Ένας καλός λόγος για να ψάξει κάποιος να βρει (και μετά να το σφυρίξει και από εδώ) το ντεμπούτο των Αυστραλών Parading (πέρα από το ότι απλά είναι…Αυστραλοί) είναι ότι αυτό αποτελεί την έκτη μόλις κυκλοφορία της καλής Z-Man Records. Μια ματιά στις προηγούμενες μπορεί να πείσει ακόμη και τον πιο δύσπιστο για το καλό γούστο του Lou Ridsdale που την κινεί. Η Αυστραλέζικη έκδοση του Broken του Mark Steiner πρώτη-πρώτη στον κατάλογο με δεύτερη το Nothin’ των Mother and Father, τα πιο φτυστά μπάσταρδα του Cobain που έχω ακούσει, και ο μόνος λόγος που δεν τους είχα βάλει στα καλύτερα του ’09 είναι ότι… κατάφερα να βρω τον δίσκο λίγους μήνες αργότερα. Όπως και το τρίτο νούμερο του καταλόγου το Solarium Down the Causeway των Witch Hats (τα πιο ζόρικα μπάσταρδα του Howard με την σειρά τους, αν και η λέξη έχει χάσει την σημασία της απ' την πολύ χρήση, αυτοί κυριολεκτικά τα σπάνε!!!) και κάπου εδώ φτάνουμε στον δεύτερο καλό λόγο για να ψάξει κανείς να βρει τον δίσκο των Parading.
Δεν είναι άλλος από την σύνθεσή τους, που περιλαμβάνει τον Thomas Barry των Witch Hats στην κιθάρα και τα φωνητικά, τον Mark Nelson από τους Stabs (λίγα λόγια από τον frank εδώ) στο μπάσο, και τον Tom Coleman στα ντραμς, δίχως συστατικές επιστολές αυτός αλλά δεν πειράζει καθαρίζουν οι προηγούμενοι.
Από τα τρία κομμάτια που ακούω στο myspace συμπεραίνω ότι οι τρεις Parading έχουν αραιώσει λίγο τις επισκέψεις στους βάλτους και τα τέρατά τους (Scientists, Birthday Party και τα λοιπά, και τα λοιπά γραφικός έχω καταντήσει) χάριν παρόμοιας υγρασίας και σκοτεινιάς τόπων μεν, πλην όμως τα εκεί τέρατα που τους κάνουν παρέα ακούνε σε ονόματα όπως Spacemen 3 η και Sonic Youth…και τα λοιπά επίσης. (Για να μη πούμε ξανά ότι βασικά όλα αυτά καταλήγουν στους Velvet’s).
Το Where are you taking us? (γιατί μήπως ξέρει κανείς απ’ τους Parading να μας πει που μας πάει αυτό στα επτάμιση λεπτά του?) τους χρίζει βασικούς και αναντικατάστατους στην Ελπίδων και περιμένω να ακούσω ολόκληρο το CD για να τους προωθήσω πάραυτα στην Ανδρών.
Βιντεάκι η έστω Mp3 από Parading προς το παρόν δεν παίζει, κι έτσι έλεγα να βάλω το Fucking with Atmosphere των Witch Hats, αλλά έπεσα πάνω στο Pepperman από το πρώτο τους EP (παραγωγή του Phill Calvert ντράμερ των Birthday Party και όχι μόνο) σε μια φοβερή εκτέλεση ζωντανά στην Νέα Υόρκη…
