The Chrome Cranks - Ain’t No Lies in Blood

Bang! Records
2012

Κόντευε η ώρα 12, μεσάνυχτα μιας οποιασδήποτε υγρής και απύθμενης νύχτας, όταν μου χτύπησε τη πόρτα.

Ήταν χλωμός, σχεδόν κίτρινος σαν ιερό λησμονημένο σκεύος, με μια βαθιά ουλή στο πρόσωπο. Έσερνε μαζί του μαζί με το μαχαίρι, έναν σάκο γεμάτο με κάθε λογής σκουπίδια και μύριζε βούρκο, σαπίλα και σκοτάδι.
Μου είπε ότι ερχόταν από μια πόλη που όπως ο Δον Κιχώτης, δεν θέλει να θυμάται το όνομα της.
Πουλάω γάτες και δόντια και μαλλιά, και αγοράζω πράγματα που ίσως ο κόσμος θέλει να ξεφορτωθεί σύριξε δυσοίωνα, και έπιασε να μαγειρεύει την νυχτερίδα του πάνω στην λάσπη που άπλωσε ανάμεσα μας, προσφέροντας μου το αίμα της σε ένα σκουριασμένο κονσερβοκούτι…γιατί στο αίμα δεν χωράνε τα ψέματα, και ήπιε άσπρο πάτο, μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου.
Όσο η νύχτα μαζί και το αποτρόπαιο μεθύσι προχωρούσε, τόσο πιο αλλόκοτες γινόταν οι ιστορίες που με την ίδια συριστή, ανατριχιαστική φωνή εξιστορούσε.
Ιστορίες με φίδια και κροκόδειλους και όλα τα ερπετά αυτού και άλλων κόσμων, με μεγάλους σαν σκύλους και άγριους σαν λύκους αρουραίους, σφαγμένους κόκορες που χοροπηδάνε, γύρω από σαρκοφαγωμένους νεκρούς που χορεύουν, για το σημάδι του φονιά που για χρόνια κουβαλά, και άλλα πολλά, που αυτά, μαζί με ότι αγόρασα και το κυριότερο, ότι πούλησα εκείνη την νύχτα, εγώ δεν θέλω να θυμάμαι.
Λίγο πριν χαθεί, μέσα στο χάραμα, εκείνη την παράξενη ώρα που θα μπορούσε να είναι και σούρουπο και μόνο οι σκιές έξω περπατούν, μου είπε αυτό εδώ μαζί και το όνομα του.
Πουθενά δεν υπάρχουν δύο ίδιοι λόφοι η και δύο ίδιες πόλεις, αλλά σ’ όλη την Γη ο βάλτος είναι βάλτος.
The Lover of the Bayou.

more orphan cranks

The Spyrals - ST

Inside the Moon Records
2012

«Άλλωστε κάθε ταξίδι είναι διαστημικό. Τι να πας από τον ένα πλανήτη στον άλλον, τι να πας στον απέναντι αχυρώνα…Τη στιγμή που μπήκες σ’ αυτό το δωμάτιο, διαστημικό ταξίδι έκανες κι εσύ», γράφει κάποιος…έτσι και με την ψυχεδέλεια…τι να πας από το Psychedelic Sounds of the 13th Floor Elevators μέχρι το Passover των Black Angels, τι να πεταχτείς μόνο μέχρι το The Night Beats η το The Spyrals. Tαξίδια είναι και τα τέσσερα, που ξεκινάνε μ’ αυτή την αχανή λέξη…ψυχεδέλεια.
Από το Σαν Φρανσίσκο με την μεγάλη παράδοση σ’ αυτή την μουσική – αν και οι λεγάμενοι φαίνεται να σκάβουν προς Τέξας μεριά – μόλις κυκλοφορήσαν τον πρώτο τους δίσκο έπειτα από δυο σινγκλ και ισάριθμα EP’s.
Τίποτε που να μην έχουμε ξανακούσει, αλλά αρκετά που ίσως έχουμε λησμονήσει και τούτος ο δίσκος είναι μια καλή ευκαιρία να θυμηθούμε.

bandcamp

flashing red light (in my mind)

Από τα (δικά μου) 90’s…δύο ψυχεδελικές εκρήξεις μέσα στο γκαραζ του μυαλού.

The Tommyknockers - Faceless

  
Marble Orchard - Angel of the Night

Electric Jellyfish

Θόρυβος τραχύς και ανόθευτος από άλλη εποχή, φρικαρισμένο blues punk –η punk blues-, o Leadbelly συναντά τους Drones στον λαβύρινθο ενός άσχημου ψυχεδελικού ταξιδιού, φορές ακούγονται σαν πραγματικοί Αυστραλοί – που είναι- και άλλες απλά σαν λυσσασμένοι –αυτό μένει να διερευνηθεί-, και όταν συμβαίνουν όλα αυτά μαζί, τότε μ’ αρέσουν πιο πολύ.
Το πρώτο τους ομώνυμο EP βγήκε το 2010, και σε κανέναν μήνα βγαίνει το Trouble Coming Down 7”. Ο Michael Beach, τραγουδιστής και κιθαρίστας της μπάντας, έχει και δυο προσωπικούς δίσκους όπου ξεχαρμανιάζει μόνος με την κιθάρα του, όπως είχε κάνει κάποτε και ο Greg Sage στο Straight Ahead...

bandcamp 

legacy of brutality

«Που βρισκόμουν?»
«Στη βουβωνική πανώλη. Η μπουλντόζα είχε κολλήσει από τα πτώματα».
«Α, ναι. Τέλος πάντων, μια νύχτα που δεν είχα ύπνο έμεινα με τον πατέρα ενώ δούλευε. Δεν μπορούσαμε να βρούμε ζωντανό ασθενή για να τον κάνουμε καλά. Σε κάθε κρεβάτι βρίσκαμε νεκρούς.»
«Και τον πατέρα τον έπιασε νευρικό γέλιο», συνέχισε ο Καστλ.
«Δεν μπορούσε να σταματήσει. Βγήκε στη νύχτα με τον φακό του. Γελούσε ακόμα. Έριχνε την αχτίδα του φακού στους σωρούς με τα πτώματα και την έκανε να χορεύει. Έβαλε το χέρι του στο κεφάλι μου, και ξέρεις τι μου είπε αυτός ο θαυμάσιος άνθρωπος?» ρώτησε ο Καστλ.
«Όχι»
« “Γιέ μου”, μου είπε ο πατέρας μου, “μια μέρα όλα αυτά θα είναι δικά σου”»

text: Από το βιβλίο του Kurt Vonnegut Η φωλιά της γάτας, μετάφραση Φίλιππος Χρυσόπουλος, εκδόσεις Κέδρος, 2007
music: Antic Clay - Filthy Lucre King, από το Hilarious Death Blues CD, The Furnacesongs Record Co 2007.
image: Jose Guadalupe Posada
 

The Sunsteps - Celebrate

Μια αποχαιρετιστήρια γιορτή…στα χαμόγελα των παιδιών του paisley underground που η ηχώ της μουσικής τους έσβηνε τότε ανάμεσα στα βουνά του χρόνου…στα 1993. Κι ένα χέρι να γράφει το τελευταίο αντίο κατά μήκος του αχανούς ουρανού της Αυστραλίας. Αντίο για την πιο αγαπημένη μουσική εποχή και σκηνή.
Κι ένα νεύμα που αφήνει όλη την σκόνη ενός μακρινού ευχαριστώ πάνω στους ώμους εκείνων που περνούσαν τις νύχτες τους στην πλατεία, στο μπαρ με το καουμπόικο όνομα, μα και στο άλλο, που ήθελε να είναι το τελευταίο μπαρ στην άκρη του τοίχους, και πότε πότε περίμεναν στην ουρά του παλιού σινεμά με το εισιτήριο στο χέρι, (Σαββατοκύριακο για συναυλία, όχι καθημερινή για τσόντα). Στην κιθάρα που κατά καιρούς βρέθηκε πίσω από όλες σχεδόν τις μεγάλες rock and roll μπάντες της Θεσσαλονίκης, και στη βραχνή φωνή που σε έναν άλλο τόπο και χρόνο θα άφηνε –μεγάλη- ιστορία…όπως και η ίδια η μπάντα.
Celebrate the end of our world.

Πάει καιρός που είχα σκεφτεί να ριπάρω απ' το βινύλιο αυτό το τραγούδι για το the crypt αλλά…είμαι αναβλητικός…ευτυχώς η ΓΑΒ Productions που είχε βγάλει την συλλογή Don’t Let Them Kill Your…Taste!!! με το φανζιν Χωρίς Κανόνα τότε (το 1997) αποφάσισε να κάνει σελίδα στο bandcamp! (Στην ίδια συλλογή μαζί με άλλα καλά, υπάρχει και το Blue Pussy των Closer σε μια με ανδρικά φωνητικά και σπασμένα φρένα εκτέλεση)
Το Celebrate βέβαια είναι ηχογράφηση του 1993, αφού η μπάντα είχε διαλύσει 2-3 χρόνια πριν την κυκλοφορία αυτής της συλλογής. Ένα κλασικό τραγούδι, χαμένο στον χρόνο όπως αυτά των παππούδων του garage που αγαπούσαν και οι Sunsteps και παρουσιάζουμε κατά καιρούς και από αυτό το blog, και ο μόνος λόγος που βρίσκω για να διαφωνήσει κανείς με το «κλασικό» είναι απλά να μην το έχει ακούσει ακόμη.

myspace

ΓΑΒ Productions

Crime and the City Solution (έλα μ***ί στον τόπο σου...)

Η γνωστή λαϊκή ρήση δεν μπήκε δίπλα στο όνομα των Crime in the City Solution γιατί ο Simon Booney αποφάσισε να τους νεκραναστήσει, και με τους Bronwyn Adams και Alexander Hacke από την τελευταία σύνθεση των Crime’s ετοιμάζουν νέο δίσκο, μαζί και βαλίτσες για περιοδεία σε όλο τον κόσμο, με αρχή στην Ευρώπη το ερχόμενο φθινόπωρο…Είπαμε έκπληξη αποτελούν πλέον οι μπάντες που δεν ξαναπαίζουν, και άλλωστε για κάποια παρόμοια σχέδια του Booney τα είχαμε πει εδώ.
Το έλα μ***ι στον τόπο σου, πηγαίνει ως πρώτη αντίδραση, στο ότι στην θέση του κιθαρίστα της μπάντας που μεταξύ άλλων κάποτε φιλοξένησε και τον Rowland S. Howard, θα βρίσκεται ο David Eugene Edwards…Αυτός των Woven Hand όχι ένας συνονόματος που κυκλοφορεί εκεί έξω…

Μένει να δούμε στην πράξη τι έχει να τους προσφέρει αυτή η touched by the hand of God κιθάρα.

Ο θεός να βάλει το χέρι του μόνο μη το ρίξουν πολύ στην κάντρι που τόσο αγαπάει και ο Booney όπως έδειξε με τα προσωπικά του άλμπουμ, αλλά και στο κύριε ελέησον. 

Με την ευκαιρία:

Deus Ex Machina + Clerks Conspiracy @ Eightball 14/1/12

Μαζευτήκαμε που λέτε μια ωραία παρέα το Σάββατο το βράδι και κινήσαμε να πάμε να δούμε ακόμη μια φορά (η εικοστή πρώτη?) τους Deus στο eightball…
Για την εμφάνιση τους δεν έχω να πω τίποτα, όπως δεν έχει να πει κάτι, αυτός που μόλις πριν λίγο πέρασε ένα ολόκληρο τρένο από πάνω του…Αν έπαιζαν και το No Silence On My Face μετά το 35 Summers στο encore, μπορεί και να μην ξαναέλεγα οτιδήποτε ποτέ, οπότε καλά έκαναν και το παρέλειψαν…
Θέλω να σημειώσω όμως τη support μπάντα που άνοιξε την συναυλία, τους Clerks Conspiracy που με 2/4 Ziggy Was στην σύνθεσή τους, θα πρέπει να ενδιαφέρουν αρκετούς…Τα υπόλοιπα 2/4 έχουν σταλεί ήδη στο Χημείο του blog για περεταίρω ανάλυση…
Όσο για την μουσική? Ξεκινάει κάπου από την Oil Land για να χαθεί στις αχαρτογράφητες ακόμη εκτάσεις, της μετά το ακρωτήρι του Unicorn Pan, sadpunkmadfunk χώρας.

orient express

Συνεπιβάτες σ’ αυτό το ταξίδι στην Ανατολή που λέγανε και παλιά, ο Mark Chang και ο FM Einheit ξεκινώντας από το Αμβούργο στην αυγή των eighties, (λίγο πριν αναζητήσουν ακόμη πιο άγριες νύχτες στο Δυτικό Βερολίνο με τους Neubauten), μαζί με τους υπόλοιπους Abwarts σε ένα εκτός εαυτού, εκτός ελέγχου και εκτός πλανήτη τούρκικο blues από το Amok Koma LP του 1981, και από το Σίδνεϊ ο Mick Blood με την ωραία βραχνάδα του, τους Lime Spiders αλλά και τον Jim Zembis στο μπουζούκι, σε μια aussie rock and penia thanatou ενορχήστρωση της Θεωρίας της Θήρας, από τον ογκόλιθο The Cave Comes Alive του 1987.

Abwarts - Turkenblues 

 

Lime Spiders - Theory of Thira 

 

arrrghhhh!!

Αυτό το blog ξεκίνησε, ήθελε και θέλει ακόμη να είναι απλά ένα μικρό fanzine που αγαπάει να γράφει για πράγματα που αγαπάει να ακούει και να διαβάζει…βασικά το rock and roll…και έτσι θέλω να παραμείνει και θα παραμείνει…μέχρι το τέλος...Απλά η μαυρίλα που φέρνει η φτώχια, αυτό το βαρύ οβερντοουζ από ασχήμια, φόβο και μίσος, είναι τόσο έντονο ολόγυρα πια που εδώ και καιρό συχνά πυκνά αναρωτιέμαι τι στο μπούτσο καθόμαστε και γράφουμε όλοι εμείς εδώ μέσα για τις ωραίες μουσικές μας, κάνοντας σαν να μην συμβαίνει τίποτα…υπάρχουν και αυτοί…που ο μπαμπάς έχει γεμίζει τα αμπάρια με χρυσό για πέντε έξι γενιές και πραγματικά δεν χαμπαριάζουν τίποτα…

Μα ξέρω ότι για τους πολλούς δεν είναι έτσι…Ακόμη και μ’ αυτό το ασθενικό ένστικτο που μας έχει απομείνει μπορώ και αφουγκράζομαι την οργή και την ένταση ακόμη και σε κείμενα που φαινομενικά μιλάνε μόνο για κάποιον δίσκο…Και χαίρομαι για αυτό και παίρνω θάρρος, που καταλαβαίνω, που νιώθω, ότι κι άλλοι εκεί έξω φοράνε το αλεξιμπάσταρδο γιλέκο τους και την παλεύουν όπως μπορούν…Μ’ αυτά τα λίγα που έχουν, και δεν μιλάω μόνο για λεφτά…
Και η κάθε μέρα τους όσο κι αν μοιάζει –και είναι- ένας απελπισμένος ανήφορος, είναι μαζί και μια απελπισμένη αντίσταση…Και μόνο το ότι συνεχίζουμε να ζούμε και να αναπνέουμε, να αγαπάμε και να συνεχίζουμε να κινούμαστε, έτσι άτσαλα και αγχωτικά όπως το κάνει ο καθένας με τον δικό του μοναδικό τρόπο, ελπίζω τουλάχιστον αυτός, ο τρόπος να είναι ακόμη δικός του, παίζοντας άμυνα , προσπαθώντας προς το παρόν να τους αποφύγουμε, να αποφύγουμε όσο το δυνατόν τα χτυπήματά τους,  ντιρέκτ, κροσέ, και -μακριά από μας- άπερκατ, γνωρίζοντας όμως –όπως το ξέρουν και αυτοί- ότι δεν τους γουστάρουμε, καθόλου μα καθόλου, ότι αν μπορέσουμε –όταν μπορέσουμε- δεν θα καθόμαστε να συζητάμε και να ρωτάμε πριν τους…είναι μια πράξη…πιστεύω και μη γελάτε, ότι είναι μια πράξη επαναστατική…όπως ήταν μια φορά και η μουσική που αγαπάμε…και για αυτό ακριβώς τον λόγο ήταν τόσο ερωτική που ακόμη ζαλισμένους με τα μυαλά παρμένα μας έχει.

Τώρα όλο αυτό ήταν υποτίθεται…πρόλογος στο ότι αν και μουσικό αυτό το blog καμιά φορά θα τρώτε στη μάπα και τις μεταμεσονύκτιες ανησυχίες του γράφοντα…όσες απ’ αυτές δεν μένουν τελικά στο συρτάρι…σαν και τις παρακάτω…

Στην άκρη του μέλλοντος μόνο προπαγάνδα, ψέματα και βρώμικη δουλειά, όχι δεν είναι η παράνοια του στιχουργού, είναι έκφυλες φάτσες, τρομακτικά αληθινές, πρόσωπα βιδωμένα  μέσα σε ακριβά κουστούμια, κρύβονται πίσω από πρόστυχες συναλλαγές, μέσα σε λαμπερές τουαλέτες, για να αρπάξουν αυτά που δεν είναι δικά τους. Για να ξεπουλήσουν το έδαφος κάτω από τα πόδια αυτών που δεν γεννήθηκαν ακόμη, τα πάντα για πάντα.
Απαιτούν κι άλλον χρόνο…χρόνο γιατί? Για περισσότερα ψέματα? Χρόνο για να χέζουν για πάντα? Όσο πιο μεγάλο το γεύμα τόσο πιο τεράστιο το σκατό… στο καιρό που είχαν κέφια μοίραζαν τα αποφάγια, όσο πιο μεγάλο το γεύμα τόσο πιο πολλά τα αποφάγια…για την πλέμπα…τώρα όμως θύμωσαν, σιγά μη σας δώσουμε και φαγητό λιγούριδες, που θέλετε να μας κρεμάσετε…τώρα μόνο το σκατό....μετά σκουπίζονται από βρεγμένα χαρτιά…θα μπορούσα να τα χα βρέξει εγώ η μια γριά…
Λίγο χρόνο ακόμη…Χρόνο για να προλάβετε να ξεπουλήσετε στο παζάρι όλους τους γιούς και τις θυγατέρες? 
Προδότες όλων των ψυχών…τα έχει γράψει ο παππούς, να τον ακούμε…ψυχών που απ΄την Γένεση ως εδώ που αγκομαχώντας έφτασαν…φτάσαμε…

Αλλά και σεις…εμείς που καθόμαστε και κοιτάμε…αυτούς που μας παίρνουν έτσι εύκολα, χωρίς έστω μια τουφεκιά της τιμής να τρομάξει τα σπουργίτια, αυτό που μας ανήκει…Θα μας το ξαναδώσουν πίσω έτσι όπως ήταν? Έδωσαν ποτέ τίποτα τσάμπα? 

Δεν είναι για τα δικαιώματα που ξέραμε και τώρα δεν υπάρχουν και υπάρχει μια σκατοζωή και μια τυφλή υπακοή και μας γαμάνε την ψυχή…όχι μόνο για αυτά…είναι η θάλασσα (και μόνο που μπορεί να αγοράσει κάποιος μια αμμουδιά φτάνει για να καταλάβουμε ότι αυτός  ο κόσμος πάει κατά διαόλου)…και ο ουρανός και η γη…ακόμη και ο αέρας…αν μπορούσαν κι αυτόν…θα μπορέσουν, κάτι θα βρουν…είναι ότι δεν θέλω να περνώ τις μέρες μου περιφερόμενος από γκισέ σε γκισέ για να πληρώνω...δεν θέλω να ακούω για λεφτά όλη την ώρα, όλη την ζωή…Έχω-θέλω καλύτερα πράγματα να κάνω…ζούσα και ζω λιτά από άποψη μαθαίνοντας απ’ τον Επίκουρο, αλλά και από ανάγκη… και μακριά απ’ αυτούς….τους σκατόψυχους που είναι σπαρμένοι παντού ολόγυρα και δουλειά τους είναι όχι μόνο να ακούν αλλά να γαμούν με χίλιους δυό τρόπους τις ζωές των άλλων…προσπαθώ να έχω όσο το δυνατόν λιγότερα πάρε δώσε μαζί τους…μ' αυτά τα καθάρματα...ίσα-ίσα αυτά που δεν μπορώ να αποφύγω…

Νομίζω ότι κι αν αποφασίσω θα είναι η λάθος κίνηση…δεν έχω την ιδανική λύση όπως και σεις, δεν έχω  να σας τάξω τίποτα, όπως έχουν οι γαμιόλιδες, οι κωλογλύφτες με τον αέρα της άκαμπτης εξουσίας, που έχουν το μυαλό μας σαν μπετονιέρα και του ρίχνουν χαλίκια για να βγάζει βλέννα…τα βαμπίρ που αν μπορούσαν θα ρουφούσαν όλη την ευχαρίστηση από το σεξ το φαγητό και το χρώμα γύρω μας, όλο τον χρόνο μας, όλο το άπειρο…μόνο για πάρτη τους….Ο θάνατος ο ίδιος που ήρθε και μας κάθισε στον σβέρκο…θέλω να σας πω πόσο σας μισούν τα παιδιά στο δρόμο κωλαράδες μπάσταρδοι γαμόσπιτοι…εμείς μπορεί να είμαστε τελειωμένοι αλλά εσείς δεν είσαστε παρά μερικοί ακόμη σκατοχαφιέδες…

Δεν έχω να τάξω τίποτα…αλλά αν το μεγάλο τους σκατό, ένα κάρο ψέματα, και πολλά κάρα πτώματα είναι αυτό που έχουν να προσφέρουν αυτοί και οι παρέες τους, προτιμώ το τίποτα.
Αν αυτό που μπορούν να μου προσφέρουν είναι η πιο ζοφερή επιστημονική φαντασία, με δωρεάν ταχυμεταφορικά μπροστά στην πόρτα μου αύριο, (πιο αύριο?) σήμερα! προτιμώ να μην πάρω τίποτα.
Αν αυτό που μου τάζουν είναι η προοπτική μια μέρα, όχι τόσο μακρινή που η πείνα μου θα χτυπάει μανιασμένη στο στομάχι να πέσω με τα μούτρα για να κατασπαράξω ζωντανή την γριά που μετράει φραγκοδίφραγκα στην ταμία του σουπερ μάρκετ κρατώντας ένα γιαουρτάκι, προτιμώ το τίποτα. Αίμα γκριάς καλό, τέλω κι άλλο χορτάσω χο χο χο…

Αν κάποιοι την είδαν λιοντάρια και γουστάρουν τη ζούγκλα να ξέρουν ότι μπορεί να πατήσουν αγέρωχα και υπεροπτικά το φιδάκι τον Διαμαντή…και αυτό να αρχίσει να δαγκώνει ασύστολα και άσχημα…
Πάνω όμως κι απ’ το τίποτα, προτιμώ τα κοροΐδα που αρχίζουν να ξυπνάνε…κάπως άγαρμπα από τα απανωτά χτυπήματα είναι αλήθεια, λίγο βαριοί, φοβισμένοι, ντροπαλοί, διστακτικοί, αλλά αρχίζουν να πιάνουν το νόημα…να στέκονται παρέες, παρέες στους κακοτράχαλους δρόμους του μεσημεριού, βλοσυροί…και ο ψίθυρος –στην αρχή και το τέλος πάντα είναι η σιωπή- στο δρόμο – θα τους γαμήσουμε το μουνί που τους πέταγε- όλο να δυναμώνει. Σε τέτοιες περιπτώσεις συνήθως ακολουθούν οι πέτρες και τα καδρόνια.

Καταλάβετε Το στούντιο της Πραγματικότητας. Και ξαναποκτήστε το διάστημα. 

Κατά τα άλλα, όσο ηλίθιοι και άγριοι είμαστε οι άνθρωποι, όσο κι αν μας έχουν σπάσει τα νεύρα και τα αρχίδια, σήμερα ήταν μια πραγματικά όμορφη, ηλιόλουστη και κρύα χειμωνιάτικη μέρα. Απ’ αυτές που μ’ αρέσει να γυρνάω στους δρόμους και να ακούω τον ήχο των νεκρών φύλλων κάτω από τα πόδια μου. Και τώρα μια ξάστερη νύχτα απ’ αυτές που δεν βαριέμαι να περνώ κουτσοπίνοντας και καπνίζοντας κλεισμένος μέσα (όσο έχουμε «μέσα» ακόμη) στο διαστημόπλοιό μου, πότε ρίχνοντας συνωμοτικές ματιές στον συνένοχο ουρανό, που συνεχίζει να πλέει ανάμεσα στους πληγωμένους γαλαξίες, πότε σημειώνοντας με μολύβι τις καλές ατάκες στο Big Sleep του Raymond Chandler, και πότε βάζοντας να ακούσω κομμάτια σαν το Before I Way των Witch Hats…σας τα πρηξα μ’ αυτούς…
Μικρές χαρές της ζωής, αυτές μας κράτησαν αυτές θα μας κρατήσουν.

Υ.Γ. Τώρα που το βλέπω ολόκληρο όποιος το διαβάσει μέχρι το τέλος είναι ήρωας…

The Chrome Cranks

Ένας γνωστός αστικός μύθος θέλει τους υπονόμους της Νέας Υόρκης να κατακλύζονται από αλιγάτορες. Κι ένας άλλος άγνωστος των σκοτεινών λαγουμιών αυτής της πόλης είναι οι Chrome Cranks. 

Ασυγχώρητα αγνοημένοι στο καιρό τους από την «ανεξάρτητη» υψηλή κοινωνία του rock (ως είθισται) κι ας είχαν –έχουν- ύποπτα πάρε δώσε τις μικρές ώρες σε κακόφημους δρόμους, με ονόματα όπως οι Sonic Youth, οι Pussy Galore, οι Boss Hogg οι Honeymoon Killers, οι Knoxville Girls, οι Five Dollar Priest και άλλους, και άλλους γυρολόγους του Νεοϋορκέζικου μεσονυκτίου. 

Κι ας θα μπορούσαν να έχουν ανάλογης υφής δοσοληψίες στα ίσα με παλιούς νονούς σαν τους Birthday Party, Scientists (άνετα του περνάς για Αυστραλούς) οι τους Gun Club και τους Cramps. 

Όσο για τα λυκόπουλα? Και τι δεν θα έδιναν οι Movie Star Junkies, ο Tex Napalm, ή οι Slug Guts να βρεθούν στην σκηνή πριν απ’ αυτούς. Οι Woman σαν συμπολίτες τους το έκαναν ήδη. 

Τι τα θες όμως όλα αυτά? Δεν σου φτάνει αυτό το λυσσασμένο, δαιμονισμένο, ασύμμετρο, ένας Θεός ξέρει ποιανού αρχαίου ιού, που ήταν πάντα εκεί και περίμενε υπομονετικά μέσα στην καταφρονημένη λάσπη και τα σκοτάδια, μεταλλαγμένο Blues? 

Αν αυτό σου αρκεί και σου περισσεύει, τα καλά νέα λένε ότι είναι ξανά μαζί και όπου να ‘ναι κυκλοφορούν το πέμπτο τους άλμπουμ, πρώτο έπειτα από 15 ολόκληρα χρόνια. 

Ας τους θυμηθούμε στο Shine it On από το κλασικό Dead Cool του 1994 στην Crypt, και ας πάρουμε μια γεύση από το Ain’t no Lies in Blood που κυκλοφορεί όπου να ‘ναι από την Bang! (και αυτό) με εξώφυλλο δια χειρός Michael Gira...Rubber Rat το κομμάτι. 

myspace

 

fear, loathing and bats in the desert

Βρισκόμασταν κάπου κοντά στο Μπάρστοου, στις παρυφές της ερήμου, όταν άρχισαν να μας πιάνουν τα ναρκωτικά. Με θυμάμαι να λέω κάτι σαν: «Νιώθω λίγο ζαλισμένος. Καλύτερα να οδηγήσεις εσύ…», όταν ξαφνικά ολόγυρά μας ακούστηκε ένας τρομερός ορυμαγδός και ο ουρανός γέμισε από ιπτάμενα πλάσματα που έκαναν κάθετες εφορμήσεις και βουτούσαν σκληρίζοντας γύρω από το αυτοκίνητο, το οποίο έτρεχε, με εκατόν εξήντα και τη σκεπή του κατεβασμένη, με προορισμό το Λας Βέγκας. Και μια φωνή να ουρλιάζει: «Χριστέ μου! Τι είναι όλα αυτά τα καταραμένα ζώα?» 
Έπειτα ξανά ηρεμία. Ο δικηγόρος μου είχε βγάλει το πουκάμισο του κι έχυνε μπίρα στο στήθος του για να επιταχύνει τη διαδικασία μαυρίσματος. «Γιατί φωνάζεις, γαμώτο σου…» γκρίνιαξε κοιτάζοντας τον ήλιο με τα μάτια κλειστά, κρυμμένα πίσω από τα μαύρα σπανιόλικα γυαλιά του. «Τίποτα, άσε καλύτερα» είπα. «Σειρά σου να οδηγήσεις». Πάτησα φρένο κι έστριψα το Μεγάλο Κόκκινο Καρχαρία προς το πάρκιγκ δίπλα στον αυτοκινητόδρομο. Δεν έχει νόημα να του πω για τις νυχτερίδες, σκέφτηκα. Δεν θα αργήσει να τις δει και ο ίδιος.* 

text: Hunter S. Thompson - Fear and loathing in Las Vegas, Random House 1972, στα ελληνικά: Φόβος και παράνοια στο Λας Βέγκας, μετάφραση Αλέξης Καλοφωλιάς, εκδόσεις Πατάκη 1998. 
music: One Switch to Collision – Smokes από το Korrect! LP, Pan European Recording 2008.

scetch: Ralph Steadman 

* Κάπως έτσι ξεκινά το βιβλίο…ακολουθούν άλλες περίπου 250 σελίδες γεμάτες από φόβο και παράνοια ανάμεσα στα συντρίμμια του Αμερικάνικου ονείρου, μα και πάρα πολύ γέλιο (τελικά οι συγγραφείς που απολαμβάνω να διαβάζω ξανά και ξανά έχουν όλοι τους τουλάχιστον ένα κοινό…το χιούμορ) όπως θα έχουν διαπιστώσει όσοι το έχουν διαβάσει η έστω έχουν δει την ταινία. 

miniskirt blues

Ίσως σκεφτεί κανείς ότι η αμπαλαέα ερμηνεία του Simon Stokes τραγουδιστή των Flower Children (τους ευαίσθητους μη τους μπερδεύει το όνομα, ακούστε πρώτα) στο Miniskirt Blues απο τα 1967, όπως και η διασκευή των Cramps με το κολασμένο ντουέτο των Lux Interior και Iggy Pop στα 1991, δεν κολλάνε με την φωτογραφία του Gainsbourg και της Birkin που διάλεξα για να συνοδεύσει αυτό το Blues.

Εγώ πάλι κοιτάω και ξανακοιτάω την Jane και λέω ότι ιδανικότερη δεν υπάρχει. 

I've got those goin' to a go-go,
workin' with my mojo,
checkin' out those mini-skirt blues!

God - My Pal

Παράξενη ζάλη, δωμάτια, πολυκατοικίες, άνθρωποι και πρόσωπα που χορεύουν, φώτα στην ομίχλη γυρίζουν σαν τρελά, όλα είναι τρελά, ΑΥΤΟΣ είναι ο ρυθμός και η άσφαλτος λιώνει, νότες που πετούν σαν τους ανθρώπους πουλιά, μυρωδιά άγριας νύχτας. 

Rock and Roll ακριβώς στην κατάλληλη δόση του θα σας δείξουμε εμείς. Ούτε κόκκος πάνω και κάτω. 
Η άλλη δόση ήταν υπερβολική και λίγα χρόνια μετά πείρε μαζί της τον Tim Hemensley και τον Sean Greenway. 
Αυτή η φωνή όταν τραγουδούσε το My Pal στα 1987 ήταν δεν ήταν 17 χρονών. Γάμησε μας… 
Rock and Roll είπαμε…Το καταλάβατε όλες εσείς οι ιντι κουλ μπάντες? Άντε γιατί αρκετές μαλακίες έχουμε ακούσει. 
Από πού αλλού…από ‘κεί που ακόμη πετούν οι άνθρωποι πουλιά…από την Μελβούρνη της Αυστραλίας με εφηβική λαγνεία και αγάπη.

Υ.Γ. Γιατί έχω την εντύπωση ότι το όνομά τους παραπέμπει στον Lobby Loyde?

Fatal Shore - Setting the Sails for El Dorado

Moloko +

2012

Η δική μου χρονιά νομίζω δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει με ένα καλύτερο δώρο, και ούτε αυτό το blog θα μπορούσε να έχει μεγαλύτερη χαρά από το να είναι αυτός ο δίσκος η πρώτη παρουσίαση για αυτόν τον χρόνο. 
Ευτυχώς που υπάρχει πάντα και η κρύπτη του rock and roll, κρυμμένη επιμελώς από τους πειρατές στην ακτή του νησιού καταφυγίου τους,  απ’ όπου μέσα από τις αράχνες και τα σκοτάδια συχνά πυκνά φροντίζουν να ανασύρουν κάτι τέτοιους θαμμένους θησαυρούς, για να κάνουν τις μέρες μας που φεύγουν από την πίσω πόρτα με την σκόνη χιλιάδων χρόνων, λίγο πιο όμορφες. 

Τα οκτώ τραγούδια αυτού του CD, τα έχω με τον τίτλο The Delta Demos, που παραπέμπει στο στούντιο Delta της Πράγας όπου ηχογραφήθηκαν την άνοιξη του 1997, αν και στο μικρό μυαλό μου ακούγοντας τα έρχεται πάντα το Δέλτα του μεγάλου γέρικου ποταμού που στις εκβολές του ξεβράστηκαν κάποια μεσάνυχτα με άνωθεν (η κάτωθεν) εντολή και παρέμβαση στα παλιά τα χρόνια τα Blues. 
Ήταν οι πρώιμες, και ξεχασμένες ως σήμερα, ηχογραφήσεις, όλες τους διασκευές που έδιναν και το στίγμα - μαζί φυσικά με τον πρότερο άσωτο μα αντρίκια έντιμο βίο των τριών- της νεογέννητης τότε μπάντας που είχαν σχηματίσει ο Phil Shoenfelt, ο Chris Hughes και φυσικά ο Bruno Adams, με την προοπτική να αποτελέσουν τον πρώτο δίσκο των Fatal Shore.

Τελικά στον παρθενικό τους δίσκο δύο χρόνια αργότερα το 1999, μαζί με τις δικές τους συνθέσεις και κάποιες ακόμη διασκευές, μπήκαν σε διαφορετικές εκτελέσεις τα Wild is the Wind (Dimitri Tiomkin and Ned Washington), My Death (Jacques Brel, Mort Shuman), Preachin’ Blues (Robert Johnson), και το Who’s Been Talkin’(Howlin' Wolf) ενώ το If You Go Away (Jacques Brel, Rod McKuen), στον τελευταίο τους, το Real World του 2007. Τα υπόλοιπα τρία, το Dolphins (Fred Neil), το Bird on a Wire (Leonard Cohen) και το Friday’s Child (Lee Hazlewood) είχαν κυκλοφορήσει το 2009, λίγους μήνες πριν τον θάνατο του Bruno σαν ένα digital release μόνο ΕP, με τον τίτλο Bird on a Wire.

Δεν γνωρίζω με ποιο κριτήριο επιλέχτηκαν οι εκδοχές των κομματιών που βγήκαν στους δίσκους τους τελικά, αλλά οι απέριττες, με τον άμεσο και ευθύ ήχο σαν παίζουν ζωντανά στο δωμάτιο, και γεμάτες ξέχειλο ενθουσιασμό Delta εκτελέσεις του Wild is the Wind του Who’s Been Talkin’, του My Death, και ειδικά του πιο ελεγειακού από ποτέ, If You Go Away (μαζί με το Summer wine το αγαπημένο μου ντουέτο) ακόμη και δεκατέσσερα χρόνια μετά σφίγγουν το στομάχι σαν να είναι η πρώτη, ή και η τελευταία φορά που τα ακούς.

Τώρα που ο μακρύς δρόμος του Bruno τέλειωσε μπρος στην στερνή ακτή γεμάτος λεκέδες απ’ το ταξίδι, έτσι όπως πρέπει να τελειώνει κάθε δρόμος δηλαδή -των άλλων δύο ευτυχώς συνεχίζει ακόμη- κυκλοφορούν στην μνήμη του (αλλά υποθέτω και σαν βοήθεια στην οικογένειά του) σε ένα CD, κάτω από τον όμορφο και ταιριαστό τίτλο Setting the Sails for El Dorado, που σε συνδυασμό με το Melville-ικό «ναυτικό» εξώφυλλο αποτελεί ένα όπως πρέπει σε μεγάλους άντρες σαν τον Bruno τρισάγιο. 
Τέτοιοι δίσκοι έτσι κι αλλιώς απευθύνονται σε φανατικούς και πιστούς που για χάρη τους θα άντεχαν ακόμη και την Ιερά Εξέταση, μόνο που στην προκειμένη περίπτωση η ίδια η μπάντα από την αρχή ως το τέλος του βίου της απευθύνονταν σ’ αυτούς, και μόνο φανατικοί και πιστοί ήταν και παραμένει το κοινό της.

Εγώ απλά ακουμπάω ακόμη ένα τσιγάρο στον τάφο του μαζί με την φωτογραφία που συνόδευε την λίστα του 2011, τραβάω μια βαθιά ρουφηξιά απ΄το αναμμένο που κρατάω, και γεμίζω απ’ το κρασί το δυνατό, δώρο απ’ την -τιμή μου να την πω δεύτερη πατρίδα- Κρήτη. Κακές συνήθειες θα πεις…και το κρασί και το τσιγάρο και δίσκοι σαν κι αυτόν. Δεν είναι πρώτη φορά όμως που μια κακή συνήθεια σώζει την ζωή ενός ανθρώπου. Όπως το ίδιο το φάρμακο το Θεού. 

Ρίχνω στο χώμα, κοκκινίζει, για αυτούς που έφυγαν, όσους φίλους κι αυτή που είναι ακόμη εδώ…Και πιάνω να σφυρίζω στο σκοπό του άγριου και ανεξιχνίαστου σαν τον ουρανό ανέμου, που μας χτυπάει στην πλάτη σαν μαχαίρι, και στην δική του κουβαλά τη μελωδία…

the fatal shore homepage 

The Fatal Shore - If You Go Away (Setting the Sails to El Dorado version)

new day rising

Το μυαλό μου στιγμές δεν παίρνει μπρος με τίποτα και στιγμές τρέχει με χίλια κάνοντας εκατοντάδες –συνήθως άσχετους- συνειρμούς. Με αυτό στο δικό σας το μυαλό, δείξτε κατανόηση στο πώς κατάφερα να μπλέξω τα παρακάτω. 

Αν ο Bob Mould είχε γεννηθεί στην Κρήτη και κατόπιν για λόγους βιοποριστικούς ανέβαινε στην Αθήνα, ένα βράδυ του 1982 κάπου στην Καλλιθέα ίσως έγραφε αυτός αντί του Αντώνη Φραγκιαδάκη την Θλιμμένη Χαραυγή που θα κυκλοφορούσε 3 χρόνια αργότερα το 1985 (Η και το ανάποδο). Αντ’ αυτού γεννήθηκε στο Malone της Νέας Υόρκης και τον Γενάρη της ίδιας χρονιάς το 1985 κυκλοφόρησε μαζί με τους υπόλοιπους δύο Husker Du τον τρίτο δίσκο της μπάντας με τίτλο New Day Rising.

Από κει μέσα, έτσι για το καλό του χρόνου ας ακούσουμε το ομώνυμο τραγούδι, ένα ηλεκτρισμένο mantra, που μάλλον γράφτηκε σε μια παρόμοια, ίσως όχι τόσο λυρικά θλιμμένη μα σίγουρα απεγνωσμένη χαραυγή. Όπως και η χρονιά που πέρασε, και αυτή που θα έρθει.

Καλή χρονιά σε όλους σας, να είσαστε όλοι καλά, όχι άλλο σώσιμο, πάμε γερά με τσαμπουκά, χάσουμε κερδίσουμε εμείς θα τους γαμήσουμε, ΠΑΟΚ εκδρομές...και τα λοιπά, έτσι μάθαμε από παιδιά και τα λοιπά και τα λοιπά…
Καλή δύναμη και καλή τύχη...θα μας χρειαστούν και τα δύο.

Υ.Γ. Το πολυπληθές team του orphan drugs είχε κατά νου να κληρώσει μια πάπια όπως παλιά στα καφενεία τα καλά, προς τέρψη του αναγνωστικού κοινού, αλλά η λεγάμενη ψυλλιάστηκε το δυσοίωνο μέλλον της, και πέταξε για τόπους πιο φιλόξενους. Είμαστε στη διαδικασία αναζήτησης καινούργιου δώρου, οπότε stay tuned.