Thanks to Jeff Conolly, The Nomads, The Boss, Link Wray, the Ramones, The Stooges, and The Sonics for making all the bullshit worth it!
Όπως ακουμπάει η βελόνα στο βινύλιο και το πρώτο ομώνυμο τραγούδι του Stop Draggin’ Me Down ξεκινά, γυρνάς στο οπισθόφυλλο και μετά το tracklist διαβάζεις, τα παραπάνω. Έπειτα από 12 τραγούδια με τις κιθάρες σέρνονται απειλητικά κατά πάνω σου στο Reptile που κλείνει τον δίσκο, το όνομα Mono Men (από μόνο του ένα σήκωμα του χεριού στον Jeff Conolly, γνωστό στους λίγους αλλά φανατικούς θαυμαστές του σαν Mono Man…όνομα και πράμα ο Jeff) ήδη φιγουράρει μετά τους Sonics στην δική σου λίστα εκείνων που κάνουν όλα αυτά τα σκατά λίγο πιο υποφερτά.
Recorded in two days and six cases…big deal, συμπληρώνουν και σου κλείνουν το μάτι.
Το μήλο της καλής μηλιάς καθάρισμα δεν θέλει, και του rock and roll δεν του αρμόζουν τα πολλά στολίδια, παρά μόνο η «βρωμιά». Dirt! And I don’t care…
Το μήλο της καλής μηλιάς καθάρισμα δεν θέλει, και του rock and roll δεν του αρμόζουν τα πολλά στολίδια, παρά μόνο η «βρωμιά». Dirt! And I don’t care…
Ντράμς ξερά σαν χτύπημα σε ξύλο, μπάσο στα χέρια του θεριστή, δυο κιθάρες με τους ενισχυτές τόσο δυνατά όσο να πονέσουν τα’ αυτιά αυτών που δεν έχουν καμιά δουλειά ν’ ακούν τέτοιους δίσκους, και οι θυμωμένες φωνές του Crider και του Mortensen, που αφήνουν τα λαρύγγια τους πάνω στο μικρόφωνο.
Βουή, μανία και αλητεία.
Βουή, μανία και αλητεία.
Αυτά γίνονται στα 1990, τρια χρόνια σχεδόν μετά την πρώτη πρόβα της μπάντας. Δύο χρόνια μετά ακολουθεί το δεύτερο τους χτύπημα, με τίτλο Wrecker!
Εξαιρετικό εξώφυλλο (όπως πάντα), 14 τραγούδια, ανάμεσά τους τρεις διασκευές για να ξέρουμε που βαδίζουμε και να μην τρέφουμε αυταπάτες, (To He’s Waiting των Sonics, αυτών δηλαδή που οριοθέτησαν το Garage Rock στον Βορρά και παντού, το Swampland των Scientists, χωρίς άλλα σχόλια, και το Remind me των ιπτάμενων και υπέροχων Ολλανδών Outsiders), μα είναι τα δικά τους Watch Outside, Your Eyes, See my Soul, Just a Girl και όλα ανεξαιρέτως τα υπόλοιπα, που μέχρι να φτάσει το τέλος του δίσκου σε έχουν διαλύσει με την ενέργειά τους. Αυτοί εδώ όσο πάνε και αγριεύουν ρε πούστη μου!
Από εκεί και έπειτα, μέχρι το 1998 που θα τα βροντήξουν και θα φωνάξουν σ’ όλους Have a Nice Day Motherfucker!, θα συνεχίσουν έτσι αγριεμένοι δίχως ούτε μια στιγμή να χαμηλώσουν την ένταση (μήτε των εξωφύλλων την έμπνευση). Ψάχνω να βρω έναν δίσκο τους που να μη μ’ αρέσει, έναν που να στέκεται ακόμη καθαρός και αψεγάδιαστος χωρίς σκρατς αδιάψευστος μάρτυρας ότι πέρασε αλλά δεν ακούμπησε στο πικ-απ, και παρέλαση δεν πρόλαβε. Μάταια. Εδώ οι βελόνα έλιωσε, το βινύλιο μάτωσε, τα ηχεία κακοπέρασαν, το σώμα ίδρωσε και το μυαλό ανατάχτηκε. Fuck indie bands! This is true Rock and Roll.
Από εκεί και έπειτα, μέχρι το 1998 που θα τα βροντήξουν και θα φωνάξουν σ’ όλους Have a Nice Day Motherfucker!, θα συνεχίσουν έτσι αγριεμένοι δίχως ούτε μια στιγμή να χαμηλώσουν την ένταση (μήτε των εξωφύλλων την έμπνευση). Ψάχνω να βρω έναν δίσκο τους που να μη μ’ αρέσει, έναν που να στέκεται ακόμη καθαρός και αψεγάδιαστος χωρίς σκρατς αδιάψευστος μάρτυρας ότι πέρασε αλλά δεν ακούμπησε στο πικ-απ, και παρέλαση δεν πρόλαβε. Μάταια. Εδώ οι βελόνα έλιωσε, το βινύλιο μάτωσε, τα ηχεία κακοπέρασαν, το σώμα ίδρωσε και το μυαλό ανατάχτηκε. Fuck indie bands! This is true Rock and Roll.
Πόσο ανιαρό είναι να σταματάς, να τελειώνεις
Να σκουριάζεις αγυάλιστος, να μη λάμπεις από την χρήση
Συμφωνούμε κύριε Alfred Lord Tennyson
Το Shut the Fuck Up, όπου αφήνουν στην άκρη τα μικρόφωνα και πιάνουν να αφιερώνουν με τις κιθάρες τους ωδές στο surf το hot rod, τον Dick Dale και τον Link Wray. Η όπως λένε οι ίδιοι:
Το Shut the Fuck Up, όπου αφήνουν στην άκρη τα μικρόφωνα και πιάνουν να αφιερώνουν με τις κιθάρες τους ωδές στο surf το hot rod, τον Dick Dale και τον Link Wray. Η όπως λένε οι ίδιοι:
“an all-instrumental recording for those assholes who don’t like the way we sing.”
To Bent Pages με τα singles της πρώτης περιόδου, ωμή ακατέργαστη δύναμη, το Sin and Tonic με Mystery Gril, Slammer, One More Time, Powerage Woman, Afterglow…πέτρες και καδρόνια. This is not an album recommended for the squeamish or weak of heart. But, if you’re ready to plunge head-first into a world of decadence and depravity, you’re ready to sample this potent elixir.
Τα δύο τους Live που άκουσα πολύ αργότερα την εποχή του adsl, το 10 Cool Ones με τις διασκευές, δέκα κανονιές χαιρετισμοί, και πάλι σ’ αυτούς που τους ενέπνευσαν και τους έδωσαν την δύναμη να συνεχίσουν. Kick out the Jams από MC5, 54-40 Or Fight των Dead Moon, You’re Gonna Miss Me των Elevators, Already Gone από Miracle Workers, Return of the Rat των Wipers (η δεύτερη διασκευή σ’ αυτούς μετά το Over The Edge στο Bent Pages), το κολλητικό The Way you Touch my Hand των Revelons που ταυτίσαμε με τους Nomads, και αρκετά άλλα, μαζί και η ισοπεδωτική εκτέλεση του As For Tomorrow των Gravel.
Τα δύο τους Live που άκουσα πολύ αργότερα την εποχή του adsl, το 10 Cool Ones με τις διασκευές, δέκα κανονιές χαιρετισμοί, και πάλι σ’ αυτούς που τους ενέπνευσαν και τους έδωσαν την δύναμη να συνεχίσουν. Kick out the Jams από MC5, 54-40 Or Fight των Dead Moon, You’re Gonna Miss Me των Elevators, Already Gone από Miracle Workers, Return of the Rat των Wipers (η δεύτερη διασκευή σ’ αυτούς μετά το Over The Edge στο Bent Pages), το κολλητικό The Way you Touch my Hand των Revelons που ταυτίσαμε με τους Nomads, και αρκετά άλλα, μαζί και η ισοπεδωτική εκτέλεση του As For Tomorrow των Gravel.
Η γιορτή της φωτιάς τέλειωσε εκκωφαντικά και φασαριόζικα όπως είχε αρχίσει με το Have a Nice Day Motherfucker το 1998, και τον Mortensen (aka Mort) να εμφανίζεται πλέον σαν guest. Οι Radio Birdman (Murder City Nights), και οι Zeros (στο κλασικό Wimp που μας είχαν μάθει πάλι οι Nomads) έχουν την τιμητική τους αυτή την φορά, ακολουθούμενοι από τις τελευταίες εκρήξεις αυτού του φλεγόμενου δυναμίτη που άκουγε στο όνομα Mono Men. Rev it Up, Another Way, Sin #1, Stand Back…
Είχε προηγηθεί η πυρκαγιά στην αποθήκη της Estrus Records που έτρεχε ο Dave Crider, και όπου μαζί με υλικό των Mono Men χάθηκαν κυκλοφορίες των Makers, Nomads, Marble Orchard, Brood, Mummies, Mortals, Gravel, Fall-Outs, Man or Astroman?, Woggles, Jack O’ Fire, Phantom Surfers και άλλα πολλά και αόρατα για τους μουσικοκριτικούς τότε, κι ας λάμβαναν χώρα ακριβώς στο σημείο που υποτίθεται είχαν όλοι στραμμένα τα βλέμματα τους, μέσα εκεί που χτυπούσε η καρδιά του rock, στο Seattle δηλαδή (έστω 100 μίλια βόρεια). Ο Eddie Vedder όμως,μπορούσε (και συνεχίζει) να βλέπει.
H Βουή και μανία τους είναι πλέον παρελθόν, χαραγμένα γλυφικά σε βαρύ βινύλιο, χαραγμένα από αληθινά ντραμς, αληθινές κιθάρες, και δυνατούς ενισχυτές. Booze, Rawk and Roll. Η πειραγμένη Buick ’61 με τα σπασμένα φρένα, αφού έφυγε νωρίς από το δρόμο παρασέρνοντας ότι φράχτη και εμπόδιο βρήκε μπροστά της, σταμάτησε μόνο όταν οι λαμαρίνες της έγιναν παλιοσίδερα. Οι Mono Men…με τις αντιεμπορικές φάτσες τους…τέσσερεις αταίριαστοι…απλά δεν ταίριαζαν…σαν μια παλιά συμμορία μετά την ληστεία, που έκρυψε καλά την λεία της, και χώρισε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Ακόμη μου λείπουν οι μπάσταρδοι!
This, then, is the after-hours Mono Men, spontaneous, untrammeled, swinging. Destroyng the illusions of limitations. True nitro-burning, transmolecular freemasons. WRECKER!
H Βουή και μανία τους είναι πλέον παρελθόν, χαραγμένα γλυφικά σε βαρύ βινύλιο, χαραγμένα από αληθινά ντραμς, αληθινές κιθάρες, και δυνατούς ενισχυτές. Booze, Rawk and Roll. Η πειραγμένη Buick ’61 με τα σπασμένα φρένα, αφού έφυγε νωρίς από το δρόμο παρασέρνοντας ότι φράχτη και εμπόδιο βρήκε μπροστά της, σταμάτησε μόνο όταν οι λαμαρίνες της έγιναν παλιοσίδερα. Οι Mono Men…με τις αντιεμπορικές φάτσες τους…τέσσερεις αταίριαστοι…απλά δεν ταίριαζαν…σαν μια παλιά συμμορία μετά την ληστεία, που έκρυψε καλά την λεία της, και χώρισε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Ακόμη μου λείπουν οι μπάσταρδοι!
This, then, is the after-hours Mono Men, spontaneous, untrammeled, swinging. Destroyng the illusions of limitations. True nitro-burning, transmolecular freemasons. WRECKER!
