Πάψε να ζεις με όνειρα γιατί η αυγή χαράζει...

και πλησιάζει το πρωί που τόσο σε τρομάζει.

Σκηνή 1^η

Έξω απ’ τον Μύλο blind date με τους γείτονες, την επικίνδυνη συμμορία του airesia…συστάσεις, αμηχανία για λίγο, μπύρες μάρκας “beer” –κερασμένες απ’ τον ρανκ, ανυπομονώ ν’ ανταποδώσω φίλε, με την ίδια μάρκα- η κουβέντα ξεκινάει απ’ τους Syndicate και πάει στο πως την βγάζει ο καθένας αυτές τις μέρες που κρατούν και θα κρατήσουν χρόνια, φτάνει στα μπλογκικά, και χάνεται σε ανακτήσεις δεδομένων και ένα γαμίδι σκάνερ που δεν στήνεται με τίποτα…

Σκηνή 2^η

Μεταφερόμαστε έξω απ’ την είσοδο της Αποθήκης του Μύλου όπως την μάθαμε, οι De Sades αρχίζουν, κάποιος λέει ότι ακούγονται σαν Motorhead, και ξεκινάμε να μπαίνουμε σιγά σιγά προς τα μέσα να το διαπιστώσουμε από κοντά…

Σκηνή 3^η

Τελικά αυτοί που δεν τους έχουν ξαναδεί καταλήγουν ότι δεν ακούγονται και τόσο σαν Motorhead, παρά σαν Powder Monkeys, κάπου εκεί μας αποχαιρετούν, αρχίζουν οι ετοιμασίες και τα τελευταία κουρδίσματα, κατεβαίνουμε προς τα κάτω κοντά στην σκηνή, ο κόσμος πολύς χωρίς να γίνετε συνωστισμός –ευτυχώς-, τα vips αυτού του είδους των συναυλιών περιφέρονται όπως πάντα από πηγαδάκι σε πηγαδάκι με ένα ποτήρι στο χέρι, οι Syndicate ανεβαίνουν στη σκηνή See that my grave is kept clean για εισαγωγή, ωραία πράματα δηλαδή, το δεύτερο δεν θυμάμαι πιο ήταν, και κάπου εκεί ποτά τσιγάρα ζέστη και ο συντονισμός του μπάσου και των ντράμς με το σώμα μου, φέρνουν ένα γνώριμο συναίσθημα, που είχα να το νιώσω από ένα live των Fall όπου είχα φύγει στο 5^ο κομμάτι…τους αφήνω όλους και τραβάω για το μπαρ, διψάω, έχω στεγνώσει…μπύρα…

Οι Syndicate παίζουν καλά και αλάνθαστα, επαγγελματικά που λέμε, ροκάρουν και όπως και στους δίσκους τους όταν ροκάρουν πολύ δεν τους μπορώ, μου φαίνεται έχω αποσυντονιστεί…αποσυνδεθεί, τι να κάνω, άλλη μια μπύρα, μήπως να στείλω κανένα μήνυμα στον Μπαντίνη, αυτός θα καταλάβει, μπα άστο ποιος κάθεται να γράφει τώρα, πάω τουαλέτα για κατούρημα και βρέξιμο της κεφαλής…καθαριότητα, ούτε ξερατά, ούτε ζευγάρια που χαμουρεύονται, ούτε ναρκομανείς, πολιτισμένα πράματα, επιστρέφω στο μπαρ, μου χουν πιάσει την καρέκλα, μήπως να πάω προς τα κάτω, θα με ψάχνουν, μπα κάτσε ακόμη λίγο, κάτι κυρίες που θα πρέπει να ήρθαν κατευθείαν απ’ το γραφείο χορεύουν δίπλα, ένας δύο αποσυνδεμένοι μάλλον κι αυτοί περιφέρονται ασκόπως…ανάσα βαθιά, πάω προς τα κάτω…

Σκηνή 4^η

Η ομήγυρη καλοσωρίζει τον άσωτο οι Syndicate ξεκινούν το Boston…

And the winners stand confused
They don't want to be misused
And the losers that came before
Say "I don't want to be here anymore."

Το κέφι έχει ανάψει, εγώ εξακολουθώ να ζω την μεγάλη ανατριχίλα, σκέφτομαι ανάθεμά με αν ξαναπάω σε reunion,  ο κιθαρίστας κάνει κάτι χεβιμεταλικά κόλπα δεξιοτεχνίας, θα πρέπει να του βάλουν ν’ ακούσει όλους τους δίσκους του Neil Young με τους Crazy Horse 10 φορές τουλάχιστον τον καθένα για τιμωρία, ο Wynn μοιάζει να το χαίρεται πραγματικά, βασικά όλοι εκτός από μένα μοιάζουν έτσι, τι στο διάολο συμβαίνει μπορείς να μου πεις? My Old Haunts…Η αναπαράσταση, flogging a dead horse, αυτό είναι μάλλον σκέφτομαι…

Σκηνή 5^η

Έξοδος…γνώμες διαφωνίες και αναλύσεις επι ποδός, υποσχέσεις για συνέχεια της κουβέντας που ποτέ δεν τελειώνει σε τραπέζι με τύρους και κράσους και μπύρους λίαν συντόμως, αποχαιρετισμός…σπίτι πια έχω πέσει στο κρεβάτι και κάνω την γιόγκα μου για να ηρεμήσω όταν σκάει μήνυμα στο κινητό…είναι ο Μπαντίνης απ’ την Κύπρο που παίζει μουσική στο κολώμπαρο έχει χώσει Radio Birdman και με σκέφτηκε…τι να πεις…παραψυχολογικά φαινόμενα…

Επίλογος

Πολυπληθέστατη παρέα μου, γνωστή και άγνωστη ως χθες, η παρουσία σας ήταν για μένα η καλύτερη στιγμή της συναυλίας, συγνώμη αν σας έριξα με τα παθήματα και τα καμώματά μου…έφταιγε το big chill…στο επανιδείν.

Υστερόγραφο

Πρόεδρε αυτό το Strimokol το tshirt το θέλω κι εγώ, με εκφράζει…

Υστερόγραφο 2

Η φωτογραφία δανεική από τον πρόεδρο…για περισσότερο καλό σταφ κλικ εδώ. 

spitting in the wind...oh! you silly thing

Μάλιστα. Και θα σου πω και κάτι άλλο Ρέντς, το είχαμε πιάσει σωστά το θέμα τότε το εβδομήντα εφτά με τόσο φτύσιμο που ρίχναμε. Να πνίξουμε τον κόσμο στο σάλιο. 
     - Κρίμα που στέγνωσε, πάντως, λέω, κάνοντας να σηκωθώ. 
     - Ναι, κρίμα, λέει ο Τζόνι Σουόν, πιο ήρεμος τώρα.
Ήρθε η ώρα να φεύγω. 

text: Irvine Welsh – Trainspotting, μετάφραση Σόνια Σαλίμπα, Οξύ 1997.
music: Sex Pistols -  Silly Thing, The Great Rock And Roll Swindle, double LP, Virgin 1979.

The Masters Apprentices - Wars Or Hands Of Time

Από πάντα μ’ άρεζαν στην μουσική οι μεγάλες βουτιές προς τα πίσω. Η αλλιώς το σκάψιμο που λέμε. Και συμφωνώ μ’ αυτούς που λένε ότι το rock and roll ήταν υπόθεση πάντα μιας βουτιάς προς τα πίσω. Ακόμη και όταν πήγαινε μπροστά, ή μάλλον ειδικά τότε.
Στα νερά και τα χώματα των αντιπόδων για ανάποδο σερφ και τυμβωρυχία με οδήγησαν ονόματα σαν τους Radio Birdman τους Saints τους Sunnyboys και καμιά εικοσαριά άλλοι, αλλά επειδή το ημερολόγιο γράφει πια 2013 ας τα πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή…ή μάλλον απ’ το τέλος.
Από τους Slug Guts και τους Witch Hats του σήμερα, κάνεις τη βούτα ή αρχίζεις και σκάβεις και περνάς τους Devastations, τους Drones, τους Dirty Three, τους Died Pretty, τους Sunnyboys, τους Birthday Party, τους Saints, τους Radio Birdman, τους Coloured Balls, τους Loved Ones, και κάπου εκεί οπ! The Master’s Apprentices…
(Όλα αυτά φυσικά ισχύουν για ακροατές που δεν έχουν την παγιομένη αντίληψη ότι η μουσική ξεκίνησε από την στιγμή που ξεκίνησαν να ακούνε οι ίδιοι, διαφορετικά ποιοι Loved Ones και ποιοι Master’s τώρα, εδώ έχουμε τους Tame Impala…)

Το ψυχεδελικό φαινόμενο όπως τους είχε αποκαλέσει κάποτε ο Κοντογούρης, μια μπάντα επιτομή ανάμεσα στους Yardbirds και τους Pretty Things, με θαυμαστά έργα και ημέρες, που μπορεί κανείς να τους θυμηθεί για πολλά, αλλά για τους περισσότερους συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος, αυτόματα πάντα δίπλα στο όνομά τους μπαίνει ο τίτλος τους ωραιότερου δικού τους κομματιού, και ενός από τα ωραιότερα τραγούδια της "Αυστραλέζικης σκηνής" ανεξαρτήτως εποχής, αλλά και της γκαραζοψυχεδέλιας, αν και οι ταμπέλες σε τέτοιας στόφας τραγούδια δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να τα μικραίνουν, ενός τραγουδιού με τον απόλυτα ταιριαστό με την μουσική και τους στίχους του τίτλο: Wars or Hands of Time.

Στα ούτε τρία λεπτά που διαρκεί σε αρπάζει και σε πάει, από την αιωρούμενη κιθαριστική εισαγωγή με τις εμβόλιμες φαζαριστές ξυραφιές της δεύτερης κιθάρας, στο κλασικό πια πρώτο δίστιχο της φωνής που το έκλεψαν μέχρι και οι Libertines, στην αξέχαστη μελωδία του ρεφρέν, στην μικρή -για αυτό και ποτέ αρκετή, αλλά έτσι είναι τα ωραία στο rock and roll- επιτάχυνση του σόλο της κιθάρας, και ξανά στην αιώρηση, χαμένος στον χρόνο για πάντα πριν το τέλος.

Ένας αντιπολεμικός ύμνος, γραμμένος όπως όλα τα τραγούδια της πρώτης περιόδου τους (εννοείται πλην των διασκευών) από τον ευαίσθητο κιθαρίστα Mick Bower (που η πορεία του φέρνει κάτι σε Αυστραλό Syd Barrett όπως εύστοχα έχουν γράψει μερικοί) στα 1967, την χρονιά που κυκλοφόρησαν αμφότερα και το single που το περιείχε σαν b-side (!?) του Undecided, και ο πρώτος τους δίσκος που έφερε σαν τίτλο το όνομά τους.

Ενώ είχα διαβάσει γι’ αυτούς και έψαχνα ν’ ακούσω την μουσική τους, η τύχη το έφερε έτσι ώστε να τους «ακούσω» για πρώτη φορά στην διασκευή που έκαναν οι The Not-Quite στοWars, στον ομώνυμο δίσκο τους το 1986…τότε ήταν που πλέον δεν έψαχνα απλά, αλλά άρχισα να κυνηγάω σε σημείο εμμονής για να βρω το real stuff, το The Master’s Apprentices…και ο επιμένων ξέρετε τι κάνει στο τέλος…

Είμαι σίγουρος ότι την ίδια πάνω κάτω περίοδο, στα ίδια δισκάδικα και το ίδιο μανιασμένα θα έψαχνε αυτόν τον δίσκο και μια παρέα που λίγο αργότερα θα γίνονταν μαζί και μπάντα, και θα μας έδινε μια μέρα, την δική της αγγιγμένη απ’ το πνεύμα των Master’s, άποψη πάνω σ’ αυτό το τραγούδι, και ας λένε ότι τους βγήκε λίγο πιο γρήγορο απ’ όσο θα προτιμούσαν.
Ήταν –για να μη ξεχνιόμαστε- οι Hydes…
Και για να μη ξεχνιόμαστε x2: Wars or hands of time will not destroy our dreams of days…

             

          

ronnie and a slice of sun...whoa ho ho ho

Συμβαίνει σπάνια αλλά καμιά φορά συμβαίνει…Να καίει ο ήλιος στον γαλάζιο καλοκαιρινό ουρανό κι ας μην είναι ούτε ο Αττικός, ούτε ο αγαιοπελαγίτικος ούτε αυτός του LA, παρά μόνο ο ταπεινός Σαλονικιώτικος, και μάλλον λόγω του Βαρδάρη που φυσάει και δροσίσει να μη μ’ ενοχλεί, ίσα ίσα να μου φέρνει κέφι τόσο πολύ που να θυμάμαι την Ronnie Spector…

Χωρίς τον Phil αλλά με τους Raveonettes πίσω απ’ τη κονσόλα και την σύνθεση ενός τραγουδιού που αν ήταν να γραφτεί για να το τραγουδήσει κάποιος, αυτός θα μπορούσε να είναι μόνο η Ronnie…μιλάμε φυσικά για το Ode To L.A. που πρωτοακούσαμε στο Pretty in Pink του 2005, όπου η Ronnie έκανε τα guest φωνητικά, μα έναν χρόνο αργότερα το συμπεριέλαβε στο τελευταίο ως σήμερα προσωπικό της άλμπουμ το The Last of The Rock Stars, σε μια ερμηνεία που σου παίρνει το μυαλό το πάει εκεί ψηλά και δεν το ξαναφέρνει πίσω, αλλά το αφήνει να τσουρουφλίζεται για πάντα δίπλα στον ήλιο…μεγάλη κουβέντα θα πω, αλλά για μένα έτσι όπως το τραγούδησε, το Ode To L.A. έχει μπει στην ίδια θέση με το Be My Baby και τους άλλους αιώνιους εφηβικούς ύμνους που έχουμε ακούσει απ’ τη φωνή της…

Μιας που είπα για το Be My Baby, οι Psykicks μέσα από το Down The Drain του 2011 θυμούνται κι αυτοί την Ronnie και τον Phil Spector μαζί και τους Ramones, και μας δίνουν μια σπινταριστή αλλά και γλυκιά εκτέλεση του Be My Baby, και έτσι που τα ακούω αυτά τα δύο τραγούδια στη σειρά έχω γίνει κάτι σε λιωμένο παγωτό που έλεγε και ένα άλλο ωραίο και παρεξηγημένο τραγούδι κάποτε…

     

  

Has A Shadow - Sky Is Hell Black

Digital Release
2013

Όπως περνούσα μια μέρα από την Γουδαλαχάρα, έπαθα μεγάλη λαχτάρα, μιας κι όλοι τους εκεί ήτανε μεγάλα φουγάρα.
Τα είδα όλα μπροστά μου, έτρεξα σαν τρελός λαγός βαθιά μέσα στη Μεξικανική νύχτα, κυνηγώντας την σκιά μου.
Έφτασα στην έρημο και έφαγα πεγιότ, έμεινα εκεί παρέα να ουρλιάζω με τα κογιότ.
Έπειτα ήρθαν κάποιοι και με μαζέψαν, και αντί να γίνω καλό παιδί σαν και πρώτα, εγώ σκέφτομαι ξανά τον Albert Hofma(nn).
Κι αντί τώρα να κάθομαι ήσυχα και να πίνω φλαμούρι, άρχισα ξανά ν’ ακούω κιθάρες με λαχούρι.
Μου φαίνεται θα κλειστώ μες το γκαράζ και θα κάνω πατινάζ. 
Που θα πάει που θα πάει που θα βγει, έτσι που έχω ψυχεδελιαστεί…(x2)*

*Αποσπάσμα από την πρώτη μου, εξαντλημένη εδώ και δεκαετίες (όποιος τυχερός έχει κάποιο αντίτυπο, μπορεί εύκολα και άνετα να λύσει το οικονομικό πρόβλημα της ζωής του, απλά πουλώντας την σε δημοπρασία στα Sotheby’s) ποιητική συλλογή που είχε κυκλοφορήσει  κάπου στις αρχές της δεκαετίας των 60’s με τον τίτλο Turn On, Tune In, Fuck Off…
Εγώ έχω λύσει από τότε το οικονομικό μου πρόβλημα, κάνοντας μήνυση και κερδίζοντας την δίκη έναντι του Dr. Timothy Leary, μαζί και δικαιώματα πάνω στις πωλήσεις του δίσκου του, που έκλεψε κατά 75% τον τίτλο της συλλογής μου, και δεν ήταν άλλος από το Turn On, Tune In, Drop Out. 

bandcamp 

     

catcher in the rye

«Λοιπόν μας φεύγεις, ε;» μου λέει.
«Μάλιστα Κύριε, έτσι φαίνεται».
Άρχισε να κουνάει πάνω κάτω το κεφάλι του, όπως έκανε πάντα. Ποτέ μου δεν είχα δει κανένανε να κουνάει τόσο πολύ το κεφάλι του, όσο ο γέρο Σπένσερ.
Ποτέ δεν καταλάβαινες αν κουνάει το κεφάλι του επειδή κάτι σκέφτεται, να πούμε, δεν ήξερε να ξεχωρίσει τον κώλο του απ’ τον αγκώνα του, κι ας ήτανε εντάξει γεροντάκι.
«Και τι σου είπε ο δόκτωρ Θάρμερ, αγόρι μου; Απ’ όσο ξέρω, τα κουβεντιάσατε λιγάκι οι δύο σας».
«Ναι, τα ‘παμε. Βέβαια. Έκατσα στο γραφείο του ίσαμε δυό ώρες».
«Και τι σου είπε;»
«Ε…να…πως η ζωή Ζωή είναι παιχνίδι, και λοιπά, και πως πρέπει να το παίξεις σύμφωνα με τους κανόνες. Ήτανε πολύ εντάξει. Θέλω να πω, δεν πήδηξε μέχρι το ταβάνι, ούτε τίποτα.
Μόνο που μίλαγε συνέχεια, πως η Ζωή είναι παιχνίδι και λοιπά. Καταλαβαίνετε».
«Η Ζωή είναι παιχνίδι αγόρι μου. Η Ζωή είναι παιχνίδι, και το παίζουμε σύμφωνα με τους κανόνες».
«Μάλιστα κύριε, το ξέρω πως είναι. Το ξέρω».
Παιχνίδι είν’ ο κώλος μου. Άκου παιχνίδι. Άμα βρεθείς απ’ τη μεριά που είναι όλοι οι εξυπνάκηδες, τότε εντάξει, είναι παιχνίδι – το παραδέχουμαι. Άμα είσαι όμως απ’ την άλλη μεριά, που δεν υπάρχει ούτε μισός, τότε τι σόι παιχνίδι λέγεται αυτό; Τίποτα μόνο παιχνίδι δεν είναι. 

text: J.D. Salinger – The Catcher in the Rye (1951), στα ελληνικά: Ο Φύλακας στη σίκαλη, μετάφραση Τζένη Μαστοράκη, εκδόσεις Επίκουρος 1978. 
music: Suicidal Tendencies – How Will I Laugh Tomorrow When I Can’t Even Smile Today, same title LP, Epic 1988.

Ronnie Splinter RIP

Ronnie Splinter, η κιθάρα των Outsiders, οκτώ χρόνια μετά την φωνή τους, τον Wally Tax, την έκανε κι αυτός για τόπους χλοερούς πριν 2 μέρες, στις 19 Μαΐου…RIP. 

το μινόρε του ελέφαντα

Όπου το μόνο που ξέρω να σας πω προς το παρόν, είναι ότι ο ελέφας είναι κόκκινος, τουτέστιν Red Elephants, παρεπιδημεί στην Ικαρία, και αρέσκεται να βγάζει απ’ την προβοσκίδα του μετά ροκ, μετά ρεμπέτικους μετά κάτι μουσική...όπλες! 

elephant's youtube 

  

5 (+1) easy pieces

Με αφορμή την αναμενόμενη λίαν συντόμως συναυλία των Dream Syndicate, που θα πάω να τους δω κι ας είναι τελικά η νοσταλγία όντως μια πολύ επικερδής επιχείρηση, δίχως πολύ πρόλογο για να μη γράψω πάλι κανένα νοσταλγικό κλαψομουνίασμα (μα πως εκφράζεσαι έτσι? ένας απορημένος αναγνώστης) θυμάμαι και χαίρομαι 5 (+1) κομμάτια από ισάριθμες μπάντες (και ένα σχεδόν απ’ όλους μαζί) που τους είχανε κολλήσει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον τότε, την ταμπέλα Paisley Underground…ανάθεμά με και αν ένας απ’ όλους αυτούς έχει φωτογραφηθεί έστω ποτέ, φορώντας paisleys… 

The Long Ryders – Long Story Short (Two Fisted Tales LP, Island 1987) 

Δύσκολη επιλογή κι ας τους σνομπάρανε πολλοί τότε σαν βλαχοαμερικανάκια, κι ας είχανε κάνει διαφήμιση για την Budweiser (νομίζω), αυτοί οι τύποι με τις μορμόνικες φάτσες, το κούρεμα και το y των Byrds έχουν γράψει μερικά από τα πιο ωραία τραγούδια του Αμερικάνικου rock των 80’s.

Μετά λύπης αφήνω έξω το Wreck of the 809 και το Ivory Tower από το Native Sons, το Years Long Ago από το State of Our Union και φτάνω στο κύκνειο άσμα τους το Two Fisted Tales…Από εκεί μέσα διαλέγω αμερικάνικη ροκιά θανάτου με ρεφρένια, ουρλιαχτά στην αρχή και στο σόλο, γιέα, κλακέτες, κιθάρες που συνομιλούν στη γλώσσα των Crazy Horse, αλλά τι γράφω αφού είπαμε making a Long Story Short…. 

Green On Red – Hair and Skin (Green On Red mini-LP, Down There 1982) 

Jimmy Boy, Sixteen Ways, Cheap Wine, πολύ δύσκολα έβαλα στον εαυτό μου…για να διώξω τα στοιχειά πριν πάρουν θάρρος και έχουμε δράματα διαλέγω απ’ τον πρώτο τους το Hair and Skin, το παίζω κουλ και Κινέζος και απλά αναρωτιέμαι πως και το έχουν διασκευάσει μόνο οι Mazzy Star τέτοια κομματάρα που είναι…. 

The Dream Syndicate – Merrittville (Medicine Show LP, A&M 1984) 

Από αυτούς κι αν μένουν έξω τραγούδια, αλλά η πληγή που απόκτησα όπως τριγυρνούσα στους σκονισμένους δρόμους της Merrittville το καλοκαίρι εκείνο, με πιάνει και με πονάει κάθε χρόνο όσο προχωρούν τα βράδια του Ιούνη. Δεν ξέρω αν οφείλεται σ’ αυτό, ή στο ότι κανένας από τους προσωπικούς δίσκους του Wynn δεν με ικανοποίησε ποτέ απόλυτα, για το ότι έχω να πάω να τον δω πάνω στην σκηνή  από την εποχή των Syndicate… 

Rain Parade – Broken Horse (Explosions in the Glass Palace mini-LP, Enigma 1984) 

Είπα να κάνω την έκπληξη κι εδώ και να μη επιλέξω τον στρόβιλο του No Easy Way Down. Άσε που όσο περνούν τα χρόνια πρέπει να φυλάγομαι από κάτι τέτοιες καταδύσεις, καμιά φορά δεν ξέρεις αν θα καταφέρεις να ξαναβγείς στην επιφάνεια…Οπότε…Broken Horse, αγγλική ομιχλώδης ψυχεδέλια από καλιφορνέζους…η καλύτερη στον κόσμο. 

True West –I’m Not Here (True West EP, Bring Out Your Dead Records 1983) 

Επειδή για πέντε συν ένα τραγούδια έτσι που πάω θα καπνίσω ένα πακέτο τσιγάρα ως που να αποφασίσω, αφήνω πίσω -κοιτώντας από την άλλη πλευρά φοβούμενος μη πέσει το μάτι μου και στο Drifters- την βροχερή ψυχεδέλια του And Then The Rain, και χώνομαι βιαστικά στο proto-rave με ηλεκτρικές κιθάρες του I’m Not Here I Don’t Care… 

Danny & Dusty - Baby We All Gotta Go Down (The Lost Weekend LP, Zippo 1985) 

Ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς δίσκους αυτής της σκηνής, που εκτός του ότι δείχνει με τον πιο σαφή τρόπο ότι αυτή –η σκηνή- δεν ήταν τίποτε άλλο από μια μεγάλη παρέα αφού συμμετέχουν σ’ αυτόν μέλη των Green On Red, των Dream Syndicate και των Long Ryders, κλείνει μέσα του και σχεδόν όλες τις αναφορές της, από τους beatniks (μα και πιο πίσω) σε ολόκληρο το φάσμα του αμερικάνικου rock and roll.

Μέσα από εκεί το μεθυσμένο και παρεϊστικο, Baby We All Gotta Go Down, σίγουρα τραγούδι σημαδιακό μιας ολόκληρης εποχής, δικής τους αλλά και δικής μας.

oh! mother i can’t stand it

From the Greek Vault θα μπορούσαμε να πούμε για το πολυπληθές αγγλόφωνο κοινό, αυτή η ανάρτηση…ψέματα…βασικά νομίζω ότι έχει πολύ πλάκα το να διαβάζεις στ’ αγγλικά για ένα κομμάτι σαν το…Oh! Mother I Can’t Stand It ή αλλιώς Καλέ Μάνα Δεν Μπορώ, οπότε πάμε στις σημειώσεις που βρίσκονται μέσα στο Mortika: Recordings from a Greek Underworld, που είχε κυκλοφορήσει σε CD η Σουηδική Arko Records το 2005, και επανακυκλοφορήσει σε διπλό βινύλιο η Mississippi Records το 2009, και όπως μπορεί κανείς μάλλον εύκολα να καταλάβει από τον τίτλο της συλλογής αλλά και των κομματιών (ρίξτε μια ματιά στο tracklist) έχει να κάνει με μπαγλαμάδες και μπουζούκια τεκέδες και λουλάδες. Μια μικρή αναφορά είχαμε κάνει και τα παλιά τα χρόνια εδώ. 
Εκεί μέσα ανάμεσα σε τραγούδια του Κατσαρού, του Νταλγκά, της Παπαγκίκα, του Βαμβακάρη και άλλων υπάρχει τρίτο στην σειρά και το φονικό και αδέσποτο όπως διάβασα κάπου και μ’ άρεσε, ρεμπέτικο Καλέ Μάνα Δεν Μπορώ του Γιάννη Σπαχάνη.
Διαβάζουμε λοιπόν στα liner notes που είναι γραμμένα από κάποιον Tony Klein (και φυσικά οι γνώσεις μου πάνω στο θέμα δεν είναι τόσες πολλές, ώστε να μπορώ να πω αν είναι απολύτως σωστά ή όχι) : 

Oh! Mother I Can’τ Stand It, Spahanis, Yiorgios Manetas (bouzouki) Yannis Livaditis (tsimbalo), Athens c.1931. 

One of the real rarities on this CD, never before reissued, this is, according to Pennanen (see bibliography) the very first recording of the bouzouki in Greece (the other side of this 78 can be heard on Rounder 1120). Ted Kendall did a major job of salvaging the music from a very worn 78rpm record, the only known copy in existence.

Nought is known of “Spachanis” the singer, whose name presumably refers to Persian hashish from Isfahan. Manetas was one of the earliest mentioned bouzouki players in Piraeus, and, according to Vamvakaris and Keromitis, tho originator of what the early bouzouki players called the European tuning (DAD), so called because one could play in any key, whereas in the various older tunings –douzenia- one was limited to basic key of the instrument. 

Να και οι μεταφρασμένοι στ' αγγλικά στίχοι...κόλαση έτσι κι αλλιώς:

                                                   Sp.    Do it manga

Mother dear I don’t feel well

Go fetch the doctor

Mother dear I don’t feel well

Ref.   Riri deri ri dederi deri deri &c

A doctor and a chemist

With medicines in their hands

A doctor and a chemist

Refrain

They used a knife on me

What are you doing guys?

They used a knife on me

Refrain

Just the size of a hazelnut (x3)

I have a poison in my heart (x2)

Just the size of a hazelnut

Sp.   Yia sou brother Maneta with your bouzouki…oples

And day by day it grows

And my heart is poisoned

And day by day it grows

Rykarda Parasol - Against The Sun

Self Release
2013

Στην αρχή όταν άκουσα το πρώτο single του άλμπουμ, το Cloak of Comedy στην ανάρτηση του airesia άρχισα να ακονίζω την μύτη του φτυαριού μου για να είμαι έτοιμος για ένα μεγαλοπρεπές θάψιμο όταν θα είχα επιτέλους ολόκληρο τον δίσκο που κατά τα φαινόμενα θα συνέχιζε σ’ αυτό το βιολί…όχι ότι είναι άσχημο τραγούδι αλλά αυτό το ρεφρέν πολύ με ξανερώνει έτσι που το τραγουδάει θυμίζοντας κάτι από αμερικάνικο κολεγιακό ροκ των 80’s.

Όταν όμως έφτασε εκείνη η ώρα που ξεκίνησα να ακούω τον δίσκο, περασμένα μεσάνυχτα με την βρόχα να πέφτει έξω, τον αέρα να κάνει τα παντζούρια να τρίζουν και όλα τα συναφή, από το δεύτερο τραγούδι το Atheists Have Songs Too έθαψα το φτυάρι, μαζί και το τσεκούρι του πολέμου και οδηγήθηκα σαν υπνωτισμένος στο ψυγείο ψυγείο όπου έπιασα το μπουκάλι με την παγωμένη ράκα που τελειώνει κι αυτή σιγά σιγά πρέπει να προμηθευτώ απ’ το νησί…
Πρώτη δεύτερη γουλιά σλουρπ, απανωτές βαθιές τζούρες παφ πουφ, ελεγειακό κομμάτι με κάτι από σλάβικα γυναικεία φωνητικά στους λαρυγγισμούς της, αυτά τα μυστηριακά μπορεί και Διονυσιακά, που τα μάθαμε σαν «βουλγάρικες φωνές», και που θα ανακάλυψε σκάβοντας στις Εβραιοπολωνικές ρίζες της…Τρίτη τέταρτη γουλιά, σλουρπ, παφ πουφ…Τώρα που το σκέφτομαι, αυτές οι τελευταίες, οι ρίζες της ντε, ειδικά το πρώτο συστατικό τους, είναι ένας σοβαρός ανασταλτικός παράγοντας για να κάνει καριέρα σε μια χώρα σαν την Ελλάδα…παφ πουφ…
Μετά τα πράγματα ησυχάζουν λίγο ξανά για 2 τραγούδια, όχι σε σημείο να ψάχνω το μονάκριβο φτυάρι μου πάντως, μέχρι να έρθει το δεύτερο χτύπημα με το όνομα και πράμα Island of the Dead (O Mi o My), μετά ξανά ησυχία για δύο τραγούδια, έρχεται το Greeting From Kiev, xxoo στο γνωστό αφηγηματικό Φωκνερικό της στυλ που όμως δεν το βαριέμαι, άλλα δύο απλά αξιοπρεπή τραγούδια, για να φτάσουμε στο I Know Where My Journey Ends που κλείνει τον δίσκο με τις μυστηριακές φωνές του παρελθόντος να επανεμφανίζονται πριν χαθούν στον αιθέρα ξανά…αυτά τα τέσσερα είναι τα κομμάτια που ξεχώρισα και κρατώ με τις πρώτες ακροάσεις…

Εν κατακλείδι το Against the sun δεν είναι σαν τότε που…Our Hearts First Meet, και μάλλον δεν έχουν και την εκλεκτή γλυκόπικρη γεύση του For Blood and Wine, αλλά είναι ένας καλός, ο τρίτος, δίσκος της Rykarda Parasol και αυτό για την ώρα αρκεί, αν και πιστεύω ότι της χρειάζεται πίσω μια μπάντα σταθερή και δεμένη, κάτι σαν τους –παλιούς- Bad Seeds ας πούμε, μιας και το όνομα του αρχηγού τους την στοιχειώνει από την αρχή της πορείας της.

Επί της ευκαιρίας, στην αμέσως προηγούμενη ανάρτηση μπορείτε να βρείτε και μια ίσως λίγο ανεπίκαιρη πια, αλλά ενδιαφέρουσα νομίζω, συνέντευξη που της είχαμε κάνει πίσω στο 2009 για το tranzistor.gr