Rowland S. Howard

Καπνίζω…Καπνίζω απελπισμένα, έντονα. Πάντα!
Πάντα! Πάντα! Πάντα!
Επιθύμησα να σκεφτώ, να γράψω, να τραγουδήσω…
Αλλά ο δαίμονας μου κοιμάται.
Κοιμάται στο σκοτεινό λυκόφως
από αυτήν την ψυχή μου.* 

Είναι φορές που έχω ανάγκη να αναπολήσω τους ωραίους χθεσινούς νεκρούς, και τους σημερινούς, και εκείνους που θα φέρει το αύριο. 

Κι άλλες που πεθυμώ την πιο κοφτερή κιθάρα του rock and roll που η χορδές της στάζουν αίμα, το δικό μου, και εκείνη την φωνή της ανέκφραστης θλίψης, πεθυμώ το ομορφότερο τραγούδι αυτής της μουσικής, την μύγα στο γάλα, πεθυμώ το πλανόδιο σαν τη ζωή, φάντασμα της ακτής… 

Όχι δεν χρειάζομαι άλλους βραχνούς βάρδους του έρωτα, ούτε άλλους μεθυσμένους ποιητές και τροβαδούρους. Φτάνει με τα νυχτερινά τα σαλιαρίσματα, τα κακαρίσματα, τις φτηνές καρικατούρες που μετράνε τ’ αστέρια. Χρειάζομαι αυτούς που ανάβουν το κερί και από τις δύο μεριές ταυτόχρονα. 
Θέλω να σε ρωτήσω αν είδες κάποιο καλό όνειρο τελευταία, και να μου απαντήσεις «ναι», χωρίς ξεφωνητά, χωρίς τίποτα το θηλυκό. 

Και όταν σου πω «εντυπωσιακό» και σε ξαναρωτήσω «ποιο?», να μου πεις «αυτό», δείχνοντας την λαβή του πιστολιού. 

Ύστερα να σκοπεύσεις ψηλά και να πυροβολήσεις τον Άρη. Πρώτα πυροβολούμε, και να θυμάστε, οι νεκροί δεν λένε ποτέ ψέματα. (Και ποιος νομίζεις σκοτίζεται για την αλήθεια?) 
Και έπειτα…όλον τον χάρτινο ουρανό, τρύπες να τον γεμίσεις. Πένθιμες τρύπες, να χάσκουν στο κελί μας. 
Σβήσε, σβήσε! ρεψιά της Μοίρας, μικρό κομμάτι φως, ζωής λίγης φλόγα. Εκεί στην θέση σου να πας, εκεί να καταλήξεις…στην νύχτα. 

Μου είναι βλαπτικό σαν το τσιγάρο, ποτέ δεν θα το χορτάσω. Ευεργετικό σαν την coca cola, που πάει με όλα, εγώ πια δεν ξανανιώνω, και αυτός έχει πάψει να γερνά. 
Everything's sacred, and everything's true.

Αλλά ο δαίμονας μου, ο δαίμονας της μαύρης μελαγχολίας, ο δαίμονας της σατανικής χαράς μου, κοιμάται χωρίς φόβο και τύψη, κοιμάται καταγής σαν το σκυλί. 
Με έναν κόμπο φίδια για προσκέφαλό του, μόνος, παντέρμος κάτω από την ασύλληπτη ποίηση του λυκόφωτος, ζωσμένος ολόγυρα από μια φλεγόμενη άβυσσο. Όπως σε ‘κείνο το όνειρο μέσα στο όνειρο, και ξανά στο όνειρο, μόνος, με την ανέκφραστη θλίψη και τον Celine στο πλάι του. Με χαμηλωμένα μάτια, ακούγοντας τα οστά του να μουρμουρίζουν, μέχρι να γίνουν ένα και το αυτό στην μοναχική και απρόσβατη άμμο, ώσπου κι αυτή να γίνει ένα με το άπειρο, και όσο οι σάλιαγκοι θα χαράζουν με σάλιο τις άσπρες πλάκες σε όλα τα νεκροταφεία του κόσμου.

Μη παίρνεις ποτέ τις μετρητοίς την δυστυχία του ανθρώπου. Ρώτησε τον μόνο αν μπορεί να κοιμηθεί. Αν ναι, όλα είναι εντάξει, αυτό αρκεί. 
Όμως δεν αρκεί να ‘χεις καημό. Πάνω απ’ όλα πρέπει να μπορέσεις να ξαναρχίσεις την μουσική, να πας να βρεις περισσότερο καημό. 
Κι αν δε το ‘ξερες στην αρχή, από τότε, ξοδεύοντας τόσο σάπιο χρόνο και έναν ωκεανό από φως, για κει είχες ξεκινήσει το ταξίδι. 
Μέχρι την άκρη της νύχτας θε να φτάσεις, κι ακόμη παρά πέρα στην άκρια των ακριών.
Έξω από το μαύρο, μέσα στον αιθέρα, στον αντικατοπρισμό του διαστήματος, εκεί που από τα νεκρά ραδιόφωνα ακούγεται μια μουσική αποχαιρετισμός για όλα τα δολοφονημένα αστέρια. 

Nothing is sacred and nothing is true… 
Κάψε τον θρόνο, σκότωσε τον βασιλιά. Exit Everything. Για ποια Ιθάκη μας μιλάνε… 
Γυμνός σαν τον Διόνυσο που βρίσκει επιτέλους την ακτή του. Μόνος σαν το φάντασμά της.
Και έρημος σαν τα’ αστέρια που τρεμοσβήνουν όταν τα πυροβολείς. 
Από την ερημιά ξεκινά το τραγούδι, και πάλι στην ερημιά θα φτάσει…και που να πάει, σε αυτή τη φάρσα που παίζεται απ’ όλους μας, σ’ έναν κόσμο κάλπικο. Ποιος σκοτίζεται για την αλήθεια? Ο κόσμος μας εγκαταλείπει πολύ πρωτού πάρουμε εμείς δρόμο για πάντα. 
Η βελόνα κόκκινη και στο κόκκινο. Τίποτε πια να χαθεί. Τα πάντα νεκρά. 
Όσο για μένα…χρειάζομαι την πίστη, για να πιστεύω σ’ αυτό. Τίποτε άλλο.

Μόνο το τελευταίο τετράστιχο από το Nothin’ του Townes Van Zandt, τραγούδι που επέλεξε και Howard στον στερνό του δίσκο για να μας χαιρετήσει. 

Sorrow and solitude
these are the precious things
and the only words
that are worth rememberin'

Για τον Rowland S. Howard, 24 October 1959 – 30 December 2009

*Η εισαγωγή από τον Χορό στο Λυκόφως, του Renzo Novatore, μετάφραση στα ελληνικά: ΣΥΜΒΑΝΤΑ

Pop (and other) Crimes

Την παρακάτω παρουσίαση του Pop Crimes την είχα στείλει στο tranzistor, ανύποπτος  παραμονές Χριστουγέννων του 2009, λίγες μόλις μέρες πριν τον θάνατό του Howard στο τέλος του χρόνου. Ενός χρόνου όπου ο θεριστής ήδη είχε προλάβει να θερίσει τον Lux Interior, τον Bruno Adams, τον Sky Saxon, τον Jim Dickinson και τον Willie Deville, μεταξύ άλλων. 
(Λίγους μήνες μετά, όταν η EMI έφερε τον δίσκο στα μέρη μας, το δελτίο τύπου που τον συνόδευε ήταν αυτό το κείμενο copy-paste κανονικά, δίχως την τελευταία παράγραφο αν θυμάμαι καλά, και χωρίς φυσικά να αναφέρεται πουθενά από πού το είχαν πάρει…και σιγά το κείμενό μου δηλαδή, τόσο πολύ βαριόντουσαν να γράψουν κάτι δικό τους?) 
Ντροπή…

Rowland S. Howard 

Pop Crimes 
Liberation 
2009 

Ξεκινάς να γράψεις για τον δεύτερο προσωπικό δίσκο του Howard, δέκα ολόκληρα χρόνια μετά από κείνο το φοβερό Teenage snuff film, και όπως η σελίδες γυρίζουν προς τα πίσω σε πιάνει ίλιγγος, καθώς ονόματα σαν τα Boys next door, The Birthday Party, Crime and the city solution, These immortal souls, Nikki Sudden, Jacobites, Lydia Lunch, Jeffrey Lee Pierce, Jeremy Gluck και άλλα πολλά, αρχίζουν και στριφογυρίζουν στο κεφάλι, υπενθυμίζοντας σου το πόσο  μεγάλη μορφή είναι. 

Και όπως και στην -παρόμοια- περίπτωση του Mick Harvey η ευχή και η κατάρα τους ταυτόχρονα, έχει αστείρευτο και πολυδιάστατο  ταλέντο, αγαπημένη φωνή, τελευταία απόκτησε καράφλα και μουστάκι και ονομάζεται…ε σε κενή εστία κατάσταση είναι να μη το γράψω ε? 
Με την βαριά σκιά του ακατονόμαστου πάντα πίσω του λοιπόν, ο Howard συνεχίζει να τριγυρνάει στα υπόγεια, κακόφημα, στέκια του rock n roll, χωρίς να πολυσκοτίζεται, και με τους δικούς του τεμπέλικους και «εκτός εποχής» ρυθμούς,  μας δίνει ακόμη ένα μεγάλο άλμπουμ ύστερα από το Teenage… 

Οκτώ τραγούδια όλα κι όλα (δεν χρειάζονται περισσότερα για ένα καλό άλμπουμ τα χουμε ξαναπεί), με τον παλιόφιλο Mick Harvey πίσω από τα ντραμς, τον JP Shilo των Hungry Ghosts στο μπάσο, και την Jonnine Standish των HTRK σε ένα απολαυστικό ντουέτο, στο εναρκτήριο (I know a girl called) Johnny. 
Το ομώνυμο track είναι μέσα στα 4-5 καλύτερα κομμάτια που έχει γράψει ο Howard, το Wayward man ένα τραγούδι killer που μόνο από Αυστραλούς ακούμε, και το The Golden age of bloodshed μια υγρή, σουρεαλιστική, και ψυχεδελική δίνη. 
Τι έμεινε απ’ έξω από το πρώτο παραλήρημα?
 Τα όμορφα Shut me down, και Ave Maria, και οι δύο διασκευές. Η μια απρόσμενη και ευχάριστη έκπληξη στο Life’s what you make it των Talk Talk, και η δεύτερη απόλυτα φυσιολογική αν το καλοσκεφτεί κανείς, στο Nothin’ του Townes Van Zandt, από τις καλύτερες που έχουν γίνει ποτέ σε κομμάτι του Μέγιστου των Μεγίστων. 

Τα μεγάλα πνεύματα συναντιούνται κάποτε λένε, και τα φαντάσματα από το παρελθόν όταν μας επισκέπτονται με δίσκους σαν το Pop Crimes παραμάσχαλα είναι όχι μόνο καλοδεχούμενα αλλά τα βάζουμε να καθίσουν πρώτη μούρη στην δεκάδα της χρονιάς, αφήνοντας πολλούς ατάλαντους νεόκοπους να τρώνε την σκόνη τους.

another list in the wall...2011

Πατάω το rewind και ξεκινάω να φτιάξω κι εγώ την λίστα των δίσκων που μου άρεσαν περισσότερο αυτόν τον χρόνο. Νομίζω ότι τα θυμάμαι και δίχως να τα γράψω, μα επειδή πλέον η λίστα μου είναι απαραίτητη ακόμη και όταν ξεκινάω για το περίπτερο να πάρω τσιγάρα (για το σουπερμαρκετ δεν το συζητώ I'm all lost in the supermarket I can no longer shop happily…) λέω να μη το διακινδυνεύσω. Προς το παρών βολεύομαι με τις λίστες,  αν συνεχίσω να το χάνω με τον ίδιο ρυθμό όσο μεγαλώνω θα περάσω στο Plan B, που σημαίνει τατουάζ, mementoκατάσταση. Κι αν ούτε κι έτσι την παλέψω και παραγίνει το κακό, ε τότε δεν μένει πια παρά μόνο το…Plan 9 (from outer space)!

Εικοσιδυάδα κλασικά όπως κάθε χρόνο, μόνο που φέτος έχουμε αρκετούς μικρούς (στο μάτι) στην σύνθεση. 3 EP και ένα επτάιντσο. Συν έναν διπλό δίσκο εκτός συναγωνισμού, και γιατί είναι επανέκδοση (με πολλά όμως ακυκλοφόρητα) του προ δεκαετίας EP, αλλά και γιατί τέτοια άλμπουμ δεν χωράν πουθενά. Μιλάμε φυσικά για τους Gutterville Splendour Six. Για όλους λίγο η πολύ έχω γράψει κάτι σ’ αυτό το blog, κι αν όχι έχουν φροντίσει άλλοι, (τους Bloodloss και τους Five Dollar Priest τους χρωστάω πάντως ένα κείμενο) οπότε πάμε στους ατάκτως ειρημένους, και ως επί το πλείστον απ’ ότι βλέπω και πάλι made down under τίτλους, που νομίζω άκουσα περισσότερο αυτή την χρονιά.

The Gutterville Splendour Six – ST

Witch Hats – Pleasure Syndrome

Noah Taylor & The Sloppy Boys - Live Free Or Die!!!

Out on a Limb – Drowned

HTRK - Work (Work, Work)

Slug Guts – Howlin’Gang

House of Light – Come into my Night

Machine - ST EP

Le Corbeau - Moth on the Headlight

Dim Locator - Immortalised EP

Kim Salmon and the guys from Mudhoney - Until…

Buried Horses – Tempest

Five Dollar Priest – Jazz Salt

                     The Dark Rags – ST                       

Bloodloss – Lost Μy Head For Drink

Dead South – Dark Joy

Holy Soul – Superkangs

Mother and Son – ST

Parading – ST EP

T-Model Ford & Gravelroad - Taledragger

The Blackwater Fever – In Stereo

The Underground Υouth – Delirium

Kill Devil Hills – A Week in Pictures 7”

Πέρα από την μουσική, για την χρονιά που αφήνουμε κακήν κακώς πίσω τι να πω…Κακός και ανάποδος καιρός που δεν λέει και ν’ αλλάξει…και δυστυχώς για μας τους τεμπέληδες δεν πρόκειται ν’ αλλάξει μόνος του…Για αυτό κυρίες μου σηκώστε τα φουστάνια σας, κι εσείς κύριοι τα μπατζάκια σας. Αν δεν το ‘χετε καταλάβει περνάμε απ’ την κόλαση…

Με μια μνεία στο Ghost to a Ghost το τραγούδι του Hank από τον ομώνυμο δίσκο, άλλη μία για την επανακυκλοφορία (σε βινύλιο) του Teenage Snuff Film, έναν χαιρετισμό στον ήλιο τον ανίκητο μέρες ηλιοστασίου που είναι (here is pagan place), και ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια για φέτος, της μπαντάρας που λέγεται Witch Hats σας αφήνω…θα ήθελα να πω κι άλλα μα: 

I've got a lot to say,
But I won't speak with my mouthful.
I'd like to spit it out,
But I keep my own counsel. 

Tα λέμε σε μερικές μέρες. Μη σας πάρει πολύ από κάτω η «γιορτινή ατμόσφαιρα» ε…

not more lawless than we

Δυο γεράκια στον αέρα
δυο ψάρια κολυμπούν στη θάλασσα  

και είμαστε το ίδιο παράνομοι μ’ αυτά
τους ίδιους νόμους αψηφάμε…

text: Walt Whitman, από το το ποίημα From Pent-Up Aching Rivers, του Leaves of Grass, 1855

music: Yo – In Another World από το Once in a Blue Moon LP, Restless Records 1986

Andrew Loomis, 50 years of Rock and Roll

Keep on keeping on Andrew...

The Clean - At The Bottom

Δεν μένουν πολλά ποστ ακόμη για φέτος…και μάλλον τελειώσαμε με τις παρουσιάσεις δίσκων, αν και είναι δύο-τρεις ακόμη που θα ήθελα να γράψω κάτι, μα δεν μου βγαίνει και τους αφήνω για αργότερα.

Αφού συμπληρώσαμε και τις λίστες τις χρονιάς ο καθείς, μπορούμε να συνεχίσουμε κοιτώντας μπροστά. Η και πίσω καμιά φορά όπως συχνά-πυκνά κάνει και το orphan drugs. Ο ranxerox πριν λίγο καιρό ξέθαψε τους Bats που παίζουν ακόμη (πλέον αυτοί που δεν παίζουν είναι η έκπληξη), και μάλιστα έβγαλαν δίσκο στην Flying Nun. Ο φύλακας της κρύπτης σήμερα, αφού έριξε μια κλεφτή ματιά στην λίστα του ’11 που βρίθει από Αυστραλούς, θυμήθηκε επιτέλους ότι και οι γείτονες τους Νεοζηλανδοί  είχαν και έχουν ψυχή…και σκηνή! 
Για τα σχετικά με τους Clean υπάρχει πάντα και η βικιπιντια, όσο για το At The Bottom δεν μπορώ να αποφασίσω ακόμη ποιοι από τους παρακάτω θα ακουγόταν κάπως έτσι αν αποφάσιζαν να παίξουν surf. Οι Velvet Underground, οι Television, η οι Modern Lovers?
Όποιος και να ήταν ένα είναι σίγουρο. Πίσω από τα ντραμς θα κάθονταν ο Stephen Morris. 
Αν κυκλοφορούσε πρώτη φορά φέτος, θα μπορούσε να είναι το καλύτερο κομμάτι του καλύτερου δίσκου. 

Noah Taylor & The Sloppy Boys - Live Free Or Die!!!

Z-Man Records

2011

Άκουσα το Live Free or Die!!! την ίδια μέρα που διάβασα ότι οι Grinderman έδωσαν την τελευταία τους συναυλία πριν το διαλύσουν. Ε λοιπόν με δίσκους στην κυκλοφορία σαν κι αυτόν εδώ, από την παλιοπαρέα του Noah μικρό θα είναι το κακό! 
Έχοντας όλοι κάνει από καιρό, το αγροτικό τους παρέα με τους πιο αιμοβόρους αλιγάτορες της αχανούς αυστραλιανής ηπείρου, μαζευτήκαν στο στούντιο, και μέσα σε μια μέρα ηχογράφησαν αυτό εδώ το CD. Κάτι σαν εκείνο το θρυλικό χαμένο σαββατοκύριακο του Dan Stuart, του Steve Wynn και των υπόλοιπων. Μόνο που τα έξι κομμάτια του Live Free or Die!!! δεν αποπνέουν εκείνη την γλυκιά νοσταλγία από μέρες λουσμένες στον ήλιο το κρασί και τριαντάφυλλα, αλλά είναι ίδιος ο ήχος του θηρίου που μεσάνυχτα μεθυσμένο και εξαγριωμένο πια, με την τρίχα σηκωμένη κάγκελο, έχοντας ξεράσει το κρασί και τσαλαπατήσει τα τριαντάφυλλα, δείχνει προς το μέρος μας τα νύχια και δόντια του, έτοιμο να χιμήξει.

Και πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά σε έναν δίσκο επιτομή του Αυστραλέζικου rock and roll, που ξεκινάει από τους Loved Ones περνάει στους Coloured Balls, έπειτα στον Rowland Howard και τους Sunnyboys, για να σβήσει στο αλκοόλ έπειτα από πολλές τέτοιες στάσεις, αδειάζοντας το ποτήρι παρέα με τους Beasts of Bourbon?

Εσείς οι κυνηγοί του αντικανονικού, ασπρόμαυρου και βαλτώδους blues των αντιπόδων σπεύσατε αμέσως, αν δεν το έχετε κάνει ήδη. Σπεύσατε να ακούσετε αυτή την πραγματική έκπληξη που ήρθε λίγο πριν σφυρίξει η λήξη αυτής της χρονιάς, από έναν ηθοποιό (με μεγάλο βιογραφικό) που όμως είχε προειδοποιήσει για τις άγριες μουσικές διαθέσεις του, μαζί με τον Warren Ellis στους The Rhinestoned Immaculates, που δεν είναι άλλος από τον Noah Taylor στη Φωνή και την κιθάρα, με την πολύτιμη βοήθεια του Ed Clayton Jones πρώην Wreckery στο μπάσο και τον Cec Gordon των Mess Hall στα ντραμς. Συμμορία κανονική και αρματωμένη, έτοιμη για το βουνό. 

Ένας κλασσικός για την αγαπημένη μας σκηνή δίσκος, από αυτή την στιγμή. Δισκάρα...εξαιρετικός, με πολλά θαυμαστικά όπως είμαι σίγουρος θα έλεγε και η γνωστή μλογκοσυμμορία. 

GIRL / NT & T.S.B by ng taylor

House of Light - Come into my Night

Pale Music Int.

2011

Εϊ εσύ! Εσύ που έρχεσαι έτσι ξαφνικά στην νύχτα μου με μια χούφτα ιστορίες από την δική σου…Μίλησε μου…Πες μου μερικές απ’ αυτές όσο ακόμη κρατάει γερά το σκοτάδι…κι ας το πολεμάνε με τόσο μίσος τα φώτα στις βιτρίνες...δεν έχουνε καταλάβει καλά με ποιόν τα έχουν βάλει…. 
Τι θες να σου πω? 
Ξέρω γω…ότι θες…η στάσου… 
Μίλησε μου για την γυναίκα! 
Η γυναίκα είναι το πλάσμα που ρίχνει τη μεγαλύτερη σκιά η το πιο μεγάλο φως στα όνειρα μας. Αυτό το πλάσμα που υποβάλει: ζει μέσα στις  φαντασίες μας τις ταράζει και τις γονιμοποιεί.  
Και η φαντασία? 
Κάθε φαντασία δεν είναι ίδια, έστω και αν πολλοί λένε ότι όλες οι γυναίκες ίδιες είναι. 
Και η νύχτα? 
Και η νύχτα…η νύχτα, αν και μόνο αυτή κάνει τα πάντα να λάμπουν (μόνο όταν καούν θα λάμψουν περισσότερο), από τους ανρώπους και τα φτηνιάρικα νέον μέχρι όλα κει πάνω τα αστέρια , για το κάθε ένα απ’ αυτά και για τον κάθε έναν από μας επιφυλάσσει, ένα μονάκριβο διαφορετικό ταξίδι. 
Πες μου και για τις πόλεις. 
Οι πόλεις όλες όμορφα καίγονται, και οι πολύβουοι δρόμοι τους ή οι απόμακρες γωνίες, ακόμη και οι άνθρωποί τους, πολλές φορές μοιάζουν σαν καρμπόν, αλλά ο ήχος τους, ο ήχος της κάθε μιας είναι πολύτιμος και διαφορετικός. Ακόμη αν και αυτός, όπως η γλώσσα, είναι ένας ιός από το εξώτερο διάστημα, συνεχίζει την αέναη κίνηση του, στο εσώτερο μοναδικό διάστημα της κάθε πόλης, του κάθε ανθρώπου… 
Και για τα τραγούδια που γεννάει αυτός ο ήχος… 
Αυτό φίλε μου είναι δύσκολο…βλέπεις συμβαίνει το ίδιο με την γραφή…πλέον υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι που γράφουν, και τόσοι λίγοι που διαβάζουν. Έτσι και με την μουσική, τόσοι πολλοί που παίζουν και τόσοι λίγοι που ακούνε. Αλλά εσύ φίλε μου κράτα αυτό: εσύ μπορείς να επιτρέψεις την καρδιά σου να πάψει να χτυπάει όταν αρχίσει να μένει ασυγκίνητη μπροστά σε τέτοια τραγούδια. 

Πριν κάμποσο καιρό –πέρυσι- είχα γράψει ότι το Come into my night θα είναι το ντεμπούτο της χρονιάς. Από τότε άλλαξε όνομα, έγινε Electric Odyssey, για να επανέρθει στο αρχικό του, χωρίς ωστόσο να καταφέρει να κυκλοφορήσει ποτέ. 
Το ίδιο πιστεύω και τώρα, με την κυκλοφορία του να είναι θέμα ημερών (αν και μ’ αυτό το fucking CD όπως ακόμη και ο ίδιος ο δημιουργός του το αποκαλεί, ποτέ δεν ξέρεις) και ειδικά αφότου άκουσα ολοκληρωμένα τα τραγούδια του. Απλά μάλλον θα μοιραστεί τα πρωτεία μαζί με το Drowned των επίσης εκ Γερμανίας ορμώμενων Out on a Limb. 
Δεν ξέρω πόσο υπερβολικό ακούγεται αυτό, αλλά όποιος μπορεί ας κάνει έναν κόπο να πάει απ’ το Six D.o.g.s την Κυριακή 18 Δεκέμβρη, και ας μου πει τότε την γνώμη του, μιας κι εγώ λόγο ανωτέρας βίας δεν θα μπορέσω να παρευρεθώ στο πρώτο live των House of Light επί ελληνικού εδάφους. 
Στο αμέσως προηγούμενο ποστ ανέβασα και μια κουβέντα που είχαμε με τον Justin De Vries για το tranzistor πριν περίπου έναν χρόνο, μιας που λίγο πολύ (εκτός από τον τίτλο του CD) παραμένει επίκαιρη…

more HOL songs 

myspace 

House of Light - House of Love

House Of Light Interview

Θα πρέπει να υπάρχει μια μεγάλη ιστορία πίσω απ’ αυτό το ταξίδι σου από την Μελβούρνη ως το Βερολίνο…Θα μας την πεις?

Δεν είμαι και τόσο καλός στο να αφηγούμαι μεγάλες ιστορίες, για πολλά χρόνια, όμως, είχα μια τεράστια επιθυμία να ταξιδέψω. Θα το κάνω πιο ρομαντικό και θα το ονομάσω μια «Οδύσσεια χωρίς επιστροφή». Ιστορικά, η Αυστραλία είναι η τουαλέτα της Αγγλίας. Μια πολύ ηλιόλουστη και ευημερούσα τουαλέτα, στην οποία, ωστόσο, μπορεί τελικά να μη θες να παραμείνεις. Η Μελβούρνη είναι μια πόλη γεμάτη διασκέδαση και φοβερή για να κάνει κάποιος το ξεκίνημά του. Μόνο που είναι κολλημένη στην άκρη του πλανήτη.

Το Βερολίνο με κάλεσε κατά κάποιον τρόπο, σαν ένα όνομα στο μυαλό μου που δεν έλεγε να φύγει με τίποτα. Και όταν έφτασα εδώ η πόλη με φρόντισε πολύ καλά. Αισθάνθηκα σπίτι μου από την πρώτη κιόλας μέρα.

Τι ήταν αυτό που σ’ έκανε να αποφασίσεις να γίνεις μουσικός?

Ήθελα να γίνω τραγουδιστής από 12 χρονών. Ο πατέρας μου γελούσε πάντα όταν του το έλεγα. Κάπου τότε ήταν που άρχισα να παίζω κιθάρα, πιθανότατα επηρεαζόμενος από την ποπ των 80’s . Θυμάμαι ότι ο πατέρας μου με παρότρυνε να ακούσω τον Jimi Hendrix, οπότε ξεκίνησα καλά. Δε νομίζω ότι υπήρξε συνειδητή απόφαση στο να γίνω μουσικός. Μάλλον γινόταν ολοένα και πιο φανερό ότι ήμουν κακός σε πολλά πράγματα που είχαν να κάνουν με το να μπορείς να λειτουργείς στον καθημερινό κόσμο και η μουσική ήταν ένα πράγμα από το οποίο μπορούσα να κρατηθώ. Δεν ήμουν πολύ καλός στην αρχή, αλλά η ενέργεια υπήρχε, και ήταν αυτή που με έφερε εδώ που είμαι σήμερα.

Θυμάμαι, χρόνια πριν, να τραγουδάω και να παίζω στον δρόμο σ’ ένα χωριό της Ιρλανδίας με τους ντόπιους να μου λένε να μάθω να σφυρίζω. Θα ’πρεπε να έχω παρατήσει τη μουσική χιλιάδες φορές, αλλά τώρα είναι πολύ αργά. Κάθε τραγούδι είναι ένα σιδερένιο πουλί. Και έχω δέκα από αυτά…και παραπάνω.

Μπορείς και ζεις από την μουσική σου? Εννοώ να πληρώνεις το νοίκι σου και όλα αυτά…

Όχι. Ναι, αν ξανάβγαινα να παίξω στον δρόμο, αλλά πλέον δεν θα μπορούσα να το κάνω αυτό. Ωστόσο ελπίζω ότι έχοντας ζήσει με πίστη και έχοντας δανειστεί και χρόνο και χρήματα, ο δίσκος θα ανταμείψει την προσπάθειά μου. Είμαι κατά κάποιον τρόπο ένας ευλογημένος  περιπλανώμενος και ο κόσμος μπορεί να είναι πολύ γενναιόδωρος.

Η γνώμη μου είναι ότι το House of Love είναι τραγούδι που θα πρέπει να κοπεί σε single να παιχτεί σε όλα τα ραδιόφωνα, να το αγοράσει όλος ο κόσμος, και συ να γίνεις πλούσιος…

Είναι πολύ ευγενικό εκ μέρους σου αυτό που λες. Ελπίζω να συμβεί μήπως και αγοράσω έναν καλύτερο ενισχυτή, βρω ένα ζεστό σπίτι με στούντιο και αρχίσω να τρώω καλύτερα. Ναι το κομμάτι είναι πιασάρικο…
 

Είσαι ένας από τους τελευταίους κρίκους αυτής της μακριάς αλυσίδας Αυστραλών μουσικών - από την εποχή των Birthday Party και των Crime and the City Solution- που βρήκαν τελικά την μοιραία ακτή τους στο Βερολίνο. Τι νομίζεις ότι είναι αυτό που τράβηξε όλους αυτούς τους Αντιποδιανούς σε αυτή την πόλη?

Ενδιαφέρουσα η ερώτηση. Έχω αναρωτηθεί και ο ίδιος. Σίγουρα ο Nick Cave και η συμμορία του άνοιξαν το δρόμο στους μουσικούς για να έρθουν εδώ από τη χώρα του Οζ. Το Βερολίνο είναι φθηνό, και σφύζει από ζωή και διασκέδαση. Ίσως υπάρχει και μια φανταστική γοητεία στην πόλη αν καταφέρεις να τη βρεις.
 

Κόσμος πάει και έρχεται στην μπαντα…Ποια είναι η σύνθεση των House of Light αυτή την στιγμή?

Ναι, είχαμε περίπου 7 ντράμερ τα τελευταία 2 χρόνια, και όλοι οι κιμπορντίστες μας φαίνεται ότι έπαθαν νευρικό κλονισμό και έφυγαν. Το συγκρότημα μάλλον  βγάζει φυσικές και ψυχολογικές ασθένειες στους ανθρώπους. Μόνο οι δυνατοί επιβιώνουν! Έχουμε ένα καινούργιο ντράμερ από τη Ν.Υόρκη. Οπότε είμαστε εγώ, ο Diego Ferri από την Ιταλία στην κιθάρα και ο Mark Kinchin από την Αυστραλία στο μπάσο. Δοκιμάζαμε και έναν κιθαρίστα από το Μάντσεστερ, αλλά 5 άτομα μας φάνηκαν πολλά για τώρα. Θα ήθελα πάντως να βρω έναν δεύτερο κιθαρίστα που να τραγουδάει αρμονίες, ώστε να μπορώ να βγάζω την κιθάρα μου και να κυκλοφορώ περισσότερο στη σκηνή με το μικρόφωνο. Μου αρέσει αυτό.
 

Ο Chris Hughes δεν είναι πια μαζί σας. Έχεις ιδέα που είναι τι κάνει αυτόν τον καιρό?

Παίζει με τους Einstürzende Neubauten και συνεχίζει με τον Hugo Race. Μένει ακόμα στο Βερολίνο.
 

Οι House of Light είναι το προσωπικό μουσικό όχημα έκφρασης του Justin De Vries, η μια μπάντα-παρέα μουσικών?

Πραγματικά δεν θέλω να είναι ένα όχημα μόνο για μένα. Θα σβήσω όλες τις φωτογραφίες μου από τη σελίδα μας για να με πιστέψεις! Θέλω μια μπάντα - τετρακέφαλο θηρίο. Αλλά όντως γράφω μόνος μου τα κομμάτια και προσπαθώ να έχω την καλύτερη κόμμωση…

Ο πρώτος σας δίσκος – ο τίτλος του είναι τελικά Electric Odyssey?- είναι σχεδόν έτοιμος καισύντομα θα κυκλοφορήσει. Πες μας μερικά πράγματα για τα τραγούδια, την παραγωγή, τους μουσικούς που συμμετείχαν στις ηχογραφήσεις, και ότι άλλο σχετικό μ’ αυτή την δουλειά.
 

Ναι. Electric Odyssey. Νομίζω. Τα τραγούδια είναι αρκετά σκοτεινά και λυρικά. Κάποιοι λένε ρομαντικά, υπάρχει όμως και αρκετός κυνισμός και αρκετά δείγματα τεχνολογίας. Και αυτό θα φαίνεται και στο artwork του εξώφυλλου. Από την αρχή ως το τέλος αυτός ο δίσκος ήταν για μας το σπίτι της κόλασης. Ο παραγωγός μας τον ονομάζει  «σπίτι του πόνου». Ένας πραγματικός μπελάς. Όταν όμως αποκτάς ένα μωρό όλοι φωνάζουν, οπότε…

Θα ήθελα στην πρώτη μας ολοκληρωμένη δουλειά  να ακουγόμαστε σαν μια πολύ δεμένη και έμπειρη live μπάντα, με λίγα overdubs.

Τι σχέδια υπάρχουν για την προώθηση του δίσκου? Συναυλίες, κάποια περιοδεία ίσως, και σε ποια μέρη?

Ναι. Θα πάμε παντού. Ξεκινώντας από Ευρώπη μέχρι Αμερική. Ελλάδα και Ιταλία τέλη Φεβρουαρίου. Θα είναι πολύ ωραία να ξεφύγουμε και λίγο από τον χειμώνα του Βερολίνου. Το ελληνικό κοινό πρέπει είναι αρκετά θερμό. Οι Έλληνες που γνωρίζω στο Βερολίνο φλέγονται… Όλα αυτά και σε συνδυασμό με μια μικρή βοήθεια από το ραδιόφωνο θα μπορούσαν να ανάψουν την φωτιά.
 

Τι έρχεται πρώτο σε ένα τραγούδι η μελωδία η οι στίχοι? Τι σε παρακινεί να ξεκινήσεις να γράψεις στίχους και πως προκύπτει η μουσική? Υπάρχει απλά κάπου στον αέρα και εμφανίζεται ξαφνικά, η τι?

Συνήθως η μουσική. Ως ζώδιο του νερού πιστεύω ότι το πρωταρχικό ζωτικό πράγμα για μένα είναι να αισθάνομαι και όχι να σκέφτομαι. Κάποιες φορές γράφω τους στίχους χωριστά και αργότερα τους ντύνω με μουσική, αυτό όμως γίνεται σπάνια. Ο Νίτσε είπε ότι ο ποιητής και η μουσική θα πρέπει κάποτε να αποχωριστούν. Ο Θεός ξέρει αν στο τέλος ο ποιητής πεθαίνει, τρελαίνεται ή μένει εκτός εποχής, το σίγουρο όμως είναι ότι στο κέντρο του σύμπαντος δεν υπάρχει μια μουσική νότα, υπάρχει μόνο η σιωπή. Και στ’αλήθεια, ποιος χρειάζεται έναν ποιητή στον παράδεισο? 

Δεν μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου να γράφει πολλά κομμάτια στην πράξη, αυτό που μπορώ να θυμηθώ όμως είναι ευτυχισμένες, γεμάτες τελειότητα καταστάσεις ύπαρξης. Το αίσθημα που έχεις όταν είσαι μεθυσμένος.  Ναι, η μουσική μοιάζει να είναι κάπως όπως λες, στον αέρα  και να εμφανίζεται αναπάντεχα. Νομίζω ότι τα τραγούδια γράφονται με ζωές, ζεις εκείνη τη ζωή που διαλέγεις και μετά η μούσα , ή ονόμασέ το όπως θες, σε βρίσκει όποτε και όταν αυτή θελήσει και τότε καλό θα ήταν να είσαι έτοιμος με ένα μολύβι ή με μια κιθάρα και να φερθείς καλά στον επισκέπτη σου, γιατί μόλις τελειώσει να κολυμπάει στο μυαλό σου δεν θα ακολουθήσει ένα μεγάλο αποχαιρετιστήριο φιλί. Η βασιλεία έρχεται σαν τον κλέφτη μες τη νύχτα.

Πως θα περιέγραφες με λέξεις την μουσική των House of Light?

… Έχει ήδη μπει σε λέξεις στους στίχους.

Μια μαχαιριά στον ήλιο. Μια μετά – αποκαλυπτική έκσταση. Μια συμμορία από σιδερένια πουλιά που συνεχώς βουίζουν και βομβαρδίζουν τον ύπνο μου.

Νιώθεις μουσικά κοντά με κάποια σύγχρονα σχήματα?

Όχι. Δεν πολυακούω καινούργια πράγματα. Νιώθω κοντά στους BRMC  από « πρόθεση».  Αν μέσα στη σύγχρονη μουσική εννοείς του 20ού αιώνα και μετά, θα έλεγα τους Radiohead. Νομίζω ότι οι House of Light στέκονται κάπου ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον.
 

Πως βλέπεις την σημερινή μουσική σκηνή?

Πραγματικά δεν γνωρίζω πολλά από όσα συμβαίνουν στον χώρο τελευταία. Δεν ενημερώνομαι. Σπάνια ακούω ραδιόφωνο. Φαίνεται ότι εξακολουθεί να υπάρχει καλή μουσική τριγύρω, διαμάντια σε βάλτους, που οι φωνές τους χάνονται στη θάλασσα των γουόναμπις, τραγουδιστές του σαββατοκύριακου, εξαιρετικοί μιμητές και αντιγραφείς. Υπάρχουν υπερβολικά πολλά συγκροτήματα εκεί έξω για λόγους που σίγουρα δεν έχουν να κάνουν αποκλειστικά με τη μουσική.  Όπως και υπερβολικά πολλοί κουλ ηλίθιοι…

Η τεχνολογία και το internet τελικά βοηθάνε, η μέσα σ’ αυτό το χάος της πληροφορίας με τις χιλιάδες μπάντες και τα εκατομμύρια τραγούδια όλοι και όλα χάνονται μέσα στον πολτό?

Λοιπόν φαίνεται ότι ήδη συμφωνούμε. Για μένα τα πράγματα ήταν πιο εύκολα πριν το "Myspace" και το "Fakebook". Tα όπλα «βοηθούν» στον πόλεμο. Αν όμως ο πόλεμος έχει τελειώσει για πάντα τα όπλα είναι άχρηστα.  Τουλάχιστον τώρα τα συγκροτήματα δεν χρειάζονται τις δισκογραφικές. Οπότε θα μπορούσε να είναι και συναρπαστικό. Προσπαθώ να μην γίνω και πολύ κυνικός εδώ.

Ποιοι είναι οι δικοί σου πέντε αγαπημένοι δίσκοι του ερημικού νησιού?

Μμμ…  Το Kid A από Radiohead,  το Closer από Joy Divison, το Tubular Bells από τον Mike Oldfield, το Your Funeral…My Trial από τον Nick Cave, τους Wu - Tang Clan.  Βασικά θα αλλάξω τους Joy Division με το Greatest Hits  των Abba. Θέλω να περάσω και ευχάριστα στο νησί…

Ρώτα με και αύριο και θα σου δώσω 5 διαφορετικές απαντήσεις.

Κάτι άλλο για το τέλος, μια συμβουλή, μια ευχή η μια κατάρα, οτιδήποτε που θα ήθελες να μας πεις?

Τρώτε σκόρδο κάθε μέρα και δεν θα έχετε ποτέ πρόβλημα με τους βρυκόλακες. 

Dead Farmers - Out the Door/Never Enough 7’’

R.I.P. Society

2011

Το είχα γράψει και για το Go Home, τον περσινό πρώτο τους δίσκο (βλέπε την προηγούμενη ανάρτηση). Αυτοί οι τύποι βαράνε και δεν ρωτάνε, και βαράνε άσχημα. Τα όργανα οι ενισχυτές και τα μικρόφωνα (με τα ξεσηκωτικά διπλά φωνητικά) υποφέρουν. Το ίδιο και τα ηχεία μου, ίσως και τα αυτιά σου αν δεν είσαι φαν, μείνε μακριά. Εμένα πάντως μ’ αρέσουν πολύ. Έχουν και αυτή την 70’s μυρωδιά δρόμου και αλητείας. Και είμαι σίγουρος πως αν ήμουνα λίγο μικρότερος θα μου άρεσαν ακόμη περισσότερο.

Στο συγκεκριμένο δισκάκι η κομματάρα βρίσκεται στην B πλευρά. Never Enough, ιδρωμένο, μεθυσμένο, τσαμπουκαλεμένο rock, από άλλους χωροχρόνους. Συνεχίστε έτσι οργισμένα νιάτα μου...

myspace 

Dead Farmers - Never Enough

Dead Farmers - Go Home

R.I.P. Society

2010

Ζέστη καταραμένη τριγύρω παντού απλωμένη…σαν ένα «πράμα» που με κυνηγάει εδώ και αιώνες όπου και αν βρεθώ…μέχρι και ο Βορράς καίγεται και μείς μαζί του… 
Το pc φυσάει καυτό αέρα και αυτοί εδώ οι τρείς που ακούω τόσην ώρα δεν μπορεί, η δαιμονισμένοι θα ναι η λυσσασμένοι. Το πιθανότερο και τα δύο μαζί. Τι καλά που είμαι άνθρωπος (έστω και στον φούρνο) από το να είμαι κιθάρα, μπάσο η ακόμη χειρότερα τύμπανα στα χέρια των Dead Farmers… 
Έτσι μπόσικο που με βρίσκει αυτό το ζεματιστό λουτρό από fuzz και wah wah, σε συνδυασμό με  τα μανιασμένα χτυπήματα από τις μπαγκέτες, και τους παράφρονες που όταν δεν ουρλιάζουν τίποτα ακατάληπτα μάλλον αγγλικά, απλά…ουρλιάζουν, θα μπορούσα να πιστέψω ότι αυτοί είναι τελικά τα πραγματικά μπάσταρδα του Iggy και του Asheton στο Αουστράλια και όχι οι Birdman, και οι εφηβικές κακές παρέες του Cave. 
Η συνταγή γνωστή εκ παλαιόθεν, ειδικά στην αχανή νήσο των μαρσιποφόρων, πρώτα λιώνουμε τους δίσκους των Stooges, των Jesus Lizard, των Mudhoney και άλλων παρεμφερών καλόπαιδων, κατόπιν λιώνουμε εμείς από ότι ουσιαλκοόλ βρούμε μπροστά μας, μπαίνουμε στο στούντιο και…βαράμε και δεν ρωτάμε. 
Από το πρώτο κομμάτι, το Suns of thunder, η μεταλλική ωμή δύναμη  τους είχε κιόλας κάνει τα αυτιά μου να κουδουνίζουν, ενώ κάπου εκεί στην μέση του δίσκου με το ψυχεδελικό heavy blues του Slow Time το μυαλό έδειχνε την έξοδο προς την λήθη στο Here come the lies των Drones, και ετοιμαζόταν να κάνει το ίδιο και στο Blood red river…Υπερβολές?
Μάλλον ναι, αλλά πιστέψτε με δεν φταίει μόνο η ζέστη. 
Αυτοί οι τρεις τρελαμένοι Σιδνεϊότες, (αντίπαλο δέος στα εκ Μελβούρνης ορμόμενα επίσης τρία,  νόθα του Cobain, Mother & Father) με αυτό το πρώτο τους άλμπουμ (έχει προηγηθεί μόνο το επτάιντσο Violence) όπου εκτός από τις συνθέσεις είναι υπεύθυνοι και για την ταιριαστή χύμα παραγωγή, αν δεν έκαναν αυτή την μικρή κοιλιά κάπου εκεί μετά την μέση του δίσκου, θα είχαν βάλει γερή υποψηφιότητα για το ντεμπούτο της χρονιάς. 
Επειδή όμως από την μια οι House of light από πέρυσι συνεχώς αναβάλουν την κυκλοφορία του δικού τους πρώτου δίσκου Come into my night - και ας λένε τώρα ότι θα κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβρη - και από την άλλη η ολική επαναφορά των Dead Farmers στο κλείσιμο του Go Home με το Spit/Shine να απογειώνεται για να δείξει στους παλιούς δασκάλους πως μπορεί να είναι η πλεύση στο διάστημα εν έτη 2010, η υπόθεση πρόκριση παραμένει ανοιχτή. 
Προσοχή! Δίσκος για αυτούς (και αυτιά) που αντέχουν, αλάνια σαν τον Κρητικό, και όπως υπογράφει και το Mess+Noise όπου διάβαζα μια ωραία συνέντευξή τους: definitely not available in the supermarket.

Πρώτη δημοσίευση: εδώ

myspace 

my orgone accumulator

'Say, why don’t you fellows try my orgone accumulator? Put some juice in your bones. I always rush up and take off ninety miles an hour for the nearest whorehouse, hor-hor-hor!' said Bull Lee.

Είκοσι εννέα κατασκευαστές συσσωρευτών το συνιστούν!  Από τον Wilhelm Reich στη δεκαετία του ’30, τον  Jack Kerouac τον William Burroughs και τον J.D. Salinger στα ‘50’s, στους Hawkwind που συνέθεσαν τον ύμνο του στα ‘70’s, και η ιστορία συνεχίζεται από τους Dim Locator…

I'll see you sometime later
When I'm through with my accumulator.

                                         Hawkwind - Orgone Accumulator

                                    
                                          Dim Locator - Orgone Accumulator

Moravagine

Δεν κατάλαβες λοιπόν ακόμα ότι ο κόσμος του στοχασμού έχει πάει κατά διαβόλου, και πως η φιλοσοφία είναι χειρότερη και από την ανθρωπομετρία των μπάτσων. Με κάνετε να καγχάζω με την μεταφυσική σας αγωνία, σας διακατέχει ο πανικός, ο φόβος της ζωής, ο φόβος των ανθρώπων της δράσης, της δράσης και της αταξίας. 
Αταξία τα φυτά, τα ορυκτά και τα ζώα. Αταξία η πληθώρα των ανθρώπινων φυλών. Αταξία η ζωή των ανθρώπων, η σκέψη, η ιστορία, οι μάχες, οι εφευρέσεις, το εμπόριο, οι τέχνες. Αταξία οι θεωρίες, τα πάθη, τα συστήματα. Πάντα έτσι ήταν. Γιατί θέλετε, σώνει και καλά, να βάλετε τάξη? Ποια τάξη? Τι ψάχνετε να βρείτε? Δεν υπάρχει αλήθεια. Υπάρχει μόνο η δράση, η δράση που υπακούει σε ένα εκατομμύριο διαφορετικά κίνητρα, η εφήμερη δράση, η δράση που υφίσταται όλα τα πιθανά και νοητά ενδεχόμενα, η αγωνιστική δράση. Η ζωή. Ζωή είναι το έγκλημα, η κλοπή, ο φθόνος, η πείνα, το ψέμα, το γαμήσι, η βλακεία, οι αρρώστιες, οι ηφαιστειακές εκρήξεις, οι σεισμοί, οι σωροί των πτωμάτων. Δεν μπορείς τίποτα να κάνεις φουκαρά μου, δεν φαντάζομαι ν’ αρχίσεις να γεννοβολάς βιβλία ε?

text: από το βιβλίο του Blaise Cendrars, Μοραβαζίν, βίος και πολιτεία, μετάφραση Γιώργος Σπανός, εκδόσεις Opera 1993. 

music: Heroin And Your Veins – Full moon and dry humour, από το Dead People Trail’s CD, Solina Records 2007.

image: Odilon Redon - Temptation of St.Antoine c.1910