Ritual Howls - Self Titled LP

Urinal Cake Records
2013

Αν και είναι γνωστό τοις πάσι ότι κάποτε διέκοψα τις –πανάκριβες- σπουδές μου στη ψυχολογία, σε γνωστό Ολλανδικό πανεπιστήμιο για να μπαρκάρω με μια σκούνα στη βόρεια θάλασσα και να ψαρεύω τόνους, και από εκεί το κύμα με πήγε στο Νιού Γιόρκ όπου έπλενα πιάτα σε ελληνικό εστιατόριο, και μετά βρέθηκα εργάτης σε αυτοκινητοβιομηχανία στο Ντιτρόιτ, κι έπειτα…αλλά επανέρχομαι στην ψυχολογία, γιατί αυτές μου οι σπουδές αγαπητοί μου αναγνώστες –μαζί με το κληρονομικό χάρισμα είν’ αλήθεια- μπορούν να εξηγήσουν ότι σας έχω ψυχολογήσει τόσο καλά που ξέρω ότι σας  αρέσουν τα πρωτοβρόχια που πιάσαν και πέφτουν έξω, τα φύλλα που πέφτουν, το φθινόπωρο γενικά είναι η εποχή σας δεν μπορείτε να το αρνηθείτε, όπως σας αρέσουν και οι Joy Division, τι σας αρέσουν λέω, έχουν χαράξει την καρδιά σας, και οι Stooges βεβαίως βεβαίως, ειδικά όταν ακούγονται έτσι όπως θα έπρεπε ν’ ακούγονται εν έτη 2013, με σύνθια και drum machine, σας αρέσουν οι σκοτεινιές, και οι σκιές, το ασπρόμαυρο και τα βιομηχανικά τράκα τρούκα των Neubauten, και οι αγαπημένες αμερικάνικες μουσικές σκηνές τυχαίνει να είναι και για εσάς αυτές της Νιου Γιορκ – punk, no wave και δεν συμμαζεύεται γιου νόου- και του Ντιτρόιτ που λέγαμε πιο πάνω, ελάτε τώρα μη προσπαθείτε να κρυφτείτε, όχι τώρα που πλησιάζω στο συμπέρασμα, η ψυχή σας ένας γυάλινος πύργος για μένα, το συμπέρασμα λοιπόν έλεγα, μια στιγμή, βαθιά ρουφηξιά, βάζω και το μονόκλ στο μάτι που γυαλίζει, το συμπέρασμα είναι ότι οποιονδήποτε προγραμματισμό κι αν έχετε κάνει για τις λίστες της χρονιάς που σιγά σιγά παίρνει τον δρόμο της για το χρονοντούλαπο, λυπάμαι αλλά θα πρέπει να το ξανασκεφτείτε, και ν’ αλλάξετε σειρά στα πέντε πρώτα –τουλάχιστον- γιατί πώς να το κάνουμε, ο πρώτος μεγάλος δίσκος αυτού του ΦΟΒΕΡΟΥ τρίο απ’ το Detroit, είναι για σας! 

soundcloud 

Wailin Storms

Σου γράφω μέσα απ’ τη κουφάλα ενός τεράστιου γέρικου δέντρου…αυτό των κρεμασμένων…μπορείς να νιώσεις τα κουφάρια να κρέμονται ακόμη απ’ τα κλαδιά του, κάποιος κλώτσησε το πιο γέρικο απ’ τα δεκαέξι άλογα και τους άφησε απλά να είν’ εκεί, να στριφογυρίζουν στον αέρα μαζί με το σκοινί…στις ρίζες του φυτρώνει για πάντα ο μανδραγόρας, και ένας μαύρος σκύλος αλυχτάει δεμένος πάνω του, ξορκίζοντας την τρέλα του κόσμου.

Γράφω με το λιγοστό φως που αφήνει η πίσω της η σελήνη, την ακούω που κροταλίζει τα κόκαλα της περνώντας ψηλά πάνω απ’ τα σύννεφα, ψηλά πάν’ απ’ τη γη, φωτίζοντας κάτω, το πηχτό σκοτάδι της λησμονιάς…

Είναι υγρά εδώ μέσα, μα κι έξω δεν είναι καλύτερα… νομίζω ότι η βροχή δεν έχει σταματήσει, από τότε που γεννήθηκα. Τέτοιος καιρός ήταν πάλι, πάνε χρόνια.

Ακούω τις σταγόνες να πέφτουν μια μια, όπως ακούω τους χτύπους της καρδιάς μου. Όπως ακούω αυτά τα καταραμένα blues, -για αυτά σου γράφω- ψίθυρους, διστακτικές κραυγές, ένα θλιμμένο τραγούδι, και τελικά μια τσακισμένη ορμή, να κουδουνίζουν στ’ αυτιά μου ακόμη, κι ας έχουν περάσει τόσες νύχτες από εκείνη εκεί…δίπλα στο ποτάμι…αλήθεια πόσες?

Στην Κασσάνδρα είναι ωραία, έχει και καλή παρέα, Τρίτη Πέμπτη μακαρόνια φάτε μάγκες βγάλτε χρόνια…

Μια χλωμή φωνή, ένας νέγρικος θρήνος, το πνεύμα της φωτιάς που μοιρολογά πάνω απ’ τις υγρές στάχτες, μια αδιάφορη για όλα τα χρώματα καταιγίδα που μαίνεται κάπου κοντά, έξω, και μια άλλη αδιάφορη κι αυτή βαθιά μέσα, μια στενάχωρη σε όλα τα σώματα ψυχή…μεταξύ πόνου και τίποτα πάντα θα διαλέγει τον πόνο…Μα στάσου…ακούω βήματα πάνω στα φύλλα…κάποιος πλησιάζει προς τα ‘δω…αυτοί που λείπουν δεν πεθαίνουν, μόνο πληρώνουν το κενό, που πάνω του σκοντάφτουμε…Jeffrey Lee is that you?

Ο άνεμος σαν δαιμονισμένος φυσάει, κι ένα αγόρι μεγαλώνει και σαν τον άνεμο φεύγει…πάει. Και τώρα είναι ώρα να βγω απ’ την κρυψώνα μου, και να πάρω την θέση μου κι εγώ πάνω στα κλαδιά. Ένας μανδραγόρας περιμένει να φυτρώσει το πρωί ακριβώς από κάτω.

bandcamp

The Underground Youth - The Perfect Enemy Of God

Fuzz Club Records
2013

Έχουν περάσει κάτι λιγότερο από δυόμιση χρόνια από την στιγμή που ο Επιθεωρητής Λη –αλήθεια πόσο καιρό έχει να εμφανιστεί?- έστειλε εκείνο το mail  όπου μου εφιστούσε την προσοχή στο όνομα The Underground Youth, και σχεδόν ένας από την βραδιά που τους είδαμε και ζωντανούς πάνω στην σκηνή…(τρόπος του λέγειν η «σκηνή» όπως μπορείτε να διαβάσετε σ’ εκείνη την ανταπόκριση απ’ το μέτωπο, αλλά πάμε παρακάτω…)
Όπου παρακάτω σημαίνει ότι εδώ έχουμε το έκτο άλμπουμ του Greg  Dyer και της ωραίας παρέας του, (έξη δίσκοι και ένα EP από το 2009 ως σήμερα, παραγωγικότατη αυτή η υπόγεια νεολαία ρε παιδάκι μου, ακούγεται η γιαγιά απ’ το βάθος), το έκτο άλμπουμ έλεγα εγώ λοιπόν, που μάλλον είναι και το καλύτερό τους, μιας που όλα όσα μας τους έκαναν αγαπητούς στις προηγούμενες δουλειές τους, δηλαδή ο αχνός ήλιος που πολύ γρήγορα καλύπτεται από συννεφιά,  που το ίδιο γρήγορα το γυρνάει σε ψιλόβροχο και μαζί με τις σταγόνες απαλά και αβίαστα θαρρείς πέφτουν και οι νότες, και όταν αυτές –οι σταγόνες όχι οι νότες- σταματούν απλώνεται μια ψυχεδελική ομίχλη που τη διακόπτουν μόνο σποραδικές ανατριχίλες στην ραχοκοκαλιά σου, μα δεν χρειάζεται ν’ ανησυχείς, μάλλον θα είχε και λίγη στρυχνίνη μέσα αυτό που κατάπιες, όλο αυτό λοιπόν το ψυχεδελικό δελτίο καιρού που μόλις εκφώνησε ο Νίκος Καντερές, στο The Perfect Enemy Of God το βρίσκουμε στην πιο αρμονική και εμπνευσμένη του εκδοχή, κι ας λείπει μάλλον ένα μεγάλο hit σαν το I Need You του Delirium…αν και τώρα που ξανακούω αυτό τα psych pop μικρά αριστουργήματα Runaway και In The Dark I See τείνω να αναθεωρήσω την τελευταία διαπίστωση…όσο για το εξώφυλλο -και τα βίντεο κλιπ-, έχουν δημιουργήσει παράδοση πλέον με το καλό τους γούστο.

bandcamp 

The Mountain Apple Epidemic

Όταν –το 2009- ο Todd Sampson κάτω απ’ το όνομα The Mountain Apple Epidemic είχε κυκλοφορήσει το πρώτο του άλμπουμ Thin and Pale του είχα κάνει μια παρουσίαση στο transistor.gr όπου έγραφα τα εξής:

«Ας φανταστούμε τον Eugene να αφήνει έστω για λίγο κατά μέρος την Βίβλο, να σταματά τις συνεχείς περιοδείες και την επαφή του με το πλήθος, και να παίρνει τον δρόμο για τις Μεγάλες Λίμνες του Βορρά, με μοναδικές του αποσκευές την κιθάρα, το μπάντζο του, ένα καλάμι ψαρέματος και δύο βιβλία. Το Walden του Thoreau και το The Education of little tree του Forest Carter.

Φτάνοντας εκεί περνά τον καιρό του ψαρεύοντας και διαβάζοντας κάτω από το φως της μέρας, γρατζουνώντας τις χορδές το σούρουπο, και ακούγοντας τις ιστορίες που ψιθυρίζουν τα δένδρα τις νύχτες.

Μόνη του συντροφιά τα ινδιάνικα πνεύματα που τόσο αγαπά, και τα φαντάσματα που έρχονται από τα παλιά γύρω από την φωτιά για να κουβεντιάσουν στο τρεμάμενο φως, ενόσω η καταιγίδα θα ξεπλένει μακριά ψεύτικους ήχους και εικόνες, και θα ξαναδίνει την αθωότητα στο αυτί για να μπορεί να την ακούσει και να την θαυμάσει όπως πραγματικά είναι, σαν την μουσική του Αιόλου.

Ύστερα από καιρό, φορτωμένος τα λιγοστά μπαγάζια του, αλλά και μια ντουζίνα σχεδόν νέα τραγούδια, μουρμουρίζοντας τους στίχους του Poor pilgrim of sorrow, θα πάρει τον δρόμο της επιστροφής, όντας ένας αγνός θλιμμένος προσκυνητής όπως όταν πρωτοξεκινούσε.

Ευθεία για το σπίτι και το μικρό του στούντιο, όπου θα μπορέσει να τραγουδήσει την αλήθεια του, αλλά και να την ηχογραφήσει για να την ακούσουν όσο γίνεται περισσότεροι.

Και σαν να φοβάται ότι οποιαδήποτε άλλη ανθρώπινη παρουσία θα του χαλάσει την μαγιά και την μαγεία, εκτός από την φωνή (που αφήνει κι αυτή με την σειρά της κατά μέρος τους θεατρινισμούς των τελευταίων δίσκων) την κιθάρα και το μπάντζο, πιάνει και το μπάσο, όπως και τα πλήκτρα για να δώσει κάποιες φορές τον απαραίτητο όγκο που ακούγεται υπόκωφα, όπως οι μακρινές βροντές που αναγγέλλουν την καταιγίδα.

Όταν πια τελειώνει η ηχογράφηση και ακούει το αποτέλεσμα, βγαίνει έξω κοιτάει ψηλά στον ουρανό νεύοντας του, ευχαριστώντας τον έτσι για την πολύτιμη βοήθειά του σ’ αυτόν, τον καλύτερο του δίσκο εδώ και αρκετά χρόνια.»

Αυτόν τον καιρό ακούω συχνά την δεύτερη δουλειά του, που έχει ανεβάσει στο δίκτυο κάτω απ’ τον  –προσωρινό υποθέτω- τίτλο “Mixtape” και δεν νομίζω ότι έχω να προσθέσω τίποτε άλλο, εκτός του ότι αν ξανάγραφα από την αρχή το κείμενο θα έχωνα σίγουρα κάπου και το όνομα  του Neil Young, μαζί ίσως μ’ αυτό του Eddie Vedder.

soundcloud 

ghost dance (stupid fucking white man, you 'll never walk alone)

Όταν ο τελευταίος ερυθρόδερμος εξαφανιστεί από την επιφάνεια αυτής της Γης και η ανάμνηση των δικών μου θα έχει γίνει μύθος ανάμεσα στους λευκούς ανθρώπους, αυτές οι όχθες θα μυρμηγκιάζουν από τους αόρατους νεκρούς της φυλής μου και, όταν τα παιδιά των παιδιών σας θα νομίζουν πως είναι μόνα μέσα στους κάμπους, μέσα στα μαγαζιά,, μέσα στα εργαστήρια, στους δρόμους ή στη σιωπή αδιαπέραστων δασών, δεν θα είναι όπως νομίζουν. Τη νύχτα, όταν στα χωριά μας και στις πόλεις μας θ’ απλώνεται σιωπή και σεις θα τις νομίζετε έρημες, οι δρόμοι θα είναι γεμάτοι από πλήθη νεκρών που θα επιστρέφουν στα ωραία μέρη που κατείχαν άλλοτε και ακόμα συνεχίζουν ν’ αγαπούν. Ο λευκός άνθρωπος ποτέ δεν θα είναι μόνος. 

image: Σύμβολο θεότητας των ινδιάνων της Βόρειας Αμερικής. 
text: Chief Sealth Speech (1855), στα ελληνικά: Αρχηγός Σηάτλ, Η νύχτα των Ινδιάνων, ένας λόγος του 1855, μετάφραση Αλόη Σιδέρη, εκδόσεις Άγρα, σειρά Ο Άτακτος Λαγός, 1997. 
music: Patti Smith – Ghost Dance, Easter LP, Arista 1978.

The Crooked Fiddle Band

Το κομμάτι μέσα από το επερχόμενο άλμπουμ τους Moving Pieces of the Sea κομματάρα, το ταινιάκι με τα σχέδια δια χειρός Patch Sinclair ταινιάρα, το όνομα της μπάντας λέει την μισή αλήθεια και την άλλη μισή την λέει το μότο της, από την μουσική του κόσμου στη μουσική του τέλους του κόσμου.
Όσον αφορά τον  δικό μας κόσμο…τα λέμε αλλού. 

bandcamp 

stupid fucking white man…der Papalangi

Ο Παπαλάνγκι αγαπάει πολύ το στρογγυλό μέταλλο και το βαρύ χαρτί, του αρέσει να βάζει στην κοιλιά του πολλά υγρά, από σκοτωμένα φρούτα και κρέας από το γουρούνι και το μοσχάρι και άλλα τρομερά ζώα, προπαντός όμως αγαπάει και αυτό που δεν πιάνεται και όμως υπάρχει –το χρόνο. Κάνει πολύ φασαρία και λέει πολλές ανοησίες γι’ αυτόν. Παρόλο που ο χρόνος ποτέ δεν είναι περισσότερος απ’ όσο χωράει στο διάστημα μεταξύ ανατολής και δύσης του ήλιου, για τον Παπαλάνγκι ποτέ δεν είναι αρκετός…

Αν διαβάσεις εφημερίδα δεν χρειάζεται να ταξιδέψεις στην Απολίνα, στο Μαμόνο, ή τη Σαβάι για να μάθεις τι κάνουν, τι σκέφτονται ή πως γιορτάζουν οι φίλοι σου.

Μπορείς άνετα να μείνεις ξαπλωμένος στο στρώμα σου, τα πολλά χαρτιά σε πληροφορούν για όλα. Αυτό φαίνεται πολύ ωραίο και ευχάριστο, είναι όμως ένα απατηλό συμπέρασμα. Γιατί, όταν τώρα συναντάς τον αδερφό σου και ο καθένα σας είχε χώσει το κεφάλι σου ανάμεσα στα πολλά χαρτιά,  τότε δεν θα ‘χετε να πείτε ο ένας στον άλλον τίποτα το ιδιαίτερο ή το καινούργιο, αφού ο καθένας σας θα έχει τα ίδια πράγματα στο κεφάλι του, θα μένετε λοιπόν βουβοί ο ένας απέναντι στον άλλον ή θα επαναλαμβάνετε μόνο αυτό που είπαν οι εφημερίδες…

Και τώρα λοιπόν οι λευκοί άνθρωποι θέλουν να μας φέρουν τους θησαυρούς τους για να ‘μαστε και εμείς πλούσιοι –θέλουν να μας φέρουν τα πράγματά τους. Αλλά αυτά τα πράγματα δεν είναι παρά φαρμακερά βέλη από τα οποία πεθαίνει αυτός που τα κουβαλά μπροστά στο στήθος του. «Πρέπει να τούς επιβάλουμε ανάγκες» άκουσα να λέει κάποιος άντρας που ξέρει καλά την χώρα μας. Ανάγκες –αυτές είναι τα πράγματα. «Τότε θα γίνουν πιο εργατικοί» συνέχισε ο έξυπνος άνθρωπος. Και εννοούσε ότι εμείς θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τις δυνάμεις των χεριών μας για να φτιάχνουμε πράγματα, πράγματα για μας αλλά πρώτα για τον Παπαλάνγκι. Να γίνουμε κι εμείς κουρασμένοι, γκρίζοι και σκυφτοί.

* Παπαλάνγκι = ο ευρωπαίος, ο σύγχρονος άνθρωπος...

text: Der Papalangi (1920), στα ελληνικά: Ο Παπαλάνγκι, οι λόγοι του φύλαρχου Τουιάβιι από το νησί Τιαβέα του Νότιου Ειρινικού, μετάφραση Κατερίνα Λιάπτση-Δημοσθένης Δασκόπουλος, , εκδόσεις ύψιλον/βιβλία, σειρά Αερόστατο,1988.

music: Neil Young – Theme from Dead Man (edit with voice overs) - Music From and Inspired by the Motion Picture DEAD MAN - , promo CD-single, Vapor records 1996.

Spasmodique - Barracuda

 

Όλοι οι αγαπημένοι πολύ ή λίγο «βαρύτονοι» θα έδιναν πολλά, για συμπεριλάβουν κι αυτό το τραγούδι στο μεταμεσονύκτιο παζάρι, που μεσολαβεί πάντα της συμφωνίας με τον ακατανόμαστο, αν κι εδώ που τα λέμε στις μέρες μας μοιάζει να είναι χαμένος κι αυτός μαζί τον Θεό. (Λέτε η εξορία να τους ένωσε και να τα ξαναβρήκαν?). 
Και λέγοντας «βαρύτονοι», ξεκινώ απ’ τον Tom Waits φτάνω στον Nick Cave, μα επ ουδενί δεν αφήνω έξω τον Ian Curtis που αν το είχε τραγουδήσει μάλλον θα το είχαμε πιάσει κι εμείς το σκοινί λίγο μετά την 3-4 ακρόαση, με έκδηλη στα μάτια, την ικανοποίηση απ’ αυτή μας την απόφαση.
Και οι πίσω σελίδες του rock and roll μαζί και οι δικές μας, ίσως να είχαν διαφορετικό τίτλο στην κορυφή της λίστας για το «ωραιότερο ερωτικό τραγούδι όλων των εποχών» από το Love Will Tear Us Apart.
Ακόμη κι έτσι όμως, με την φωνή του Mark Ritsema και την μπάντα-ετεροχρονισμένη απάντηση του Ρότερνταμ (που σε αντίθεση με το Μάντσεστα έχει και το ξακουστό μεγάλο του λιμάνι, όπου μάλλον θα τα έπινε ο ναύτης των στίχων) στους εκ Άμστερνταμ ορμώμενους Mecano, ακόμη κι έτσι έλεγα, μπορεί οι ελπίδες του όσον αφορά την επίσημη λίστα να είναι μηδαμινές ως ανύπαρκτες, στις άλλες όμως, τις μικρές, ας είναι και ασήμαντες, που μπορεί να σημαίνει και πιο σημαντικές, μην αποκλείετε την έκπληξη στο στοίχημα αγαπητοί μου, μην την αποκλείετε κι ας βλέπετε ήδη μπροστά σας τον κουβά.
Όσο για τα Barracuda…είναι ψάρι που ευδοκιμεί στα νερά της Βόρειας Θάλασσας, όπως και της Μεσογείου, όπως για να μη τα πολυλογούμε, το ίδιο άνετα ευδοκιμεί και αναπαράγεται σε όλα τα νερά, αλμυρά η γλυκά, απ’ το αχανές των ωκεανών μέχρι και τις δαιδαλώδεις σωληνώσεις των μεγαλουπόλεων, ανεξαρτήτως γεωγραφικού μήκους και πλάτους.
Δεν είναι σπάνιες μάλιστα οι φορές (κάθε άλλο), που o φακός τα έχει απαθανατίσει σε στάσεις όπως αυτή η χαρακτηριστική της αγαπημένης (και του Jim Thompson), της Theda Bara, που φιγουράρει στο εξώφυλλο του πρώτου δίσκου των Spasmodique, το From the cellar of roses από τα 1987. 

                         

refugee blues

Πες πως η πόλη αυτή έχει δέκα εκατομμύρια ψυχές,

άλλοι ζουν σε μέγαρα, άλλοι σε τρύπες μικρές:

κι όμως δεν έχει θέση για μας, αγάπη μου, δεν έχει θέση για μας.

Είχαμε κάποτε μια πατρίδα και μας φαίνονταν όλα καλά,

ψάξε μέσα στον άτλαντα και θα την έβρεις κειδά:

τώρα να πάμε εκεί δεν μπορούμε, αγάπη μου, να πάμε εκεί δεν μπορούμε.

Στο κοιμητήρι του χωριού ένα σμιλάγκι, μεγαλώνει,

κάθε άνοιξη απ' την αρχή μες στον ανθό φουντώνει:

τα παλιά διαβατήρια δεν μπορούν να το κάνουν, αγάπη μου, δεν μπορούν

να το κάνουν.

Ο πρόξενος είπε χτυπώντας το γραφείο του εμπρός·

«Αν δεν έχεις διαβατήριο, τυπικά θεωρείσαι νεκρός»:

όμως νά που ακόμα ζούμε, αγάπη μου, νά που ακόμα ζούμε.

Πήγα σε μιαν επιτροπή- έκατσα να ξαποστάσω·

με παρακάλεσαν ευγενικά του χρόνου να ξαναπεράσω:

όμως σήμερα πού θα πάμε, αγάπη μου, σήμερα πού θα πάμε;

Ήρθα σε μια συγκέντρωση· σηκώθηκε ο ομιλητής να πει:

«Αν τους αφήσουμε και μπουν, θε να μάς κλέψουν το -ψωμί».

Μιλούσε για σένα και για μένα, αγάπη μου, για σένα και για μένα.

Σαν ν' άκουσα μπουμπουνητά στα ουράνια να κατρακυλούν

ήταν ο Χίτλερ στην Ευρώπη, που έλεγε: «Πρέπει να εξοντωθούν».

Α, μας είχε στο νου του, αγάπη μου, μας είχε στο νου του.

Είδα μια σκυλίτσα που φορούσε μια ζακέτα κουμπωμένη,

είδα μια πόρτα ολάνοιχτη και μια γάτα να μπαίνει:

όμως δεν ήταν Γερμανόεβραίοι, αγάπη μου, δεν ήταν Γερμανόεβραίοι.

Τράβηξα στο λιμάνι, στο μώλο στάθηκα μπροστά,

είδα τα ψάρια να τρέχουν στο νερό, δε ζούνε στη σκλαβιά:

μόλις τρία μέτρα μακριά μου, αγάπη μου, τρία μέτρα μακριά μου.

Περπάτησα σ’ ένα δάσος, είδα στα δέντρα τα πουλιά·

δεν είχανε πολιτικούς και κελαηδούσαν χαρωπά:

δεν ήταν άνθρωποι σαν-και μας, αγάπη μου, άνθρωποι σαν και μας.

Στον ύπνο μου ονειρεύτηκα χιλιώροφα  κτίρια,

Με χίλιες πόρτες και χίλια παραθύρια·

Ούτε ένα δεν ήταν δικό μας, αγάπη μου, δεν ήταν δικό μας.

Στάθηκα μες το χιόνι που ‘πεφτε σε μια ανοιχτή πεδιάδα

Δέκα χιλιάδες στρατιώτες βάδιζαν στην αράδα:

Ψάχναν για μας τους δύο, αγάπη μου, ψάχναν για μας τους δύο.

text: Wystan Hugh Auden - Refugee Blues (1939), μετάφραση: Κλείτος Κύρου από το βιβλίο του Ξένες Φωνές, εκδόσεις Κέδρος 1979.

music: Deus Ex Machina - Immigrant, Time Expires EP, Lab Records 2007.

La Mancha Negra - Same Title

Self Released
2013

Πω ρε πούστη μου σερφομπλουζοπανκοροκιααά…κοκάλωσα με μιας το παλιό μου Φόρντ (όπως όλοι πια γνωρίζετε) φορτηγάκι στην άκρη του χωραφόδρομου και βγήκα έξω στη νύχτα…χωρίς το Σμιθ εντ Γουέσον μου…στα μέρη αυτά, στα μέρη μου είμαι ασφαλής…η ατμόσφαιρα βαριά απ’ την υγρασία του βάλτου, και τα’ αλιγατοροτόμαρα που έχω τεντωμένα να στεγνώνουν στη καρότσα…βρώμικη δουλειά αλλά γιου νόου, κάποιος πρέπει να τη κάνει…σταματώ να οσμίζομαι τον αέρα και εκεί που γυρνάω το πρόσωπο για να φτύσω και να ουρλίαξω στο φεγγάρι κατεβάζω τιράντες και ρίχνω κι ένα κατούρημα στο μπαμπάκι που είναι έτοιμο για μάζεμα…αυτές οι κωλομπύρες φουσκώνουν…άραγε οι λυκάνθρωποι όταν κατουράνε ουρλιάζουν?  αλλά πιο φεγγάρι μου λένε οι ποιητές…καημένοι κι αυτοί…εδώ μόνο κουνούπια στον ουρανό και ερπετά στο χώμα υπάρχουν…άβυσσος μπέιμπ, μπατ ντον γιου μπι αφρέϊντ…κι αυτή η φωνή…αν δεν είναι απ’ τους λυκάνθρωπους που σας έλεγα, βάζω στοίχημα ότι μόλις τον βγάλαν απ’ το ίδρυμα, η την φυλακή…σο…ελάτε κοντά μου εσείς πλάσματα της νύχτας…καμ το ντάντι…αυτό είναι ένα μέρος για σας…για όλα τα καλά παιδιά της, ελάτε να κάνουμε παρέα…κι εγώ κι αυτός που τραγουδάει δαγκώνουμε…μη μας φοβάστε….βγείτε μέσα απ’ το χώμα, απ’ τις λάσπες, από αρχαίες κρύπτες, φτιαγμένοι από ακατανόμαστους πλάστες, λησμονημένοι από ανόητους κράχτες…ακούστε τι σας έχω στα ηχεία του Φόρντ…σβήνω και τα φώτα να μη σας ενοχλούν…να είσαστε σίγουροι ότι ο θείος, ο θείος Lux ντε, χαίρεται και χαμογελά από πάνω…από κάτω ήθελα να πω…τι πάνω τι κάτω…λετς ντανς του δι εντ...

*Για όσους δεν κατάλαβαν: τους Mother and Son τους θυμόσαστε? Κολλητοί τους είναι, και παρομοίων κυβικών βαλτολάσπης, δισκάρα έβγαλαν κι αυτοί…

bandcamp 

untitled (aimofilos says)

[άτιτλο] 

σου έγραψα

"the night of the storm I slept in her bed"
Τζέημς Τζόϋς, Οδυσσέας, σελ 842
 
μου έγραψες

"βράζουμε το κοκκινογούλι για ενενήντα λεπτά"
Βέφα Αλεξιάδου, Οι συνταγές μου, σελ 201

δηλαδή

τα μιλήσαμέ
τα σύμφωνήσαμέ


LOCUS DELICTI: MELQUIADES

στο καφέ που βρεθήκαμε χθές
τώρα μαζεύτηκαν πολλοί περαστικοί
σταμάτησα κι εγώ με τους ρεπόρτερς
ν' ακούσω για ένα έγκλημα απεχθές

POLICE LINE - DO NOT CROSS
ένα όργανο με άσπρη κιμωλία
σκιτσάρει ένα περίγραμμα οικείο
κι ενας νεαρός υπαστυνόμος
δέκατη τρίτη επιλογή
την είχε βάλει τη σχολή
στο μηχανογραφικό του

-Περάστε πίσω κύριε
δεν υπάρχει τίποτε να δείτε

-Kάνε στην άκρη ρε καριόλη
που θα μου πεις εμένα αν υπάρχει

εγώ 
είμαι το πτώμα


text: Αιμόφιλος Τ. Ινφλουέντζας - 2 από τα "Εικοσιτέσσερα σονέτα για την πολιτική διαχείριση της ερωτικής απελπισίας", με σχέδια της Σεράτια Μαρκέσενς, εκδόσεις kalokairisapilas, 2006.

music – The Dead Brothers – Just a hole, Wunderkammer LP, Voodoo Rhythm records 2006. 

The Treatment - Drive Me Crazy EP

Illustrious Artists
2012 

Εντάξει, σίγουρα δεν είναι και shock treatment, αλλά…αυτό το πρώτο EP του Αυστραλέζικου super group (μέλη από Cabins, Straight Arrows, Eye Creatures, You Am I) είναι…Satisfaction Guaranteed, όπως φωνάζει και το ρεφρέν του ομότιτλου πολύδιασκευασμένου απέθαντου εφηβικού ύμνου των Mourning Reign από τα 1966, που επιλέγουν να μας δώσουν και την δική τους άποψη οι Treatment, χωρίς να τα πηγαίνουν καθόλου μα καθόλου άσχημα είν’ αλήθεια.
Επίσης δηλώνουν με θράσος, χωρίς φόβο και ντροπή ότι τους πιάνουν συχνά Crampες, και πρόσφατα σαπόρταραν την επανεμφάνιση των The Stabs.
Όλ’ αυτά είναι καλά δε λέω, εκεί όμως που το πράμα γίνεται όντως πραγματική απόλαυση, και φέρνει στο νου περασμένα μα όχι ξεχασμένα (βλέπε 80’s) μεγαλέια αυστραλέζικου rock, είναι όταν τα καλόπαιδα από το Sydney σκάβουν τούνελ προς Detroit μεριά, και βγαίνουν στην επιφάνεια έχοντας στα χέρια ένα όσο πρέπει (δηλαδή πολύ), βρώμικο μνημείο rock and roll αλητείας και διαταραγμένης ψυχικής υγείας, σαν το τελευταίο από 6 κομμάτια του EP, το Like Hell.

bandcamp 

 

same old fears

Λοιπόν…πριν περάσουμε ξανά στην ορφαντραγκική ρουτίνα, ένα τελευταίο απομεινάρι από αυτές τις μέρες, τις λουσμένες με σκόνη και ιδρώτα, αφιερωμένο στους δύο φίλους που τράβηξαν ακόμη μια φορά μαζί μου το κουπί, και διαβήκαμε παρέα την πόρτα ενός ακόμη σπιτιού (όπως έχουν διαβεί μαζί μου όταν χρειάστηκε και διάφορες άλλες πόρτες, από στρατόπεδα μέχρι νεκροταφεία),  αυτούς που γεμίζουν ακόμη τις καρέκλες σ’ εκείνο το τραπέζι του καφενείου, και δεν το αφήνουν ν’ αδειάσει όπως στην τελευταία σκηνή της ταινίας «Απόντες» του Γραμματικού…αφιερωμένο επίσης και σ’ αυτούς που είμαι σίγουρος ότι θα ήθελαν να βρίσκονται μαζί μας, κι ας κουβαλούσαν απ’ τον τέταρτο δίχως ασανσέρ, αλλά για…απολύτως αντικειμενικούς λόγους αδυνατούν…