HTRK

Χωρίς τον Rowland S. Howard στην παραγωγή, και χωρίς τον Sean Stewart που αυτοκτόνησε λίγους μήνες μετά τον θάνατο του Howard, στο μπάσο, οι εναπομείναντες Nigel Yang και Jonnine Standish έχουν έτοιμο το δεύτερο άλμπουμ των  HTRK με τίτλο Work (work, work) που θα κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβριο. Ηχογραφημένο την περίοδο  2006-2010 εποχή που η  μπάντα είχε φύγει από την Μελβούρνη και κυνηγούσε το Ευρωπαϊκό όνειρο κάπου μεταξύ Λονδίνου και Βερολίνου.

Το 2009 όλοι αυτοί, θανόντες και επιζήσαντες, ήταν υπεύθυνοι για  δυο από τους καλύτερους (και πιο μελαγχολικούς) δίσκους τις χρονιάς, το ντεμπούτο των HRTK Merry me Tonight και το Pop Crimes κύκνειο άσμα του Howard όπου συμμετείχαν οι Yang και Stewart.

Για φέτος όπως αφήνει να εννοηθεί και το Eat yr Heart που ακούμε παρακάτω, έστω και μισοί έχουν καπαρωμένη ήδη από τώρα την μια θέση.  

myspace 

 

hallucinations

Οι κολασμένες παραισθήσεις
του ανοιξιάτικου πρωινού

θα συνοδεύουν

 τα απορημένα πρόσωπα
των πήλινων ανθρώπων
στην μαρμάρινη αίθουσα
του κόκκινου
αιματοβαμμένου πάγου.
Η ανθρώπινη μοναξιά
δεν θα ‘ναι
ποτέ πια μόνη.
Στο σιωπηλό καταφύγιο
του πόθου,
η εγκληματική δύναμη
του ROCK ‘N ROLL
ανασταίνει
την ανθρώπινη κραυγή
που έσβησε
κι έτσι
τα παρακλητικά λόγια
των ψυχών
που λάμπουν καθαρότητα
δεν θα ξαναγυρίσουν 
αδειανά πίσω... 

text: Το ποίημα 30 May 1993, από το βιβλίο "Το άρωμα της σήψης", Γιάννης Βραχνός, εκδόσεις Καπάνι, 1997.

music: Budam - Fly, από το άλμπουμ Man, Volvox music 2011 (thnx to president Airesias)

The Ducky Boyz - Making it Worse

Self Release

2011

Το τρύπιο στομάχι του Gene Vincent, τα τσουλούφια των Τζώνηδων Burnette και Cash, ο υδάτινος σωλήνας των Chanteys, οι Sonics που βάζουν για πρώτη φορά την λέξη Psych στο λεξιλόγιο του rock, οι καπνοί μέσα στο στούντιο των Chocolate Watchband, η φωνή από την άλλη άκρη της γραμμής που ρωτάει αν είναι ο Dee Dee σπίτι, το κρασί από την γόβα του Lux Interior, τα ανάποδα Ε των Meteors, είναι αυτά που μαζί με την κιθάρα κρατάς ακόμη και όταν η -ανάγκη, τα βινύλια σου πουλάς. 

Για το παλιάμαξο που έφυγε απ’ το δρόμο στις άδειες λεωφόρους του Ιούλη, στ’ αρχίδια σου όμως αφού στο Shout βαλβίδες τις καρδιάς πάνε με χίλια και το αίμα νερό δεν γίνεται, για όλες τις σπασμένες χορδές, για τις λέξεις που δεν ειπώθηκαν – μεταξύ μας, καλύτερα όταν πρόκειται για κομμάτια σαν το Unspoken Words- για τους φίλους που σε περιμένουν 500 χιλιόμετρα μακριά με ένα μπουκάλι, ένα τσιγάρο και μια κασέτα που θα μας ενώνει και θα λιώνει μαζί μας με τα χρόνια, γιατί το Really Killing Me πραγματικά σκοτώνει, για τις κλοτσιές στον αέρα και το στομάχι, γιατί καιγόμαστε κιόλας μέσα στη φωτιά και περιμένουμε, You goin' to. You'll be there, If I go before you, if I die before you, I'm going to be there opening the doors, saying, "Come on in there Brother Fuck", για όλα αυτά οι Ducky Boyz ξαναγύρισαν (κι ας μην είναι ποτέ η μέρα τους), και για όλα αυτά θα πρέπει να προσπαθήσετε πιο σκληρά την επόμενη φορά όλοι εσείς που σας αφιερώνουν τελευταίους αυτόν τον δίσκο.

myspace 

Time is a funny thing...

Time is a funny thing. Time is a very peculiar item. You see when you're young, you're a kid, you got time, you got nothing but time. Throw away a couple of years, a couple of years there... it doesn't matter. You know. The older you get you say, "Jesus, how much I got? I got thirty-five summers left." Think about it. Thirty-five summers. 

Αυτός είναι ένας μικρός μονόλογος που κάνει ο Benny (δηλαδή ο Tom Waits), σκουπίζοντας την μπάρα , φορώντας πάντα την ποδιά, το καπέλο, και τα γυαλιά του, στο Rumble Fish του Coppola.

Μια μέρα στις αρχές της δεκαετίας του 90, κάποιος οι κάποιοι από τους Deus Ex Machina θα πρέπει να έβλεπαν την ταινία όταν γεννήθηκε η ιδέα για ένα από τα ομορφότερα αγγλόφωνα ελληνικά τραγούδια. Του 35 Summers που έκλεινε το World’s Apart. Ο αριθμός των καλοκαιριών που μένουν πίσω μεγαλώνει συνεχώς, και συ το μόνο που κάνεις είναι να τον αλλάζεις όπως σιγοτραγουδάς το ρεφρέν…Αφιερωμένο σε όλους μας.

Time is a funny thing, time is a very strange island 
When you are young, you are a kid 
You got time, you got nothing but time

But as you get older you think 
Jesus! How much I got? 
I’ve got 35 summers left 
Think about it 
35 summers…

Ghost Train - All My Sunken Ships

Κυρίες δεσποινίδες και κύριοι! Μπορεί κάποτε να έχασα για λίγες ώρες δυστυχώς, την ονειρεμένη δουλειά του παρουσιαστή σε τσίρκο, και ακόμη να με πληγώνει αυτή η θύμηση, αλλά ποτέ δεν έπαψα να αποτελώ κομμάτι θέλω να πιστεύω, έστω και απειροελάχιστο, ένα μικρό σκατό που ταξιδεύει στον σωλήνα, του πιο αλλόκοτου τσίρκου της ιστορίας, του Rock and Roll. 
Με τα μηχανήματα και τα καλώδια του διαβόλου πια στην υπηρεσία μας – και στην υπηρεσία τους- μπορώ κι εγώ με περισσή χαρά  και υπερηφάνεια να σας παρουσιάσω τους αποψινούς μας καλεσμένους, που σε λίγο θα πάρουν την θέση τους στην σκηνή για να κάνουν το φανταστικό νούμερό τους.

Πρώτος, πρώτος ας ανέβει παρακαλώ ο ένας εκ τον δύο special guest για σήμερα, ο παριζιάνος αλητόγατος Freddy Lynxx, μια από τις πλέον άξιες ρέπλικες του Keith Richards που περπάτησαν ποτέ σ’ αυτή την γη, ηγέτης κάποτε των βαπτισμένων από τον Johnny Thunders Jet Boys, και περιστασιακός θαμώνας σκηνών και στούντιο όπου σύχναζαν τύποι σαν τον προαναφερθέντα νονό, τον Jeff Dahl, τους Vibrators και λοιπά και λοιπά. Απόψε, και μόνο για σας, θα βρεθεί πίσω από το μπάσο. 
Δεύτερος και τρίτος ας ακολουθήσουν παρακαλώ οι κύριοι, κύριοι P.Sandman στα τύμπανα, και Patrick Abdesselam στις κιθάρες, αγνώστων λοιπών στοιχείων αμφότεροι οπότε όσο κι αν το θέλω δεν θα μακρηγορήσω για δαύτους. 
Στην φωνή και στην ακουστική κιθάρα να περάσει ο Dimitri Derot που με την μετέπειτα υπογραφή σαν Dimi Dero σας τον έχω ήδη συστήσει παλιότερα, στην πρώτη ίσως ηχογράφησή του. Αν και γάλλος θα μας τραγουδήσει αυτό το υπέροχο άσμα στα αγγλικά, αλλά οι γαλλόφιλοι ας μην δυσανασχετούν! 
Τελευταίος και καλύτερος έρχεται ο άνθρωπος που εγώ ο ταπεινός θα πρέπει να είμαι από τους ελάχιστους ανθρώπους που δεν έτυχε να τζαμάρει μαζί του, ο πολυμήχανος και συγχωρεμένος πια Last Bandit, ο Nikki Sudden, που εκτός από την παραγωγή αυτού εδώ του επτάϊντσου με τα δύο τραγούδια, αναλαμβάνει να μας πει λίγα γαλλικά σχετικά με το…Where the Rivers End στο τέλος του All my Sunken Ships. (Την ίδια χρονιά, το 1996 μια λίγο διαφορετική –και όχι τόσο πετυχημένη- εκδοχή του τραγουδιού που συνυπογράφει με τους Ghost Train, είχε φροντίσει να συμπεριλάβει και στον δίσκο του Seven Lives Later, όπου σε κάποια κομμάτια βρίσκουμε και τον Freddy Lynxx στην κιθάρα)

Από το All My Sunken Ships λοιπόν, το 45αρι στην Sucksex records, η πρώτη πλευρά, το ομώνυμο κομμάτι, απολαύστε ανεύθυνα, καληνύχτα.

Tiguana Bibles

Ξανά από Πορτογαλία μεριά σήμερα…όχι για τίποτε fados όμως…μόνο γλυκό rock and roll, δροσιστικό αυτές τις ανυπόφορα καυτές μέρες του ψεύτη ήλιου, από τους Tiguana Bibles, με την σκωτσέζικη βοήθεια της Tracy Vandal στη φωνή.

Tο πρώτο τους EP (σε παραγωγή του Boz Boorer, όπως και το Share the Fire των Murdering Tripping Blues) πριν δύο χρόνια μας ξέφυγε πέφτοντας δίχως να το προσέξουμε μέσα στην θολή σούπα του ιντερνετ όπου –και όπως παντού- στην επιφάνεια βγαίνουν συνήθως τα Αγγλοσαξονικά σκατά.

Tώρα ετοιμάζουν νέο δίσκο λέει…ακούστε αυτά τα δύο τραγουδάκια παρακάτω, το Lost Words που χρωστάει κάτιτις στον παντοτινό καλοκαιρινό ύμνο του Summer wine, και το Against the Law που δεν χρωστάει τίποτα σε κανέναν αλλά λάμπει μόνο του εκεί ψηλά (με την κιθάρα να σκορπάει αστρόσκονη ολόγυρα λίγο μετα τα 2.10”), και νομίζω ότι θα αρχίσετε να ανυπομονείτε και σεις…

myspace 

The Orange Revival - Lord Im Gonna Shake It

Self Release

2010

 

Θυμάται κανείς  εκεί έξω το Enjoy the Creeps? Η το Captain of my Ship των Strollers? Δύο από τα καλύτερα δείγματα του ότι όταν οι Σουηδοί αποφασίσουν να ανακατευτούν με τα γράσα σε κάνουν να ξεχνάς όχι μόνο οποιοδήποτε άλλο πλάσμα σούρνετε μέσα στα σκοτεινά γκαράζ ανά την υφήλιο, αλλά ακόμη και το ίδιο το όνομά σου. 
Οι Orange Journey μπορεί και να μην έχουν ακούσει τους παραπάνω, μιας και απ’ ότι φαίνεται ο νεότερος δίσκος στην συλλογή τους χρονολογείται στα 1966 και είναι το Aftermath των Stones. Άντε για να μην είμαι τόσο απόλυτος να βάλουμε έναν χρόνο ακόμη και να φτάσουμε στο Their Satanic Majesties Request. Στο Beggars’ Banquet δεν φτάνουμε με τίποτα όμως. 
Σ’ αυτούς τους mods αρκούν τα 1967, αφού μπορούν έτσι να ανασύρουν ολοκαίνουργια και λαχταριστά τα βινύλια από το ράφι δίπλα στο Majesties, και να βάζουν στο πικαπ να παίζουν την μπανάνα, το Forever Changes, το No Way Out, και το The Seeds. Χρειάζονται τίποτα άλλο? 
Α ναι! Κιθάρες (Vox!) , μπάσα, τύμπανα, μια farfisa, μαράκες και ντέφια, λίγο sitar φόρος τιμής στον ξανθό θεό Brian, και μια φωνή που προσπαθεί να ακούγεται -και τα καταφέρνει- όσο το δυνατόν πιο πιστή σ’ αυτούς τους δίσκους. 
Καλά όλα αυτά μα με τα τραγούδια τι γίνεται? Κοιτάξτε…αν μπορούν στο Lord I’m gonna shake it, μια συλλογή από demo που ηχογράφησαν τα 2 τελευταία χρόνια να μας πετούν στα μούτρα κομμάτια επιτομές λυσεργικού garage και ψυχεδελικού rock, εφάμιλλο των πρώτων διδαξάντων, σαν το On the Wheel, το Give me your Love, το Let it Be, το Tomorrow, τότε τι θα μπορούσαν να κάνουν με τον πρώτο τους κανονικό δίσκο που κυκλοφορεί και σε βινύλιο όπου να ‘ναι? 
Με μια πρώτη ακρόαση του Yesterday του μοναδικού καινούργιου track που έχουν ανεβάσει στην σελίδα τους μέχρι τώρα, λέω ότι θα μπορούσαν να φτάσουν (άξια) μέχρι το Beggar’s Banquet, πράγμα καθόλου κακό, αρκεί να μην πάρουν τους εαυτούς τους πολύ σοβαρά. Μέχρι να κυκλοφορήσει το Black Smoke Rising πάντως έχω την εντύπωση ότι θα ακούω συνέχεια αυτό εδώ το δισκάκι. Lord I’m Gonna Shake It, Produced in Space, Released in your Face! 

(Έξτρα μάθημα Σουηδικών για αρχάριους στην αμέσως προηγούμενη ανάρτηση…από το χρονοντούλαπο και αυτή) 

myspace 

bandcamp (όπου και κατεβάζεις ολόκληρο τον δίσκο)

V.A. – A Real Cool Time Revisited (Swedish Punk, Pop and Garage Rock 1982-1989)

Amigo

2010

Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, που πολυπληθείς επιστημονικές ομάδες ακόμη ψάχνουν νυχθημερόν να ανακαλύψουν, η χώρα των ξυλοκόπων του Βορρά ήταν η τρίτη μετά την Αμερική και την Αυστραλία, στην δεκαετία του ’80, που μπορούσε να υπερηφανεύεται ότι έχει μια πραγματική Garage Punk (με όλα τα παραφερνάλια) σκηνή. 
Εικοσιπέντε χρόνια μετά την συλλογή A Real Cool Time, Distorted Sounds from the North της πάλι της Amigo, έναν δίσκο οδηγό για την τότε ακμάζουσα και σφύζουσα από νεανική ορμή Σουηδική σκηνή, και 17 μετά την Weird Out, έναν αποχαιρετιστήριο φόρο τιμής σ’ αυτήν από τον Massimo Del Pozzo και την εταιρία του Misty Lane, έρχεται το Real Cool Time Revisited να κλείσει θριαμβευτικά την τριλογία.

Και ποια άλλη λέξη εκτός από το «θριαμβευτικά» θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει κανείς σ’ αυτό το διπλό CD με τα σαράντα τραγούδια που καλύπτουν ολόκληρη εκείνη την φαζαριστή δεκαετία?

Οι Sonics, οι Count Five, ο Link Wray, οι Q65, αλλά και οι Radio Birdman, η οι Flaming Groovies, μαζί με δεκάδες άλλα γνωστά, και κυρίως άγνωστα γκρουπ, αποτελούσαν τους ήρωες για όλα αυτά τα ξανθόπαιδα που εμφανίζονται εδώ (όπως και για πολλούς μελαχρινούς νοτιότερα), ώσπου κάποια στιγμή αποφάσισαν να φτιάξουν ένα συνήθως βραχύβιο συγκρότημα, βάζοντας έτσι και αυτοί, άλλος πολύ άλλος λιγότερο, ένα χέρι στην μετέπειτα γενική αποδοχή και καταξίωση των μεντόρων τους, μιας και εκείνα τα χρόνια οι περισσότεροι από αυτούς κοιτούσαν τον κόσμο ακόμη μέσα από την κρύπτη.

Οι Nomads φυσικά και δικαιωματικά ανοίγουν και πάλι τον χορό με το Third Bardiκο Five years ahead of my time (θα προτιμούσα ένα από τα δικά τους Where the wolf bane blooms η Lowdown Shakin’ Chills) για να ακολουθήσουν οι ορδές των Mod-Βίκινγκ με τους Crimson Shadows και το παντοτινό Even I tell lies, τους πρώιμους Creeps σαν Backdoor Men, αλλά και με το κλασικό τους She’s Gone, η Power pop των Watermelon Men, o οδοστρωτήρας του Don’t Put me down των Stomachmouths (με τα κλασικά ποντικίσια φωνητικά), οι Union Carbide Productions με την δύναμη των MC5 στην μουσική τους, να αναρωτιούνται τι γυρεύουν δίπλα σε όλους αυτούς τους Mods, και άλλοι πάρα μα πάρα πολλοί.

Όπως συμβαίνει σχεδόν κατά κανόνα σε όλες τις σκηνές και τις ανάλογες συλλογές (ας θυμηθούμε τα Children of Nuggets λίγα χρόνια πριν), οι γνωστές (στο σχετικό κοινό) μπάντες έχουν και τα καλύτερα κομμάτια, δίχως να αποκλείονται ευχάριστες εκπλήξεις από τα αουτσάιντερ σαν τους Slammers και το Don’t Push Me Around, και τους Bangsters με το Strangers.

Για το τέλος αφού τονίσουμε περίλυποι την απουσία του άπιαστου χιτακίου των Pyromaniacs, 96 Bye-Byes, και κάνουμε μια ειδική μνεία στην φοβερή εκτέλεση του This ain’t the Summer of Love των Blue Oyster Cult που υπάρχει εδώ μέσα από τους Nomads σε παραλλαγή δηλαδή τους Screaming Dizbusters, ας αφήσουμε τους κανονικούς Nomads να μας τα πούνε καλύτερα από το επετειακό live αφιέρωμα σ’ αυτή την συλλογή.

Πρώτη δημοσίευση: εδώ

French Kiss

Σε ρόλους περίπτυξης το Je Reste Coi από το περσυνό άλμπουμ των Youpi Youpi Yeah περισσότερα για τους οποίους μπορείτε να διαβάσετε στην αμέσως προηγούμενη ανάρτηση που ανασύρω εδώ από το χρονοντούλαπο της ιστορίας του tranzistor, και η άποψη των Mizar για το Et Si Tu N'Existais Pas του…ερωτιάρη Joe Dassin, από το A View to a Flower Garden του 2007. Δεκάξι ολόκληρα χρόνια δηλαδή μετά την αποκαλυπτική διασκευή τους στο Sweet Dreams παραδίδουν για ακόμη μια φορά μαθήματα εμπνευσμένης ανακατασκευής τραγουδιού. 
Αν και η γνώση της γαλλικής έπειτα από τρία χρόνια μαθημάτων στο γυμνάσιο έχει παραμείνει στο ιλιγγιώδες εύρος των 10 περίπου λέξεων, αυτό ποτέ δεν με εμπόδισε να απολαμβάνω φιλιά σαν και αυτά.

Υ.Γ. Αμφότερα τα βίντεο είναι παραγωγής orphan drugs proudly presents και έτσι…

Youpi Youpi Yeah... - ST

Stagger records

2010

Το καταλαβαίνω, δεν έχουν το καταλληλότερο όνομα για να γίνουν η επόμενη αγαπημένη μπάντα, και ο ομώνυμος τίτλος του δίσκου θα μπορούσε να τους στερήσει οποιαδήποτε προοπτική να παλέψουν έστω τον αγώνα. 
Το ότι είναι Γάλλοι επίσης, και γράφουν στη μητρική τους γλώσσα, τους καταδικάζει σχεδόν από τα αποδυτήρια.

Το όνομα της εταιρίας όμως από την οποία κυκλοφορεί ο δίσκος, της Stagger records δηλαδή, με τον μικροσκοπικό αλλά πολύ καλό κατάλογο της, και τον Mark Steiner να τον υπογράφει, εξασφαλίζει για αρχή ένα πρώτο άκουσμα. Και μια προσεκτικότερη ματιά στην σύνθεσή τους την ώρα που ξεκινάει η μουσική προσθέτει στην περιέργεια την ανυπομονησία.

Δίπλα στα άγνωστα –σε μένα- ονόματα της Delphine 13 και του Do Caillierez,  βρίσκονται ο Joe Hell των Oberkampf στην φωνή, ο Jean Zundel κάποτε στο μπάσο των Dazibao πλέον στην κιθάρα των Youpi Youpi Yeah, και o Dimi Dero που το πρόσφατο Sticky Singers με τον Tex Napalm παρουσιάστηκε πριν λίγους μήνες από εδώ (και αυτές τις μέρες κυκλοφορεί τον τρίτο προσωπικό του δίσκο σε παραγωγή του Rob Younger). Μαζί τους σε ένα από καλύτερα κομμάτια του δίσκου, το Cette existence n’ existe pas, και ο Warren Ellis με το βιολί του.

Ωραία παρέα είναι τα παιδιά έτσι όπως μαζευτήκαν, και δεν θα μου έκανε καμία εντύπωση αν το στούντιο που ηχογράφησαν τα 10 τραγούδια του δίσκου ήταν ένα υπόγειο κάπου στη St.Denis, που γέμιζε μετά τα μεσάνυχτα από τις πόρνες και τους μικροεγκληματίες της γειτονιάς. Γιατί αυτά τα σκοτεινά επικίνδυνα Παριζιάνικα blues, μόνο σε τέτοια μέρη και παρέα με τέτοιους ανθρώπους θα μπορούσαν να γραφτούν. Σαν ένα γαλλικό film noir, μια περιπλάνηση στην νυχτερινή μεγαλούπολη και τους κακόφημους δρόμους της.

Η πόλη μοιάζει να στοιχειώνει τον δίσκο όπως έχει γίνει πολλές φορές στο παρελθόν από το Idiot μέχρι το From her to eternity. Η ακόμη και πρόσφατα στο ομώνυμο των Νέοϋορκέζων Woman. Τα παραπάνω ονόματα θα μπορούσαν να μας δώσουν και το στίγμα της μουσικής τους, αν δεν το έκανε καλύτερα νομίζω η εικόνα του Jacques Brel με το τσιγάρο στο χέρι και μια αυστραλέζικη rock μπάντα πίσω του.

Το ομώνυμο εισαγωγικό κομμάτι θα μπορούσε να παιχτεί με επιτυχία στο ραδιόφωνο, το Aller plus loin θα γίνονταν ένα από τα αγαπημένα τραγούδια της παρέας του La Heine αν αυτοί γούσταραν rock ‘n’ roll, και για το Cette existence n’ existe pas θα ‘δινε  πολλά ο Ellis να το έχει μεταφρασμένο στο Grinderman 2.

Όσο για το Je reste coi και την υποβόσκουσα απειλή του, γνωρίζοντας ότι αποτελεί το κορυφαίο τραγούδι εδώ μέσα, σου χαμογελάει σαρδόνια και αυτάρεσκα όπως καμιά φορά έκανε ο Jacques Mesrine.

myspace

Πρώτη δημοσίευση: εδώ 

Kendra Smith

I think I need to find a bigger place...
cause when you have more than you think, 
you need more space
Society, you're a crazy breed
I hope you're not lonely, without me
Society, crazy indeed...
I hope you're not lonely, without me.

Παλιό κρασί, διαλεχτό…απ’ τα αμπέλια της μακριάς κοιλάδας που πατούσαμε μικροί …μια εποχή…εκείνη την ωραία που κάποιοι την έντυσαν με μουσική και την ονόμασαν the days of wine and roses. Η αίσθηση της απλής μέρας, με πουλιά και ήλιο, με κορίτσια και κρασί. Αρώματα μέσα σε σκονισμένα μπουκάλια τώρα, στο κελάρι δίπλα σε φθαρμένα βινύλια με κιτρινισμένα εξώφυλλα. Κοιτάζω τις φωτογραφίες. Όλες ασπρόμαυρες, κι όμως αυτό το κόκκινο στην αύρα τους είναι σίγουρα από κρασί και τριαντάφυλλα. Μυρίζουν ακόμη ανυποψίαστα και ατρόμητα παιδιά που αρπάζονται από νότες καθώς αυτές πετούνε πάνω από τα κεφάλια τους, καπνό από την φλεγόμενη ουρά του κομήτη, ξύλο από παγκάκι πλατείας που τουλάχιστον σ’ αυτόν τον κόσμο δεν μπορεί να μιλήσει για να μας πει ιστορίες παλιές και να μας θυμίσει τα όνειρά…τότε, και χίλιες άλλες μυρωδιές που δεν τις αναγνωρίζουν, είναι από τα μέρη και τα ταξίδια…αύριο. 
Πίνω λαίμαργα μερικές γουλιές, νομίζω όμως ότι δεν με πιάνει όπως παλιά. Ας είναι, τουλάχιστον καλεσμένοι από τον ρυθμό, και την βαριά επιβλητική φωνή θα έρθουν χορεύοντας ξανά στον ύπνο μου αυτοί οι ευτυχισμένοι εφιάλτες. Αναρωτιέμαι καμιά φορά τι όνειρα να έβλεπε ο Syd Barrett. Και ο Tucker Crowe.   

Today it's dark outside
Now it's almost meaning less
Too little, too late.

Ύστερα συνάντησε τον μαέστρο της βρόχινης παρέλασης και μαζί του, μια (τι άλλο?) βροχερή μέρα με την καταιγίδα να τους κυνηγά, πήδηξε  πάνω σε ένα παλιό τραίνο γεμάτο περιπλανώμενους αλήτες, και τράβηξε δυτικά. Στα ίχνη των παλιών φυγάδων σαν τον Clay Alison. Όταν έφτασε πια στην ακτή κοίταξε τον μεγάλο ωκεανό, περιττό το βλέμμα, είναι η γνώση που λέει ότι πέρα, πιο πέρα από κει που φτάνει το μάτι είναι η Ανατολή. Και όταν το βαθύ κόκκινο στον ουρανό χάθηκε και πήρε να σκοτεινιάζει, σήκωσε το κεφάλι ψηλά και αυτός της ψιθύρισε με φωνή που τρεμόσβηνε σαν τα στολίδια του τις νύχτες του καλοκαιριού, όλα τα μυστικά του…το πιο ακριβό, τα μόνα αστέρια είναι αυτά που λάμπουν στα μάτια σου. 
Heart and Soul One Will Burn 

Ψυχεδέλεια, εντέλεια η παγίδα της ψυχής?. Πρόσεξε τι θα απαντήσεις εκεί μέσα από τις φλόγες κυρία Soul Giver. 

«Έχει μέσα του μία φωτιά πιο ήπια από του ρουμπινιού, φαίνεται ακόμα το λαμπερό μωβ του αμέθυστου, υπάρχει το γαλαζοπράσινο του σμαραγδιού, και όλα λάμπουν σε μια απίστευτη ενότητα. Κάποιες από τις αστραποβόλες λάμψεις του ανταγωνίζονται όλα τα χρώματα του ζωγράφου, και κάποιες άλλες το χρώμα της φλόγας από το θειάφι που καίγεται, όταν ζωηρεύει από το λάδι.» Ο Πλίνιος γεννήθηκε πολύ νωρίς για να μπορέσει να περιγράψει και την μουσική των Opal, αλλά δεν πειράζει. Είναι σαν να άκουγε μόνο δίχως να κοιτάζει.

In the valley of the morning sun,
All is lost, all is one consider

Ξαφνικά μπροστά σου 5 δρόμοι.  Να φύγεις, να εξαφανιστείς. Διαλέγεις τον έναν, αυτόν που οδηγεί βαθιά μέσα στο δάσος, εκεί από όπου ακούγεται μελωδία του παλιού αρμόνιου. Δύναμη μαγική, αρχαία Τευτονική –ίσα που ανασαίνει ακόμη στην προφορά σου, μαζί με τα χαμηλά σύννεφα της ευρωπαϊκής σκοτεινιάς- σ’ οδηγεί. Το πες και 'συ στην τελευταία σου φορά πάνω στην σκηνή 13 χρόνια πριν, όταν κάποιος απ’ το κοινό σου ζήτησε το Magick Power. “No. I’m already living that.” 
Ακόμη και πριν διαβάσω αυτό όμως δεν έψαξα την απάντηση της φυγής σου στο μυαλό του Syd η του Tucker. Πιο ταιριαστά για σένα μου φάνηκαν τα παρακάτω λόγια του Henry David Thoreau: 

I went to the woods because I wished to live deliberately, to front only the essential facts of life, and see if I could not learn what it had to teach, and not, when I came to die, discover that I had not lived. 

Of course all life is a process of breaking down...

Κάθε ζωή είναι, βέβαια, μια διαδικασία ραγίσματος, αλλά τα πλήγματα που αποτελούν τη δραματική πλευρά της υπόθεσης – τα μεγάλα ξαφνικά πλήγματα που έρχονται, η φαίνονται να έρχονται απ’ έξω-, εκείνα που θυμάται κανείς και καταριέται τον κόσμο, και σε στιγμές αδύναμες τα λέει στους φίλους του, δεν δείχνουν αμέσως τις συνέπειές τους. Υπάρχει ένα άλλο είδος πλήγματος, το οποίο έρχεται από μέσα μας και δεν το νιώθεις παρά μόνο όταν είναι πολύ αργά για να κάνεις οτιδήποτε ώστε να το αντιμετωπίσεις, όταν συνειδητοποιείς οριστικά πως, από μια άποψη, δεν θα είσαι ποτέ πια το ίδιο καλά όπως πριν. Το πρώτο είδος ραγίσματος φαίνεται να γίνεται γρήγορα, το δεύτερο γίνεται σχεδόν χωρίς να το ξέρεις, αλλά συνειδητοποιείται πολύ ξαφνικά, είναι αλήθεια. 

text: F.S. Fitzgerald, από το βιβλίο “Το Ράγισμα”, μετάφραση Γιάννης Λάμψας, εκδόσεις Ροές 1995. 
music: Sunset Stories - Inner Spaces, από την συλλογή του Ράδιο Ουτοπία, Nobody's Gonna Fight For You, C60 1991.

                        

The Slickee Boys - Gotta Tell Me Why

Τι γύρευαν αυτά τα φρικιά και ανακατεύονταν με την αμερικάνικη punk σκηνή εκεί στα τέλη των ‘70’s και τις αρχές των 80’s? Μα με τις φάτσες που είχαν έδειχναν περισσότερο επικίνδυνοι και από την πιο άγρια ρέπλικα του Vicious. Τόσο επικίνδυνοι που θα μπορούσε να απορήσει κανείς σαν ακούσει την κολλητικά λιγωτική μελωδία του Gotta Tell Me Why. Περνάει μέσα από το αυτί και δεν ξαναβγαίνει ποτέ έξω, ούτε με λοβοτομή. Εσύ μπορεί να νομίζεις ότι έχεις ξεχάσει, αλλά αυτή είναι εκεί μέσα και περιμένει, με την παραμικρή ευκαιρία να παρουσιαστεί, και τότε δίχως να το καταλάβεις έχεις αρχίσει ήδη να σιγοτραγουδάς το ρεφρέν. Όπως συμβαίνει με όλα τα από γεννησιμιού τους κλασικά rock τραγούδια άλλωστε. 

Τους χαρακτήρισαν σαν Surf Psychedelic Punk μπάντα και νομίζω αυτά τα τρία συστατικά όντως είναι η βάσεις της μουσικής τους. Και αυτές βρισκόταν επιμελώς κρυμμένες που αλλού? Άντεργραουντ, πολύ φυσικά. Στο υπόγειο τους μεθυσμένοι από μπύρα πυρόξανθοι σέρφερς έχουν αφήσει ήδη τα μαλλιά τους να μακραίνουν στα πρότυπα των αλητήριων Εγγλέζων που είδαν στις φωτογραφίες, ενώ γενειοφόροι αραχνιασμένοι φρίκουλες μοιράζονται στοργικά το acid και τα τσιγάρα τους με όλα τα εκτός εαυτού αγριεμένα και σκονισμένα τέκνα του Iggy. Peace brothers and sisters.

Όλα αυτά όμως δεν θα έλεγαν τίποτα αν δεν υπήρχαν οι κιθάρες των Kane/Keith, και η φωνή του Noone να ισορροπούν ανάμεσα στην ωμή δύναμη και το καθαρό συναίσθημα. Τελικά είναι μόνο rock and roll…έστω λιγάκι αλλόκοτο. 

Από το τρίτο τους ΕΡ λοιπον…

myspace

I Don't Need You (To Set Me Free)

«Είναι τρομακτικό να βλέπεις στην τηλεόραση τα όσα διαδραματίζονται ή να διαβάζεις γι’ αυτά στις εφημερίδες. Νομίζω ότι είναι δικαιολογημένη η αντίδραση των Ελλήνων πολιτών».

Nick Cave από την συνέντευξη στην Σελάνα Βροντή (Εφημερίδα Καθημερινή)

Αφιερωμένο στους είκοσιδύο η τριάνταδύο (η πόσοι είναι δεν έχει σημασία, έτσι κι αλλιώς στο δύο καίγεσαι) ανησυχούντες και πολυγραφότατους, πνευματικούς ταγούς αυτής της έρμης χώρας, στα Καλά Εξαπατημένα Σκυλιά, στους κολλαριστούς ψαράδες, και στα ψάρια που επιμένουν ακόμη να τσιμπάνε. Σε όλο τα μακάβριο τσίρκο τους δηλαδή.

Ενστικτωδώς τελικά από μικροί γνωρίζαμε, και βάζαμε δίπλα στο μαξιλάρι τα ποιήματα τύπων σαν τον Cave, πετώντας παράλληλα στα σκουπίδια αυτά της…Κικής.