The Psykicks - Down the Drain

Fuzz Overdose

2011

Συμβαίνει συνήθως μεσάνυχτα, τις νύχτες που στου φεγγαριού το κέρατο μπορείς να δεις τεράστιες νυχτερίδες να κρέμονται ανάποδα. Στην αρχή ακούς το σάπιο ξύλο που σπάει, το σκάψιμο στο υγρό χώμα, και λίγο μετά το μάρμαρο που τρίζει όπως αυτά τα χέρια με τα μεγάλα νύχια το σπρώχνουν μέχρι να ανοίξει., απελευθερώνοντας μια μοναδική οσμή χαρμάνι παλιοκαιρισμένου γράσου, ταγκισμένης μπύρας, καμένων χόρτων και χαμένου στον χρόνο χρόνου. 
Είναι πάντα η ίδια μα νομίζεις ότι την μυρίζεις για πρώτη φορά. Για αυτό και σαν τρελός την αποζητάς ξανά και ξανά. Ανάμεσα σε πρασινισμένους τύμβους, και ετοιμόρροπα γκαραζ, σε καπνισμένα καταγώγια και σε ιπτάμενους δίσκους βινυλίου.

Οι λύκοι ουρλιάζουν, οι γυναίκες τσιρίζουν, το τσουκάλι κοχλάζει, του Phil Spector του σηκώνεται η τρίχα, πανδαιμόνιο, μα ο David Aguilar  ατάραχος, αφού απόψε δεν θα τραγουδήσει σηκώνει το βαθύ πιάτο και αποτελειώνει την μανιταρόσουπα
του…κερασμένη από τον Don Juan.
Ύστερα αρχίζει η μουσική. 

Μέσα από τον τάφο, ανάμεσα από συλλαβές αποσυνθεμένου χρόνου, οι νότες καβαλάνε τις δεκαετίες, 50’s…60’s…70’s…η καμπούρα του rock and roll, κι αυτό άγριο άλογο, χοροπηδάει και κλοτσάει να μας ρίξει όλους κάτω. 
Τι πρωτόγονο θέαμα σε μια τόσο μοντέρνα εποχή? Τι βάρβαρος ήχος σου τρυπάει το αυτί? 
Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια μπάντα… 
The Psykicks, back from the grave and lost in tyme.

myspace