Mightiest of Guns - Strange birds EP

Self Release
2013

Μια αγριόγατα τεντώθηκε μπροστά στο ολόγιομο φεγγάρι που ανέτειλε πίσω από τους λόφους. Τα βατράχια ξελαρυγγιάζονταν και έβγαιναν νικητές ακόμη μια φορά στο κονσέρτο για ερπετά που λάμβανε χώρα έξω από το παράθυρο του αγροτικού Φόρντ (…) φορτηγακίου μου. Τα κουνούπια έκαναν το δικό τους πάρτι θανάτου στο παρμπρίζ. Έκλεισα το κασετόφωνο που έπαιζε το καινούργιο των Graveyard Train, και έπειτα έσβησα και τη μηχανή. Έμεινα για λίγο ακίνητος εκεί στη μέση του πουθενά να ακούω την μουσική του βάλτου, που σαφώς παρουσίαζε μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τον χλιαρό ήχο των αγαπημένων Αυστραλών μακάβριων οσετζίδων.

Γύρισα και έριξα μια ματιά από το πίσω τζάμι στη καρότσα όπου με κοίταζαν με ένα βλέμμα γεμάτο νόημα η κάσα με τις μπύρες και τα λάστιχα του ποτίσματος.

Άνοιξα την πόρτα, κατέβηκα, έσιαξα τις τιράντες μου, και περπάτησα προς το μέρος τους. Τράβηξα μια μπύρα, την άνοιξα, ήπια μια μεγάλη, ατελείωτη γουλιά, αμόλησα μια κλανιά που δεν έλεγε να τελειώσει, από αυτές που σε τρελαίνουν όταν είσαι με κόσμο και δεν μπορείς ν’ ανακουφιστείς, έριξα μια ματιά και πάλι στο φεγγάρι, η αγριόγατα δεν ήταν πια εκεί, και ξαναμπήκα στο αμάξι.

Σκέφτηκα με μια δόση αηδίας τα τελευταία σπίτια του οικισμού που πριν λίγο είχα προσπεράσει και σηματοδοτούσαν το τέλος του πολιτισμού, τους κατοίκους τους που στημένοι μπρος στη τηλεόραση περίμεναν το ματς να αρχίσει, μαζί και αργά ή γρήγορα τον χάρο να έρθει και να τους βρει μπροστά εκεί, σε πίτσες, κόλες, και αλαλαγμούς, έδιωξα αυτές τις σκέψεις σαν μια μύγα από το πρόσωπο, έφερα στον νου τα φυτά μου που με περίμεναν να τα ποτίσω για να ψηλώσουν, να φουντώσουν ακόμη περισσότερο, χαμογέλασα στη θύμησή τους, τράβηξα ακόμη μια μεγάλη γουλιά δίχως κλανιά αυτή τη φορά, έβαλα μπρος τη μηχανή, έβαλα τους Mightiest of Guns στο κασετόφωνο, που ακούγονται σαν o Leonard Cohen να έχει γράψει μουσική για ταινία του Hillcoat, και σφυρίζοντας στον ρυθμό του Where the river runs cold, άρχισα να τσουλάω αργά αργά ξανά στον καρόδρομο. Τι γλυκιά που είναι αυτή η νύχτα θεέ μου…

bandcamp

hey Blaise! you talking to me?

«Γράφοντας αυτό το μυθιστόρημα, δεν έχω σκοπό να επιμορφώσω το κοινό. Τι  μπορεί κανείς να διδάξει; Το να καταγγείλεις εγκλήματα, όπως οι οικονομικές καταχρήσεις, είναι ένα απίθανο εγχείρημα σε μια χώρα που είναι υποταγμένη σε μια οικονομική ολιγαρχία, όπου ανήκουν οι δραστήριες δυνάμεις όπως η Δικαιοσύνη και Τύπος.
»Τι μπορούμε να περιμένουμε από έναν υποδουλωμένο λαό; Το πνεύμα δε γνωρίζει άλλη τροφή από τις εφημερίδες των αφεντάδων του. Τούτο το βιβλίο το γράφω για τον γιό μου, στον οποίον προσπάθησα να διδάξω το μίσος για το ψεύδος και την τυφλή υποταγή. Γράφω και για κείνους που, αργότερα, θα θελήσουν να γνωρίσουν την ιστορία αυτών των εξαχρειωμένων καιρών».

text: Από το…αυτί του βιβλίου Ρούμι (Rhum, 1930) του Blaise Cendrars, μετάφραση Ελένη Κώνστα, εκδόσεις Καστανιώτη 1999. 
music: Incognita Sperans – Hiroshima,  Incognita Sperans self and digital release 2013.

  

the wolf (προσοχή ο αντιβιωμένος δαγκώνει)

Ήταν μια δύσκολη εβδομάδα αυτή που πέρασε, γιατί πέρα απ’ όλα τ’ άλλα είχα και ένα πρήξιμο στα ούλα, και ο γιατρός αφού πρώτα με κοίταξε καλά καλά όταν στην ερώτηση του «τι αντιβιώσεις έχεις πάρει στο παρελθόν;» του απάντησα «δεν έχω πάρει ποτέ», ο γιατρός λοιπόν, αφού ξεπέρασε το πρώτο σοκ, ήταν κάθετος: Πέντε τουλάχιστον μέρες αντιβίωση, που σημαίνει σε απλά ελληνικά, πέντε μέρες δίχως σταγόνα αλκοόλ…

Αυτό είχε σαν συνέπεια, διαδοχικά delirium tremens τις μικρές ειδικά ώρες, απανωτούς τσακωμούς με όποιον τύχαινε να είναι δίπλα όλες…τις ώρες, και ειδικά την Κυριακή έξω από το εκλογικό παραβάν έναν εντονότατο διαπληκτισμό με συνταξιούχο που αφού είχε τσεπώσει την παχυλή σύνταξή του ήθελε να κάνει και κήρυγμα στους αδαείς, περί σταθερότητας…

Όμως…είμαι ακόμη εδώ, ξεπερνώ και επιστρέφω τη λάσπη που μου εξαπολύει ο μάνατζερ μου ότι τάχα μου δήθεν είμαι στα πρόθυρα του αλκοολισμού –ας γελάσω σαρκαστικά…χα χα χα-, έχω καταπιεί από το πρωί την τελευταία μου κάψουλα, και τώρα με γεμάτο το ποτήρι μου με δροσερό σκουρόχρωμο κρασάκι ποικιλίας Μαρουβά, παλαιωμένο γέννημα θρέμμα της λεβεντομάνας Κρήτης, ξανακούω το μοναδικό από ολόκληρο τον φάκελο με τα “new” τραγούδι, που με περισσή ευχαρίστηση άκουσα όλες αυτές της μέρες…είναι το The White Sea από τους Οστινιότες (Austin Texas μαααααν, γιου νόου) The Wolf, από το περσυνό και παρθενικό τους άλμπουμ Strange Flowers…έχουν βγάλει και φέτο ένα EP με τίτλο Ride, όπως και το 2011 ακόμη ένα EP με τίτλο, τι πρωτότυπο, το όνομά τους…μουσικά τώρα θα ακούσετε, αλλά για να σας προετοιμάσω σας υπενθυμίζω πως τυχαίνει να είναι συμπατριώτες των 13^th Floor Elevators και των Black Angels μεταξύ άλλων…πιστεύω συνεννοηθήκαμε έτσι? Άντε γιατί θυμήθηκα εντωμεταξύ τον συνταξιούχο, και ταράχτηκα ξανά…  

bandcamp 

oι φίλοι μου οι λύκοι…της στέπας

Βγήκαμε από το Περεκόπ κακοδιάθετοι, πεινασμένοι σαν λύκοι και μισώντας ολόκληρο τον κόσμο.
Για δώδεκα ώρες είχαμε πασχίσει μάταια, μ’ όλες τις ικανότητες που διαθέταμε, να κλέψουμε κάτι ή να βγάλουμε κανένα φράγκο· κι όταν βεβαιωθήκαμε πω δε θα καταφέρναμε ούτε το ένα ούτε τ’ άλλο, αποφασίσαμε να τραβήξουμε πιο κάτω. Που; Αδιάφορο, απλώς παρακάτω.
   Ήμασταν έτοιμοι από κάθε άποψη να συνεχίσουμε να προχωρούμε το μονοπάτι της ζωής, όπως βαδίζαμε εδώ και καιρό. Αυτό το είχαμε αποφασίσει σιωπηλά ο καθένας μας κι η απόφασή μας αντανακλούσε καθαρά στη σκυθρωπή λάμψη των πειναλέων ματιών μας.
Ήμασταν τρεις. Είχαμε γνωριστεί πρόσφατα, όταν συναντηθήκαμε τυχαία στη Χεσόνα, σ’ ένα καπηλειό στην όχθη του Δνείπερου.
   Ο ένας ήταν στρατιώτης από κάποιο σιδηροδρομικό τάγμα, κι έπειτα, μάστορης σιδηροδρόμων· ένας γεροδεμένος κοκκινοτρίχης με ψυχρά γκρίζα μάτια. Ήξερε γερμανικά και ήταν πάρα πολύ κατατοπισμένος γύρω από τη ζωή των φυλακών.
Άνθρωποι σαν και μας αγαπούν να λένε πολλά για το παρελθόν τους, έχοντας πάντα λόγους λιγότερο ή περισσότερο σοβαρούς και γι’ αυτό πιστεύαμε ο ένας τον άλλο, ή, τουλάχιστον, δείχναμε ότι τον πιστεύουμε, γιατί ο καθένας μας δεν πολυπίστευε ούτε τον εαυτό του τον ίδιο.
   Όταν ο δεύτερος σύντροφός μας, ένας ισχνός και κοντούλης ανθρωπάκος με χείλια λεπτά που τα είχε πάντα σφιγμένα, με ύφος σκεπτικό έλεγε για τον εαυτό του πως ήταν κάποτε φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας, εγώ κι ο στρατιώτης το δεχόμαστε σαν γεγονός. Στο κάτω κάτω το ίδιο μας έκανε αν υπήρξε ποτέ του φοιτητής, αστυνομικός ή κλέφτης.
   Εκείνο που είχε σημασία ήταν ότι από τη στιγμή της γνωριμίας μας ήταν ίσος μαζί μας: πεινούσε, τον παρακολουθούσε η αστυνομία, στις πόλεις και τον υποπτεύονταν οι χωρικοί σαν βρισκόταν σε χωριό, μισούσε και τους μεν και τους δε με το μίσος ενός κυνηγημένου και πεινασμένου ζώου κι ονειρευόταν μια παγκόσμια εκδίκηση ενάντια σε όλους και σε όλα· με άλλα λόγια κι από τη θέση που κατείχε ανάμεσα στους βασιλιάδες της φύσης και τους κυρίαρχους της ζωής και, γενικά, από τη διάθεσή του, ήταν όμοιος με μας.
   Ο τρίτος ήμουν εγώ. Από τη μετριοφροσύνη που με διακρίνει από γεννησιμιού μου, δε θ’ αναφέρω ούτε λέξη για τα προτερήματά μου και, καθώς δε θέλω να φανώ αγενής, θ’ αποσιωπήσω τα ελαττώματά μου. Μα για να δώσω έστω και κάποιο στοιχείο για το χαρακτήρα μου, θα σας πω ότι πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου καλύτερο από τους άλλους και συνεχίζω να πρεσβεύω το ίδιο και τη σήμερον ημέρα.

image: Three hobos play cards while riding inside a railroad box car. c1907.
text: Από τη συλλογή "Ο βάλτος και άλλα ρώσικα διηγήματα", και από το διήγημα "Στη Στέπα" του Μαξίμ Γκόρκυ, μετάφραση Κίρα Σίνου, εκδόσεις Γλάρος 1988. 
music: Gravel road – Sad Days (Junior Kimbrough cover), Gravel road CD, Self Release 2004.

Acts Revelations

Περιμένοντας το πρώτο τους άλμπουμ A History Of Wide-Eyed Mistakes, που θα κυκλοφορήσει μάλλον όπου να ‘ναι, ας πάρουμε μια γεύση από την μουσική του Mickey Gino Zocchi που είναι ο βασικός ύποπτος στην περίπτωση των Acts Revelations.

Αν και η σκηνή της ιστορίας μας διαδραματίζεται στην Μελβούρνη, κάτι το όνομα του Gino, κάτι το ακορντεόν και το μαντολίνο, κάτι οι ρυθμοί των τραγουδιών τους, κάτι…κάτι σισιλιάνικο υπάρχει πίσω απ’ όλα αυτά!

soundcloud 

Sailors & Swine - Bushfire

Έψαχνα ένα κατάλληλο τραγούδι να με συνοδέψει καθώς θα πνίγω την προσωρινή θλίψη μου στο ποτό, και λέω προσωρινή γιατί από αύριο δεν έχω σκοπό να ξανασχοληθώ με τετριμμένα και ξεπερασμένα πια προβλήματα όπως αυτά της καθημερινότητας της πόλης μου. Όπως δείχνουν σαφώς οι εκλογικές προτιμήσεις των συμπολιτών μου (αλλά και των συμπατριωτών μου γενικότερα) αυτά –τα προβλήματα δηλαδή- υπάρχουν μόνο στην φαντασία κάποιον μίζερων και μειονεκτικών μυαλών σαν και του δικού μου, που μάλλον κάποιο λάθος έχουν κάνει και δεν μπορούν να απολαύσουν αμέριμνοι τον φραπέ και το παγωμένο φρέντο τους, ούτε την κοσμογονία που συντελείται στην πόλη τα τελευταία χρόνια με τα μεγάλα έργα της πεζοδρόμησης της Αγίας Σοφίας και της παγιοποίησης του γκει παρέϊντ. Από αύριο λοιπόν σας υπόσχομαι να είμαι χαρούμενος σαν χαπακωμένη μαϊμού στο κλουβί, πεταχτούλης σαν ψάρι στο τηγάνι, μα και ενημερωμένος σωστά πια…τέρμα οι μαλακίες…μέχρι και τηλεόραση θα πάω να ξαναγοράσω…

Απόψε όμως…σκαλίζω τους φακέλους στον υπολογιστή μου, και καταλήγω σε κάτι ωραία και ξηγημένα ναυτάκια που ρόζιασαν τα δάχτυλά τους σε χορδές αντί για σχοινιά εκεί κάτω στους αντίποδες…αλλά δεν διαλέγω κάτι μέσα από το μεθυσμένο σαν πρώτη νύχτα στο λιμάνι έπειτα από υπερωκεάνιο ταξίδι, και αξέχαστο σαν τυφώνα All hail the drunken hair, το μοναδικό άλμπουμ της βραχύβιας πλεύσης τους…

Πάω παρακάτω, στο ένα από τα δύο επτάϊντσα που έβγαλαν, το Desert Mind/Bushfire του 2010, πηδάω την πρώτη πλευρά, γεμίζω το ποτήρι και στέκομαι στο Bushfire…κατεβάζω από το ψηφιακό μου ράφι και ανοίγω τον κιτρινισμένο τόμο της Wikipedia…διαβάζω:
A bushfire is a wildfire that happens in the Australian bush. Bush is the word for scrub, woodland or grassland of Australia and New Zealand. In south east and south west of Australia, bushfires are most common in the summer and early autumn… 
Δεν προλαβαίνω περισσότερα, η φωτιά γρήγορα πετάει ως το ποτήρι, το αλκοόλ αρπάζει αμέσως, φλόγες γλύφουν τα δάχτυλά μου…Η θλίψη αγκομαχά, τινάζει τα πέταλα, αφήνει την τελευταία πνοή της όπου να ‘ναι, το Bushfire τέλειωσε και ξαναπαίζει, αυτή η φωνή έρχεται από άλλη εποχή, οι Sailors & Swine διαβάζω ότι είναι και πάλι μαζί, εσείς να έχετε το νου σας, κι εγώ…I’m bushfire, I’m summer’s first born son.

more orphan sailors 1 

more orphan sailors 2 

sailor's soundcloud

 

Trailer Crash

Ο χρόνος για τους Trailer Trash, κύλισε σαν την άμμο σε πειραγμένη κλεψύδρα από το 2012 μέχρι σήμερα, και έφερε μαζί την αλλαγή του ήμισυ του ονόματος τους από Trash σε Crash, μα όχι και στον ήχο τους που εξακολουθεί να τσαλαβουτά στις λάσπες σοκακίου σκοτεινού και κακόφημου. Κι αν στο πρώτο τους EP με το δεύτερο συνθετικό του ονόματος να είναι Trash το…λασπόλουτρο αναλάμβαναν να το φέρουν εις πέρας με τα αγκαθωτά σφουγγάρια τους, τύποι σαν τους Birthday Party και τους Chrome Cranks, χαρίζοντας στους ακροατές μοναδική ματωμένη ηδονή με κομμάτια σαν το Deep in the sea, στη μοναδική, ως τώρα επίσημη ηχογράφηση των Trailer Crash το λιλιπούτειο Cadillac που ακούμε στο bandcamp, αλλά και στο Evil Eye, το πρώτο δείγμα ίσως από κάποιο επερχόμενο άλμπουμ, τα ηνία μαζί και τα σφουγγάρια τα πιάνουν γερά δίχως να φοβούνται μη ματώσουν, o Link Wray, οι Cramps μαζί και οι Deja Voodoo!
Αυτή η μπάντα έχει όλα τα φόντα και τα προσόντα να γίνει πολύ αγαπημένη!

bandcamp 

orphan trailer trash 

the first coming

Εντάξει το κατάφερα κι αυτό…να κάνω παρουσίαση στο βιβλίο μου ντε…χθες το πρωί πάντως ήμουνα ψύχραιμος…κατόπιν όμως μερικών εμψυχωτικών  μηνυμάτων και τηλεφωνημάτων από φίλους που όμως είχαν το ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα, όσο πλησίαζε το βράδυ κόντεψα να αισθανθώ λες και θα παρουσιαζόμουν ξανά στον στρατό…ή σαν το γατί στην φωτογραφία πάνω…τελικά μέσα από απύθμενα βάθη ανέσυρα όση ακριβώς ψυχική δύναμη χρειάστηκε ώστε να μη φύγω τρέχοντας για άγνωστες πολιτείες την στιγμή που Λεωνίδας τέλειωνε τον δικό του πρόλογο, πρόταξα να στήθη μου που ήταν ντυμένα με το εξώφυλλο του βιβλίου συνοδευόμενο από την φράση Which side are you on? στο πάνω μέρος, έβρεξα το πιο στεγνό και από την άμμο της ερήμου εκείνη την στιγμή λαρύγγι μου, και εκφώνησα τον βαρυσήμαντο λόγο μου… 

Ο οποίος στο τέλος του έγινε δεκτός από παρατεταμένο χειροκρότημα που όμως δεν συνοδεύτηκε από encore, αφού είμαι νέος στην πιάτσα ακόμη και δεν έχω πολλά κομμάτια έτοιμα… 

Εν τέλει ήταν μια ανήσυχη και γλυκιά βραδιά, με παρόντες αδελφούς, φίλους παιδικούς, άλλους που ήρθαν λίγο αργότερα στην εφηβεία, κι άλλους που περάσαμε μαζί τις έφαγε-η- μύγα-σίδερο-και-το-κουνούπι-ατσάλι, των είκοσι και των τριάντα δεκαετίες, κι άλλους τους πιο πρόσφατους μα όχι λιγότερο αγαπητούς, μέχρι κι εκείνους που δεν ήξερα μέχρι χθες, του μέλλοντος τους φίλους. 

Σας ευχαριστώ πολύ, και ακόμη περισσότερο γιατί ξέρω ότι για πολλούς δεν είναι καθόλου εύκολο ακόμη και αυτό το φαινομενικά απλό, το να ξεκλέψουν δηλαδή δύο ώρες για έρθουν ως εκεί, και σας δίνω υπόσχεση και (sonic) ραντεβού για κάπου μετά το καλοκαίρι, όταν το βιβλίο θα έχει κλείσει τον κύκλο του, να βρεθούμε και πάλι ένα παρόμοιο –φθινοπωρινό εκείνη τη φορά- βράδυ, όχι για παρουσίαση, αλλά για έναν αποχαιρετισμό σ’ αυτό το όμορφο (τουλάχιστον για μένα) ταξίδι στις σελίδες της λάθος πλευράς, με πολύ μουσική –ίσως και live από κάποιους από τους απόντες της χθεσινής βραδιάς-, τσιγάρα και ποτά, μια απαγγελία που χρωστάω στον Λεωνίδα, και…merchandise με τα μπλουζάκια που φορούσαμε εγώ και ο μάνατζερ, και θα γινόταν ανάρπαστα να υπήρχαν στον πάγκο!  

Πολλές ευχαριστίες και στα παιδιά από το περιοδικό Straw Dogs, και τον πρόεδρο του blog του Airesia που αν και δεν ήταν παρόντες λόγο…μεγάλης απόστασης, «έτρεξαν» και διέδωσαν την παρουσίαση στο δίκτυο, όπως επίσης και σε αυτούς που για διάφορους σοβαρούς λόγους ο καθένας, δεν κατάφεραν να έρθουν.

Για μια τελευταία, ως την επόμενη, φορά: Σας ευχαριστώ όλους…Φίλοι ρε!

which side are you on? come on

Την Τετάρτη στις οκτώμισι η ώρα το απόγευμα, στο καφέ Γαζία (Καρόλου Ντηλ 22, Θεσσαλονίκη), θα γίνει η πρώτη και ελπίζω όχι η τελευταία παρουσίαση του βιβλίου «Από τη λάθος πλευρά».
 

Εκτός από τον υποφαινόμενο, συγγραφέα του λανθάνοντος συγγράμματος, που θα προσπαθήσει, μα κανείς δεν ξέρει αν λόγο της συγκίνησης, στο τέλος τα καταφέρει να πει λίγα πράγματα για αυτό, θα μιλήσει και ο φίλος του Λεωνίδας Βασιλειάδης, συγγραφέας μεταξύ άλλων των βιβλίων «Ο ταριχευτής ψυχίατρος και οι φονικές νότες», «Το παστό χέρι του νόμου» και βέβαια του «Ο ζητιάνος και τα ματωμένα ρέστα» που είναι για τον γράφοντα μια από τις καλύτερες ιστορίες που γράφτηκαν τα τελευταία -πολλά- χρόνια στην ελληνική γλώσσα.

Όλοι οι λάθος φίλοι έχουν δηλώσει ότι θα είναι εκεί, αν και μ’ αυτούς ποτέ δεν ξέρεις…περιμένουμε και σας τους υπόλοιπους εκεί έξω που δεν είχαμε την τύχη –ή και την ατυχία, ανάλογα από ποια…πλευρά το δει κανείς- να γνωρίσουμε ακόμη.

Λόγο αναμενόμενης κοσμοσυρροής θα τηρηθεί αυστηρή σειρά προτεραιότητας. 

Ουρλιαχτά, τράβηγμα μαλλιών, λιποθυμίες, και γενικότερα φαινόμενα Beatlemania, καλό θα είναι να αποφευχθούν. 

Ευχαριστώ.

νέοι χριστοί είν’ αυτοί, πολλά μπορεί

Μπορεί να τους έχω ξεγράψει, βάζοντάς τους μέσα σε μια σπηλιά του μυαλού, με μια μεγάλη κοτρόνα απ’ έξω να κλείνει την είσοδο τέτοια που κανένα θαύμα να μη μπορεί να την κουνήσει, μπορεί ο Rob Younger να μοιάζει πλέον ακόμη περισσότερο, από την τελευταία φορά που τον είδα με τους Birdman στην σκηνή, με την γριά γειτόνισσα απέναντι, νέοι χριστοί είν’ αυτοί, πολλά μπορεί…

Δεν μπορεί όμως να με γελούν τόσο πολύ τ’ αυτιά μου, στο It’s Not A Game και το Waves, τα δύο ως τώρα κομμάτια που έχω ακούσει μέσα από το νέο άλμπουμ των New Christs με τίτλο Incantations, και έχουν μέσα τους κάτι από την φλόγα που πολλά χρόνια πριν ήταν ικανή να κάνει και την γιαγιά που σας έλεγα λίγο πριν, να πεταχτεί στο μπαλκόνι της και να βρυχηθεί με λιονταρίσια φωνή: Born out of time!

more orphan christs

                

Έγραψαν για το «Από τη λάθος πλευρά» pt.2: Γιάννης Ζελιαναίος

Βρώμικα λόγια για και… Από τη λάθος πλευρά (vol. 2) 

 

Στη λάθος πλευρά στέκονται εκείνοι που επέζησαν, εκείνοι που δεν τρόμαξαν, εκείνοι που έκαναν το πέρασμα από τη φαντασία στη πίστη που έγραψε και κάποιος κάποτε βουτώντας σ’ ένα βαρέλι που άλλοτε είχε πιοτί κι άλλοτε γκαζολίνη αλλά πάντα ήταν στην πήχτρα του σκοταδιού.
22 ιστορίες και όχι διηγήματα, 23 ποιήματα πρώιμης περιόδου που έπρεπε να ξεβγαλθούν, ένα τηλεφώνημα που θα μπορούσε να γίνει μικρού μήκους και για σκηνικό να ‘χει την πυρά του μίσους και της τεμπελιάς. Όλα αυτά να τα ντύνει ο πίνακας του Claus Castenkiold που κάποτε έντυσε και τα Mother Juno των Gun Club, μιας από τις μεγαλύτερες μπάντες του πλανήτη, κάποια άλμπουμ του μισάνθρωπου Mark E Smith και φυσικά τα μοναχικά ή όχι μουσικά λιμάνια του Phil Shoenfelt.
22 ιστορίες που γράφονται όπως θα στις εξιστορούσε ένας φίλος σ’ ένα αποπνικτικό δωμάτιο καθοριστικής φιλίας χωρίς περισπούδαστους εντυπωσιασμούς πάνω στο χαρτί. Ένας φίλος που κατάπιε δισκοθήκες αλλά πάνω απ’ όλα ρήμαξε τη ραχοκοκαλιά του διαβάζοντας μέχρι τελικής πτώσεως βιβλιοθήκες. Που ‘χει σε καντήλι τον παππού Burroughs, σε σπασμένο γυαλί ζωγραφισμένο τον Καββαδία, στο ταβάνι τη σκιά του Celine και στη γωνία να τον περιμένει πάντα μ’ ένα κολοτσίγαρο στο στόμα ο Cendrars. Βάλε κι εκείνον τον τσόγλανο τον Αρθούρο να λιώνει σε κερί και ο κύκλος δεν τελειώνει…

Το σκοτάδι πολλοί εμίσησαν, το ταξίδι ουδείς. Ο saunterer περπατάει στη σκιά και σηκώνει σκόνη, διαβαίνει μέσα σε πόλεις ανθρωποφαγωμένες, σε αμπάρια που δε λένε να μουχλιάσουν, σε σταυροδρόμια που διαλέγει τη λάθος πορεία καθώς ξέρει πως λύτρωση δεν υπάρχει αλλά μονάχα το χώμα και το χαλίκι που θα τσακίσει το κορμί. Οι αγαπημένοι του μουσικοί σφυρίζουν σκοπούς ώστε να αντέξει λίγο ακόμα, οι αγαπημένοι του συγγραφείς βάζουν το δάχτυλο στο μολύβι να γράψει λίγο παραπέρα, ο αντίχειρας σηκώνει τον κόκορα κ’ η κάνη βρωμάει πάντα μπαρούτι. Ιστορίες από τη λάθος πλευρά. Ποιος είναι στη λάθος πλευρά; Εμείς οι άλλοι; Και ποιοι είμαστε εμείς; Δεν υπάρχει το εμείς, «βγάλτε με έξω απ’ το εμείς» έγραψε κάποτε ο παππούς και είχε τα δίκια του ο γεροντόπουστας. Ιστορίες που κάποιοι απ’ τη λογοτεχνική φάρα θα σνομπάρουν όπως σνομπάρουν όλα τα βιβλία που δεν καταλαβαίνουν τις επιρροές τους. Τις μουσικές που ξεράστηκαν στη κυριολεξία μέσα από ένα γκαράζ, τους πανκ που δεν μεγαλώνουν αλλά ωριμάζουν (κλεμμένο), τα διαβασμένα rock and roll 40κάτι αλάνια που διαβάζουν Pynchon και καταπίνουν 1000 τόσες σελίδες φορώντας μια μπλούζα των Wipers, μια ολόκληρη στάση ζωής και μια άγρια άλλη πλευρά. Σε μια από τις 22 ιστορίες o Mister Opium Jones προτείνει να βγει η αγάπη έξω, να κυλήσει σαν ποτάμι και ο saunt τα γράφει στεγνά, καθάρια κι όπως είναι. Για τους μικρομεσαίους, για τους επαναστάτες, για τους λεφτάδες, για τους φιλότεχνους, για μια χώρα νεκρών. Σ’ ένα μαεστρικό δείγμα γραφής και στις δύο ιστορίες με τα Johnsoτράγουδα, ένας πεζοποιητικός λόγος κυλάει ωσάν μπλουζ τραγούδι από κείνα τα παλιά με ρίμα τελεσφόρα. Στον Άσο το ζάρι μιλά και τα μαντάτα είναι άσχημα όπως συμβαίνει και στις περισσότερες ιστορίες. Μια γραφή ιστοριών που άλλοτε σε βάζει σε ένα film noir σκηνικό, άλλοτε στο κατάστρωμα μιας ναυτικής ιστορίας, άλλοτε στον τρόμο ενός Εδγαραδικού δωματίου, άλλοτε στο φανταστικό φεστιβάλ που έχει οργανώσει ο Άγιος Πέτρος με τους μακαρίτες του rock and roll κι άλλοτε που στην ουσία συμβαίνει σχεδόν πάντα στη μοναξιά της νύχτας μόλις πριν από τα δάση. Οι ιστορίες από τη λάθος πλευρά είναι ένα βιβλίο για τους οδοιπόρους που διάβηκαν λάθος και βγήκαν αλώβητοι, που κοιμήθηκαν μονάχοι πολλές βραδιές που η τρέλα χτύπαγε καραμπόλες και δεν τρελάθηκαν, για τους ταξιδιώτες ενός ασύμφορου δρόμου καθώς… ο άνεμος φέρνει τη βροχή, κάθε μικρή σταγόνα φέρνει ένα φιλί, ένα φλεγόμενο φιλί, σ’ έναν κόσμο που πέφτει, ένα φιλί που καίει αυτόν τον κόσμο μακριά… όπως γράφει κι ο Phil Shoenfelt ανοίγοντας το βιβλίο.
.................................................

Πρώτη δημοσίευση: ΕΔΩ

  

no miracle worker

Ετοιμαστείτε τις επόμενες μέρες να σας μεταφέρω εδώ ένα μπαράζ αναρτήσεων, από αποθεωτικές –πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς; αναρωτιέμαι εύλογα κύριε πρόεδρε- κριτικές και παρουσιάσεις του βιβλίου, που κατόρθωσε στον χώρο των εκδόσεων κάτι ανάλογο μ’ αυτό που κατάφεραν δίσκοι σαν την μπανάνα ή το Never mind the bollocks στον χώρο της μουσικής βιομηχανίας…

Ως τότε όμως, ακόμη ένα μουσικό διάλειμμα, με δύο εκτελέσεις ενός αγαπημένου τραγουδιού που έχουμε παρουσιάσει –ελλιπώς είναι η επιεικέστερη έκφραση- σε ένα από τα πρώτα the crypt που έγιναν στο blog.
Είναι το διαχρονικό άσμα ασμάτων I ain’t no miracle worker του κλασσικού πια θηλυκού συνθετικού ντουέτου Annette Tucker και Nancie Mantz, που μη ξεχνάμε ήταν υπεύθυνο για μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια και των Electric Prunes…
Όχι δεν θα ακούσουμε την πρώτη του ηχογράφηση από τους Brogues, ούτε και εκείνη των παλιών Chocolate Watchband που βλέπουμε και στην φωτογραφία πάνω…
Θα το ακούσουμε σε μια από τις καλύτερες διασκευές του, αυτή των Barracudas, με την φωνή του αγαπητού Jeremy Gluck να είναι ικανή να κάψει από μόνη της τα ηχεία αν ανέβει λίγο ακόμη η ένταση, και έπειτα σε μια εκτέλεση από την επανασύνδεση επί σκηνής των Chocolate Watchband το 2007, όπου σας παρακαλώ να παραβλέψετε όπως έγραψα και σε έναν φίλο το πρωί, τις κοιλιές, τις καράφλες, τη φωνή που δεν βγαίνει, τα έρμα και δύσκολα γηρατειά έν' τέλει, και να αφήσετε το φρέσκο, παιχνιδιάρικο και κολλητικό ριφ της κιθάρας να σας καθοδηγήσει στα βάθη της παντοτινής μουσικής ομορφιάς…πως τα λέω έτσι ο...