ένα για τον δρόμο

Daylight Robbery

Μάλλον θα το βαρεθούμε σύντομα αυτό το έργο με παρόμοια γκρουπ που όταν δεν θυμίζουν Wipers θυμίζουν Dead Moon…για την ακρίβεια οι Daylight Robbery είναι σαν να έχουν την Toody στο μπάσο και τα μισά φωνητικά, με έναν Sage δίπλα που δεν ταλαιπωρήθηκε τόσο πολύ στην ζωή του, ή τουλάχιστον έτσι δείχνει ο τρόπος που τραγουδάει. Ο τρόπος που παίζει κιθάρα δείχνει ότι έχει μελετήσει καλά το ταλαιπωρημένο άλτερ ίγκο του…

Θα το βαρεθούμε γρήγορα είπα το έργο, αλλά αυτοί στιγμές-στιγμές είναι αλήθεια καλοί, και έχουν και εφτά χρόνια στην πιάτσα, και είναι και φάτσες, και βγάζουν και δεύτερο δίσκο, το Ecstatic Vision όπου να ‘ναι, και είμαι κι εγώ κολλημένος με κάτι τέτοια, είσαι κι εσύ όμως…

bandcamp 

bath salts…the return of the living dead

Ακόμη μια καλή είδηση από τις κλεφτές ματιές στο παγκόσμιο αστυνομικό δελτίο…

Μάνα (στο Αμέρικα) κυνηγάει γυμνή το παιδί της για να το φάει. Ήταν κάτω από την επήρεια λέει ενός καινούργιου ναρκωτικού του bath salts, άλατα μπάνιου ελληνιστί.

Ε λοιπόν θέλω κι εγώ μια δόση αλάτων. Ναι μεταξύ μας εδώ που τα λέμε θα το γούσταρα πραγματικά. Είναι μια ροπή κι αυτή, γιεα μπειμπι, να βγει επιτέλους το θηρίο έξω σε έξαλλη κατάσταση, με αδαμιαία περιβολή, να πετάξει και το φίμοτρο που φοράμε όλοι, και να δαγκώσει μερικούς λαιμούς…Ροαααρ…

Δεν έχω πρόβλημα…ας είναι μαύροι άσπροι κίτρινοι κόκκινοι πορτοκαλί…λαιμοί να είναι. Του πιο κακού ζώου στον κόσμο όπως έχει πει και ο Brion Gysin.

Πόσο ηλίθιος πρέπει να είναι ένας άνθρωπος για να μισεί τους μαύρους η δεν ξέρω γω ποιόν άλλον…αν είναι να μισήσεις δεν μπορείς παρά να το κάνεις για την πλειοψηφία των ανθρώπων σαν σύνολο…Τέτοιο ηλίθιο που είναι…όποιος, στα σαράντα του, δεν είναι μισάνθρωπος δεν αγάπησε ποτέ τους ανθρώπους, είχε πει ο Σαμφόρ κάτι αιώνες πριν, αλλά εγώ το έμαθα μέσα από την Κόκκινη Αλεπού του Παπαγιώργη…σε κάτι λαιμούς είχα μείνει όμως και δε λέω…ένα άσπρο Άρειο κατάλευκο πλυμένο με ΟΜΟ λαιμουδάκι θα είναι πιστεύω απολαυστικότατο.

Θα νιώσω δαγκώνοντας το μεγαλείο αυτής της εκλεκτής του θεού φυλής που κυκλοφορεί μέσα στο αίμα της.

I eat bath salts and I do the zombie dance…γιεα γιεα μπειμπι.

Ξαναροαααρ.

Για να ηρεμίσω και να μη σκίσω το φίμοτρο και το καλσόν κι έχουμε άλλα βάζω ταινία…δεν φταίω γω για την επιλογή, είμαι θύμα των περιστάσεων και των λουτρών με σπλατερ που έχω κάνει στην νεότητα μου…(when I was young it was more important etc etc)

Την συγκεκριμένη την έχω δει μόνο μια φορά πολλά χρόνια πριν στα τέλη των 80’s, στις αλήστου μνήμης μεταμεσονύχτιες προβολές στον κινηματογράφο Έσπερο (τώρα έχει γίνει πάρκινγκ) και δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα από την υπόθεση. Όχι ότι σε παρόμοιες ταινίες έχει και πολύ σημασία…

Ο συμβολικός και των ημερών τίτλος από μόνος του νομίζω είναι κατατοπιστικός, και ο ελληνικός «Τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα» ακόμη περισσότερο. Δεν είναι ούτε Romero ούτε Evil Dead αλλά οι σπλατερολάγνοι δεν θα μείνουν… νηστικοί.

Αυτό που θυμάμαι σίγουρα είναι το soundtrack της ταινίας με Cramps, TSOL, Jet Black Berries, Damned, Flesh Eaters, 45 Grave, Tall Boys, SSQ και φυσικά το Burn The Flames του Roky Erickson να ακούγεται για λίγο σε μια από τις πιο δυνατές σκηνές της, την μόνη που δεν ξέχασα ποτέ. Επειδή όπως είναι φυσικό είναι αδύνατον τα ζόμπι του Roky να χορτάσουν την πείνα τους με τόση λίγη δόση, μετά την σκηνή  παραθέτω προς βρώσην  και ολόκληρο τον ύμνο των πλασμάτων της νύχτας...(η εικόνα για ακόμη μια φορά JG Posada)

Here I sit myself at my instruments, here they sit at their instruments
And the music fills and fills, terrifies, horrifies, forever scares
The children of the night what music we make
So burn, so burn Burn the flames, higher and higher

So burn, burn the flames, never to expire

Jeff Zentner - Fire in my Bones

Μέρες ισημερίας και ο ήλιος πάντα εκεί (πάαααντα εκεί…χορωδιακό) ξεμυτάει πίσω από τις πολυκατοικίες ξερνώντας φωτιές σαν κινέζικος δράκος χαμένος στα βαλκάνια.

Με διάφορους ορθόδοξους και ανορθόδοξους τρόπους προσπαθώ να δροσίσω τα…κοκαλάκια μου, ώσπου βρίσκω και το ιδανικό τραγούδι…

Fire in my Bones, από το επερχόμενο νέο άλμπουμ του Jeff Zentner (Creech Holer γιου νοου) A Season’s Lost, με την συμμετοχή της Elin Palmer (σκάψτε λίγο το μνημονικό σας, ή για να μη ζορίζεστε πληκτρολογήστε, και θα την θυμηθείτε στα credits του Secret South των 16hp, στους δίσκους του Jay Munly, αλλά και των Woven Hand μεταξύ άλλων) και της Rykarda Parasol (…).

Συμπέρασμα: ωραία πράγματα.

Me & My Gun revisited

Το έχουν διασκευάσει Γερμανοί (Les Hommes Sauvages) και Γάλλοι (The Layers, σε έκδοση για πολυβόλα)…περιμένοντας τους Έλληνες…

July 14th - Me & My Gun

Το συνάντησα πάνω στο κύμα ενός παλιού ραδιοφώνου, ένα ζεστό και σκονισμένο απόγευμα σαν το σημερινό.

Τι αξέχαστη στιγμή…να μπορούσα να τη σβήσω απ’ το μυαλό μου για να την ξαναζήσω σαν εκείνη τη φορά.

Δεν χρειάστηκε να ξοδέψω ολόκληρο το νοίκι μου για να το αποκτήσω, μα αυτό δεν το έκανε λιγότερο πολύτιμο, και ούτε μίκρυνε στο ελάχιστο την εγγυημένη απόλαυση κάθε φορά που βρισκόμασταν μόνοι μέσα στη νύχτα αυτό κι εγώ.

Από τότε πέρασε καιρός, κάπου στον δρόμο πάψαμε να είμαστε αχώριστοι, αλλά μου αρκεί να ξέρω ότι είναι πάντα εκεί, και καμιά φορά που νιώθω ότι θέλω να πυροβολήσω ψηλά στον αέρα ευχόμενος να είναι κάποιος εκεί πάνω, γιατί…ξέρεις…δεν με νοιάζει, τότε λοιπόν πιάνω και το αναζητάω ξανά.

αν δεν είναι?

Σε μια χώρα δίχως νερό, τι μπορεί να βγει από τη δίψα?

Περηφάνια.

Αν ο λαός της είναι ικανός.

text: Henri Michaux, Με το αγκίστρι στην καρδιά, μετάφραση Αργύρης Χιόνης, εκδόσεις Γαβριηλίδης 2003.

music: Honeydive – Another place another time, Frail LP, Studio II Records 1993.

image: Σχέδιο του Πάνου Κουτρουμπούση όπως δημοσιεύτηκε στο περιοδικό αντί (Περίοδος Β, τεύχος 30, Σάββατο 18 Οκτωβρίου 1975) και το οποίο μαζί με άλλα 2 συνόδευαν το κείμενο του καθηγητή Ηλία Θερμού «Το Πανεπιστήμιο στη Σύγχρονη Εποχή».

Εγώ το βρήκα στο diskoryxeion.  

Graveyard Train - Hollow

Spooky records

2012

Αυτός ο δίσκος είναι τόσο ανέλπιστα καλός που δεν το πιστεύω παιδιά…Οι Graveyard Train μεταμορφώθηκαν από μια μπάντα που κινδύνευε ανά πάσα στιγμή να χαρακτηριστεί γραφική (μόνο και μόνο λόγο μιας μικρής εμμονής που έχουν αυτοί οι ΟΣΕτζήδες με την…άλλη πλευρά) , σε ένα rock and roll συγκρότημα που με τα τραγούδια του ανοίγει από έκπληξη τα στόματα των ανυποψίαστων και βουλώνει μια και καλή εκείνα των κακεντρεχών.

Μπροστά στο Hollow όλες οι πρόσφατες δουλειές των μεγάλων της αμερικάνικης σκηνής με προεξέχοντα τον μπαμπά της Neil Young και την Americana του, που ελέω Crazy Horse ξεκίνησα να ακούω με μεγάλη προσμονή, με το ζόρι προξενούν ένα μεγαλοπρεπές χασμουρητό, μαζί με λίγα γέλια, αν δεν είσαι ψυχοπονιάρης και αρχίσεις να κλαις για τα περασμένα μεγαλεία.

Για να αφήσουμε τους αποχυμωμένους κάκτους της Αμερικής και να προσηλωθούμε στους ζουμερούς της Αυστραλίας, και να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, το Hollow πλησιάζει στα αφρίζοντα επίπεδα μέθης του Damn You, Ra των Holy Soul αν δεν την ξεπερνάει κιόλας. Είμαι λίγο ενθουσιασμένος ε, δεν πειράζει καλό είν’ αυτό, τις μέρες της έλλειψης που ζούμε.

Απ’ την άλλη το ξέρω ότι το ιδανικό μέρος για να τον ακούσω θα ήταν καθώς θα διέσχιζα την έρημο με ένα παλιό ford φορτηγάκι με αρκετές κάσες μπύρας και μπέρμπον (από παράνομο αποστακτήριο) στη καρότσα, μερικές σακούλες φίνο ταμπάκο στο κάτω συρτάρι να κρύβουν το Smith and Wesson, το σάκο με τα λεφτά κάτω στα πόδια, το νυμφίδιο στην διπλανή θέση, και τα προβλήματά μου να τρώνε την σκόνη μου, αλλά κι έτσι εδώ μέσα στο κάποιο δωμάτιο της κάποιας πόλης αυτής της κάποιας χώρας στη μέση του πουθενά, με τα προβλήματα στοίβες στοίβες σαν το κρυμμένο χορτάρι μέσα στο συρτάρι, με λίγη ρακί και το τσιγάρο που μόλις έστριψα είναι πολύ περισσότερο από οκ.

Άλλωστε την καλή μουσική την γουστάρουν ζωντανοί και οι πεθαμένοι, κι ας μη μπορούν οι δεύτεροι να μας το δείξουν και να το μολογίσουν.

Αυτό που κατάφερα να αποσπάσω εγώ από κάποιον λίγο περισσότερο ομιλητικό από δαύτους σε μια πρόσφατη συνάντησή μας είναι το εξής: Life is a killer μου είπε ρίχνοντας μου ένα βλέμμα που περιείχε ολόκληρη την στερνή του γνώση. Μιλάμε για κιλά γνώσης, τι λέω? Τόνους, να απορείς πως χώρεσαν μέσα στα δύο του κούφια μάτια. Αλλά αυτό το ήξερα κι εγώ από πριν αφού το είχε πει ο γερο Bill Burroughs. Αυτό που δεν ήξερα αλλά συναισθανόμουν είναι η αμέσως επόμενη και τελευταία φράση του καύκαλου πριν χαθεί και πάλι στο επέκεινα…Graveyard Train is a killer too man. 

scarecrow prince

Σ’ αυτή τη μεγαλόσωμη παγίδα, που σα δαγκωμένα ποντίκια μισοζούμε και μισοπεθαίνουμε πιασμένοι στη φάκα, τα’ όνειρο είναι πιο σημαντικό από την ψυχοκτόνα αλήθεια κι όλοι ονειρευόμαστε κείνη την ατέλειωτη σειρά με τις πουτάνες, στη Λέξιγκτον, μα μια φορά στις δέκα, οραματιζόμαστε και το νυχτερινό ζητιάνο, να κλέβει ζωή ανάμεσα τους.

«Ποιος ξέρει αν τα’ αστέρια του ‘κλεισαν ξανά το μάτι» -αν είχε δηλαδή κι άλλη ζωή μπροστά του. Καμιά φορά, όταν προαυλιζόμαστε, κάποιος θυμάται και ξαναφέρνει αυτή την ερώτηση. Κι επίσης: «αφού έζησε σαν Αμερικάνος τόσα χρόνια, σίγουρα θα κατάφερνε να ζήσει και σαν Μεξικάνος», θα πει κάποιος άλλος κι όλοι θα γελάσουμε –όσοι είχαμε υπόψη μας τη μαυριδερή του παλιόφατσα.

Τα’ αστέρια λάμπουν μια μικρή στιγμή μέσα στα μάτια μας και μετά, για μέρες και μήνες σηκώνουμε το βάρος της ζωής μας στηριγμένοι στην ανάμνηση αυτής της λάμψης. Στα σύνορα του Μεξικού, πιστεύουν πολύ πως οι στιγμές μετά τη «λάμψη» είναι τυχερές για τον άνθρωπο. Γι’α αυτό κοιτούν πολύ τα’ αστέρια, τις νύχτες πριν να σαλτάρουν το φράχτη για τη USA –όλοι οι απεγνωσμένοι που ‘ναι να παίξουνε τη ζωή τους σαλτάροντας το μεγάλο φράχτη.

Και σ’ όλο το μήκος των συνόρων –Τιχουάνα, Μεξικάλι, Ερόικα Νογκάλες- όλοι έχουν ακούσει για το σκιάχτρο που κρατάει μαχαίρι κάπου στα χωράφια έξω απ’ το Νουέβο Λαρέντο. Τα δόντια του είναι δύο-τρία και στο ένα του πόδι τα δάχτυλα λείπουν. Και δεν μπορεί: κανείς δε φτιάχνει ένα σκιάχτρο μ’ αυτό τον τρόπο. Πρέπει να ‘ναι ο Μαζούλ!

Τα πουλιά, λένε, τον γυροφέρνουν ασταμάτητα κι αποθέτουνε δόντια και δάχτυλα μπροστά του. Κι όταν τ’ ακούσαμε αυτό, εδώ στη φυλακή, χαρήκαμε πολύ, γιατί σήμαινε πως ο Μαζούλ έγινε καλός και τα κοράκια του έδωσαν άφεση και συμφιλιώθηκαν μαζί του. Και περιμέναμε ν’ ακούσουμε κι άλλα. Πως ο Μαζούλ ζωντάνεψε και ταξίδεψε στον Παναμά και μπήκε σε καράβι ξανά…μα άλλα νέα δεν ήρθανε ποτέ.

Κι επαληθεύτηκε άλλη μια φορά, ένα πράμα που ξέρουμε καλά εδώ μέσα και το ‘χουνε χωνέψει κι οι πιο σκληροτράχηλοι από μας. Πως ο Θεός είναι λευκός και πως η συχγώρεση είναι σπάνιο πράμα για μας εδώ κι ας κλαίμε τα ίδια δάκρια που κλαίνε όλοι. Οι καλοί και οι ελεύθεροι άνθρωποι.

text: Από το βιβλίο του Λεωνίδα Βασιλειάδη: Ο ζητιάνος & τα ματωμένα ρέστα, εκδόσεις Τυφλόμυγα 2011.

music: The Church - Lost My Touch, από το Sometime Anywhere CD, Arista records 1994.

image: Smague Emmanuel 

Tremston

Ακούγοντας τα τραγούδια τους είναι παραπάνω από φανερό ότι αυτοί οι τρεις μπορεί να ζούνε στο Παρίσι, αλλά η μισή τους και βάλε καρδιά στο Σιάτλ βρίσκεται.

Αν μπορούσε να γυρίσει και ο χρόνος εικοσαριά χρόνια πίσω, εκεί γύρω στα 1992 με τον Kurt και τα άλλα παιδιά all around δηλαδή, δεν θα ήταν πια η καλύτερη πόλη του κόσμου αλλά ο επίγειος παράδεισος. Όλα αυτά είν’ ωραία, αλλά είναι πάρα πολλοί πλέον σ’ όλο τον κόσμο οι πιστοί της Μέκκας του grunge, και πάνω κάτω όλοι παίζουν καλά. Οπότε?

Οπότε οι Tremston θα πρέπει να στείλουν το End Of Record, αυτό το φονικό εξωκοσμικό instrumental προς Αριζόνα μεριά, να το ακούσει ο Greg Sage το βράδυ που θα πίνει τις μπύρες του παρατηρώντας τον ουρανό για ενδείξεις άλλης ζωής, να θυμηθεί τα νιάτα του, να τρέξει να τους παροτρύνει να συνεχίσουν έτσι, και να τους προτείνει να αναλάβει την παραγωγή στο επόμενο τους EP, μαζί και το εξώφυλλο, όπου ένα από τα αγαπημένα του alien που ζωγράφιζε κατά καιρούς για τους δίσκους των Wipers θα ταίριαζε ιδανικά. 

Πιστοί του Αϊ Γρηγόρη! σας εφιστώ την προσοχή σ' αυτές τις κιθάρες για μια ακόμη φορά!

 

Teófilo Stevenson 29/3/1959-11/6/2012 RIP

Ένα τραγούδι, μαζί και το μικρότερο ποίημα της ιστορίας για τον Teófilo Stevenson Lawrence.

Το τραγούδι το ακούτε πιο κάτω, όσο για το ποίημα, δεν είναι άλλο από το μοναδικό που απήγγειλε κάποτε ένας άλλος αταίριαστος θρύλος της πυγμαχίας. Το όνομά του ήταν Muhammad Ali και το ποίημα ήταν οι παρακάτω δύο λέξεις:

Me, We.

Blue Angel Lounge - Ewig

Γερμανικό νούμερο για την συνέχεια. Από το νέο EP των Blue Angel Lounge, το Ewig με τα τέσσερα κομμάτια βρήκα και άκουσα τα τρία, και έχω να δηλώσω ότι το Melloch Halb & Halb είναι μέτριο, το ομώνυμο (αιώνιο) με το όργανο φέρνει στο νου την Nico να τραγουδά σε εκκλησιά, και το τρίτο το μακρύτερο, το In Distance Far Away From Me, μπορεί να μην είναι ούτε Desert Shore ούτε New Gandhi αλλά έχω μια υποψία ότι όπως τα προαναφερθέντα θα το ακούω για πολύ πολύ καιρό. Είναι κι αυτή η βόρεια ψυχρή αύρα της φωνής, ότι πρέπει τώρα που έσφιξε η ζέστη. 

homepage 

Murder City Devils - Every Day I Rise/Ball Busters 7"

Self Release

2011

Κάθε μέρα ξυπνώ μέσα στην νύχτα των άλλων, ή μήπως είναι και δική μου?

«Μη κάνεις σαν μικρό παιδί» μου λέει μια φωνή, «αγκάλιασε την νύχτα σου τώρα που είναι καλοκαίρι και είναι και ζεστή…σαν αίμα».

Ο νέγρος κανίβαλος του Μαϊάμι προσπαθεί άτσαλα και μάταια να στεφθεί βασιλιάς της φρίκης, αφού για κακή του τύχη λίγο μετά κάνει την εμφάνισή του ο πολιτισμένος, μορφονιός, φυσικά λευκός, σφαγέας του Μόντρεαλ που με την μεθοδικότητα και την απαράμιλλη τεχνική του παίρνει άνετα την πρωτοκαθεδρία στον χώρο. Ακόμη και εδώ (ή ειδικά εδώ?) από κάτω θα είσαστε σκυλάραπες…

Εντωμεταξύ στο Λονδίνο αυτός ο μεγάλος και ηρωικός λαός γελάει και χαίρεται με τα 60χρονα του θρόνου της βασίλισσας, (ο Τζώνη ο σάπιος δεν ήταν στην γιορτή, ή παρεβρέθει και μου διέφυγε?) και στην Αθηνά το κάρο μαζεύει πεινασμένους και αυτόχειρες νεκρούς, τι ωραία τι καλά έφτασε η πανούκλα ξανά, εμπρός όλοι μαζί παιδιά να την προϋπαντήσουμε, να και οι μεραρχίες των ναζί παρελαύνουν-προελαύνουν στους δρόμους, σώστε μας σώστε μας φωνάζει ο κόσμος όλος, ο αντίχριστος κατεβαίνει απ’ το βουνό με το ματωμένο κονσερβοκούτι στο χέρι να πάρει σπίτια, να βιάσει κορασίδες, να κάψει εκκλησιές, να κόψει κώλους και λαιμούς.

Όχι όχι όχι! δεν είναι κομμάτι κάποιου βιβλίου του Πίντσον, ούτε εισαγωγή ταινίας που αφηγείται μια ακόμη αρχή του τέλους του κόσμου (οι Άγγλοι πάντως θα είναι εκεί ζητωκραυγάζοντας τη βασίλισσά σε οποιαδήποτε βερσιον, μαζί τους και οι απανταχού ιθαγενείς που τους τρέχουν τα σάλια να αποκαλούν αυτή την χώρα «το νησί»)…μόνο λίγη από την ειδησεογραφία των ημερών, γέμισε κάπνα γύρω, γκουχ γκουχ, μπας και βγαίνει απ’ το δικό μου κεφάλι? Γκουχ γκουχ, Setting the flantza on fire θα είναι ο τίτλος του επόμενου ποιήματος-έπους που θα γράψω…όταν έρθει η ώρα. Ως τότε…έλα φλάντζα μου, κανίβαλέ μου, ζιγκολό σφαγέα μου, βασίλισσα μου, Τζώνη Ρότεν, Τζώνη Ρότεν δύο φορές όπως στο τραγούδι του Neil Υoung, ελάτε μεραρχίες, ελάτε αντίχριστοί μου, ελάτε μέσα στην νύχτα μου φέρτε την κι αυτή μαζί σας και ηρεμήστε…όλος ο κόσμος τον ξέρει τον τρόπο από παλιά, για αυτό κάθεται φρόνημα, και την Παρασκευή πρωί πρωί ζυμώνει το ψωμί του, το βράδυ της Παρασκευής ζυμώνει την ψωλή του.

Μ’ αυτά και με ‘κείνα ξέχασα να σας πω…στο Seattle οι διάολοι βγάζουν ακόμη καλά τραγούδια. 

Died Pretty - Everybody Moves

Από τα πιο αγαπημένα τραγούδια, δικά μου και είμαι σίγουρος πολλών άλλων που θα τύχει να διαβάσουν εδώ μέσα.

Γραμμένο και αυτό σε παραγωγή του Rob Younger κατά τις ηχογραφήσεις του δεύτερου δίσκου τους, του Lost, κυκλοφόρησε σαν single (με b-side το In Love Prison) στη Blue Mosque Records ένα χρόνο μετά, το 1989, αλλά ο πολύς ο κόσμος το έμαθε από την ιστορική συλλογή της Citadel: Positively Elizabeth Street της ίδιας χρονιάς.

Όσο και να ψάχνεις ωραία λόγια για να γράψεις για μερικά κομμάτια, όχι μόνο δεν βρίσκεις γιατί όλα σου φαίνονται κοινά και αστεία, αλλά στο τέλος κατανοείς το μάταιο της αναζήτησης (μπορεί και το μάταιο γενικά) και απλά βουλιάζεις περισσότερο στην καρέκλα για να το ξανακούσεις.

Δύο πραματάκια μόνο: Αν τύχαινε να έχουν γράψει το Everybody Moves οι Pearl Jam ίσως όταν το έπαιζαν στις συναυλίες τους να άναβαν περισσότεροι αναπτήρες και απ’ το Black…πάντως τέτοιας κλάσης τραγούδι είναι.

Και…το ότι οι Died Pretty ήταν ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα της Αυστραλίας είναι γνωστό αλλά και πάλι στενό μου φαίνεται…μήπως να βάλουμε της ιστορίας?

Dirty Fuse

Summertime and the livin’ is easy λέει το τραγούδι, και κάπως έτσι είναι αν σκεφτείς ότι δεν χρειάζεσαι θέρμανση και πολλά ρούχα, και την βγάζεις με λιγότερο φαγητό αλλά περισσότερες μπύρες. Το θέμα είναι πόσο ψύχραιμος μπορείς να ‘σαι για να τα σκεφτείς όλα αυτά όταν αρχίσεις λιώνεις μέσα στην ζέστη την ξεραΐλα και το άγχος…Ακόμη όμως δεν φτάσαμε εκεί, οπότε ας το προϋπαντήσουμε με ένα κομμάτι από ένα ωραίο made in Greece δισκάκι, και αθάνατες πενιές που θα μας φέρουν στο νου akrogialies kai deilina…

soundcloud

bad luck (you can't win, but...)

Υπάρχουν μόνο τρεις βαθμίδες κακοτυχίας- η κακή, η χειρότερη και η χειρότερη όλων.  Όταν φτάσεις στην τελευταία έχεις την ικανοποίηση της γνώσης ότι αν η τύχη σου αλλάξει μπορεί ν’ αλλάξει μόνο προς το καλύτερο.

text: Από το βιβλίο του Jack Black: You Can’t Win (πρώτη έκδοση 1926), εκδόσεις Nabat Books 2001 (με εισαγωγή του William S. Burroughs), μετάφραση…saunterer.

music: Danzing – Thirteen, από το 6:66 Satan’s Child (μπρρρρρρρ) LP, E-Magine Records, 1999.

Gallon Drunk - The Road Gets Darker From Here

Cloud Hill

2012

Ο δρόμος αρχίζει -τι άλλο- να σκοτεινιάζει, ο αέρας όλο και αγριεύει, πότε ακολουθεί την πλάτη σαν σκυλί και πότε χιμάει στο πρόσωπο σαν λύκος. Όχι το φεγγάρι δεν θα μας κάνει την χάρη για το σκηνικό και δεν κρέμεται στον ουρανό. Τι την πέρασες τη σελήνη εφαρμογή στο κινητό σου?

Ούτε καν εκείνο το θαμπό φως έξω από το κακόφημο μπαρ δεν υπάρχει. Ούτε το μπαρ. Δεν είμαστε πια στο κέντρο της πόλης, η μουσική έρχεται από κάπου ανάμεσα στα ερείπια…η τουλάχιστον έτσι την ακούς εσύ.

Δεν έχει και σημασία πλέον…σημασία έχει ότι είσαι ακόμη εδώ γύρω, ένα τίποτα και παντού που προσπαθεί το ακατόρθωτο. Σημασία έχει ότι μπορείς και ακούς ακόμη αυτή την μουσική, που την έφερε κάποιο βράδυ πριν πολλά-πολλά χρόνια το ρεύμα ενός μεγάλου μαύρου ποταμού, κι από τότε δεν σταματά, ακόμη και τα φώτα θα σβήσουν πρώτα, πριν σβήσει αυτή. Ο κόσμος θα έρθει ανάποδα, ή θα τον δούμε μείς έτσι, αλλά μαζί μ’ αυτή θα υπάρχουν πάντα άλλες δύο σταθερές.

Η μία λέει ότι εκεί έξω υπάρχει απεριόριστο απόθεμα σε καθάρματα που στο πάνω μέρος του μυαλού τους έχουν τα λεφτά, άντε και το μουνί. Στο κάτω τίποτε άλλο.

Και η άλλη, ότι για να φτιαχτεί ένας αληθινός rock and roll δίσκος πρέπει να υπάρχουν και ανάλογοι μουσικοί πίσω του. Πράγμα σπάνιο πια, μα να ένας τέτοιος…