maggot brain

Ο μύθος λέει ότι ο τριπαρισμένος George Clinton ζήτησε από τον Eddie Hazel να παίξει το μισό κομμάτι σαν να είχε μόλις μάθει ότι πέθανε η μάνα του, και το άλλο μισό σαν να την βρήκε τελικά ζωντανή. Η και μόνο το πρώτο.

Δεν ξέρω τι είχαν στο μυαλό τους οι Earthbound όταν επιχείρησαν αυτή την Ομηρική διασκευή, ίσως τον ίδιο τον Eddie Hazel, ίσως όλους τους μεγάλους νεκρούς που κοιμούνται εκεί κάτω τόσο βαθιά, που κάνουν την γη και όλους όσους την περπατούν να ονειρεύονται…αλλά δεν έχει και σημασία τέτοιες στιγμές, που ο κιθαρίστας έχει πετάξει την πυξίδα και μαζί με το μυαλό σου, αιωρείται στο κενό.

Funkadelic - Maggot Brain (ST LP, 1971)

The Earthbound - Maggot Brain (Live -unofficial- EP, 2002)

The Dirty Three - Toward The Low Sun

Anchor & Hope/Remote Control

2012

Ώρα για τσιγάρο με το κεφάλι έξω απ’ τα σκατά…όπως σε κείνο το παλιό ανέκδοτο που ο νεοσύλλεκτος στην κόλαση καλούνταν να διαλέξει δωμάτιο και τρόπο βασανισμού. Σε λίγο θα φωνάξουν ξανά «τέρμα το διάλλειμα τα κεφάλια μέσα»

Για αυτό καλύτερα στρίψτο με τα ρίζλα τα γαλάζια εκείνα τα χασικλίδικα που λένε, που καίγονται αργά. Άραξε…άσε για λίγο τον κόσμο να κάνει το μπάνιο του στο αίμα. Βγες απ’ το σπλατερ πλάνο.

Ωραίο το βιολί. Καμιά φορά όταν το ακούω θυμάμαι έναν τρελό γέρο βιολιστή που είχα δει πριν χρόνια σε ένα πανηγύρι που χα σταματήσει, και έπαιζε μέσα στον κόσμο λες και έπαιζε μόνος του στο άγριο δάσος, η κατάμονος σε έναν άλλον πλανήτη. Και μετά μου ‘ρχεται στο μυαλό και ένας γάιδαρος ταμπακέρα που είχα αγοράσει από έναν πάγκο εκεί, που τραβούσες το αυτί και πέταγε τα τσιγάρα απ’ τον πισινό…φοβερός…και ο γάιδαρος και ο βιολιστής.

Για λίγο ο νους ξαναγυρνά στο μπάνιο και στο αίμα…περνάει η ώρα όπου να ‘ναι θα φωνάξουν…

Αλλά έξω χαμήλωσε ο ήλιος, και φυσάει άνοιξη…αυτό είναι σημαντικό…’άντε κόμη λίγο και τον περάσαμε και τούτο τον χειμώνα…μου ‘λειψε το φως φέτος…την τραβάει τη ρομαντζάδα το βιολί όμως ε…μου λείπουν και οι καλοί δίσκοι…τελευταία ότι καινούργιο ακούω μου μοιάζει με μάπες μεταμφιεσμένους σε μουσικούς…πολύ βαρεμάρα…όλα ίδια μου φαίνονται…μαζική παραγωγή, τυποποιημένη με το τελευταίο σύστημα ISO…μπορεί να έχω βαρεθεί κι εγώ…αλλά είμαι που είμαι ρε φίλε μέσα στα σκατά, παίξε και συ λίγο καλά, ίδρωσε λίγο τη φανέλα, μη της ρίχνεις μόνο νερό όπως στις ταινίες να φαίνεται βρεγμένη…δεν σου λέω να με πάρεις και να με σηκώσεις σαν άγριο ωκεάνιο κύμα με την μουσική σου…το ξέρω δεν είσαι από αυτούς τους μουσικούς, κι εγώ μάλλον δεν είμαι από εκείνους τους ακροατές…και οι δύο αυτοί υπήρξαν θύματα γενοκτονίας…αλλά έστω ράντισε με, με τις σταγόνες αυτού του κύματος που ταξίδεψε από πολύ μακριά και έσκασε επιτέλους ξεθυμασμένο στην ακτή…αυτό σίγουρα μπορείς να το κάνεις, κι εγώ μπορώ να νιώσω τις σταγόνες…

Μαζί με το τσιγάρο στα διαλλείματα διαβάζω αυτές τις μέρες και τον Κολοσσό του Μαρουσίου του Henry Miller. Είναι ένα ωραίο ταξίδι μέσα από τα μάτια ενός Αμερικάνου φίλου, σε μια Ελλάδα που μπορεί να χάθηκε μα που κάπου σίγουρα ζει κρυμμένη (βαθιά μέσα) και (μας) περιμένει. Το συνιστώ σε όλους τους ομοιοπαθείς ιθαγενείς με τα καθρεφτάκια στα χέρια, ειδικά αυτόν τον καιρό…γράφει κάπου μέσα λοιπόν ο Henry:  “Για τον βοσκό ο ποιητής είναι υπερβολικά απλοϊκός, χορταίνει υπερβολικά εύκολα. Ο ποιητής θα έλεγε «υπήρχε…υπήρχαν…» αλλά ο βοσκός λέει ζει, υπάρχει, κάνει…Ο ποιητής έρχεται πάντα χίλια χρόνια αργότερα – και θεόστραβος. Ο βοσκός είναι αιώνιος, ένα πνεύμα δεμένο με τη γη, ένας απαρνητής.”

Ο Warren Ellis είναι βοσκός…έχει και την φάτσα.

Les Thugs - Femme Fatale

Την πρώτη φορά που το ακούς, για τα είκοσι δύο πρώτα δευτερόλεπτα μέχρι να μπουν τα φωνητικά, βάζεις το χέρι σου στη φωτιά ότι είναι οι Motorhead!

Από κει και έπειτα, αφού το τραβήξεις γρήγορα πίσω καμένος εφόσον ο Lemmy δεν εμφανίζεται για να γίνει η κατάσταση Τέξας που λέγανε και παλιά, μπορείς να αφεθείς στον φρενήρη και υπνωτιστικό ρυθμό των αδερφών Sourice και των υπολοίπων μελών αυτής της σέκτας, με τις σπαστικές κινήσεις ενός ζόμπι που μόλις έσκασε μύτη απ’ το χώμα στον πάνω κόσμο και είπε να το ρίξει λίγο έξω διασκεδάζοντας…

Οι μαυροντυμένοι μαυρογυαλούροι Velvet Underground δεν μπαίνουν βλοσυροί στο πλάνο συνειρμικά και μόνο από τον τίτλο του τραγουδιού…έχουν κι άλλους λόγους…

Γαλλικό αγγλόφωνο, μελωδικό και «τίμιο» punk, που μπορεί εγώ να το συνάντησα πρώτη φορά στο τέταρτο μέρος της συλλογής Battle of the Garages (Tommorow the World) που έβγαζε η Voxx Records, αλλά το Femme Fatale ήταν b-side (μα στην Β πλευρά αυτό το τραγούδι?) στο παρθενικό επτάιντσο των Les Thugs, το Frenetic Dancing του 1984, με το Night Dance στην πρώτη πλευρά. 

(into) the night just before the forests

Δώσ’ μου φωτιά φίλε, δεν κοστίζει τίποτε φίλε, κωλοβροχή, κωλοαέρας, κωλοδιασταύρωση, δεν είναι καλό ούτε για σένα, ούτε για μένα, να κυκλοφορούμε εδώ απόψε, δεν έχω όμως τσιγάρο, δεν ήταν τόσο για να καπνίσω που σου λεγα φωτιά φίλε, όσο για να σου πω φίλε: κωλοσυνοικία, κωλοσυνήθεια να τριγυρνάς κατά δω…που να πας, άλλη λύση δεν υπάρχει, κι εγώ σταμπάρισα, από τότε που δεν δουλεύω πια, όλες τις ζώνες στη σειρά, τις ζώνες που χάραξαν στα πλάνα τους για μας οι αγύρτες, κι όπου μας μαντρώνουν με μια μολυβιά, ζώνες εργασίας για τις καθημερινές, ζώνες για μηχανή και ζώνες για καμάκι, ζώνες για γυναίκες και ζώνες για άντρες, ζώνες για πούστηδες, ζώνες θλίψης και ζώνες φλυαρίας, ζώνες οδύνης και εκείνες για τα βράδια της Παρασκευής…οπότε ξαφνικά εγώ, δεν αντέχω άλλο, αυτή τη φορά πάει τέλειωσε, δεν κρατιέμαι πια, δεν αντέχω άλλο, όλον αυτόν τον κόσμο, τον καθέναν στη γωνίτσα του με την ιστοριούλα του, όλες αυτές τις φάτσες, δεν τους αντέχω άλλο, μπούχτισα μ’ όλους, και μου ‘ρχεται ν’ αρχίσω στις μπουνιές…έχω όρεξη να δείρω φίλε, τις γριές, τους Άραβες, τους ματσωμένους, τα πλακάκια στους τοίχους, τις γραμμές των βαγονιών, τους ελεγκτές, τους μπάτσους, να πλακώσω στο ξύλο τους πωλητές εισιτηρίων, τις αφίσες, τα φωτά, αυτή τη σκατομυρωδιά, αυτόν το σκατοθόρυβο, σκέφτομαι τα λίτρα μπύρας που ‘χα ήδη κατεβάσει και θα κατέβαζα ακόμα, ώσπου να μη χωράει άλλο η κοιλιά μου, και εμένα καθιστός με αυτή την επιθυμία ν’ αρχίσω να βαράω μπουνιές φίλε, ώσπου να τελειώσουν τα πάντα, ώσπου να σταματήσουν όλα, και τότε σταματάνε διαμιάς τα πάντα, μια και καλή…όκευ σηκώνομαι τώρα, διασχίζω τρέχοντας τους διαδρόμους, πηδάω τις σκάλες, βγαίνω έξω από τον υπόγειο, και τρέχω, ονειρεύομαι πάλι μπύρα, τρέχω, μπύρα, μπύρα, σκέφτομαι: τι μπορντέλο, άριες της όπερας, γυναίκες, η παγωμένη γη, η κοπέλα με την νυχτικιά, πουτάνες και νεκροταφεία, τρέχω και δεν μ’ αισθάνομαι πια, αναζητάω κάτι που να μοιάζει με χορτάρι μέσα σ’ αυτόν τον πολτό, περιστέρια πετάνε πάνω απ’ το δάσος, και οι στρατιώτες τα σημαδεύουνε, ματσωμένοι ζητιανεύουνε, αλητάμπουρες ντυμένοι στην τρίχα στρώνουν στο κυνήγι ποντικούς, τρέχω, τρέχω, τρέχω, ονειρεύομαι τον μυστικό ψαλμό των Αράβων μεταξύ τους, σύντροφοι, θέλω πολύ ένα δωμάτιο και είμαι μούσκεμα, μαμά, μαμά, μαμά, μη λες τίποτα, μην κουνιέσαι, σε κοιτάζω, σ’ αγαπώ φίλε, εγώ φίλε αναζητούσα κάποιον να είναι κάτι σαν άγγελος, μέσα σ’ αυτό το μπορντέλο, και είσαι εδώ, σ’ αγαπώ, και τα ρέστα μπύρα, μπύρα, και εξακολουθώ πάντα να μην ξέρω πώς να το πω, τι πολτός, σκέτο μπορντέλο, φίλε, κι έπειτα συνέχεια αυτή η βροχή, βροχή, βροχή, βροχή.

text: Bernard-Marie Koltes, Η νύχτα μόλις πριν από τα δάση (La Nuit juste avant les forêts), μετάφραση Μάγια Λυμπεροπούλου, εκδόσεις Άγρα, 1993.

music: Closer – Ecstasy, In the Market CD, Studio II Records 1998.

Michael Davis 5/6/1943-17/2/2012 RIP

Circo Fantasma - Playing With Ghosts

Antistar Records
2012

Οι Circo Fantasma με έθισαν στο παιχνίδι τους -χειρότερα και από κουμάρι- μια για πάντα με το I Knew Jeffrey Lee, εκείνον το δίσκο δηλαδή που απέδειξε ότι αν και η γνωριμία τους με τον Pierce πέρα από την μουσική του, ήταν μια δυο ματιές που ίσως αντάλλαξαν κάποιο βράδυ μέσα σε ένα μικρό κλαμπ, όντας αυτός στην σκηνή και εκείνοι στο ακροατήριο, αυτό φάνηκε αρκετό ώστε το πνεύμα να εμφανίζεται σαν το φάντασμα του αυτοκινητόδρομου, μέσα στην δική τους μουσική.

Το I Knew Jeffrey Lee είναι ένας δίσκος που αν και στην πλειοψηφία τους τα τραγούδια είναι συνθέσεις άλλων, φέρει ανεξίτηλο το όνειρο των δημιουργών του για μια εσωτερική αναζήτηση της μυθικής και απολύτως εικονικής σκηνής των εκφραστών αυτών των «λάθος» και βρώμικων blues, που ίσως είναι  και τα μόνα blues που μπορούν σήμερα πραγματικά να υπάρξουν. Μπάντες και ονόματα όπως οι Bad Seeds, οι These Immortal Souls, ο Hugo Race, οι Crime and the City Solution, οι Einsturzende Neubauten, η συμμορία των Gluck/Sudden/Howard/Pierce/Soundtracks του I Knew Buffalo Bill, και οι άλλοι εκπρόσωποι αυτής της τεχνητά πλασμένης για το κοινό όραμα της μπάντας σκηνής, όπως είχε πει ανάμεσα σε πολλά άλλα και ο Nicola Cereda σε μια παλιά συνέντευξη που είχαμε κάνει για το tranzistor, που μπορείτε να διαβάσετε στο αμέσως προηγούμενο ποστ.

Οι Circo Fantasma συνεχίζουν αυτή την αναζήτηση από ‘κει που σταμάτησαν με το I Knew Jeffrey Lee, και έξι χρόνια μετά έρχονται παρέα με ολόκληρη κομπανία από ζώντες και τεθνεώτες να μας παρουσιάσουν το νέο τους άλμπουμ Playing with Ghosts.

Ο Nikki Sudden (σε παλιότερες ηχογραφήσεις) τους συνοδεύει και πάλι, ενώ στην παρέα προστίθεται ο Jeremy Gluck για να τραγουδήσει μαζί τους το Road of Broken Dreams του Nikki (όπως είχαν κάνει και αυτοί στο Victim Of Dreams του Gluck, το 2008) αλλά και ο Phil Shoenfelt για να κάνει να ακουστεί ακόμη πιο συγκλονιστικό το Where the Rivers End των Jacobites (μήπως έχω προφητικές ιδιότητες ρε πούστη μου?), αλλά  και το δικό του Devil’s Hole.

Το The Garden των Neubauten το Nick The Stripper των Birthday Party, το Marry Me (Lie!Lie!) των These Immortal Souls, και το Carry Home των Gun Club, μαζί με τις δικές τους συνθέσεις και τις παλιότερες συνεργασίες με τον Sudden είναι τα υπόλοιπα κομμάτια που επιλέγουν αυτή την φορά για να συνεχίσουν να παίζουν μέχρι τα ρέστα τους, αυτό το παιχνίδι των φαντασμάτων. Ένα παιχνίδι που για όλους όσους συμμετέχουν, παρόντες και απόντες μοιάζει χαμένη υπόθεση απ’ την αρχή, γιατί έτυχε να ζουν σε λάθος εποχή, αλλά οι μεγάλοι παίκτες λέει, ασχολούνται μόνο με τις χαμένες υποθέσεις. Αυτός ο δίσκος έκλεισε θέση στα καλύτερα του ’12 από τώρα…Το θέμα είναι αν εμείς θα ήμαστε σε θέση να κάνουμε λίστες τότε…

myspace

Θα κλείσουμε με το δεύτερο μέρος μιας πρόσφατης συνέντευξης του Nicola Cereda στο ιταλικό ραδιόφωνο, όπου όλοι εμείς που δεν ξέρουμε ιταλικά μπορούμε τουλάχιστον να απολαύσουμε το Where The Rivers End στην αρχή και το Carry Home στο τέλος.

Και επειδή με έπιασε το μεράκι, στο δεύτερο βίντεο, από τον προηγούμενο δίσκο τους, το I Knew Jeffrey Lee, Big Store!

Circo Fantasma interview

Προσπαθώ να θυμηθώ ιταλικές μπάντες που μου έχουν αρέσει κατά καιρούς. Δεν είναι και πολλές…Θυμάμαι τους new wavers Liftfiba. Τον πρώτο δίσκο των Giardini Di Miro που χα κολλήσει όταν βγήκε. Τους γκαραζιέριδες Sick Rose και 99th Floor του φοβερού Luca Re. Και τους επίσης βουτηγμένους στο γράσο The Others με κείνον το απίθανο δίσκο τους στη σειρά Teen Trash της Music Maniac.
Τους Circo Fantasma τους «συνάντησα» τυχαία σε μια από αυτές τις κωλοβαράω-από-σελίδα-σε-σελίδα περιπλανήσεις μου στο space. Το εξώφυλλο και ο τίτλος του I knew Jeffrey Lee ήταν αρκετά για να κινήσουν το ενδιαφέρον μου, μιας και το βράδυ  της παρόμοιας με του Nicola Cereda «γνωριμίας μου» με τον Jeffrey Lee Pierce, με στοιχειώνει ακόμη 20 χρόνια μετά. Αυτό από μόνο του όμως δεν είναι αρκετό να δικαιολογήσει μια ολόκληρη  συζήτηση μαζί τους. Πόσο μάλλον, όταν από τα τέσσερα άλμπουμ τους εγώ έχω ακούσει μόνο το I knew…Έναν δίσκο όπου τα 14 από τα 15 κομμάτια του είναι διασκευές…Μ’ αυτήν την διάθεση ξεκίνησα να ακούω και την πρώτη φορά το I knew Jeffrey Lee,  δίχως πολλές απαιτήσεις ψάχνοντας για καμιά καλή διασκευή στα κομμάτια των Gun Club και του Nikki Sudden, όπως και του Jeremy Gluck απ’ του οποίου το I knew Buffalo Bill δανείζονται κατά κάποιον τρόπο, οι Circo  τον τίτλο του δικού τους.
Στο εναρκτήριο Looking for a place to fall των Gluck-Sudden-Rowland έλεγα «καλά το πάνε τα παιδία…», δύο κομμάτια μετά, στην μεταμόρφωση του ξεχασμένου  b-side του Cave από το 1992, Bluebird σε Blues πρώτης γραμμής, πάτησα το repeat 5-6 φορές μπας και το χωνέψω.
Όταν πια ακούστηκε η εισαγωγή του Big Store από το τρομερό Robespierre’s Velvet Basement των Jacobites, έψαχνα μέρος να κρυφτώ. Στην κουβέντα που ακολουθεί ο Nicola Cereda λέει κάποια στιγμή ότι όποτε ακούει το I knew Jeffrey Lee τον πιάνουν τα κλάματα…Από προσωπική πείρα πιστεύω ότι αυτό συμβαίνει με το που ξεκινάει το έκτο τραγούδι…Το Big Store. Με τον όγκο στην παραγωγή που λείπει από την πρώτη του εκτέλεση, και την βραχνάδα στην παθιασμένη ερμηνεία του Cereda, να τραγουδάει τους killer στίχους του Sudden. Αν παίξει στη σειρά με το cover των Big Sleep στο Where the rivers end είναι ικανό να σπάσει και τσιμέντα…πόσο μάλλον καρδιές.
Για κάτι τέτοιες στιγμές αγαπάμε το rock n roll…
Όπως και για το ότι κάποιες μπάντες σαν τους Circo Fantasma μας μαθαίνουν ή μας ξαναθυμίζουν, κομμάτια σαν το River of no return της Marilyn Monroe και το Ill wind  του Cotton Club. Το πρώτο ειδικά είχα να το ακούσω σε διασκευή από ένα live των Last Drive κάτι αιώνες πριν.
Το She’s like heroin to me, ατυχεί σ αυτή του την εκτέλεση, μιας και την ίδια περίπου περίοδο η Rykarda Parasol έδωσε την δική της απόλυτη και αδιαμφισβήτητη ερμηνεία. Κάτι που δε συμβαίνει όμως με τα Bad America και Mother of earth όπου το πνεύμα και η θλίψη του Μεγάλου Αρχηγού Jeffrey Lee μοιάζει να έχει εμποτίσει τους Circo Fantasma δίνοντας μας δύο πάρα πολύ δυνατές ερμηνείες, αντάξιες του Δάσκαλου, από αυτούς. 
Το κλείσιμο με το δικό τους, ανατριχιαστικό, My Heroine κατοχυρώνει οριστικά ότι αυτό το CD των Circo Fantasma δεν θα μπει στο ράφι η τον φάκελο με κάποιο «είδος» rock, ούτε σ αυτό με τους «πειραγμένους» του σύγχρονου blues. Θα μπει αλφαβητικά, μα όχι στο γράμμα C που αρχίζει το όνομά τους, αλλά σ αυτό του X (χι ελληνικού και όχι ιξ).
Χατζηπαναγής δηλαδή…για όσους καταλαβαίνουν και θυμούνται.

Πολλά είπα όμως…ας ακούσουμε τι έχει να μας πει και ο Nicola Cereda.

 
Κατ’ αρχήν…συστηθείτε μας…Πείτε μας λίγα λόγια για την ιστορία της μπάντας, πότε δημιουργήθηκε, ποιά είναι τα μέλη της…

Έχουμε μακριά ιστορία πίσω μας. Η μπάντα σχηματίστηκε το 1990, αλλά σε περίπου είκοσι χρόνια καταφέραμε να βγάλουμε μόλις τέσσερις δίσκους. Θα πρέπει να υποθέσω ότι είμαστε λίγο τεμπέληδες…Πίσω μας, υπάρχουν εκατοντάδες ζωντανές εμφανίσεις σε όλη την ιταλική χερσόνησο. Ο πυρήνας της μπάντας αποτελείται από εμένα, Nicola Cereda (φωνή και κιθάρα), τον Roberto De Luca (μπάσο) και τον Carlo Cereda (πλήκτρα και ακορντεόν). Στον δρόμο ως εδώ συναντήσαμε όμως πολλούς φίλους, και πλέον σήμερα ο Fabio Mercuri (κιθάρα) και  ο Alessio Russo (ντραμς) μπορούν να θεωρηθούν μόνιμα μέλη της μπάντας.
 
Το όνομά σας πως βγήκε;

Είναι μια μεγάλη και βαρετή ιστορία, αλλά όπως και να ‘χει σημαίνει «τσίρκο φάντασμα »… Αν και στα ιταλικά δεν ακούγεται τόσο ωραία, φαίνεται ότι για κάποιους άγνωστους μυστηριώδεις λόγους δεν μπορέσαμε να ξεφορτωθούμε αυτό το όνομα  κατά τη διάρκεια των χρόνων και των διαφορετικών συνθέσεων της μπάντας…

Πως θα χαρακτηρίζατε την μουσική σας σε κάποιον που δεν σας έχει ακούσει?

Νομίζω ότι  αυτόν τον καιρό προσπαθούμε να φτιάξουμε μουσική από άμμο ?!?!?...
Πόσους και ποιούς δίσκους έχετε βγάλει; Έχω καταφέρει να ακούσω μόνο το I knew Jeffrey Lee, οι υπόλοιποι είναι στο ίδιο κλίμα;

Έχουμε κυκλοφορήσει 3 δίσκους στα ιταλικά : το “Ninnananna per la classe operaia”  το 1997 (που μπορεί να μεταφραστεί ως Νανούρισμα για την εργατική τάξη), το “Tempi migliori” το 1997  (Καλύτεροι καιροί), και το “Ad un passo dal vuoto” το 2001 (Ένα βήμα στο κενό). Κάθε ένας είχε εντελώς διαφορετική ατμόσφαιρα και γεύση (όχι απαραίτητα καλή), αλλά φαντάζομαι ότι δουλεύαμε πάντα στο ίδιο πνεύμα πετυχαίνοντας διαφορετικά αποτελέσματα. Το Ι Knew Jeffrey Lee είναι φυσικά ο κορυφαίος μας δίσκος, και παραδόξως ο πιο «προσωπικός», παράξενο να ειπωθεί κάτι τέτοιο για ένα δίσκο με διασκευές. Δεν μπορώ να το εξηγήσω ούτε στον εαυτό μου, αλλά τις περισσότερες φορές  που τον ακούω αρχίζω να κλαίω! Δυο ολόκληρα και βαθιά έντονα χρόνια από τη ζωή μου…
 
Η ιδέα για το I knew Jeffrey Lee βασίστηκε προφανώς στο I knew Buffalo Bill του Jeremy Gluck με τους Sudden, Epic Soundtracks, Howard και Pierce. Ένας εξαιρετικός, αληθινά rock n roll δίσκος, φόρος τιμής στον Jeffrey Lee Pierce, με διασκευές ως επί το πλείστον σε κομμάτια του των Gun Club, αλλά και των Gluck-Sudden-Howard από I knew Buffalo Bill, όπως και του Cave, των Beasts of Bourbon, το River of no return της Marilyn Monroe, το Ill wind από το Cotton Club…Μιλήστε μας για όλο αυτό…

Δε γνώρισα ποτέ μου τον JEFFREY LEE PIERCE. Υποθέτω ότι συνάντησα τη ματιά του δυο φορές σε ένα μικρό κλαμπ κοντά στο σπίτι μου, και, προφανώς, αυτός ήταν στη σκηνή και εγώ κρυμμένος στο ακροατήριο. Η πρώτη φορά ήταν το 1990, με τους θρυλικούς GUN CLUB: ένα άγριο show, για  ένα άγριο κοινό, αλλά εκείνο που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν τα μάτια του τραγουδιστή, τόσο περήφανα και ατάραχα, όσο ενός ινδιάνου αρχηγού. Τον «συνάντησα» την τελευταία φορά στο ίδιο κλαμπ, αρκετά χρόνια αργότερα, για την περιοδεία του ‘RAMBLIN JEFFREY LEE’. Μου φαινόταν τόσο αδέξιος, μπερδεμένος, και τόσο πρησμένος, τόσο μεθυσμένος, φέρνοντας σε αμηχανία τα λίγα άτομα που παρακολουθούσαν. Παρόλα αυτά αληθινά με ταρακούνησε! Αιωρούμενος σε μια ξύλινη ασταθή καρέκλα, προσπαθούσε να χαϊδέψει τις χορδές της δικής του θλίψης με τα δάχτυλά του, που παραήταν πρησμένα εκείνο τον καιρό. Κατά τη διάρκεια του σόου νόμιζα ότι τον άκουγα να προσπαθεί να βάλει όλη του τη ζωή μέσα στα πέντε λεπτά του ‘mother of earth’. Είδα έναν άνθρωπο να γιορτάζει ένα είδος καθαρτήριας τελετής, να σταυρώνει την ίδια του την ψυχή και να μοιράζεται με τους παρευρισκόμενους ένα είδος ενέργειας που εγώ αναγνώρισα ως «τα μπλουζ».

Αργότερα, ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, συνειδητοποίησα ότι αυτό ήταν το ίδιο συναίσθημα και η ίδια διάθεση, η ίδια ενέργεια, που ένιωσα και σε άλλες συναυλίες στο παρελθόν: BAD SEEDS, EINSTURZENDE NEUBAUTEN, HUGO RACE, THESE IMMORTAL SOULS,  BIRTHDAY PARTY, CRIME AND CITY SOLUTION, NIKKI SUDDEN και ROWLAND S.HOWARD. Πιθανότατα οι αληθινοί κληρονόμοι αυτού του είδους των «λάθος» και βρώμικων μπλουζ, που είναι ίσως και τα μόνα ΜΠΛΟΥΖ που μπορούν πραγματικά σήμερα να υπάρξουν. Άρχισα να σκέφτομαι ότι όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες έπρεπε να γνωρίζονταν κατά ένα μυστήριο τρόπο… έπρεπε να είχαν κάποιο είδος μυστικού δεσμού μεταξύ τους… Όλοι τους οδηγούμενοι  και δεμένοι από την ίδια εκείνη κλωστή. Ο JEFFREY LEE PIERCE πέθανε λίγα χρόνια μετά και άρχισα να σκέφτομαι όλα αυτά τα πράγματα ξανά… Θυμήθηκα ένα συναρπαστικά ατελές άλμπουμ που λεγόταν ‘I KNEW BUFFALO BILL’, βγαλμένο  το 1987 από τον JEREMY GLUCK (BARRACUDAS), γραμμένο και ερμηνευμένο, όμως, από πολλούς καλλιτέχνες, όπως τον NIKKI SUDDEN, τον ROWLAND S. HOWARD, τον EPIC SOUNDTRACKS και τον  ίδιο τον JEFFREY LEE PIERCE… Συνειδητοποίησα ότι ΑΥΤΟ έπρεπε να είναι το σημείο εκκίνησης για την καινούργια δουλειά των CIRCO FANTASMA… Δεν αντιπροσωπεύει ένα φόρο τιμής για τον JEFFREY LEE PIERCE, αλλά την εσωτερική αναζήτηση μιας μυθικής και απολύτως εικονικής σκηνής, τεχνητά πλασμένης για το κοινό όραμα της μπάντας.

Όμως αυτό ήταν μόνο η θεωρία… Δουλέψαμε πολύ σκληρά πάνω σε κάποια κομμάτια, αλλά αμφιβάλλαμε για το αποτέλεσμα…ώσπου μια μέρα ο ίδιος ο NIKKI SUDDEN εισέβαλε στο στούντιο μας, με σκοπό να βάλει τις τελικές πινελιές στην άμορφη πέτρα που δουλεύαμε μοναχικά…από κει και πέρα όλα άλλαξαν… ο STEVE WYNN και η  LINDA PITMON μας έστειλαν το δικό τους, πολύτιμο φόρο τιμής από τη Νέα Υόρκη… ταλαντούχοι ιταλοί καλλιτέχνες από πολύ γνωστές μπάντες, όπως ο MAURO ERMANNO GIOVANARDI (LA CRUS), ο συγγραφέας EMIDIO CLEMENTI  και ο MANUEL AGNELLI (AFTERHOURS), μας έδωσαν νέες ενδιαφέρουσες ιδέες για να αρχίσουμε να δουλεύουμε στις διασκευές των ‘River of no return’, ‘Too long’ και ‘Bad America’ και πρόσθεσαν στο τέλος τις μαγικές φωνές τους… ξεκινήσαμε να μαζεύουμε τη συνεισφορά εξαιρετικών μουσικών, ικανών να προσθέσουν καινούργια χρώματα στο υλικό που είχαμε ηχογραφήσει… θα ήθελα επίσης να υπενθυμίσω τον AMAURY CAMBUZAT και την παθιασμένη του παραγωγή……Το ‘I KNEW JEFFREY LEE’ δεν εκπροσωπεί κάποιο είδος νοσταλγικού εγχειρήματος, αλλά μια γιορταστική τελετουργία, από τις σπίθες και τα φαντάσματα, στο ξεκίνημα της μουσικής ιστορίας της μπάντας μας. Ποτέ δεν γνωρίσαμε τον JEFFREY LEE PIERCE…αλλά δεν έχει και τόση σημασία…

Και οι συμμετοχές πως προέκυψαν; Και καλά οι διάφοροι ιταλοί μουσικοί που μπορεί να ’ναι και φίλοι σας… Ο Steve Wynn όμως, η Linda Pitmon και ο Nikki Sudden;
 
Οι περισσότεροι μουσικοί ανήκουν στην Ιταλική ροκ εν ρολ σκηνή. Σπουδαίοι καλλιτέχνες και φίλοι  που μοιράζονταν το ίδιο πάθος με μας. Συνάντησα τον Steve και τη Linda πριν πολλά χρόνια κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας του στην Ιταλία και από τότε κρατάμε επαφή. Ηχογραφήσαμε επίσης μια ιταλική εκδοχή του “that’s what you always say” που περιλαμβάνεται στο δεύτερο δίσκο μας ,“Tempi Migliori”. Τους ζήτησα απλά να συμμετάσχουν στο IKJL και δέχτηκαν! Ήταν ένα τόσο μεγάλο όνειρο! Τον Νikki τον συνάντησα το 2005 μετά από ένα σώου στο Μιλάνο. Του έδωσα ένα ντέμο του IKJL και υποσχέθηκα να του στείλω ένα mail εξηγώντας του την όλη ιδέα. Την επόμενη μέρα απάντησε ότι θα ήθελε πολύ να γίνει ο παραγωγός! Το πιστεύεις; Ένας από τους ήρωες της νεότητάς μου μού ζήτησε να γίνει παραγωγός του νέου μου δίσκου! Και πέρα απ όλο αυτό, έπρεπε να αρνηθώ επειδή είχαμε ήδη δεσμευθεί με άλλο παραγωγό…
 
To My Heroine είναι το μοναδικό δικό σας τραγούδι του δίσκου και μαζί με τις διασκευές σας στα Big Store και Bluebird, από τα αγαπημένα μου…Θα μας πείτε δυο λόγια για το πώς γράφτηκε;

Γράφτηκε πριν μερικά χρόνια όταν συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσα να τραγουδήσω τα δικά μου κομμάτια. Στις προηγούμενες ηχογραφήσεις είχαμε άλλον τραγουδιστή στη σύνθεση μας. Ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολο να τραγουδήσεις τα όνειρα κάποιου άλλου, και έτσι αποφάσισα να προσπαθήσω να το κάνω μόνος μου. Ήταν σαν το ξεκίνημα μιας καινούριας  ζωής.

Πρόσφατα συμμετείχατε στο Victim of dreams του Jeremy Gluck, στην διασκευή του  Road of broken dreams του Sudden, το πνεύμα του οποίου, μαζί μ’αυτό του Pierce, φαίνεται να στοιχειώνει τους Circo Fantasma…Ετοιμάζετε τίποτε άλλο καινούργιο αυτόν τον καιρό;

Ο Jeremy είναι σπουδαίος καλλιτέχνης και Κύριος επίσης. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τα λόγια που αφιέρωσε σε μας στο booklet. Επικοινώνησε μαζί μου για να μου πει τα δυσάρεστα νέα. Εκείνη τη στιγμή φαινόταν πολύ φυσικό να βρεθούμε δουλεύοντας πάνω σε κάτι για τον Nikki. Και εγώ έχω την εντύπωση ότι το πνεύμα του Nikki στοιχειώνει ακόμα πολλούς από μας. Θα αποτελεί μέρος της ζωής μας για πάντα. Προς το παρόν έχουμε σχεδόν τελειώσει δύο καινούργιους δίσκους. Ο πρώτος θα λέγεται μάλλον “Playing with the ghost” και θα περιέχει κάποιο υλικό που ηχογραφήσαμε για το IKJL (συμπεριλαμβανομένου και ενός ακυκλοφόρητου τραγουδιού στο οποίο συμμετέχει ο Νikki), το οποίο δεν καταφέραμε να ολοκληρώσουμε εκείνο τον καιρό επειδή ξεμείναμε από χρήματα… Δουλεύουμε επίσης σε ένα ακόμη άλμπουμ, που είναι ολόκληρος με Ιταλικούς στίχους. Δυστυχώς όμως όλα εξαρτώνται  από τους διαθέσιμους πόρους… και μπορεί ακόμα και να αποφασίσουμε να κυκλοφορήσουμε μόνο ένα δίσκο με ανάμεικτο υλικό και από τους δύο …θα δούμε… Παρεμπιπτόντως  στον δίσκο του Jeremy  μπορείτε επίσης να βρείτε ένα  υπέροχο κομμάτι που έγραψε και ηχογράφησε μαζί με τον Carlo Cereda (και το offshoot project του, τους Indianpalms).
 
Πείτε μας μερικούς αγαπημένους δίσκους που σας έχουν «σημαδέψει».

Μπορώ να μιλήσω μόνο για τον εαυτό μου…Μου αρέσουν πολύ ο Jim Morrison, o Tom Waits, o Nick Cave, o Tim Buckley, o Johnny Cash, οι Rolling Stones, ο Fabrizio DeAndrè, ο Jerry Lee Lewis, η Suzanne Vega, οι  Pogues… Τελευταία δεν με έχει αγγίξει κάτι συγκεκριμένο, αλλά μου άρεσαν δυο τρία πράγματα όπως το “In rainbows” από τους Radiohead  και το “Sky blue sky” από τους Wilco. Όπως και να ναι  πριν είκοσι χρόνια η μουσική εκπροσωπούσε τα πάντα για μένα, τώρα έχω μια λιγότερο «δραματική» προσέγγιση… Μήπως γερνάω?

Γνωρίζετε τίποτα από την ελληνική rock σκηνή;

Για να είμαι ειλικρινής θα πρέπει να παραδεχτώ την άγνοιά μου. Επ’ ευκαιρία είχαμε την χαρά και το προνόμιο να έχουμε στον πρώτο μας δίσκο τον Στράτο Διαμαντή, ένα μεγάλο μουσικό που θα ξέρετε, καθώς είναι leader των X Darawish.

Υπάρχει περίπτωση να σας δούμε ποτέ ζωντανά στην Ελλάδα; Μια γειτονιά είμαστε άλλωστε… 

Προς το παρόν φαίνεται δύσκολο. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις…Θα ήταν πολύ ωραία να είχαμε λίγο μουσακά, μπουρέκι και μπακλαβά ίσως μαζί με άφθονο ούζο! 

Σ’ ευχαριστούμε πολύ. 

saunterer and co

its alright ma, (im only bleeding)

Τι να πω και τι να πείτε και σεις ε…τέλος πάντων, ας μιλήσουμε για μουσική μπας και αισθανθούμε έστω για λίγο «φυσιολογικοί» ξανά, όπως κάναμε και με τους Σέρβους φίλους μου τα χρόνια που ο πόλεμος είχε στρογυλοκαθίσει εκεί πάνω…Τώρα σαν να κατεβαίνει λίγο πιο κάτω η είναι ιδέα μου? Το αίμα προς το παρόν λείπει…Ας είναι, ότι και να ‘ρθει εδώ είμαστε με λυμένο το ζωνάρι και περιμένουμε…θα ‘ρθούνε η θα πρέπει να πάμε εμείς? και δεν θέλω κλαψουρίσματα ε…μπι ε μαν που λένε…τι στο διάολο αντάρα με έπιασε? Είναι που θυμήθηκα και τον Μλαντεν που το χε φιλοσοφήσει και έλεγε ότι στους δύσκολους και ανταριασμένους καιρούς λειτουργούσε καλύτερα…δεν την ήθελε την ησυχία, ούτε την ασφάλεια ούτε και την ρουτίνα…χιτ μι ρε μουνιά!

Λοιπόν ξεχάστηκα…είπαμε μουσική.

Από ένα live των Unknown Passage στο μπαρ Βαβελ της Πτολεμαΐδας, πίσω στα 1998. Crack Me Down το κομμάτι…το προόριζα για το the crypt αφού σε κάτι τέτοιες στιγμές γράφεται η rock and roll ιστορία αυτής της χώρας αλλά είναι οι μέρες τέτοιες…Για τους Unkonwn Passage να 'στε σίγουροι ότι θα τα ξαναπούμε...

the drifter

«Το άπειρο αρχίζει στον αντιχειρα»

Χ.Λ.Μπόρχες

Έξω ο χειμώνας κρατάει καλά, αλλά (και ίσως ειδικά για αυτό) ο πεινασμένος τον…δρόμο και την φυγή ονειρεύεται.

Η ιστορία της περιπλάνησης είναι τόσο παλιά και μας πάει μέσα από δύσβατα χορταριασμένα μονοπάτια αλλά και μεγάλους δρόμους πίσω στο λυκαυγές του ανθρώπου. Αυτό εδώ το αφιέρωμα δεν φιλοδοξεί να την αφηγηθεί, μα απλά να παρουσιάσει μερικά τραγούδια που υμνούν με τον έναν η τον άλλο τρόπο τον δρόμο, και τους περιπλανώμενους, αυτούς τους φυγάδες θεόθεν και αλήτες που περπάτησαν και εξακολουθούν να σέρνουν τα βήματά τους πάνω σ’ αυτόν. 

Πριν περάσουμε όμως στα κομμάτια ας χαιρετίσουμε με ένα σήκωμα του χεριού –σαν να χαιρετάς τον άγνωστο διαβατή που πλησιάζει από την απέναντι πλευρά-  μερικές (απειροελάχιστες) από αυτές τις θαυμαστές σκιές που μπορεί να συναντήσει κανείς στον δρόμο αν επιχειρήσει να κάνει το ταξίδι προς τα πίσω…στις απαρχές του χρόνου. 

Στον Έλληνα γιατρό Κλαύδιο Γαληνό, που στον δεύτερο αιώνα μ.Χ. περιπλανήθηκε σε ολόκληρο σχεδόν τον τότε γνωστό κόσμο, για να γράψει το απόσταγμα αυτής της πορείας: «Η αληθινή ευσέβεια δεν είναι να κάθεσαι σπίτι σου και να μετράς τα εκατομμύρια, ή και να καις ηδονικά αρώματα, αλλά να αναγνωρίζεις και να κυρήτεις την σοφία, την παντοδυναμία των ταξιδιών, που γεμίζουν την ψυχή σου με καλοσύνη.»

Στον Κοσμά τον Αιτωλό που οραματίστηκε τα άλαλα και τα μπάλαλα μέσα στην εικοσάχρονη περιπλάνηση του σε όλη την Ελλάδα. Μαζί και όλους τους άλλους αλήτες που μας παρουσιάζει ο Λεωνίδας Χρηστάκης στην Ιστορία της αλητείας.

Τους αργόσχολους του Μεσαίωνα που περιδιάβαιναν από τόπο σε τόπο και ζητούσαν ελεημοσύνη με το πρόσχημα ότι θα πήγαιναν a Sainte-Terre, στους Άγιους Τόπους. saunterers, πλάνητες χωρίς γη, χωρίς πατρίδα και σπίτι –η μάλλον κι ας ακούγεται χίππικο, με πατρίδα τους όλη την γη- και που δεν ήταν περισσότερο αλήτες από τον πολύστροφο ποταμό που αναζητά την ενδελέχεια στην πορεία προς την θάλασσα όπως τους θέλει ο H.D. Thoreau, και που βάφτισαν και την ψηφιακή περσόνα αυτού του blog. Ένα μεγάλο χαιρετισμό και στον ακούραστο περιπατητή, τον ίδιο τον Thoreau φυσικά. 

Στον μεγαλύτερο ποιητή του κόσμου, που περισσότερο και από αυτή την ποίηση, αγάπησε την περιπλάνηση και έζησε σαν ζητιάνος, μισθοφόρος, εργάτης, έμπορος όπλων, ναυτικός, χαμάλης, τσιρκολάνος και ότι άλλο, αρκεί να πάει παρακάτω, να παραμείνει στην γύρα, και να συνεχίσει να ριμάρει μ’ αλλόκοτους ίσκιους, των χαλασμένων παπουτσιών του να τραβάει τα λάστιχα σαν λύρα, με τονα του πόδι στην καρδιά. Τον Arthur Rimbaud. 

Τον Captain Ahab του Melville που έψαχνε νόημα και λύτρωση στον απέραντο ωκεανό.

Στον Woody Guthrie και όλους τους hobos και τους bums που συνάντησε πάνω στον ζεστό σκονισμένο δρόμο, και ενέπνευσαν τα τραγούδια του. Μαζί και στα Σταφύλια της οργής και το Άνθρωποι και ποντίκια του John Steinbeck, και στον βασιλικό αλήτη, τον Τζακ τον ναύτη, η αλλιώς Jack London.

Και τέλος στον Jack Kerouac που με το On the Road που άνοιξε την πόρτα και έδειξε τον δρόμο σε πολλούς από μας. 

Μόνο που το πρώτο βήμα της περιπλάνησης όλων αυτών δεν ξεκινούσε από την φαντασίωση να παίζουν τον Ντιν Μοριάρτι και τον Σαλ Παραντάιζ που και που σε ταξιδάκια αναψυχής, αλλά –πέρα από την ανάγκη επιβίωσης πολλές φορές, ή μαζί μ’ αυτή- ήταν κάτι κρυμμένο βαθιά μέσα τους, εκεί που κρύβεται αυτό το δαιμόνιο, η ευλαβική φρενίτιδα, η παραίτηση από την κοινώς αποδεκτή ζωή, ο αλήτικος προφητισμός και η ρακένδυτη περηφάνεια με μοναδικό διαπιστευτήριο τα άδεια χέρια, (όπως γράφει ο Παπαγιώργης), που τους έβγαλε στον δρόμο.

Όλους όσους ξέχασα, και είναι, δόξα το Mεγάλο Πνεύμα του δρόμου, πάρα μα πάρα πολλοί.

Και πάμε τώρα στους μουσικούς που  έτσι όπως πάει θα γυρνάνε από τόπο σε τόπο, και θα παίζουν για ένα πιάτο φαγητό (άκου και το No Free Lunch των Green on Red)…ξανά…αμ εμείς οι άλλοι τι νομίζετε ότι θα κάνουμε?

Υ.Γ. Η αμερικανιά στην λίστα όπως είναι φυσικό πάει σύννεφο…

Green on Red - The Drifter (Gas, Food, Lodging LP, 1985)

Εισαγωγή με ένα αγαπημένο τραγούδι από έναν αγαπημένο δίσκο ενός αγαπημένου γκρουπ. Θα μπορούσε να μπει στην θέση του το Keep On Moving από το No Free Lunch, που στο ρεφρέν ο Stuart τραγουδάει: Me, I got a keep on moving, I don’t think much about what I’m losing, ή και το Bend in the Road των Danny and Dusty (γιατί το Fading Away πίσω πάει?), αλλά το The Drifter ανήκει πια στο πάνθεον των κλασικών rock τραγουδιών για αυτό το αγαπημένο θέμα.
Άσε που μόνος του ο δίσκος, από τον τίτλο του ακόμη  θα μπορούσε να καλύψει αυτή την λίστα.
Ένας δίσκος που ξεκινάει γρατζουνώντας μια κιθάρα στο Δέλτα του Μισσισσίππι, περνάει μέσα από τις σκονισμένες πεδιάδες και μέρες των hobos και του Woody Guthrie, μεθάει από τα σταφύλια της οργής παρέα με τον Jack London, αναζητάει ΤΟ ΠΡΑΓMA αλητεύοντας με τους beatniks, καταπίνει βαρβιτουρικά και αλκοόλ στα μοτέλ που ξενυχτούσε ο Hank Williams, χώνεται στο υπόγειο του Dylan και τα ηλεκτρικά καλώδια του Neil Young, φτάνει στην αλητεία των punks και χάνεται μακριά στον ορίζοντα.

Hank Williams - Ramblin’ Man (B side single 1951)

Μπορεί να κάθεται και να την περνάει φίνα, αλλά σαν ακούσει το κάλεσμα του δρόμου, θα πρέπει να φύγει γιατί πρέπει να δει τι κρύβεται στην πίσω πλευρά εκείνου του λόφου…και γιατί ο θεός όταν τον έπλασε, έπλασε έναν περιπλανώμενο.
Αυτό το είχα βάλει και στην λίστα με τα τραινοτράγουδα, αλλά δεν μπορεί να λείπει και από αυτήν…μπορεί?

Nick Cave and the Bad Seeds - Wanted Man (The Firstborn is Dead LP, 1985)

Σε όποια πόλη κι αν είσαι, σε όποιον τόπο κι αν ζεις αυτός που βλέπεις απέναντι στον δρόμο απόψε μπορεί να είναι ο αιώνιος φυγάς. Ίσως να είσαι και συ ο ίδιος. Τραγούδι των Dylan/Cash, αλλά εγώ πρώτο άκουσα αυτό, την εποχή που οι κακοί σπόροι γαμούσαν και έδερναν. Σε κάποια φάση απλά έκοψαν το ξύλο. 

Bob Dylan - I am a Lonesome Hobo (John Wesley Harding LP, 1967)

Stay free from petty jealousies
Live by no man's code
And hold your judgement for yourself
Lest you wind up on his road.

Ένα σοφό και λιτό μήνυμα γραμμένο σε υγρό και βρώμικο χαρτί, από όλους τους αλήτες σε όλους τους κανονικούς ανθρώπους. Για την αντιγραφή ειλικρινά δικός μας Bob Dylan.

Giant Sand - Thin Line Man (Ballad of a Thin Line Man LP, 1986)

Μια λεπτή γραμμή με τον άνεμο να την χτυπά στην πλάτη, που χάνεται στον ορίζοντα…Τόσο σκονισμένο απ’ την αμμοθύελλα της ερήμου που νιώθεις τους κόκκους της άμμου στα δόντια σου να τρίζουν. Από τα καλύτερα των Giant Sand, και όπως και το The Drifter των «αδερφών» τους Green On Red, κλασικό πλέον κι αυτό.

Gun Club - Stranger in Our Town (The Las Vegas Story LP, 1984)

Εγώ που ήμουνα θεός
θα φύγω τώρα σαν τρελός,
θα φύγω σαν κυνηγημένος.
Εγώ που ήμουνα θεός
θα φύγω τώρα σαν τρελός,
απόκληρος και πικραμένος.
Εγώ ο ξένος, εγώ ο ξένος.

Τα χει πει και ο Τάκης ο Μουσαφίρης μέσω Της Φωνής σε πιο καψούρικη είναι αλήθεια βέρσιον, αλλά και η άλλη Φωνή, αυτή του Ramblin’ Jeffrey Lee μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της λέσχης δεν πάνε πίσω. Ξένος σημαίνει παντού και πάντα κίνδυνος, και ο περιπλανώμενος είναι παντού και πάντα ξένος.
 

Lee Clayton - I Ride Alone (Naked Child LP 1979)

Το πρωτοάκουσα στο δημοτικό, από την ανοιχτή πίσω πόρτα του μπαρ που έβλεπε στο πατρικό. Αγγλικά δεν καταλάβαινα σχεδόν τίποτε αλλά μου ‘ρθε να πάρω τους δρόμους και όπου φύγει, φύγει. Μαζί με το 10000 Years Sexual Moon από τον ίδιο δίσκο το αγαπάω ακόμη. Από τα ωραιότερα και πιο παραστατικά τραγούδια για τον φυγά. Πες τις γυναίκες ότι φεύγουμε, στα άλογα γρήγορα!

Highwaymen - Highway Man (Highwaymen LP, 1985)

Με τα πόδια, πάνω σε δύο η τέσσερεις τροχούς, με αεροπλάνα και βαπόρια, ακόμη και με αστρόπλοια:

I'll always be around…and around and around and
around and around…

Η Άγρια Συμμορία καμουφλαρισμένη σε συγκρότημα…Johnny Cash, Kriss Kristofferson, Willie Nelson, Waylon Jennings.

Townes Van Zandt - Snowin' On Raton (At my Window LP, 1987)

Ο γνωστός Townes Van Zandt, που τα τραγούδια του είναι στα απολύτως απαραίτητα…δηλαδή στα τελευταία που θα πετάξεις η στα πρώτα που θα σώσεις.
Το κομμάτι μέσα από το μοναδικό στούντιο άλμπουμ του στην δεκαετία του ’80.

Mother thinks the road is long and lonely
Little brother thinks the road is straight and fine
Little darling thinks the road is soft and lovely
I’m thankful that old road is a friend of mine

Woody Guthrie - Ramblin' Blues (The Columbia River Collection, 1941)

Ο ανέστιος, ο παράξενος υμνητής και προφήτης του δρόμου. O Woody Guthrie. Βιβλική μορφή.

I'm a ramblin' man and I ramble all the time
But every good man has got to ramble when it comes his time

16 Horsepower - Wayfaring Stranger (Secret South CD, 2000)

Μιας που μιλήσαμε για Βίβλο, να και ένα τραγούδι που λες και είναι μελοποιημένο εδάφιο από κει. Υπήρχε περίπτωση να μη το τραγουδήσει ο Eugene? Κάτι λέγαμε για αλήτικο προφητισμό στην αρχή…

I'm only going over Jordan
I'm only going over home

Dead Moon – Unknown Passage (Defiance LP, 1990)

Μια τσάντα και το παλιό αμάξι…φεύγοντας μακριά…οδηγώντας στα τυφλά…αναζητώντας  το άγνωστο πέρασμα. They got the blues…

Eddie Vedder – Society (Into the Wild OST, CD, 2007)

Και αυτό το έχω ξαναβάλει σε λίστα με τα τραγούδια των 00’s αλλά αυτός ο ύμνος του αναχωρητή θα μπορούσε να τραγουδηθεί από όλους τους περιπλανώμενους, ψεύτες (ή και αληθινούς) προσκυνητές ανά τους αιώνες.

Society, you're a crazy breed
Hope you're not lonely without me…

hidden track : The Squires - Going All The Way

Τον λόγο για την αποφώνηση έχει ο Rudyard Kipling από την εισαγωγή του Ο Δρόμος του Jack London:

Σε γενικές γραμμές, τους δοκίμασα όλους
Τους ευτυχισμένους δρόμους που σε γυρίζουν στον κόσμο ολάκερο
Σε γενικές γραμμές, τους βρήκα καλούς
Για αυτούς που δεν μπορούν να κοιμηθούν στο ίδιο κρεβάτι για πολύ
Μα πρέπει να φύγουν όπως εγώ
Και να εξακολουθήσουν να παρατηρούν τα πράματα ώσπου να πεθάνουν

Ράντιαρντ Κίπλινγκ, Σεστίνα του βασιλικού αλήτη, 1896

oppression

Mack the Knife

Το νεκρό ραδιοφωνάκι μου αυτές τις μέρες δεν πιάνει κανένα σήμα, και την κρύπτη την έχει σκεπάσει το χιόνι. Καινούργιους δίσκους άκουσα μερικούς, μα για έναν νομίζω αξίζει το μελάνι…περισσότερα τις επόμενες μέρες μαζί με μια λίστα για το I forget to remember…απόψε είπα να καθίσω μπροστά στην φανταστική μου τηλεόραση (μιας που η κανονική έχει εκπαραθυρωθεί εδώ και πολλά χρόνια) σαν καθώς πρέπει πολίτης μιας χώρας της πεντάρας…

Mack the Knife σε μουσική Kurt Weil και στίχους Bertolt Brecht, από την ταινία The Threepenny Opera του G.W. Pabst. (1931)

warning

Δημοσιογράφος: 

Η Μαίρη  Μακ Κάρθυ σας έχει χαρακτηρίσει σαν ένα πικραμένο ουτοπιστή. Αληθεύει αυτό?

Μπάροουζ:

Όσα λέω κι όσα γράφω θέλω να ερμηνεύονται κατά λέξη, θέλω να ευαισθητοποιήσω τους ανθρώπους, να τους κάνω να νιώσουν την πραγματική εγκληματικότητα των καιρών μας, να ξυπνήσω τα κορόιδα. Ολόκληρο το έργο μου στρέφεται εναντίον όλων αυτών των βλαμμένων, που είτε λόγω ηλιθιότητας ή από κατασκευής τους ετοιμάζονται να τινάξουν τον πλανήτη στον αέρα ή να καταφέρουν να τον κάνουν ακατοίκητο. Ενδιαφέρομαι, όπως οι διαφημιστές, για την ακριβή χειραγώγηση της λέξης και της εικόνας ώστε να δημιουργήσω μια δράση, όχι να τους κάνω να τρέξουν να πιούν μια Κόκα-Κόλα, αλλά να αλλάξω την συνείδηση του αναγνώστη. Ξέρετε, μ’ έχουν ρωτήσει αν θα εξακολουθούσα να έγραφα αν βρισκόμουνα σ’ ένα έρημο νησί και ήξερα πως κανείς δεν επρόκειτο να διαβάσει ποτέ τα όσα έγραφα. Η απάντησή μου είναι ναι, οπωσδήποτε. Θα έγραφα για συντροφιά. Γιατί φτιάχνω πάντα ένα φανταστικό κόσμο στον οποίο θα ήθελα να ζούσα.

text: Από την συνέντευξη του Burroughs στον δημοσιογράφο Conrad Knickerbocker το 1964, όταν μετά από είκοσι χρόνια περιπλανήσεων είχε γυρίσει από την
Ταγγέρη στη γενέτειρα του Σαιν Λούις. Ολόκληρη η συνέντευξη υπάρχει μεταφρασμένη στα ελληνικά, στο παράρτημα του Nova Express, μετάφραση Γιώργος Γούτας, εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος, 1986.
music: Mountain Static – Warning Song, από το Research CD, Inertia records 2011.

Rocket From The Tombs - Ain't it Fun

Λίγο μετά το Raw Power των Stooges, λίγο πριν τον πρώτο των Ramones, παράλληλα με τους New York Dolls, στα σπάργανα των Pere Ubu και των Dead Boys, μια μπάντα που γεννήθηκε και έσβησε τόσο γρήγορα όσο τα ωραιότερα punk τραγούδια, που δεν ευτύχησε να δει κάποιον δίσκο της στο ράφι (σε επίσημη κυκλοφορία) παρά σχεδόν 30 χρόνια ύστερα από την πρώτη της πρόβα και με τον Peter Laugher συνσυνθέτη μαζί με τον Cheetah Chrome του Ain’t it Fun νεκρό από καιρό.
Η εκτέλεση των Dead Boys -λίγο πριν το δυαλίσουν κι αυτοί- στον δεύτερο τους δίσκο We Have Come for Your Children, τραγουδισμένη από τον Stiv Bators είναι πιο αλήτικη και υπεύθυνη μαζί με μερικά ακόμη ανάλογα τραγούδια (όπως το Sonic Reducer που πρωτοέπαιξαν και πάλι οι RFTT για να το κάνουν ύμνο του punk ξανά οι Dead Boys, αλλά και το Final Solution, λίγο αργότερα δεύτερο single των Pere Ubu) στο να γύρει η πλάστιγγα στο δίλλημα Αγγλικό η Αμερικάνικο punk με συνοπτικές διαδικασίες προς το δεύτερο, αλλά εδώ έχουμε το πρώτο πράμα.
Α! Στο τέλος του 2011 με την νέα σύνθεση μετά την επανασύνδεση τους το 2003 -που περιλαμβάνει και τον Richard Lloyd των Television-, κυκλοφόρησαν το Barfly. Δεν έχει Ain’t it Fun μέσα (δεν γίνονται αυτά), αλλά είναι ένας καλός δίσκος.

οὐ μὴ πίητε οἶνον...

οὐ μὴ πίητε οἶνον ὑμεῖς καὶ οἱ υἱοὶ ὑμῶν ἕως αἰῶνος 
ΙΕΡΕΜΙΑΣ μβ’ 7

Το εγκόλπιον ημερολόγιον της εκκλησίας που μου καβατζώνει κάθε χρόνο ο πατέρας γράφει για σήμερα Τρύφωνος μ, Περπετούας, Αναστασίου νεομ, Βασιλείου Θες/νίκης.
Οι τακτικοί αναγνώστες του μπλογκ θα θυμούνται ίσως ότι και πέρυσι τέτοια μέρα δεν παρέλειψα να μνημονεύσω το πρώτο από τους εορτάζοντες, τον Άϊ Τρύφωνα, προστάτη των αμπελουργών.
Εγώ μπορεί να μην είμαι αμπελουργός –τουλάχιστον όχι ακόμη- αλλά φροντίζω να διατηρώ καλές σχέσεις με τον προστάτη αυτών που συνεχίζουν να παράγουν το κορυφαίο δείγμα πολιτισμού από καταβολής κόσμου. Άσε που η μόναδική εικόνα που υπάρχει σπίτι μου είναι η Άμπελος...
Αφού λοιπόν πάλι δεν πήγα στην Γουμένισσα να το γιορτάσω όπως πρέπει (του χρόνου...), αφιερώνω από εδώ ένα τραγούδι που έχει την γεύση, έστω, ξινού κρασιού.

Όχι δεν είναι οι Ολλανδοί Q65, αλλά οι δικοί μας Hydes που διασκευάζουν –μοναδικά- το Sour Wine των πρώτων.

The Hydes - Sour Wine