απ’ όπου και η φωτογραφία δεν το συζητάμε, και ποιος δεν θα ‘θελε να είναι εκεί…παρηγοριέμαι όμως με την σκέψη ότι κάποτε θα οργανώσω κάτι παρόμοιο στον Real Hippie South, δηλαδή στη νότια Κρήτη…

             

come on, come on boatman

Ειλικρινά δεν ξέρω τι γίνεται τώρα στο rock κοινό, μιας που πάει καιρός που μονάζω στην αετοφωλιά μου, εγώ πάντως θυμάμαι παρέες που μπορούσαν από την μια στιγμή στην άλλη να περάσουν την κουβέντα απ’ τους Black Flag στον Ανέστη Δελιά και την ξακουστή Τετράς…τέλος πάντων, και να μην βάζει να ακούσει σπίτι του κάποιος, κάπου, κάποτε, θα έχει ακούσει κάποια εκτέλεση του Καϊξή του Χατζηχρίστου. 

Όπως έχω την εντύπωση το έχουν ακούσει, και αυτοί οι Αμερικάνοι, οι Hazy Loper, της ωραίας Out Of Round records, (κάπου παλιότερα έχουμε πει για το Χατζιδακικό Desert Ship των επίσης δικών της Darklings, με τον Patrik Kadyk των Hazy Loper στην σύνθεσή τους), αφού το θλιμμένο, νοσταλγικό, και...γαμώ τα κομμάτια, με το μπάντζο και το βιολί του, Lost My Way από τον τέταρτο και τελευταίο απ’ όσο γνωρίζω δίσκο τους, The Ballad of Lucy Grey (2006), έχει στην μελωδία του κάτι παραπάνω απ’ το κάλεσμα του Κωνσταντινουπολίτη βαρκάρη. 

Το σίγουρο πάντως είναι ότι δεν άκουσαν την εκτέλεση που υπάρχει μέσα στο «Απόψε στου Θωμά» (1991) του Κώστα Φέρρη και της Θέσιας Παναγιώτου με την…δεν έχω λέξεις, είναι φτωχό το λεξιλόγιό μου συγχωρέστε με, ερμηνεία του –σχωρεμένου πια;- Νίκου Μαραγκόπουλου, μα και την όλη ενορχήστρωση, γιατί αν την άκουγαν (ειδικά στην κατάσταση που πρέπει), θα τους είχε φύγει το κεφάλι και ακόμη θα έψαχναν να το βρούνε, δεν θα είχαν χρόνο να μπουν στο στούντιο και να ηχογραφούν…

* η φωτογραφία παρμένη από εδώ

Sons Of Lee Marvin

Επειδή πολύ έχει σοβαρέψει το πράμα, και χθες το βράδυ όπως διάβαζα το βιογραφικό των κυρίων Ted Zeppelin, Stu Manchu, Coz El Lobo Loco, και Kid Gloves, έσκασα χαμόγελο, και αυτό είναι πολύ σημαντικό, το κάνω κοπι πειστ, ρίχνω στην ζούλα κονιάκ στο τσάι, και σας αφήνω για σήμερα με έναν μεταλλαγμένο από το δάγκωμα ενός…Bogroach, Tom Waits…

Our Dads had beards and listened to rock. Our car seats were in V8s or straights, 2 cans and she'll be right mate.
We came up when punk was DKs and Hardons, we drank and we bonged on. Emo was Bob Mould in a three piece, Cosmic Psychos took our virginity.
Then we conquered Australia and Japan, Tasmania, Geelong and the Gong. The universe chucked a bunch of stuff at us and after breakdowns, breakups, fuckups and a death in the family we got up and did a third album. Like a bad dog crossed with a cockroach (or "Bogroach") SOLM refused to rollover and die, and hence the third record is a genius high watermark work that is older, wiser, but hasn't eaten and has been drinking all afternoon.

i was a teenage werewolf...i was looking like a boat

Όμορφος
ήταν ο λυκάνθρωπος
μέσα στο κακό δάσος του
τον πήραμε
στο καρναβάλι
και άρχισε
να κλαίει
όταν είδε
τον τροχό του Λούνα Παρκ.
Ηλεκτρικά
πράσινα και κόκκινα δάκρυα
έρρεαν
στα γούνινα μάγουλά του 
έμοιαζε  
σαν βάρκα
έξω στο σκοτεινό
νερό. 

image: Michael Landon σαν Tony Rivers στη ταινία I Was A Teenage Werewolf, 1959.
 text: To ποίημα A Boat του Richard Brautigan από το βιβλίο The Pill Versus The
Springhill Mine Disaster, Four Seasons Foundation, 1968 (πρώτη δημοσίευση 1959), 
μετάφραση…saunterer. 
music: The Kill Devil Hills - When The Wolf Comes από το Man You Should Explode, Torn and Frayed Records 2009.

Wall Of Death - Main Obsessions

Born Bad Records
2012

Λοιπόν ο δίσκος δεν στέκεται από την αρχή ως το τέλος, στο ίδιο ψυχεδελικό, οριοθετημένο από τους Byrds χρόνια πριν, ύψος των οκτώ μιλίων ψηλά, ή έστω αυτό το χαμηλότερο των Black Angels προσφάτως, αλλά ότι χάνει από εκεί, προσπαθεί να το αντικαταστήσει και καλά κάνει, ψάχνοντας στο σύνηθες μέρος γι’ αυτές τις δουλειές, δηλαδή στο σκοτεινό και υγρό γκαράζ, όπου μερικές φορές βρίσκει πράματα και θάματα, όπως το From Hell with Love.
Γαλλικό ψυχεδελικό -στα χνάρια του Mark και των βετεράνων του- καμιά φορά και bluesy rock, (βλέπε στο όνομα και πράμα Marble Blues), και μάλιστα από την Born Bad records που το δισκάδικό της, παρόλο ότι το έχω επισκεφτεί μόνο μια φορά, ακόμη κάποιες νύχτες ονειρεύομαι ότι το ληστεύω με φορτηγό…
Μαζί με τους συμπολίτες τους Aqua Nebula Oscillator (για το νέο bad trip αυτονών, το Third, θα τα πούμε σύντομα) οδηγούν στο συμπέρασμα ότι κάποιος, κατάφερε και έριξε τελικά, πολύ από κάτι, μέσα στο Παριζιάνικο υδραγωγείο.
Την ίδια ώρα πολλά χιλιόμετρα, μια ήπειρο και έναν ολόκληρο Ωκεανό μακριά, στην ηλιόλουστη Καλιφόρνια κάποιοι μόλις ανακάλυψαν την βρετανική εισβολή, κι ας συνέβηκε σχεδόν 50 χρόνια πριν, μαζί και τις μπύρες, κάποιοι άλλοι μάλλον περαστικοί απ΄ τα γκαράζ και άσχετοι με το θέμα, τους άκουσαν, νόμισαν ότι ανακάλυψαν τον τροχό, και μέσα στην (και μουσική) φτώχια των ημερών κοντεύουν ν’ ανακυρηχθούν μπάντα της χρονιάς…
Με την ίδια λογική μαζί τους αν όχι πιο πάνω, θα πρέπει να βρίσκονται και οι Wall Of Death όπως και 1253 ακόμη συγκροτήματα απ’ όλο τον κόσμο λένε οι πρόχειροι υπολογισμοί μου… 

bandcamp 

Bellmer Dolls - Lipstick

Ο κατάλληλος ρυθμός για να αφηγηθεί κανείς μια πυρετώδη παρακολούθηση, ένα κυνηγητό, μια περιπλάνηση στον επίγειο και υπόγειο λαβύρινθο της πόλης, η πάνω και μέσα στο ανθρώπινο κορμί.

Κόκκινο φως που αναβοσβήνει μέσα στο ασπρόμαυρο θαμπό χάος, σαν οι Cramps να ξεκινούν να ερμηνεύσουν το Fever αλλά αυτό στην πορεία να μεταλλάσσεται, σε κάτι άλλο, άγνωστο και γι’ αυτό ακόμη πιο επικίνδυνο, μετά την επαφή του με ένα εξωγήινο αφροδίσιο νόσημα…
Από το Automation του 2005, το δεύτερο από τα τρία όλα κι όλα EP’s, -το πολυαναμενόμενο πρώτο τους άλμπουμ με την συμμετοχή της Rykarda Parasol δεν ήρθε ποτέ- αυτής την ωραίας και μάλλον αδικοχαμένης Νεουορκέζικης μπάντας, με τον Pete Mavrogeorgis στην σύνθεσή της, που αν όντως το έχει διαλύσει, κακώς δεν τραγούδησε σαν τελευταίο κομμάτι το 5 years ahead of my time.

Pierced Arrows - Keep Pushin’/ Little Did I Know (7” vinyl)

Tobstone 
2011

Ο Fred, κρυμμένος πίσω από διάφορα ονόματα, από τους Lords ίσα με τους Pierced Arrows, κοντεύει να κλείσει 50 χρόνια που γράφει το ίδιο πάνω κάτω, θυμωμένο, θλιμμένο, άγριο και τραχύ σαν την φύση του Όρεγκον τραγούδι, κι εγώ έχω βάλει πλώρη να κλείσω τα μισά απ’ αυτά ακούγοντας το.
Από την πλευρά μου Fred (και αγαπητή Toody), όπως έχω δηλώσει πολλάκις, χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος, ενώπιον του αξιοσέβαστου ακροατηρίου, θέλω να ξέρετε ότι δεν πρόκειται να βαρεθώ ποτέ, ακόμη και μέσα απ’ τη μαύρη τρύπα Keep Pushin’ θα ουρλιάζω και θα τρομάζω τους απ’ έξω…το ίδιο επιθυμώ και για εσάς… 

homepage