but in the pale light of the moon...

Οι πιο παρατηρητικοί από τους αναγνώστες ίσως θα προσέξατε μια ξαφνική άνοδο στον αριθμό των αναρτήσεων αυτού του μήνα σε σχέση με τους προηγούμενους. 

Αυτό συνέβη γιατί πολύ απλά (εκτός του ότι εμφανίστηκαν ξανά και ο Reverend Onuphrius Sauntererius μαζί με τον Inspector Lee και δόξα το θεό, με βοηθάνε πολύ τα παιδιά), συνέβη έλεγα, γιατί αυτό που ετοίμαζα από τις αρχές φθινοπώρου και ολόκληρο τον χειμώνα είναι στα τελειώματα, οπότε βρήκα περισσότερο χρόνο να ασχοληθώ με τις δουλειές του orphan-drugs. 

Βασικά, περιμένει τον επιμελητή να αδειάσει για να το πιάσει, μετά θα χρειαστεί σελιδοποίηση, ψάχνει επίσης εξώφυλλο, μετά θα χρειαστεί να ψάξει και για εκδότη ή τρόπο έκδοσης γενικά (δεκτές προτάσεις παχυλών συμβολαίων) αλλά!...κατά τα άλλα είναι έτοιμο, και βρέξει δε βρέξει θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο με τους πρώτους βοριάδες.

Το «αυτό», που κρατάω στα χέρια βγαίνοντας περήφανος απ' τη σπηλιά μου δεν είναι τίποτε άλλο από ένα δεύτερο βιβλίο που κάθισα και έγραψα, έχει τον τίτλο:
«Εκεί που ο λυκοκτόνος ανθίζει» και (λέω ότι) είναι ένα ψυχωτικό μανιφέστο για τους λύκους που γλυτώσανε απ’ το κυνήγι και κατεβαίνουνε στη πόλη λυσσασμένοι, ένα γράμμα από εκεί που ο λυκοκτόνος ανθίζει, εκεί που μόνο ένα ουρλιαχτό μένει να θυμίζει…

Αν τώρα κάτι σας λένε αυτά, ακούστε παρακάτω δύο τραγούδια απ’ το "soundtrack" του βιβλίου, να φρεσκάρετε τη μνήμη σας (το ένα σε διασκευή και το άλλο από live, τα original μένουν στην άκρη για την playlist όταν έρθει η ώρα…).

But in the pale light of the moon

you'll maybe see the wolf bane bloom  

The Motifs - Disillusion

Εδώ πραγματικά έχουμε να κάνουμε με κυριολεκτική και πολύ βαθιά κρύπτη… 

Για τα περισσότερα από τα συγκροτήματα που συμμετέχουν στο City Walls - A Southampton Compilation (1980), όπου βρίσκεται και το τραγούδι που μας ενδιαφέρει, η συμμετοχή τους στη συλλογή –με δύο κομμάτια έκαστο- τουλάχιστον κατά το discogs και το rateyourmusic παραμένει η μοναδική κυκλοφορία τους.  

Το ίδιο συμβαίνει και με την White Elephant, την εταιρία δηλαδή που έβγαλε τον δίσκο. Υπάρχουν και δύο-τρεις μπάντες, πιο προνομιούχες που κατάφεραν και κυκλοφόρησαν και από ένα επτάιντσο, η μία μάλιστα και ολόκληρο άλμπουμ. 

Όσο για τους Motifs, συγκαταλέγονται σ’ αυτούς που πέρα από τα δύο κομμάτια της City Walls έχουν στο ενεργητικό τους ακόμη μια συμμετοχή με ένα κομμάτι στη συλλογή Synthetic Romance (1982) και ένα single, το On the Inside / Shadow of Fear (1982), το οποίο δεν έχω ακούσει αλλά από τους τίτλους των τραγουδιών και μόνο πολύ θα ήθελα να κάνω.  

Η σύνθεσή τους όπως αναγράφεται στο ένθετο του δίσκου αποτελούνταν από τους Rob Aubrey - Bass, Anthony Hackney – Drums, Andy Martin - Rhythm guitar, Dave Davenport - Lead guitar και όπως θα διαπιστώσατε οι πιο προσεκτικοί λείπει το όνομα του τραγουδιστή που κατά πάσα πιθανότητα είναι κάποιος από τους παραπάνω αλλά ο δακτυλογράφος παρέλειψε να πληκτρολογήσει… 

Όπως και να ‘χει οποιεσδήποτε περαιτέρω πληροφορίες για τη μπάντα από το αναγνωστικό κοινό θα ήταν πολύτιμες…επίσης ο έχων, ripάρων και αποστέλλων το επτάιντσο θα αμειφθεί πλουσιοπάροχα.

Στο καθαρά μουσικό μέρος τώρα, και ενώ η συλλογή περιέχει σχεδόν όλες τις απολήξεις του Punk εκείνης της εποχής, οι Motifs ανοίγουν τον δίσκο με το Julie ένα κομμάτι που ακροβατεί ανάμεσα στο ska και το surf, ωραίο τραγουδάκι δε λέω, αλλά δεν θα μας απασχολούσαν καθόλου εδώ μέσα αν δεν συνέχιζαν με το Disillusion, ένα γρήγορο, κυνηγημένο, κατασκοπευτικό punkabilly, με τις κιθάρες να κόβουν σαν ξυράφι την πυκνή νυχτερινή ομίχλη…

 

Υ.Γ. Όλα τα -όποια- εύσημα αυτής της ανάρτησης πηγαίνει στον κύριο ranx xerox από το αδελφό blog του airesia που προ ολίγων ημερών «ανέβασε» το Disillusion στο κανάλι του στο youtube και φώτισε την παντελή μου άγνοια πάνω στους Motifs, και ολόκληρη εκείνη τη σκηνή του Σαουθάμπτον. Έστω και αν χρειάστηκε να του αποσπάσω τις λιγοστές πληροφορίες μια προς μια και με το τσιγκέλι.

Amerikan Bear

«Και γιατί απ’ όλο τον πρόσφατο γκαραζοψυχεδελικό βόρβορο διαλέγεις να προτείνεις αυτούς;» θα αναρωτηθεί εύλογα κάποιος. 

Ο λόγος, εκτός από τo έντονο soul στοιχείο που υπάρχει στη μουσική τους και ξεχωρίζει, είναι βασικά η φωνή που πραγματικά έρχεται πίσω απ’ τον χρόνο.  

Γιατί τη μουσική, λίγο με τα κατάλληλα όργανα, λίγο με τη παραγωγή, λίγο από ‘δω λίγο από ‘κει τη φτιάχνεις να ακούγεται σαν αυτή των 60’s ινδαλμάτων σου.  

Μα τη φωνή…δεν έχει ο καθένας αυτή τη χροιά, κάτι μεταξύ Arthur Lee και Roky Erickson… 

Όσο για το Lean on Me που ακούγεται παρακάτω, τετριμμένη μεν η διαπίστωση, αλλά δε μπορεί να συμβεί διαφορετικά από το να συμπεριληφθεί στο πρώτο νούμερο των Peebles του 2028. Αφού δεν πρόλαβε να μπει σ’ αυτό του 1978…

bandcamp 

The You And What Army Faction - Glum

Smash Records
2015

Ο ήχος των The You And What Army Faction γενικά, και του Glum ειδικότερα, δεν είναι η μουσική που θα βάλεις ν' ακούσεις για να διασκεδάσεις, πόσο μάλλον για να "χαλαρώσεις" ακούγοντας μουσική στο σπίτι ύστερα από ακόμη μια μέρα κοπιαστική μεν, αλλά τέλος πάντων συνηθισμένη μέσα στη τρέλα της. Ναι ακόμη κι αυτό γίνεται συνήθεια. 

Όχι, το Glum είναι ο δίσκος που θα τραβήξεις απ' το ράφι στο τέλος μιας μέρας όπου (θα ήθελες να) σε βρίσκει να μη κρατάς τίποτε άλλο παρά αποχαιρετισμούς στα άδεια σου χέρια.  

Τότε που τραβώντας κατσούφης τον δρόμο της επιστροφής, ο κόσμος όλος φαντάζει σκιαγμένος, σκυθρωπός αφού πρώτα απ' όλους εσύ ο ίδιος είσαι τέτοιος.  

Τις στιγμές που δεν θες κουβέντες, βασικά δεν θες να δεις άνθρωπο, κι ούτε θες να βάλεις κάτι "να παίζει" και να κωλοβαρέσεις στον υπολογιστή ή να κοιτάξεις για τίποτα αλλαγές στο ταβάνι από τη τελευταία φορά που τα βλέμματα σας διασταυρώθηκαν.  

Θες ν' ακούσεις αυτό και μόνο να παίζει, και ίσως αργότερα, αν τα πράγματα δυσκολέψουν περισσότερο, συνεχίσεις ψάχνοντας στο ράφι, ξετρυπώνοντας και πάλι τον αγαπημένο μισάνθρωπο για μια ακόμη επώδυνη προβολή για τ' αυτιά σου και μόνο του Teenage Snuff Film.

Έχοντας το Glum σε ψηφιακή μορφή εδώ και αρκετό καιρό, απέφευγα να το ακούω συχνά, προφανώς ενθυμούμενος το σφίξιμο εκείνων των πρώτων ακροάσεων. Τι διάολο γερνάω και αρχίζω να αποφεύγω τη μουσική που γδέρνει? Με τον καιρό θα αρκούμαι μόνο σε ευχάριστα και ωραία, αλλά ανώδυνα τραγούδια που "σου φτιάχνουν τη διάθεση" όπως απαιτεί ο κώδικας της εποχής?

Μπορεί να γίνει κι έτσι... είναι πολύ πιθανό. Ίσως μια μέρα να μην έχω να σας προτείνω τέτοιους δίσκους, ίσως να μη τους αντέχει το γερασμένο ακουστικό μου σύστημα, ίσως όμως και να μη βγαίνουν πια. 

Μα για την ώρα, κάποιες στιγμές και για λίγο ακόμη, έχω ακόμη το κουράγιο να βάζω στ' ακουστικά το Glum και να πέφτω με φόρα πάνω στις νότες του αφήνοντάς τις να με γρατζουνάνε αλύπητα σαν τρομαγμένη γάτα, όπως γρατζούνισα κι εγώ με τη σειρά μου τις κατσούφικες φάτσες στον δρόμο πριν λίγο, κι αυτές δεν έχασαν φυσικά ευκαιρία και μου ανταπέδωσαν με το παραπάνω.  

Έχω ακόμη τη δύναμη να σταθώ σαστισμένος μα όρθιος, έστω παραπαίοντας με κινήσεις νευρόσπαστου απέναντι στις ελικοειδείς ακάνθινες κιθάρες του τέλους του Oblivion Skater, στον ύπουλα υπνωτικό ρυθμό του Dancing Bruised Women, τον -αμερικάνικο 80's underground- καταιγισμό του You Don't Get Paid To Be Safe, και στο εφιαλτικό χάος του We Rode That Dream, Remember. 

Απέναντι τέλος σ' αυτή τη μουσική δίχως να το βάλω στα πόδια, και τρέχοντας σαν παλαβός να ψάξω να κρυφτώ στη ζεστή αγκαλιά μιας γνώριμης, όμορφα ενορχηστρωμένης ρουτίνας.  

Και επειδή οι Faction μας έκαναν την τιμή, στα δύο μοναδικά ονόματα που έχουν συμπεριλάβει στις ευχαριστίες του δίσκου, το ένα να είναι το δικό μου (άσχετα αν για την δική μου περίπτωση θεωρώ ότι δεν έκανα το παραμικρό για να έχω αυτή την μεταχείριση) και το άλλο του αξιότιμου κυρίου Μπάμπη Αργυρίου (αμ εγώ; - εκδ), έχω να πω πέραν του ότι τους ευχαριστώ κι εγώ με τη σειρά μου, ότι αυτά που γράφω και ο βαθμός που βάζω θα ήταν τα ίδια ακόμη και αν αντί για ευχαριστίες στο οπισθόφυλλό τους, με καταριόταν τόσο βδελυρά ώστε να μου καεί το πικ-απ, που το έχω τριάντα πέντε χρόνια και δεν θα βρω λεφτά να αγοράσω άλλο! (άρα και ν' ακούσω σε βινύλιο τη δουλειά τους που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες). 

Πρώτη δημοσίευση στο mic.gr

bandcamp 

Μπάμπης Αργυρίου - Προτιμώ τα παλιά τους

Φίλε (μου επιτρέπεις) Σίμο καλησπέρα.

Δεν με γνωρίζεις, ούτε κι εγώ εσένα, ίσως αν κάποτε συστηθούμε, κάτι να πει η φάτσα του ενός στον άλλον, ίσως να έχουμε ειδωθεί σε τίποτα συναυλίες, ίσως σε κάποιο δισκάδικο, αν ήσουν λίγο μεγαλύτερος θα έλεγα ότι μπορεί και από «τα στέκια» γενικά, αλλά πάνε χρόνια που δεν πολυβγαίνω, πιο σωστά θα μπορούσε κάποιος να πει ότι μονάζω σπίτι.

Γράφω «αν ήσουν λίγο μεγαλύτερος» γιατί ηλικιακά πλησιάζω περισσότερο προς τον συγχωρεμένο τον αδερφό σου (δίχως όμως να τον φτάνω κι αυτόν), παρά σε σένα.

Θα μπορούσα να πω ότι βρίσκομαι κάπου στη μέση, σε μια ακόμη χαμένη γενιά.

Αποφάσισα να σου γράψω γιατί παρά τη διαφορά ηλικίας μας, έχουμε αρκετά κοινά. Με πρώτο και κυριότερο τη λατρεία μας για μουσικούς σαν τον Greg Sage και τους Wipers, αλλά και για τον Jeffrey Lee Pierce.
Και σίγουρα αν συγκρίνουμε τις δισκοθήκες μας θα διαπιστώσουμε ότι δεν είναι μόνο οι παραπάνω που μας ενώνουν. 

Υποψιάζομαι ότι η δική σου δισκοθήκη θα είναι αρκετά μεγαλύτερη παρόλο που είσαι νεότερός μου, μιας που ακόμη και στο rock and roll τουλάχιστον στην μορφή του προϊόντος το ζήτημα των τάξεων παραμένει ανοικτό. Για την ακρίβεια είναι σχεδόν αποκλειστικά προνόμιο της μεσαίας τάξης και μια πάρα πολύ μεγάλη πολυτέλεια για την εργατική, πληρωμένη κάποιες φορές κυριολεκτικά με αίμα (από σφυρί οικοδομής, η οτιδήποτε άλλο πρόχειρο), όπως έχει γράψει και ο μεγάλος rock φιλόσοφος Lang Marxelan στον έκτο τόμο του Psychotic Cockroaches and the Carburetor Capital.  Για αυτό και οι πληβείοι στέκονται πάντα περισσότερο στην αλήτικη πλευρά του. Έχουν και τη μάνα τους από πάνω να τους λέει «Οι Ραμόνες θα σε δώσουν να φας…».

Αλλά εσύ δεν μιλάς για τη μεγάλη σου δισκοθήκη, δεν είσαι απ’ αυτούς που έχουν ανάγει τη Record Store Day σε μια ακόμη μανία κατανάλωσης σε εναλλακτική Black Friday, εσύ θα μπορούσες να μιλάς με τις ώρες με τον φίλο μου τον μπετατζή που δεν κατάφερε μια ζωή να μαζέψει πάνω από 100-150 δίσκους, αλλά η αγάπη του για τον Greg και δεν έχει πυθμένα. Γιατί δε μιλάς παρά μόνο για τη μουσική αυτή καθ’ αυτή και αυτό είναι που εκτιμώ περισσότερο. 

Και όταν λες για τον Jeffrey ακόμη κι όταν του τα χώνεις, φίλε πώς να σου το πω σου βγάζω το καπέλο. 
Όσο για τη πρόβα που κάνεις σ’ αυτά που έχεις να πεις, κινώντας για την Αριζόνα να συναντήσεις τον Greg Sage, φίλε ούτε ο αδερφός σου ούτε και κανείς άλλος στο γνωστό σύμπαν θα μπορούσε να τα πει έτσι…από δω και πέρα γίνεται το μανιφέστο αυτής της αδελφικής σέκτας που ακούει στο όνομα Reunite the Wipers…έπρεπε να το περιμένω όμως, αφού κάτι τέτοιο είχε γίνει και στο παλιό βιβλίο όπου εμφανίστηκες με τους Husker Du. 

Με συγκίνησες, χωρίς να γίνεις μελό, και με το υπόγειο αδιόρατο πολλές φορές χιούμορ σου να σιγοβράζει σαν μερακλίδικα μαγειρεμένο φαγητό στη κατσαρόλα, με συγκίνησες έτσι που μόνο δυνατοί συγγραφείς με έντονη προσωπική γραφή μπορούν να το κάνουν. 
Όποιος αναγνώστης αδυνατεί να το νιώσει αυτό επειδή το όχημα –η μουσική των Wipers στη προκειμένη περίπτωση- μπορεί και να μη του λέει τίποτα (αν υπάρχουν τέτοιοι δεν θέλω να τους ξέρω), έχω να του πω ότι τα λόγια της Αλεξάνδρας από το "Περί ηρώων και τάφων" (του Ernesto Sabato που έτυχε να διαβάσω πριν) για τον Μπραμς δεν με συγκίνησαν περισσότερο από αυτά του Σίμου Μπάνση για τον Greg Sage.

Αλλά και πριν, στο προηγούμενο κεφάλαιο το 17 που συζητάς, και σπας πλάκα στην αρχή με τον με τον Δημοσθένη τεκμηριώνοντας  τους –υποθετικούς όπως αποδεικνύεται φυσικά στο τέλος- λόγους που δε σου αρέσουν οι Wipers, και μετά όταν αυτός φεύγει κι εσύ μένεις στο μαγαζί και παραληρείς ονειρευμένος, μαν τι να λέμε, είσαι απολαυστικός.
Και μπορεί οι Σκαφάτοι να μη εκτίμησαν τους στίχους που τους έγραψες, θα το κάνουν όμως όλοι οι θαυμαστές του Pynchon πίστεψέ με. 

Τώρα κάτι για τον Στέφανο…το ξέρω ότι σε πονάει κάθε που τον θυμάσαι, και αυτό γίνεται εικοσιτέσσερις ώρες τη μέρα, ο Στέφανος λέω, με τις τόσες γνώσεις, την εμπειρία του «μεγάλου», του «αναγνωρισμένου» του «έγκυρου» του «γκουρού» κάθεται και καρφώνει ευλαβικά τα πασαλάκια του οκτάγωνου φράκτη του, και πρώτους-πρώτους χώνει τους Cramps, στη μέση για να ‘ναι στέρεος και απρόσβλητος μπήγει τους Birthday Party ενώ τελευταίο μπήγει με δυνατές εκκωφαντικές σφυριές στη γη, αυτό των Nomads που οι «σοβαροί» μουσικόφιλοι εύκολα προσπερνούν ως «ένα ακόμη αναβιωτικό γκρουπ». Τόσα νιώθουν τόσα λένε, τι να κάνουμε… 
Τα λίγα λόγια και σταράτα που λέει για το ελληνικό rock των 80’s θα πρέπει να τα διαβάσουν ΟΛΟΙ όσοι άκουσαν ποτέ τους έστω και ένα τραγούδι αυτής της σκηνής.
Ωραίος τύπος ο αδερφός σου Σίμο, άνθρωπος άλλη εποχής, δεν τον χωρούσε φαίνεται η δική μας η δημοσιοσχετίστικη για αυτό και αποσύρθηκε σεμνά πολύ πριν την κάνει για πάντα αλλού.  

Μα σταματώ κάπου εδώ, είχα κι άλλα να σου πω αλλά φοβάμαι πως θα κουράσω, αν δε το έκανα ήδη.

Πάντως να ξέρεις Σίμο είσαι όντως ένας «ανεκτίμητος ακροατής» και είμαι σίγουρος ότι θα γινόσουν και αντίστοιχος φίλος, αν κάποτε γνωριζόμασταν. 
Καλή σου τύχη με το ντοκυμαντέρ που ετοιμάζεις, και πληροφόρησε σε παρακαλώ τον Δημοσθένη ότι υπάρχουν και άλλοι εύκαιροι για να του κάνουν παρέα στο προσκυνιματικό του rock and roll ταξίδι που ετοιμάζει. 

Υ.Γ. Και αν δεις τον φίλο σου, τον Μπάμπη Αργυρίου, πες του ότι και εγώ κατά κανόνα προτιμώ τα παλιά τους με ελάχιστες όμως εξαιρέσεις να τον επιβεβαιώνουν –τον κανόνα- όπως ας πούμε το Halfway to Sanity των Ramones που δε το λες και «παλιό τους» αν σκεφτείς την εποχή που κυκλοφόρησε, αλλά και το καινούργιο βιβλίο του.
Γιατί αν το "Έχω όλους τους δίσκους τους" ήταν το δικό του Is This Real? τούτο εδώ πηδάει ένα άλμπουμ και γίνεται το αντίστοιχο Over The Edge. 
Περιμένοντας λοιπόν το Youth of America του Μπάμπη -είμαι σίγουρος ότι δεν θα αργήσει να το γράψει- σε χαιρετώ!

homepage

blogspot

Swampland

Αγαπητέ saunt, long time no see man, ελπίζω το γράμμα μου να σε βρίσκει σφύζων από υγεία. 

Όσον αφορά την αφεντιά μου, περνώ τις μέρες μου μεταξύ του ήλιου της Καλιφόρνια και του σκοταδιού του συσσωρευτή οργόνης. 

Μια βραδιά όμως, που δε με χωρούσε ο τόπος από την χαρμάνα πήρα τους δρόμους και βρέθηκα στο μπαρ του Alex, θυμάσαι εκεί πέρα στο Long Beach. 

Με συνοδεία κάμποσα ποτήρια μεσκάλ είδα και άκουσα μια μπάντα που έχει το σωστό όνομα (το λογότυπό της μάλιστα έχει κάτι από τη χώρα σου), την ακόμη σωστότερη σύνθεση, κιθάρα-ντραμς και ο τραγουδιστής με το μπάσο του, δε χρειάζονται παραπάνω στο rock and roll όπως έχει πει σε ανύποπτο χρόνο και ο Γέρος του Βουνού, παίζει ένα στακάτο κακόκεφο post punk, γρασαρισμένο φίνα στο υπόγειο γκαράζ του σπιτιού, με κομμάτια που σου καρφώνονται σαν σύριγγες στο μυαλό και σαν κλωτσιές στο κώλο, οι δύο διασκευές που αποτόλμησαν ήταν αμφότερες σε κομμάτια των Dead Moon, το Demona και Graveyard, το τελευταίο μάλιστα θα το έχουν και στον δίσκο τους που αυτή τη στιγμή είναι στη διαδικασία της μίξης. Εκεί και θέλω να καταλήξω.  

Έχε αυτιά και μάτια ανοιχτά τους επόμενους μήνες διότι διαφορετικά, θα χάσεις την ευκαιρία να ακούσεις έγκαιρα έναν δίσκο που -υπό προϋποθέσεις που δεν είναι του παρόντος- βάζει σοβαρή υποψηφιότητα για το ντεμπούτο της χρονιάς, τουλάχιστον για μας που αρεσκόμαστε να βολτάρουμε στα απέραντα και ομιχλώδη βαλτοτόπια της καρδιάς. Υπήρξα αυτήκοος μάρτυς ολόκληρου του tracklist του The Stranded West (έτσι θα είναι ο τίτλος του) σε πρωτόλεια μορφή, και δεν λέω λόγια του αέρα, παρά μόνο της φωτιάς. 

 

Προς επιβεβαίωση επισυνάπτω συνδέσμους για το bandcamp όπου υπάρχει το πρώτο τους demo και μπορείς να φανταστείς τι θα γινόταν αν το Fault Lines και το Mirror Eyes είχαν λίγο καλύτερη παραγωγή, αλλά και video με το Axeman of New Orleans και το I’’ll Never Know, δύο από τα φοβερά τραγούδια που αναμένονται στο LP. Ειδικά το Axeman είναι από τώρα κλασσικό. 

Καλή ακρόαση, εις το επανιδείν. 

Sincerely Yours  

Inspector Lee

bandcamp

the writer not the song

Από 'δώ μέσα έχουν παρουσιαστεί αμέτρητοι –κόψε κάτι- συγγραφείς και ποιητές, ποιήματα που έγιναν τραγούδια και πολλά άλλα παρεμφερή καλούδια. 

Ήρθε ο καιρός λοιπόν για μια λίστα όπου το κάθε τραγούδι της εμπεριέχει στον τίτλο του το όνομα κάποιου συγγραφέα ή και ποιητή. Προσοχή! Όχι μόνο να είναι αφιερωμένο το κομμάτι στον συγγραφέα, αλλά να φέρει στον τίτλο το όνομα του.  

Το παράδοξο τώρα που ξανακοιτάω τη λίστα είναι ότι με δύο τραγούδια συμμετέχουν μόνο οι Movie Star Junkies (Melville και Jim Thompson) που το τελευταίο που τους λες είναι κουλτουριάρηδες, και ο Peter Laughner (Baudelaire και Sylvia Plath) γνωστός στους μυημένους από τη συμμετοχή του στους Rocket From The Tombs και Pere Ubu. 

Η ελληνική συμμετοχή είναι και αυτή διπλή με τους Arthur Cravan και Richard Brautigan να μνημονεύονται αντίστοιχα από τους Regressverbot και τους Groove Machine, ενώ οι υπόλοιπες καλύπτουν όλα τα αναγνωστικά γούστα και περιόδους, από τον John Donne στον Walt Whitman κι από κει στον Philip K. Dick, και από τον William Blake στον Raymond Chandler μέχρι τον άλλον William τον S.Burroughs. 

Όσο για τα μουσικά…από την εισαγωγή με τους Man Or Astro-man? μέχρι τον John Cale και τον Van Morrison είναι μακρύς ο δρόμος...

Προτάσεις, επισημάνσεις, παραλήψεις δεκτές και επιβεβλημένες.  

1. Philip K. Dick in the Pet Section of a Wal-Mart 
by Man or Astro-Man? 
2. Melville 
by Movie Star Junkies 
3. Jim Thompson 
by Movie Star Junkies 
4. Antonin Artaud 
by Bauhaus 
5. William S. Burroughs Don't Play Guitar 
by Islamic Diggers 
6. Richard Brautigan 
by Groove Machine 
7. Arthur Cravan

by Regressverbot

8. Bukowski

by Modest Mouse

9. House That Jack Kerouac Built

by The Go-Betweens

10. Walt Whitman's Niece

by Billy Bragg & Wilco

11. Good Time (I Didn't Know Sartre Played Piano)

by Poison Girls

12. Verlaine Shot Rimbaud

by Lydia Loveless

13. Raymond Chandler Evening

by Robyn Hitchcock

14. Rave On, John Donne

by Van Morrison

15. Graham Greene

by John Cale

16. Hemingway's Whiskey

by Kris Kristofferson

17. Baudelaire

by Peter Laughner & Friends

18. Sylvia Plath

by Peter Laughner & Friends

19. B. Traven

by Yeveto

20. My Name is William Blake

by Owl Oxidant

 
Καλή...ανάγνωση!

The writer not the song by Saunterer on Mixcloud

αρ γιου Σείριους?

Ο μητροπολίτης Ορφανδραγκιάδος και περίχωρων, σεβασμιότατος Ονούφριος Σοντερέριος, γνωστός για τις παγανιστικές-αιρετικές τάσεις του και τον αθεράπευτο μυστικισμό του, (εξαιτίας αυτών άλλωστε κατέληξε να ιερουργεί εδώ στις εσχατιές τις ιντερνετοχώρας, στο αέναο λυκόφως της Ορφανδρακγίας), ο σεβασμιότατος λοιπόν μαζί με το αναστάσιμο μήνυμα του θεώρησε σκόπιμο να σας προτείνει-συστήσει την μουσική υπόκρουση που επέλεξε φέτος για το ψήσιμο του οβελία τον οποίον έπειτα σαν αγελαίος λύκος κατασπάραξε, μπουκώνοντας ταυτόχρονα το στόμα του με μεγάλες γουλιές φλογάτο κρασί, από τη φλάσκα του που άλλοι φρόντιζαν να είναι συνεχώς γεμάτη.

Αυτή η μουσική βρίσκεται μέσα σ’ έναν δίσκο που φέρει το όνομα «Το αξιακό σύστημα των άστρων», μόνο που ο ίδιος επέλεξε την ζωντανή απόδοση της που κυκλοφόρησε ένα χρόνο αργότερα του στούντιο δίσκου το 2013, έχει ακριβώς τον ίδιο τίτλο και τραγούδια με την υποσημείωση «Ζωντανή ηχογράφηση», και βασική διαφορά πέρα απ' το εξώφυλλο, ότι τα εφτά τραγούδια είναι παιγμένα μόνο με κιθάρα, γκάιντα, νταούλι γυναικεία φωνητικά δίπλα στα αντρικά, μερικές νότες ακορντεόν και κάποια άλλα κρουστά, απαλλαγμένα δηλαδή από τα διάφορα στολίδια της ενορχήστρωσης του στούντιο.  

Με αυτή τους τη μορφή, βγάζουν αμεσότερα όλον το άγριο παγανισμό της μουσικής, εναρμονίζοντας μέσα της πιστότερα και τους ανάλογους στίχους (ακούστε τον Ομηρικό ύμνο παρακάτω και θα καταλάβετε ή μάλλον πιο σωστά θα νιώσετε).

Εφτά τραγούδια που βασίζονται στη παράδοση, δανείζονται στοιχεία από άλλες εγχώριες προσπάθειες όπως αυτές των Άβατον και των Δαιμόνια Νύμφη, και φαίνεται να μην αγνοούν και δίσκους όπως ο ομώνυμος των Εν Πλω, ενώ η κιθάρα πάντα πίσω απ’ τον άσκαυλο κάποιες φορές υπνοβατεί στους μηδενιστικούς ρυθμούς των Velvet Underground. 

Εφόσον συμβαίνουν όλα αυτά είναι φυσικό που ο δίσκος προσπερνάει στα γρήγορα όλες τις δουλειές κάτι κουρασμένων έντεχνων αλλά και πρώην ροκ παλικαριών που ασθμαίνοντας κουτρουβαλάνε εδώ και χρόνια στον κατήφορο ταλαιπωρώντας μας, και βάζει πλώρη ευθεία για…Σείριο μεριά.

Ακόμη πιο φυσιολογικό είναι, που ο σεβασμιότατος πάνω στην έκσταση, βγάζοντας έναν πύρινο λόγο στο εμβρόντητο ποίμνιο του, τον κατέταξε με συνοπτικές διαδικασίες ανάμεσα στους σημαντικότερους ελληνικούς ψυχεδελικούς δίσκους, αλλά και βέβαια εκείνους που έχουν ποτέ αποτολμήσει τη συνύπαρξη «παράδοσης» και ροκ… 

 

Στο τέλος τέλος, κι ενώ η νύχτα άπλωνε το πέπλο της και η ομίχλη θόλωνε αλλόκοσμα τις μορφές, στριφογυρίζοντας με μανία και γυμνές πατούσες πάνω στο νιογέννητο χορτάρι στη μέση του ξέφωτου, πηδώντας ξανά και ξανά πάνω απ’ τη μεγάλη πυρά, δεν μπόρεσε παρά να ανακράξει κάτω απ’ το φεγγαρόφως: 

Ομηρικό!

 

Σείριος Σαββαίδης…ένα παιδί σεμνό σε μια άριστη δουλειά, χωρίς φανφάρες και πολυλογία…Το Εύγε! σε σένα και τους μουσικούς σου, είναι πολύ λίγο μπροστά σ’ αυτό που καταφέρατε.

bandcamp

official

Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου V (και τελευταίο)

…ακούω το ένστικτο που πάντα μας οδηγεί εκεί που πρέπει, στον χαμό, και αφού κουράστηκα να αμύνομαι στις κλοτσιές των άλλων, λέω να ξαπλώσω κάτω, στο χώμα το υγρό που μυρίζει ευτυχία, αν αυτή έχει μυρωδιά δηλαδή, να αφήσω το κεφάλι μου ν’ αδειάσει όπως αδειάζει μια μπανιέρα απ’ το βρώμικο νερό, και να σταματήσω, κι ας υποσχέθηκα κι εγώ με τη σειρά μου, πάνε χρόνια πολλά, άνοιξη και τότε, Χαιρετισμοί, και μια κόκκινη κλωστή με τον χρόνο άσπρισε κι έγινε σκοινί, το θυμάμαι σαν τα όνειρα της στάχτης, τότε που υποσχέθηκα του απείρου, που ξέρεις αρχίζει στον αντίχειρα, ότι θα προχωρήσω, να σταματήσω λέω, φίλε, να κλοτσάω πια τον εαυτό μου. 

Κίτρινος ο άνεμος δυνάμωσε, κόκκινος ο ουρανός, πελάγωσα, μαύρο είναι το χρώμα, μαύρο το χώμα κι εγώ πάνω του ξαπλώνω ωχρός. 

Αν ξαναγυρνούσα πίσω… να φάω όλες αυτές τις κλοτσιές… θα το ’κανα, φίλε μου, ναι, θα το ’κανα, μόνο και μόνο για να μυρίσω μια νεογέννητη καλοκαιρινή νύχτα μετά τη βροχή, τον βοριά του φθινοπώρου που τραβάει και μακραίνει τις σκιές, το φρέσκο χιόνι του χειμώνα, και προπάντων μια ηλιόλουστη μέρα της άνοιξης με τον τρόπο που μύριζαν όταν ήμουνα παιδί. Δεν γυρνάω όμως… εδώ τώρα… ανάμεσα στα ερείπια και πάνω στο χώμα… ο ήχος σβήνει, οι βενζινοκηλίδες κυματίζουν, η σκόνη μένει να χορεύει χωρίς μουσική, καλύπτει τα πάντα, κάθε κόκκος της θάβει έναν άλλον, μα όλοι τους μόνο εμένα γυρεύουν, φέρνουν μήνυμα του ανέμου, μήνυμα του απείρου, λέει στον σωστό δρόμο είμαι, λέει πως κράτησα την υπόσχεσή μου, λέει σε λίγο φτάνω, με περιμένει.

text: Απόσπασμα από την ιστορία Flogging a dead horse μέσα απ’ το βιβλίο "Από τη λάθος πλευρά" του saunterer, εκδόσεις Απόπειρα 2014.

music: John Legend – Motherless Child, Solo Sessions Vol.1 CD, Not on label 2003.

Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου IV

Ο ΧΟΡΟΣ
Μάτια κλειστά μάτια στο φως — ποιο ταξίδι; 

Στροφές στροφές στο ταψί με τα γόνατα και του Μαγιού οι μυρωδιές

τα κόκκινα κοράσια ανταμώνουν τον πικρόν Καρατζιόβα
αχ! μην πάνε τζάμπα, μόνοι κι αγκαλιασμένοι να χορέψουν πουλιά
στον αέρα• άσπίδες-όρκοι κρυφοί στις ρεματιές, πατούσες ματωμένες
χαμηλά το τραγούδι — στη μνήμη των νεκρών φίλων χορεύουν σαν

αγαπημένη (κι άφαντη) δικαιοσύνη (όση βροχή μπορεί να κρατήσουν
τα φύλλα στα δέντρα). Πουλιά περίεργα τσιμπολογούνε το νερό
παίρνοντας το ελάχιστο μερτικό τους• τόσο μόνο. Στον θάνατον επιστρέφουνε στη μακρινή πατριδα έλεγαν οι μεγάλοι. Με κομμένη
γλώσσα τραυλίζουν μιλώντας, μουσικές κοκαλωμένες στη λίμνη.

Μα εγώ δεν θέλω τίς οξιές που ανθίζουνε στο βιός του Σουλεϊμάν
αγά, επιθυμώ πιο πολύ τον άλλον τον Αράμικο — φθόγγοι πού σηκώνονται
από την άβυσσο, για να πετάξουν, ψυχανεμίσματα μυστικών μικρών
ελπίδων, κλέφτες σιωπηλοί σαν τ’ αεράκι πού κόπασε• εσύ
φυλάξου όταν ηχήσει βαριά ό ρυθμός: το μαστίγιο υψωμένο

θα σε λιανίσει εάν δεν λυγίσεις• με το χώμα ένα γίνου και
μη λησμονήσεις όταν θαρθεί ή σειρά σου πόσο πονούσες σακάτης
βήμα το βήμα μια στον αέρα μια κάτω στην πέτρα την παγερή,
άπλερος σύντροφος κι εσύ, τόσους αιώνες τόσοι αγώνες τόσοι χοροί
πληγές πού χορεύουν μάτια χέρια πόδια μέτωπο πληγές• και μαντίλι.

text: Το ποίημα Ο Χορός μέσα απ' το βιβλίο Χαιρετισμοί του Μάρκου Μέσκου, εκδόσεις ύψιλον/βιβλία 1995.
music: Anastasia - Coming Back Home 2, Before The Rain OST CD, Philips 1994.

Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου ΙΙΙ

Ερώτηση:

Μιλώντας και από προσωπική πείρα, ο θάνατος αγαπημένων προσώπων κάνει αυτή την «Γραμμή Σκιάς» που κατά τον Joseph Conrad εμφανίζεται σ’ εκείνο το σημείο όπου μένει πίσω ο τόπος της πρώιμης νιότης, να μοιάζει ακόμη πιο σκούρα και μελαγχολική, αφήνοντας στο στόμα αυτή την πικρή γεύση της απουσίας μαζί όμως με την γλύκα της ευγνωμοσύνης που έζησες και γνώρισες αυτή την εποχή και αυτούς τους ανθρώπους…δεν είναι έτσι? 

Απάντηση:

Πράγματι, συμφωνώ εκατό τοις εκατό μ’ αυτό το συναίσθημα. Και μόλις πατήσεις τα πενήντα ο χρόνος τρέχει απίστευτα γρήγορα. Είναι αυταπόδεικτη αλήθεια ότι οι μέρες της παιδικής ηλικίας μοιάζουν αιώνιες, με τα καλοκαίρια μεγαλύτερα και πιο ζεστά και τους χειμώνες περισσότερο κρύους και έντονους. Όμως η προσωπική μου εμπειρία ενισχύει αυτή την παρατήρηση, και με κάθε εποχή που περνά, με κάθε αγαπημένο πρόσωπο που χάνεται πέρα από τον ορίζοντα, όλο αυτό το νιώθω ακόμα πιο έντονα. Νωρίτερα μέσα στη χρονιά η γυναίκα μου αρρώστησε σοβαρά. Ανησύχησα πολύ για την υγεία της, εννοώ ανησύχησα πραγματικά, και αυτό με έκανε να σκεφτώ περισσότερο σε βάθος για το τι είναι πραγματικά πολύτιμο για μένα. Ευτυχώς, τώρα είναι πολύ καλύτερα, έχει σχεδόν ανακάμψει πλήρως, αλλά για ένα διάστημα ήταν αρκετά άσχημα. Είναι ένα πράγμα να χάνεις φίλους και συνεργάτες, αλλά όσο επώδυνο κι αν είναι δεν είναι το ίδιο με το να χάνεις τον σύντροφο της ζωής σου. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να αντέξω μια τέτοια απώλεια. Όμως δεν είμαι ούτε ο αυτοκτονικός τύπος, τουλάχιστον όχι ακόμα. Ευτυχώς είναι κάτι που δεν χρειάστηκε να αντιμετωπίσω. Η απώλεια, από την άλλη, είναι ένας όρος της ίδιας της ζωής – και οι δύο μου γονείς έχουν «φύγει», όπως και πολλοί συγγενείς και κοντινοί φίλοι και φυσικά στο τέλος έρχεται για όλους. Όπως είπε και ο Jim Morrison  « Κανείς φεύγει ζωντανός από δω μέσα». Και όλα αυτά σε κάνουν να συνειδητοποιείς πόσο πολύτιμος και εύθραυστος είναι ο διαθέσιμος χρόνος που έχουμε σ’ αυτόν τον πλανήτη, ότι είναι ένα βλεφάρισμα του ματιού μπροστά στον κοσμικό χρόνο, αλλά συνάμα το πιο σημαντικό και πολύτιμο πράγμα που έχουμε όσο διαρκεί. Οπότε πάρτε τον, γευτείτε τον και να είστε ευγνώμονες που τον έχετε, νιώστε τον και ζήστε τον στο έπακρο, γιατί δεν θα κρατήσει για πάντα…

text:  Μέσα από τη «συνέντευξη ποταμό» του Phil Shoenfelt με τον Χρήστο Πελτέκη, ή αλλιώς saunterer, ή αλλιώς τον υποΦαινόμενο, που  έλαβε χώρα τον Σεπτέμβριο του 2014, και δημοσιεύτηκε στο τελευταίο -πέμπτο- τεύχος του περιοδικού Straw Dogs και στο Mic.gr (με κάποιες διαφορετικές-αποκλειστικές ερωτήσεις στο καθένα).

music: Phil Shoenfelt & Southern Cross – Shining World, Dead Flowers For Alice CD, ZYX music 1999.