Tο Mirage (απλή συνωνυμία φυσικά
με το ομότιτλο των Camel)
των Βερολινέζων Chud,
νομίζω είναι από τα καλύτερα νέο-ψυχεδελικά άλμπουμ που βγήκαν στην Ευρώπη την
δεκαετία του ’80.
Κυκλοφόρησε το 1989 στην Love’s Simple Dreams,
και ήταν ο δεύτερος και τελευταίος δίσκος τους, είχε προηγηθεί το Silhouettes of Sound πάλι
στην LSD το 1986.
Τον θυμήθηκα αυτές τις μέρες όπως έψαχνα τραγούδια για μια
βροχερή playlist που ήθελα να φτιάξω, και μου ‘ρθε στο νου το November Rain που
ανοίγει τον δίσκο. Γλυκάθηκα απ’ τη βροχή του, τον άφησα ολόκληρο να παίξει,
και έτσι είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω ακόμη μια φορά ότι σαν δίσκος μπαίνει
στο ίδιο επίπεδο με τις πρώτες δουλειές των Vietnam Veterans, τόσο σαν συνθέσεις και
εκτέλεση, αλλά περισσότερο γιατί μου αφήνει ακριβώς την ίδια γλυκόπικρη
αίσθηση. Μάλλον μαζί με όλα τ’ άλλα, είναι και τα ποντικίσια φωνητικά και η ερμηνεία
του Vic Count που μοιάζουν μ’ αυτά του Mark Vet Enbatta.
Όλα τα (εννέα) κομμάτια στέκουν σε ένα επίπεδο, αλλά είναι τρία
αυτά που σου παίρνουν κυριολεκτικά το μυαλό, και τυχαίνει να είναι τα πιο
μελαγχολικά.
Το November Rain που είπαμε παραπάνω, το Some Other Lifetime, και πάνω απ’ όλα το οκτάλεπτο ψυχεδελικό έπος Walking Home Alone, που ξεκινάει μόνο με
μια κιθάρα για να μπει αμέσως μετά η φωνή του Count απαγγέλλοντας
τους πρώτους στίχους, να ακολουθήσει το βιολί και το Hammond μαζί με ελαφρά χτυπήματα στα
πιατίνια, για να μπει όλη η μπάντα πια λίγο πριν το πρώτο ρεφρέν, και να μας
συντροφεύσει σ’ αυτή την μοναχική επιστροφή στο σπίτι…όπου κι αν είναι αυτό, αν
και συνήθως λένε οι Hood σπίτι είναι εκεί που πονάει.
Εξιστορώντας μας μοναδικά, μια ιστορία με όνειρα…κλωστή και
βελόνι που πατάς και σ’ αγκυλώνει, και βασικά δεν έχω τίποτε άλλο να γράψω περί
αυτού, παρά μόνο να πω κάτι για το σόλο της κιθάρας στο τέλος…και τι να πω…αυτά
δεν λέγονται…γάμησέ τα.
