Spirit Valley

Φιλόδοξοι περιηγητές, επίδοξοι αλπινιστές, περίεργοι φυσιοδίφες, και σεις οι κάθε λογής τυχοδιώκτες, σας εφιστώ την προσοχή! Τούτη η κοιλάδα δεν ενδείκνυται για επιπολαιότητες, ούτε για αστεϊσμούς! Το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να την περπατήσετε χωρίς φόβο μεν, άλλα με λίγο από το δέος, έστω το ένα εκατομμυριοστό αυτού που σίγουρα θα νιώθατε εάν διαβαίνατε την κοιλάδα της σκιάς και του θανάτου.

Εδώ ανάμεσα στα αιώνια θεόρατα άσπρα βουνά και τους ολόγυμνους βράχους με τις κόκκινες και καφετιές σχισμές, ξανοίγεται ένας απέραντος χερσότοπος γεμάτος πέτρες, όπου το μόνο που φυτρώνει είναι κάτι μικρά άσπρα και άοσμα λουλούδια που απ’ τις ρίζες τους φτιάχνεται από τους ντόπιους σε ολονυκτίες γύρω από πελώριες φωτιές, ένα αψύ ποτό που οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι λίγες μόνο γουλιές του μπορούν και σε ταξιδεύουν ακόμη πιο ψηλά κι απ’ τις κορυφές των ορέων, που παίρνουν αλλόκοτες τρομακτικές μορφές το σούρουπο, όπως φλέγονται ανάμεσα στα σύννεφα.

Εκείνη την ώρα οι ελάχιστοι φειδωλοί στα λόγια και την φιλοξενία, κάτοικοι τις περιοχής λένε ότι μπορείς ν’ ακούσεις ν’ αντιλαλούν από το πουθενά μέσα στην ερημιά οι νότες μιας απόκοσμης μουσικής, και το τραγούδι μιας φωνής που φέρνει ανατριχίλες ακόμη και στις πέτρες.

Μια ομάδα μουσικολόγων, ορυκτολόγων, και άλλων επίλεκτων επιστημόνων που πριν 2 χρόνια ταξίδεψε εκεί για επιτόπια έρευνα, και έκτοτε η τύχη της αγνοείται, το μόνο που άφησε πίσω είναι λίγες χειρόγραφες, με εμφανές το τρέμουλο του χεριού πάνω τους σημειώσεις, όπου γίνεται λόγος για παράξενα γεωλογικά φαινόμενα, διεστραμμένους blues θρήνους και εξωπραγματικές –ή μήπως εξωκοσμικές- ψυχεδελικές μελωδίες με βαριά μεταλλική υφή, καθώς και για «κάτι», μια παρουσία, που αν και δεν έβλεπαν, ένιωθαν από την αρχή να τους παρακολουθεί, κι έπειτα να τους πλησιάζει, αργά μα σταθερά, ως την στιγμή που…

bandcamp

2 for Lou

Πριν συνεχίσουμε τον σύντομο και μάταιο βίο αυτού του blog μια στάση για να αποχαιρετήσουμε και από εδώ τον Lou Reed (1942-2013) τον άνθρωπο που εκτός όλων των άλλων είναι από τους κύριους συντελεστές ενός από τους δύο δίσκους που θα φτάσει κανείς, αν αρχίσει και σκάβει προς τα πίσω την πλειοψηφία της μουσικής που γουστάρουμε ν’ ακούμε…την περιβόητη κίτρινη και λαχταριστή μπανάνα δηλαδή…για την ιστορία ο δεύτερος  δίσκος είναι το Funhouse…
Δίχως άλλα λόγια ας παιανίσει τώρα ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια τους, η instrumental version του Guess I’m falling in love των Velvet Underground, και ένα Heroin από την φωνή του τρελού δικέφαλου σκυλιού που ψόφο δεν έχει και θα τους θάψει όλους έτσι όπως πάει, του Roky Erickson.

         

   

october anywhere

Την ξεκίνησα τέλη Σεπτέμβρη, την άλλαξα, την ξανάλλαξα, περιμένοντας το λίγο έστω κρύο, γιατί Οκτώβρης είσαι ρε πούστη μου δεν γίνεται να κυκλοφορώ με κοντομάνικο και να ιδρώνω κι από πάνω…και τι θα γίνει με την συλλογή μου? μήπως ν’ ανεβάσω το this ain’t the summer of love vol. 3?...κοντεύει να βγει ο μήνας τίποτα αυτός, τα ίδια…οπότε…

Μια ακόμη δημιουργία από τον μετ(γ)ρ του είδους μπιλίβ ιτ ορ νοτ, είναι πραγματικότητα…για όλους εσάς που σαν τσαμπιά κρεμόσαστε πάνω απ’ αυτή τη σελίδα και περιμένετε, ε λοιπόν ήρθε η ώρα! με ένα απλό κλικ στο anywhere παρακάτω, κατευθείαν στα ηχεία σας…

anywhere

we?

...include me out of your “we”.

image: http://thekittencovers.tumblr.com 
text: William S. Burroughs – Last Words: The Final Journals of William S. Burroughs, Grove Press 2001.
music: French Teen Idol – (Un) Told Prejudices, same title CD, 2005.

The Green Telescope - Make Me Stay

Επειδή για μεγάλες περιόδους γκαράζ διαβάζετε σ’ αυτό blog, αλλά γκαράζ δεν ακούτε, κατεβάζω τα στόρια, τραβάω τις κουρτίνες, και υπό το φως του καντηλιού γεμάτου από το λάδι μιας φάλαινας που το όνομά της ήταν Μόμπι Ντικ και ο προπροπάππους μου μέλος του πληρώματος που κατάφερε τελικά να την σκοτώσει, και το βαρέλι με το λάδι της, μαζί με ένα μαχαίρι για την δύσκολη στιγμή, που μπορεί να σκοτώσει μόνο αυτόν που το κρατά, και το παρακάτω βιβλίο, είναι τα μόνα πράματα που άφησε κληρονομιά στον προπάππου μου, και κάπως έτσι γενιά σε γενιά έφτασε στα χέρια μου, υπό το φως αυτό έλεγα, βγάζω απ’ την αραχνιασμένη κρύπτη και ανοίγω προσεκτικά, την απόκρυφη, φθαρμένη, πολυκαιρισμένη, έτοιμη να διαλυθεί στην πρώτη ριπή του ανέμου, Βίβλο των γρασομένων ψαλμών, που αποδίδεται σε μια αμφιλεγόμενη μορφή της οποίας –από διάφορους κακεντρεχείς- αμφισβητείται ακόμη και η ιστορική της ύπαρξη, αυτή του μεγάλου, ανεπανάληπτου, του προσκυνάτε ρε καθάρματα: Βούλκ Ανιζατέρ Φαζοφονίξ.

Γυρίζω τις σελίδες, που με άγνωστο ακόμη τρόπο μπορούν και συμπληρώνουν στους αιώνες χωρίς παρέμβαση ανθρώπινου χεριού τα λήμματα, κρατώντας ακόμη και την αναπνοή μου απ’ τον φόβο της καταστροφής αυτού του μοναδικού πια εναπομείναντος αντίτυπου, και φτάνω ασθμαίνοντας στο γράμμα G… 

Green Telescope, το σκοτσέζικο γκρουπ απ’ το Εδιμβούργο, νόθο τέκνο ενός οne night stand των Pretty Things με τους Ολλανδούς Outsiders, που μέσα σ’ ένα χρόνο, το 1986 κυκλοφόρησε τα 2 μοναδικά σαρανταπεντάρια του, (πολλές φορές εσείς οι ματαιόδοξοι μουσικοί να ξέρετε ότι δεν χρειάζεται να βασανίζεστε παραπάνω, ένα-δύο και να καίνε είναι αρκετά), κατόπιν άλλαξε το όνομά του σε Thanes of Cawdor για να το ξαναλλάξει έπειτα από λίγο σε σκέτο Thanes, και είχε ηγέτη τον Lenny Helsing (με λίγη πολύ βοήθεια από τον φίλο του Allan Mclean), κι εγώ σταματάω την ανάγνωση εδώ γιατί η ιστορία είναι μεγάλη και φτάνει με τους Thanes τους Stayrcase τους Wildebeests και άλλα ευφάνταστα ονόματα που κατεβάζει το κεφάλι του Lenny ίσα με τις μέρες μας…
Πίσω ολοταχώς εκεί που ξεκινήσαμε…1986…το πρώτο τους EP, το Two by Two με τα τέσσερα κομμάτια -το δεύτερο επτάϊντσο ήταν το Face in a crowd με δύο-, όλα καλά δε λέω ρε παιδιά και μεσιέ Βούλκ, αλλά ο βασικός λόγος που θυμάμαι ακόμη τους Green Telescope είναι το πρώτο κομμάτι της δεύτερης πλευράς, το φρενιασμένο οργανάκι, το moody ρεφρέν, I’m going away…got no love...make me stay…μεγάλος άνθρωπος και το αφήνω –καμιά φορά σαν την αποψινή έστω- να με δαγκώνει σαν αίλουρος ακόμη….

Appalachian Karma

Αυτές τις μέρες που όσο πάνε και μικραίνουν, κι εκεί προς το τέλος τους κάθε φορά, ακολουθώντας αντίθετη πορεία οι σκιές μεγαλώνουν, βάζω και ακούω τα τρία CD των Appalachian Karma (μια επιλογή τους για ν’ ακριβολογώ) που είναι το όνομα κάτω απ’ το οποίο ηχογραφεί εδώ και αρκετό καιρό ο Pierre Souq, αλλιώς William Crow, παλιότερα με τους The Crow & The Deadly Nightshade, τους είχαμε ακούσει κι από εδώ, και αναρωτιόμουνα που είχανε χαθεί… 
Folk (ψυχεδελική στιγμές…σκέτη άλλες), blues, country, ολόκληρη η αμερικάνικη παράδοση, από τις μουσικές των αυτοχθόνων και τον πρώτων αποίκων, στον Leadbelly, τον Van Zandt, ως τους 16 Horsepower, παρελαύνει μέσα από τις νότες, και όσο για τους στίχους, σπαράγματα από ποιητές σαν τον Robert Frost και τον Paul Velraine, συγγραφείς σαν τον νονό αυτού του ψηφιακού εαυτού μου, Henry David Thoreau και τον Walt Whitman, συνευρίσκονται με τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, θρυλικές Ιρλανδές πειρατίνες σαν την Anne Bonny, τραγικούς ήρωες της όπερας σαν τον Mateo Falcone, ορεσίβιες μορφές που κινούνται ανάμεσα στον μύθο και την ιστορία σαν τον Jeremiah Johnson, καθώς και διάφορα πνεύματα αλλοτινών καιρών, που βρίσκουν τον δρόμο μέσα από τη ρωγμή ενός χρόνου που δεν περνάει αλλά μόνο κάνει κύκλους, και επισκέπτονται τον αγαπητό Pierre, για κουβεντούλα, τσάι και συμπάθεια μπροστά στη φωτιά τις κρύες χειμωνιάτικες νύχτες.
Ο τελευταίος αν και Γάλλος επιβεβαιώνει για ακόμη μια φορά εκείνους που ισχυρίζονται, ότι πολλές φορές η φαντασία και μόνο ενός μουσικού που ίσως να μην έχει δει ποτέ του ένα μέρος, μπορεί να αποδώσει πιστότερα, η τουλάχιστον ομορφότερα λόγου χάρη το κάρμα των Αππαλαχίων από κάποιον που μεγάλωσε και ζει εκεί.
Την επόμενη φορά –ως την οριστική- που θα πάρουμε τα βουνά και θ’ ανεβούμε στο Πάϊκο με κείνη την ωραία παρέα, που τα δένδρα θα έχουν όλα φορέσει τα κόκκινο-κίτρινα φύλλα τους, και το κρασί θα έχει γίνει, και μπορεί να πέφτει το πρώτο χιόνι, και…αν δεν μας αρκέσει ο ήχος του νερού που κυλάει και ακομπανιάρει το τραγούδι των ξωτικών (γελάτε εσείς, το ίδιο έκανα κι εγώ εωσότου το άκουσα), και ο γερογκαϊτατζής του χωριού έχει βγει στο δάσος, στην άλλη πλευρά του βουνού να μαζέψει ξύλα, ο William Crow είναι ο πρώτος επιλαχών στη λίστα ν’ αναλάβει τα της μουσικής...

soundcloud 
homepage 

for all those who step

Σιωπηλός πιστεύεται σαν τον καθρέφτη.

Τα γεγονότα βυθίζονται στη σιωπή από…

Δεν είμαι έτοιμος για μετάνοια

Μήτε μπορώ να ταιριάξω συγχωρέσεις. Τον σκόρο

Τίποτα δεν τον υποτάσσει περισσότερο από μια ακίνητη

Φλόγα της ικεσίας. Και σπαρταρώντας

Στις λευκές νιφάδες

Τα φιλιά είναι –

Η μόνη αξία που όλοι αποδέχονται.

Πρέπει να μαθευτεί –

Αυτή η διαίρεση κι αυτό το κάψιμο,

Αλλά μόνον από αυτόν που πάλι

Σπαταλά τον εαυτό του.

Δις και δις

(Πάλι το σουβενίρ του καπνίσματος,

Αιμορραγικό είδωλο!) και ακόμα μια φορά.

Ωσότου η ορθή λογική είναι κερδισμένη

Ασπερμολόγητη πιστεύεται

Όπως ένας καθρέφτης.

Κι έπειτα, καυστική σταγόνα τη σταγόνα

μια τέλεια οιμωγή.

Που θα κουρδίσει κάποια σταθερή αρμονία –

Απηνές τέχνασμα για όλους αυτούς που προσπερνούν

Τον μύθο της νιότης τους μες το καταμεσήμερο.

text: Harold Hart Crane – Legend (White Buildings 1926), στα ελληνικά: Μύθος, από το βιβλίο Η θηριώδης μούσα, επιλογή από το έργο επτά αυτόχειρων Αμερικάνων ποιητών, απόδοση Γιάννης Αντιόχου, εκδόσεις Μικρή Άρκτος 2008.

music: All Angels Gone – Wave, Quietly CD, One Hot Records 2004.

Parading - Swallowing A Sunflower

Bird Love Records
2013

Δεν ξέρω τι μεσολάβησε και τα έσπασαν ο Tom Barry (κιθάρα) με τους Witch Hats αμέσως μετά την ηχογράφηση του Pleasure Syndrome των τελευταίων (ο καλύτερος και πιο ολοκληρωμένος δίσκος του γκρούπ και του 2011 ταυτόχρονα κατά την –πάντοτε- ταπεινή μου γνώμη), μπορεί απλά να ήθελε περισσότερο «χώρο» μιας και στους Parading αναλαμβάνει και τα φωνητικά, και υποψιάζομαι εξ ολοκλήρου την σύνθεση, αλλά ακούγοντας την ίδια μέρα τα τρία νέα κομμάτια των Witch Hats που υπάρχουν σαν bonus tracks στην ειδικά για την Κινέζικη περιοδεία τους φτιαγμένη συλλογή, και το δεύτερο άλμπουμ των Parading –είχε προηγηθεί το Parading του 2011– μου ήρθε στο μυαλό το γνωστό ρητό των αρχαίων ημών προγόνων «η ισχύς εν τη ενώση».
Δεν είναι ότι είναι άσχημα τα νέα τραγούδια των Hats, -το Animal ακούγεται σαν να έχει βγει μέσα από το Pleasure Syndrome, τα άλλα δύο όμως δυστυχώς όχι-, ούτε βέβαια το Swallowing a sunflower των Parading, απλά από τα πρώτα λείπει η κιθάρα του Barry, τόσο πολύ μάλιστα όσο θα έλειπε και από τις προσωπικές δουλειές του Rowland Howard -του οποίου άξιος, μουσικά, απόγονος είναι ο Barry- αν εκείνος έκανε την αποκοτιά να αφοσιωθεί μόνο στο τραγούδι, και όσο για τους Parading που υποτίθεται είναι αφιερωμένο το κείμενο, φαντάζομαι το Country Song (τραγουδάρα πάντως όπως και να 'χει) ή το Dreaming About Killing με την φωνή του Buscombe, και δεν μπορώ να συγχωρήσω κανέναν από τους δύο…

bandcamp

oscillation into a black hole

Τίποτα στους Oscillation δεν έρχεται απ’ το αύριο και το μέλλον, αλλά στο rock and roll το παρελθόν (τα Εγγλέζικα 60’s και 80’s, από τους πρώιμους Floyd ως τους Spacemen 3, στην προκειμένη περίπτωση) δεν επιστρέφει πάντα σαν το ίδιο φάντασμα με καινούργιο σεντόνι?

Έχουν στιγμές που…επιδίδονται στην σεξουαλική πράξη και μαζί δέρνουν, και άλλες που απλά κάνουν ένα απ’ τα δύο. Εντάξει μπορεί να τα παραλέω λίγο λόγο του ενθουσιασμού για το επικείμενο live, πάντως ειδικά όταν ψυχεδελιάζονται άσχημα όπως στο Shake Your Dreams Away από τον προηγούμενο τους δίσκο το Veils, ή το Descent από το φρεσκαδούρα From Tomorrow τζαστ του νάϊμ ε φιου, δεν κρατιέμαι να περιμένω μέχρι τις 7 Νοέμβρη που θα ανεβούν στη σκηνή της Μαύρης Τρύπας –να έχουν και κανα lightshow λέει ε?- κι εγώ θα είμαι από κάτω πλήρως εφοδιασμένος για το μακρύ ταξίδι, την μεγάλη ταλάντωση, και θα χωθώ μέσα της…στη Μαύρη Τρύπα λέω…και να μη ξαναγυρίσω ποτέ…

Από πιο ενδιαφέροντα ψυχεδελο-τέτοια γκρουπ των ημερών με τον καλύτερό τους ως τώρα δίσκο μόλις εξαχθέντα απ’ τον φούρνο, στο πιάτο μας σαν αχνιστή μανιταρόσουπα, και προπάντων στην ώρα τους. Το νου σας, εσείς οι λίγοι θέλω να πιστεύω που πάτε να το πάρετε αψήφιστα το πράμα… 

bandcamp 

The Citradels - Our Lord's Secret Service

Psych Ward records
2013

Με τα Paul Rolandικά -τι θυμάμαι κι εγώ ε?- φωνητικά και την ανάλογη ατμόσφαιρα στη μουσική (κάπως έτσι θα ακουγόταν αγαπητός Ρολάνδιος αν έκανε μια φορά την έκπληξη, και αντί για την Βικτωριανή και πάντα ομιχλώδη Αγγλία μετέφερε την ιστορία του στο Φαρ Ουέστ), το Golden Sun έχει από τώρα κατοχυρώσει, θέση περίοπτη και ζηλευτή στα ωραία τραγούδια του 2013.
Μετά μεγάλης όμως οφείλω να ομολογήσω απογοήτευσης δεν μπορώ να πω το ίδιο και για ολόκληρο το Our Lord’s Secret Service, που ναι μεν βρίθει ήχων και αναφορών αγαπημένων, υπόγειων, βελούδινων και ψυχοδηλωτικών, αλλά στο τέλος τέλος, δεν καταφέρνει να σε πάρει και να σε ανεβάσει, όχι 8, μη ζητάμε τόσο πολλά στις μέρες μας, αλλά τουλάχιστον 4-5 μίλια ψηλά βρε αδερφάκι μου! Και ένας λόγος παραπάνω για να είσαι τσατισμένος με την ματαίωση αυτής της πολυπόθητης πτήσης, είναι ότι με το τραγούδι του χρυσού ήλιου που λέγαμε στην αρχή, η ακόμη και με το Jesus 007, Baby, -and the Mary Chain, θα μπορούσε να προστεθεί στον τίτλο του- δείχνουν ότι θα μπορούσαν να είναι πολύ καλοί πιλότοι…
Άρα? Εν αναμονή της επόμενης απογειωτικής προσπάθειας… 

bandcamp

    

isolation

Για σήμερα ο πασίγνωστος μελετητής, καθηγητής και διδάκτωρ  Ευρωπαϊκής Μεσαιωνικής Ιστορίας, Φιοντόρ Μιχάηλοβιτς Σοντεριέφσκι, γνωστός επίσης στους νεότερους και για την αγάπη του στους punk και μετά punk ήχους -είναι άλλωστε κοινό μυστικό το ότι παρά τα 80 τότε χρόνια του (στις μέρες μας πια έχει φτάσει αισίως τα 112), ήταν και ο ίδιος παρόν στο Bungalow Bar την νύχτα της δέκατης όγδοης Μαΐου του 1980, όπου ο Julian Cope κατά την διάρκεια της συναυλίας των Teardrop Explodes πληροφορούσε το εμβρόντητο κοινό ότι ο Ian Curtis βρέθηκε νεκρός- για σήμερα και μόνο λοιπόν, ο μεγάλος δάσκαλος θα μας κάνει την τιμή να μας χαρίσει ένα μικρό γραπτό του όπου σε λίγες μόνο λέξεις φτάνει από την μεσαιωνική Βενετία, στο Μάντσεστα του 1980…Απολαύστε τον…

«Στην ανατολή του 14^ου αιώνα, η Ευρωπαϊκή ήπειρος βρίσκεται αντιμέτωπη με μια νέα εισβολή της βουβωνικής πανώλης, η οποία ταξιδεύοντας από την Κίνα περνάει στις Ινδίες μετά στην Κριμαία, και από εκεί με με τα πλοία –και τους αρουραίους που κουβαλάνε στα αμπάρια τους φυσικά- των Γενουάτων που επιστρέφουν στη Δύση υπό τον φόβο των Τατάρων,  φτάνει τον Οκτώβριο του 1347 στη Μεσσήνη όπου λίγες μέρες μετά αρχίζει το μεγάλο θανατικό…Mortalega grande.
Είναι η εποχή που Βοκάκιος γράφει το «Δεκαήμερο», η εποχή που η Ευρώπη χάνει από τον Μαύρο Θάνατο 25 εκατομμύρια ανθρώπους, τον μισό δηλαδή από τον πληθυσμό της τότε.
Το 1374 η Βενετία, που λόγω και της θέσης της, είχε χτυπηθεί αλύπητα από τις απανωτές εμφανίσεις της επιδημίας, αποφασίζει να απομονώνει κάθε πλοίο που έφτανε από μολυσμένα μέρη για 40 μέρες. Από εκεί προέρχεται η γνωστή καραντίνα…
Τα πλοία αγκυροβολούσαν για αυτό το διάστημα στο μικρό νησί του Αγίου Λαζάρου (Isola di S. Lazzaro) μέχρι να διαπιστωθεί αν ήταν ή όχι μολυσμένα από την πανούκλα.
Από αυτή την διαδικασία, από τη λέξη isola=νησί, προέρχεται η λέξη Isolation,που ο μικρός μας saunterer, έμαθε αρκετούς αιώνες αργότερα, όταν με ένα ταλαιπωρημένο Αγγλοελληνικό λεξικό στο χέρι, προσπαθούσε δια της ακοής να μεταφράσει τους στίχους ενός τραγουδιού, που είχε γράψει μια μπάντα από το Μάντσεστερ…
Το τραγούδι ονομαζόταν Isolation και η μπάντα Joy Division.

Μετά τιμής, εξαιρετικά αφιερωμένο για το orphan-drugs.blogspot.com

Professor Φιοντόρ Μιχάηλοβιτς Σοντεριέφσκι.»

The Teenage Idols - Here She Comes

Ο τόπος είναι η μακρινή και εξωτική Σουηδία, μέσα στα πολυάριθμα γκαράζ της οποίας, τους ατέλειωτους χειμώνες, είναι παράδοση παλαιά να φύονται σαν τα μανιτάρια μετά την βροχή, αμέτρητες μπάντες που την βρίσκουν να αλείφουν τα δάχτυλά τους με γράσο πριν πιάσουν στα χέρια τα όργανά τους…τα μουσικά ρε.

Ο χρόνος το σωτήριον έτος 2002, μια εποχή δηλαδή που οι Nomads είχαν ξεκινήσει ήδη να πέφτουν σε λήθαργο, και οι Hellacopters είχαν βάλει στο μάτι την τεράστια όπως όλα τα πράγματα σε κείνη την χώρα, Αμερικάνικη αγορά, με αποτέλεσμα να ξεψυχήσουν –σαν μπάντα- λίγα χρόνια αργότερα μέσα στην ανία και τη βαρεμάρα.

Τα Είδωλα που μας απασχολούν απόψε δεν κόμισαν κάτι καινούργιο με τον παρθενικό ομώνυμο δίσκο τους, -ούτε με το Something Wicked, τον δεύτερο και τελευταίο τους τρία χρόνια αργότερα- και πως θα μπορούσαν άλλωστε με τα ιερά τέρατα που ανάσαιναν δίπλα τους -και εξακολουθούν- σ’ εκείνη την χώρα.

Αυτό που κατάφεραν –πριν χαθούν από προσώπου γης- ήταν μόνο να δώσουν δύο στιβαρά garage punk rock and roll άλμπουμ, με έντονες και διακριτές αναφορές-προπόσεις στους εγχώριους δασκάλους όπως οι δύο προαναφερθέντες, αλλά και στους εκ δυσμάς προφέσορες όπως οι Sonics, οι MC5, ο Roky Erickson και οι Cramps…

Ώρες ώρες μάλιστα είσαι σίγουρος ότι στην δισκοθήκη τους είχαν σίγουρα τα τρία –τουλάχιστον- πρώτα άλμπουμ των Last Drive, ένα άκουσμα σε κομμάτια σαν το Northern City από τον πρώτο δίσκο, δεν μπορεί να μη σας φέρει στο νου τους τελευταίους, ειδικά της Blood Nirvana εποχής.

Το Here She Comes που ανοίγει το The Teenage Idols (Playground Music 2002) δεν είναι ούτε το καλύτερο του δίσκου ούτε το πιο αγαπημένο μου. Η βελόνα αν ήταν βινύλιο θα κόλλαγε πάντα στο έβδομο track, το I Got Nothing που έρχεται να προσθέσει το δικό του τίποτα, στους τιποτένιους αγαπημένους ύμνους, όπως το Nothin’ του Townes Van Zandt, το Nothing των Fugs, το Ain’t Nothing To Do των Dead Boys, το Sweet Nuthin των Velvet Underground, το Sweet Nothing των Sonic’s Rendezvous Band, το Nothing Means Nothing των Dum Dum Boys, αλλά μια στιγμή για άλλο κομμάτι ξεκίνησα να σας γράφω, αν και τώρα που το σκέφτομαι μάλλον ήρθε η ώρα για μια «τιποτένια» λίστα στα προσεχώς…

Το Here She Comes λοιπόν μάλλον είναι το πιο πιασάρικο, γεννημένο hit, και για τους στίχους κλασσικά, όπως σε τόσα και τόσα τραγούδια κάνουμε τα στραβά μάτια…τίποτα που να μην έχουμε ξανακούσει, αλλά τα (α) πάντα της rock and roll μυθολογίας –ειδικά το ριφ της κιθάρας και τα τύμπανα- σε θέσεις και δόσεις επικίνδυνα εθιστικές…Απορώ με τους DJ’s για άλλη μια φορά που τόσα χρόνια δεν έτυχε ν’ ακούσω ποτέ αυτό το τραγούδι ούτε σε κανένα “rock” κωλοραδιόφωνο, ούτε σε κανένα αντίστοιχα “rock” κωλόμπαρο…καλή ακρόαση, εγώ σας χαιρετώ για την ώρα, ξανανεβαίνω στο βουνό!

Jesus & The Groupies - Hot Chicks & Bad Djs

Digital album
2013

Βρώμικα μυαλά αυτοί οι δύο Σαοπαουλιότες Βραζιλιάνοι…η σύγκριση και μόνο του ονόματος με τον Τελευταίο Πειρασμό δεν θα ήταν ούτε καν πλημμέλημα ακόμη και για τους πιο ταλιμπάν ρασοφόρους…εξωφυλλάκι σένιο "βραζιλιάνικο" κι έτσι να πούμε, για να δούμε τι γίνεται παρακάτω…χμμμ… 
Blues (του Δέλτα παρακαλώ), punk και garage το σημερινό ανάγνωσμα, με ότι μπορεί να προσθέσει σ’ αυτό η καταγωγή τους…
Δεύτερος δίσκος, 13 κομμάτια, έντεκα δικά τους και δύο διασκευές, στο Wild Thing (…), και το Nick The Stripper των Birthday Party,  και όπως τα βρώμικα φαγητά κάποιες συγκεκριμένες –μικρές συνήθως- ώρες είναι αξεπέραστα, έτσι και το Hot Chicks and Bad DJ’s θέλει την κατάλληλη ώρα για να σου φανερώσει όλη του την πανβρώμικη, όπως μιας καντίνας, ομορφιά. 
Music for dancers and gamblers λένε οι ίδιοι, και αν και ποτέ δεν χορεύω και τον τζόγο μου ‘χει συστήσει ο γιατρός να τον αποφεύγω, παρόλα αυτά δεν βρίσκω κανέναν μα κανέναν λόγο να διαφωνήσω μαζί τους βραδιάτικα, και ούτε σκέφτομαι πως θα είναι το στομάχι μου το επόμενο πρωινό... 

bandcamp

another day

Το τοπίο της ερήμου είναι πάντα στην πιο καλή του ώρα με το μισόφωτο της αυγής ή του σούρουπου. Η αίσθηση της απόστασης εκμηδενίζεται: ένα κοντινό ύψωμα μπορεί να είναι μια μακρινή οροσειρά, η κάθε μικρολεπτομέρεια μπορεί να πάρει τη σημασία μιας μικρής παραλλαγής στο επαναλαμβανόμενο θέμα του τοπίου. Ο ερχομός της μέρας υπόσχεται την αλλαγή, και μόνο όταν το φως απλώνεται παντού εκτυφλωτικό, ο παρατηρητής αρχίζει να υποψιάζεται ότι είναι η ίδια μέρα που ξαναγύρισε γι’ άλλη μια φορά – η ίδια μέρα που την έχει ζήσει τόσο καιρό, ξανά και ξανά, αστραφτερή και ανάλλαχτη απ’ το χρόνο.  

text: Paul Bowles – The Sheltering Sky (1949), στα ελληνικά: Τσάι στη Σαχάρα, μετάφραση Λουκάς Θεοδωρακόπουλος, εκδόσεις Απόπειρα 1991.

music: The Mob – Another Day Another Death, Let The Tribe Increase LP, All The Madmen Records 1983.