Parading

Ένας καλός λόγος για να ψάξει κάποιος να βρει (και μετά να το σφυρίξει και από εδώ) το ντεμπούτο των Αυστραλών Parading (πέρα από το ότι απλά είναι…Αυστραλοί) είναι ότι αυτό αποτελεί την έκτη μόλις κυκλοφορία της καλής Z-Man Records. Μια ματιά στις προηγούμενες μπορεί να πείσει ακόμη και τον πιο δύσπιστο για το καλό γούστο του Lou Ridsdale που την κινεί. Η Αυστραλέζικη έκδοση του Broken του Mark Steiner πρώτη-πρώτη στον κατάλογο με δεύτερη το Nothin’ των Mother and Father, τα πιο φτυστά μπάσταρδα του Cobain που έχω ακούσει, και ο μόνος λόγος που δεν τους είχα βάλει στα καλύτερα του ’09 είναι ότι… κατάφερα να βρω τον δίσκο λίγους μήνες αργότερα. Όπως και το τρίτο νούμερο του καταλόγου το Solarium Down the Causeway των Witch Hats (τα πιο ζόρικα μπάσταρδα του Howard με την σειρά τους, αν και η λέξη έχει χάσει την σημασία της απ' την πολύ χρήση, αυτοί κυριολεκτικά τα σπάνε!!!) και κάπου εδώ φτάνουμε στον δεύτερο καλό λόγο για να ψάξει κανείς να βρει τον δίσκο των Parading.

Δεν είναι άλλος από την σύνθεσή τους, που περιλαμβάνει τον Thomas Barry  των Witch Hats στην κιθάρα και τα φωνητικά, τον Mark Nelson από τους Stabs (λίγα λόγια από τον frank εδώ) στο μπάσο, και τον Tom Coleman στα ντραμς, δίχως συστατικές επιστολές αυτός αλλά δεν πειράζει καθαρίζουν οι προηγούμενοι.

Από τα τρία κομμάτια που ακούω στο myspace συμπεραίνω ότι οι τρεις Parading έχουν αραιώσει λίγο τις επισκέψεις στους βάλτους και τα τέρατά τους (Scientists, Birthday Party και τα λοιπά, και τα λοιπά γραφικός έχω καταντήσει) χάριν παρόμοιας υγρασίας και σκοτεινιάς τόπων μεν, πλην όμως τα εκεί τέρατα που τους κάνουν παρέα ακούνε σε ονόματα όπως Spacemen 3 η και Sonic Youth…και τα λοιπά επίσης. (Για να μη πούμε ξανά ότι βασικά όλα αυτά καταλήγουν στους Velvet’s).

Το Where are you taking us? (γιατί μήπως ξέρει κανείς απ’ τους Parading να μας πει που μας πάει αυτό στα επτάμιση λεπτά του?) τους χρίζει βασικούς και αναντικατάστατους στην Ελπίδων και περιμένω να ακούσω ολόκληρο το CD για να τους προωθήσω πάραυτα στην Ανδρών.

Βιντεάκι η έστω Mp3 από Parading προς το παρόν δεν παίζει, κι έτσι έλεγα να βάλω το Fucking with Atmosphere των Witch Hats, αλλά έπεσα πάνω στο Pepperman από το πρώτο τους EP (παραγωγή του Phill Calvert ντράμερ των Birthday Party και όχι μόνο) σε μια φοβερή εκτέλεση ζωντανά στην Νέα Υόρκη…

Parading

Witch Hats

The Stabs

Sonny Vincent/Testors - It's Only Death

"The Dead Boys are killer but Testors is bad mother fucking ass"

"These guys were great. A lot of their stuff reminds me of The Wipers"

Κάτι τέτοια σχόλια κάτω από το It’s Only Death (κομμάτι έτσι? όχι αστεία) στο youtube, το κόλλημα των Hydes με τους Testors (αμφότεροι με ελάχιστη δισκογραφία μα είπαμε, τι σημασία έχει?), και τα τραγούδια και μόνο αυτής της Αμερικάνικης απάντησης στους Only Ones του Peter Perrett, νομίζω αρκούν για να ξαναθυμηθεί η να πρωτογνωρίσει κανείς αυτόν τον αταίριαστο ξεχασμένο Punk hero, τον Sonny Vincent.

Για την μακρόχρονη και δαιδαλώδη πορεία του  μέσα στα σκοτεινά στενά του rock and roll μαζί με τις πιο κακές απ’ τις κακές παρέες ρίξτε μια ματιά εδώ και εδώ.

Townes Van Zandt

Hey mama, when you leave
don’t leave a thing behind
I don't want nothin'
I can't use nothin'

«Ό θαυμάσιος συγγραφέας Άλμπερτ Μάρρεϊ, ο οποίος είναι ιστορικός της jazz και ο φίλος μου μεταξύ άλλων, μου είπε ότι κατά την εποχή της δουλείας στην χώρα μας, ο μέσος όρος αυτοκτονιών στους ιδιοκτήτες σκλάβων ήταν πολύ υψηλότερος από εκείνον ανάμεσα στους ίδιους τους σκλάβους»

Take care into the hall
and if you see my friends
Tell them I'm fine
not using nothin'

«Ό Μάρρεϊ λέει ότι αυτό οφείλετε στο γεγονός ότι οι σκλάβοι είχαν έναν τρόπο να αντιμετωπίζουν την κατάθλιψη, τον οποίο οι λευκοί ιδιοκτήτες τους δεν γνώριζαν: μπορούσαν να ξορκίζουν το «Γέρο Αυτόχειρα» παίζοντας και τραγουδώντας τα blues»

Almost burned out my eyes
threw my ears down to the floor
I didn't see nothin'
I didn't hear nothin'

«Λέει και κάτι ακόμη που εμένα μου φαίνεται ότι στέκει: τα blues δεν μπορούν να πετάξουν την κατάθλιψη έξω απ’ το σπίτι, αλλά μπορούν κάλλιστα να την στριμώξουν  στη γωνία οποιουδήποτε δωματίου. Σας παρακαλώ αυτό να το θυμάστε»

I stood there like a block of stone
knowin' all I had to know
and nothin' more
Man, that's nothin'

O Townes Van Zandt φυσικά δεν ήταν μαύρος, αλλά ακούγοντας τον Lighting Hopkins από μικρός εκεί στο Τέξας, βρήκε στα blues έναν τρόπο να στριμώχνει την δικιά του κατάθλιψη στην γωνία του δωματίου.

As brothers our troubles are
locked in each others arms
and you better pray
they never find you

Κι όταν ακόμη κι αυτά δεν ήταν αρκετά τα συνδύαζε με μπέρμπον , βαρβιτουρικά και πρέζα. Και μετά κλεισμένος με τις ώρες στο δωμάτιο, έπιανε την κιθάρα και έγραφε τραγούδια σαν το Waiting around to die προς μεγάλη απογοήτευση της πρώτης του γυναίκας που περίμενε ότι από κει μέσα θα ‘βγαινε με ένα ερωτικό τραγούδι αφιέρωση σ αυτήν.

Your back ain't strong enough
for burdens doublefold
they’d crush you down
Down into nothin'

Στο Be here to love me, την ταινία αφιέρωμα σ αυτόν, σε μια σκηνή από τα χρόνια που ζούσε σε ένα τροχόσπιτο, τραγουδάει το Waiting around to die για την γυναίκα του και κάποιους φίλους. Ό ένας απ’ αυτούς, ένας μαύρος μπάρμπας με καπελάκι και φάτσα σαν του R.L. Burnside, με τα δάκρια του είναι σαν να απαντάει θετικά στην ερώτηση αν (κάποιοι) οι λευκοί μπορούν να τραγουδήσουν αληθινά τα blues. 

Being born is going blind
and buying down a thousand times
to echoes strung
on pure temptation

Θυμάμαι τα λόγια του Κερτ Βόννεγκατ και βάζω να ακούσω το Nothin’ από το Rain on conga drum – Live in Berlin του 1990. Ένας σαρανταεξάχρονος Van Zandt, λίγα χρόνια πριν πεθάνει, με σημαδεμένα απ’ τον χρόνο και τον πόνο πρόσωπο και φωνή, εκφραστικότερος από ποτέ, στριμώχνει την κατάθλιψή μου στη γωνία του δωματίου και αμέσως μετά στο Lungs νομίζω ότι της δίνει την χαριστική βολή. Και μόνο αυτά τα δύο τραγούδια να ‘χε γράψει θα ήταν αρκετό για να πάρει -έστω και μετά θάνατον όπως συνήθως συμβαίνει με όλους τους αταίριαστους- την θέση του ανάμεσα στους «μεγάλους». Όχι ότι τον ένοιαζε και ιδιαίτερα πάντως. 

Sorrow and solitude
these are the precious things
and the only words
that are worth rememberin'

Έχει γεμίσει ο τόπος singers-songwriters θηλυκούς και αρσενικούς, μα γαμώτο μπροστά σε τραγούδια σαν τα παραπάνω η το Snake song που λέγαμε και στο orphan drug του Bruno, γιατί δείχνουν και ακούγονται όλοι τους ( ο Micah εξαιρείται μιας και είναι και πατριωτάκι του Townes) σαν κακομαθημένα παιδάκια που απλά κλαψουρίζουν, ενόσω έχουν τον νού τους μη τους φύγει καμιά τρίχα απ’ την φράντζα? 

Αλλά τι να συγκρίνεις τώρα…τι να κάνουν κι αυτοί…τσάμπα τους αδικείς …αφού τα ‘χει πει όλα ο Steve Earle σε μια του φράση:

"Townes Van Zandt is the best songwriter in the world and I'll stand on Bob Dylan's coffee table in my cowboy boots and say that,"

* Τα αποσπάσματα με τα εισαγωγικά είναι παρμένα μέσα από το Ένας άνθρωπος χωρίς πατρίδα του Κερτ Βόννεγκτατ, σε μετάφραση Θανάση Γιανακόπουλου, εκδόσεις Πατάκη.

myspace

Πρώτη δημοσίευση: εδώ

All that's beautiful drifts away...

  I heard the old, old, men say "all that's beautiful drifts away, like the waters."

W.B. Yeats In the Seven Woods 1903

                                                    
                                                Mizar - Belo More (White Sea)

April Skies

                                    April is the cruelest month, breeding
                                     Lilacs out of the dead land, mixing
                                          Memory and desire, stirring
                                            Dull roots with spring rain.
                                       T. S. Eliot, The Waste Land, 1922
  

                                                  Darklings - The Desert Ship

All sunshine makes desert...

                                      

                                                       Tamikrest - Aicha

Bruno Adams

Πολύ μνημόσυνο έπεσε τελευταία αλλά…για τον Bruno...το σκίτσο παραπάνω και ένα…ιπτάμενο και όμορφο ταινιάκι πάνω στο Forgiven του Phil απ’ την gard3nia, μαζί με το πρώτο orphan drugs που είχα στείλει την μέρα που την έκανε μακριά από τον κόσμο, στις 18 Απρίλη δύο χρόνια πριν, στο tranzistor.

A Voice Burning the World Away

Σαν πρώτο άρθρο αυτής της νέας στήλης είχα ξεκινήσει να γράφω για τον Townes Van Zandt, κι όλο έλεγα «άντε να ‘ρθει το Πάσχα να αδειάσω λίγο από δουλείες και από σκατά στο μυαλό, να κάτσω με την ησυχία μου, τα ρούμια και τα τσιγάρα μου να το τελειώσω».

Κυριακή απόγευμα όμως, και όπως οι Fuzztones έχουν προφητεύσει, τα κακά νέα ταξιδεύουν γρήγορα. Το πρωινό του Σαββάτου 18/04/09, o Bruno Adams, η φωνή των Once Upon A Time και των Fatal Shore, αποφάσισε πως η μπάντα του ουρανού που, δυστυχώς για μας που μένουμε εδώ κάτω, συνεχώς μεγαλώνει, του ταίριαζε πιο πολύ.

Πέντε χρόνια μάχης με τον καρκίνο ήταν αρκετά για να λυγίσουν ακόμη και αυτόν τον “Bloody Hero”, όπως εύστοχα τον έχει αποκαλέσει ο φίλος και μέλος της συμμορίας των Fatal Shore, Phil Shoenfelt.

Γεννημένος στα 1963 στο Bacchus March της Βικτώρια στην Αυστραλία, έφυγε για την Μελβούρνη στα τέλη των ‘70’s, για να ανακατευτεί με όλα τα καλά παιδία της εκεί εκκολαπτόμενης punk/new wave σκηνής. Όπου δίπλα στο καλά παιδία σημειώστε τους Saints, τους Crime And The City Solution, τους Laughing Clowns…

Ακόμη και αυτό όμως ήταν λίγο για το μέγεθος του Bruno. Λίγα χρόνια αργότερα σχηματίζει τους Once Upon A Time, που στα 12 χρόνια της ύπαρξής τους πρόλαβαν να δώσουν αρκετά μυθικά πλέον live σε Αυστραλία και Ευρώπη, να μεταναστεύσουν το 1989 στο Βερολίνο, και να κυκλοφορήσουν 3 δίσκους, αποκαλύπτοντας και σε μας τους άτυχους που δεν μπορέσαμε ποτέ να τους δούμε ζωντανά, πόση δύναμη μπορούν να έχουν το λαρύγγι και  τα πνευμόνια αυτού του γιγάντιου λευκού όταν τραγουδάει τα ψυχεδελικά του Blues…Όση ίσως και ενός μαύρου γίγαντα, όπως ο Howlin’ Wolf.

Whirlwind, Goodbye, The Backward Eye, Planetarium, Korrekt, The Wheel…το θηρίο πότε βρυχάται πληγώνοντας τα ηχεία, και πότε μας σιγοτραγουδά «νυκτερινά αντρίκια νανουρίσματα» που θα ‘γραφε και ο Bandini.

Οι 233 «φίλοι» τους στο myspace δείχνουν πόσο μαλακισμένο και αχάριστο στέκεται το rock κοινό ώρες ώρες, μπροστά σε τέτοιες μπάντες.

Όταν οι Once Upon A Time τέλειωναν όμως άδοξα το 1996, οι Adams και Shoenfelt παίρνουν τις κιθάρες τους και ξεκινούν για μια περιοδεία στο σφαγείο της εμπόλεμης τότε Βοσνίας. Κάπως έτσι γεννήθηκαν οι Fatal Shore, ένα γκρουπ που έλεγες ότι αφού επέζησε από τους πυροβολισμούς των Τσετνικ και των Μουτζαχεντίν τότε, δεν το αγγίζει τίποτε…

Το να γράφεις για ένα από τα πιο αγαπημένα σου συγκροτήματα, κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν είναι τελικά και το πιο εύκολο. Τι να γράψεις όπως ακούς τον Bruno να τραγουδάει το Wild Is The Wind κάνοντας σε να μη θες να ξανακούσεις την εκτέλεση του Bowie; Τα τραγούδια του Brel, το ντουέτο με τον Shoenfelt στο Who’s Been Talking του Howlin’ WolfSnake Song του Van Zandt; και την τρελαμένη ερμηνεία του που σε κάνει να σηκώνεσαι πάνω και να χτυπιέσαι σαν οργισμένο δεκαπεντάχρονο -μεγάλος άνθρωπος- , το πόσο πειστικός ακούγεται όταν φτύνει με τσαμπουκά τις λέξεις στο Snake Song του Van Zandt?

Να πεις για τα δικά του κομμάτια, το World Away, το Is That You My Lover από τον πρώτο τους ομώνυμο, το Real World και το Numb Inside από το τελευταίο τους, το Mindless από το Free Fall…Τραγούδια που ρίχνουν αλάτι στις πληγές, μα και στην ζωή την ίδια.

Όπως λέει και η gard3nia όποτε ακούει το Mindless και το Friday’s Child (του Lee Hazlewood , που ο Adams με τους Fatal Shore φρόντισε να κυκλοφορήσει σε ένα ep, -το Bird on a wire- λίγο καιρό πριν τον θάνατο του, για να μας θυμίσει για τελευταία φορά πόση ψυχή μπορεί κάποιος να βάλει σε ένα τραγούδι, κι ας μην είναι καν δικό του), όπως λέει λοιπόν:

 «Bruno ρε μουνιά!!!»

Fatal Shore εξηγεί ο Bruno σε μια συνέντευξη τους, ήταν το τραγούδι που τραγουδούσαν οι καταδικασμένοι και φυλακισμένοι καθώς τους έστελναν με πλοία από την Αγγλία στην χώρα των καγκουρό, μια γη άγνωστη απ’ όπου δεν θα επέστρεφαν ποτέ. Αυτός κάνοντας την αντίθετη διαδρομή, έφτασε στους δρόμους του Kreuzberg και τα σοκάκια της Πράγας, απ’ όπου τραγούδησε ψυχωμένα μέχρι το τέλος, το δικό του Fatal Shore.

Κάνοντας όσους είχαν την τύχη να τον ακούσουν, να τον τοποθετήσουν δίπλα στα δικά του ινδάλματα σαν αξία, και…λίγο πιο ευτυχισμένους ανθρώπους.

Και αν το πρώτο είναι σχετικό, το δεύτερο δεν είναι καθόλου μικρό πράγμα.

Salute λοιπόν Bruno, κι ας μη έζησα ποτέ αυτή την μυθική, στα όνειρά μου, νύχτα με τους Fatal Shore στο Bassy Cowboy του Βερολίνου, κι ας μη σου έστειλα ούτε καν εκείνο το mail για να σου πω απλά πόσα σημαίνει για μένα η μουσική σου.

Κι εκεί πάνω που θα σαι τώρα, ποιος ξέρει, μπορεί ήδη να ‘χετε αρχίσει να προβάρετε μαζί με τον Townes Van Zandt την ιδανική εκτέλεση του Snake Song.

fatal shore 
myspace

 

                            

                            

* Orphan drugs: κατά λέξη, Ορφανά φάρμακα. Τα φαρμακευτικά εκείνα σκευάσματα που προορίζονται για την θεραπεία ιδιαίτερα σπάνιων ασθενειών (orphan diseases) και τα οποία, για αυτό τον λόγο, δηλαδή επειδή η σπανιότητα της ζήτησης τα καθιστά «ασύμφορα», δεν παράγονται απ’ τις εταιρείες. Επίσης τίτλος βιβλίου του Ευγένιου Αρανίτση.                                         

Simon Bonney - Eyes of Blue

Ένα κομμάτι από το τρίτο ομώνυμο άλμπουμ του Bonney που ηχογραφήθηκε στα τέλη των 90’s, στο Ντιτρόιτ όπου ζει ακόμη, μα δεν κυκλοφόρησε ποτέ.  Σε μια πρόσφατη συνέντευξη του, ο ίδιος λέει ότι θα εμπεριέχεται σε μια μελλοντική κυκλοφορία με τον τίτλο American Twilight, μαζί με τέσσερα ακόμη τραγούδια από τον ίδιο δίσκο συν κάποιες διαφορετικές ματιές σε κομμάτια του Forever και του Everyman.

Από την Τασμανία στο Σίδνεï, στη Μελβούρνη, το Λονδίνο, το Βερολίνο, και το Ντιτρόιτ, αυτός ο μελαγχολικός σουλατσαδόρος (που κάποτε οδηγούσε μια μπαντα με ένα από τα πιο ωραία ονόματα που ακούσαμε ποτέ, Crime and the City Solution) μοιάζει να μην έχει τελειώσει με το ταξίδι του.

Μέχρι την επόμενη πολιτεία ας αρκεστούμε στο όμορφο Eyes of Blue και ας θυμηθούμε επί της ευκαιρίας και το Adversary (a perfect soundtrack for a shit movie όπως σχολιάζει και κάποιος στο youtube) στο καπάκι που ταιριάζει πολύ να το ακολουθεί  σε μια playlist.

mysapce 

Joey Ramone (10 years-10 songs)

1-2-3-4...

Μπορεί τα κοράκια του εμπορίου και της μουσικής βιομηχανίας να τους ξεκοκάλισαν κανονικά (και εξακολουθούν) ειδικά μετά τον θάνατο τον 3 amigos αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για να σβήσει εκείνον τον τρελό εφηβικό (και βάλε, βάλε πολύ ακόμη μη ρωτάς) έρωτα. Όπως δεν μπόρεσε να τον σβήσει και ο χρόνος που πέρασε και περνάει (και) από πάνω μας αμείλικτα.

Πάντα είναι μέσα στην καρδιά μας οι Ramones, το rock and roll, δηλαδή πάλι οι Ramones. Αυτό που θα δείξεις και θα βάλεις να ακούσει ο εξωγήινος αν σε ρωτήσει για να καταλάβει τι εστί όπως είχα διαβάσει κάπου. Το απόλυτο, το «τι να παίξεις μετά από αυτούς» και όμως πόσοι και πόσοι ακόμη δεν ξεκινάνε να γρατζουνάνε τα πρώτα τους 2 το πολύ τρία ακόρντα πάνω στα τραγούδια τους?

10 χρόνια χωρίς τον Joey, ίσως τον πιο γλυκό άνθρωπο στην ιστορία αυτής της μουσικής. Λίγο μετά την έκανε και το αλάνι ο Dee Dee για να ακολουθήσει ο μικρός φύρερ Johnny. Το λέμφωμα, η πρέζα και καρκίνος δεν χαμπαριάζουν ούτε από Rock ούτε από τίποτα. Οι punk’s είναι νεκροί από καιρό, το CBGB’S έκλεισε κι αυτό, και έμεινε ο CJ και οι τρείς drummers, τελευταίοι να κλείσουν την πόρτα.

10 κομμάτια τους αγαπημένα, δικά μου και του Πέτρου. Από τις δυσκολότερες λίστες που μπορεί κανείς να δοκιμάσει να κάνει, το να ξεχωρίσει μόνο 10 τραγούδια αυτής της μπάντας.

Τώρα που το σκέφτομαι στην αρχή αυτής της μεγάλης φιλίας, τέτοιας που μόνο σε κάτι παλιά έργα υπάρχει, βρίσκονταν μια κασέτα των Ramones.

Μια κασέτα με τραγούδια τους, αυτά που μας χτύπησαν σαν ηλεκτρικό ρεύμα από το πρώτο άκουσμα και λατρέψαμε με μανία, που πορωθήκαμε χορέψαμε και ιδρώσαμε, που μεθύσαμε, αγαπήσαμε, φάγαμε ήττες και διεξήγαμε και μερικές νίκες, υποδεχτήκαμε ο ένας τον άλλον με άδειες και αναβολές, βουτήξαμε στην κρεατομηχανή μη μπορώντας να κάνουμε αλλιώς, αποχαιρετιστήκαμε για ταξίδια άλλα της χαράς και άλλα της ανάγκης, ξαναβρεθήκαμε, κάναμε φίλους, χάσαμε φίλους, θάψαμε φίλους.

Μια κασέτα με την ζωή μας δηλαδή.

Και τώρα σας αφήνω με τα τραγούδια τους. Εγώ λέω να φορέσω το μπλουζάκι μου με τον κλασσικό κύκλο που ένα τεμάχιο κρατάω πάντα στο συρτάρι για ώρα ανάγκης από μικρός, και να βγω έξω στον δρόμο εκεί που μας οδήγησαν από την πρώτη στιγμή και οι Ramones.

Petar Says:

Μια γρήγορη αντίδραση όταν ακούς Ramones

01. I'm Αffected
02. Bonzo Goes to Bitburg
03. I Wanna Live
04. Garden of Sarenity
05. Durango95-Ward hog  (σαν ένα κομμάτι)
06. Needles and Pins
07. We Wand the Airwaves
08. Beat on the Brat
09. I Don't care
10. Somebody put Something in my Drink

  Α! Να μη ξεχάσω και όσα παρέλειψα

ΥΓ. Μικρή λίστα....

Saunterer Says:

01. Havana Affair

O Σουρέντας ένα καλοκαίρι στην Αντίπαρο είχε κουβαλήσει μαζί του ένα κασετόφωνο που το εκουαλάιζερ είχε βαρέσει τιλτ και ειδικά αυτό το τραγούδι το έπαιζε σχεδόν μόνο με μπάσο και φωνή! Είναι η καλύτερη εκτέλεση που έχω ακούσει…Αργότερα προσπάθησα πολλές φορές στον ενισχυτή η στο PC να βγάλω αυτό τον ήχο αλλά μάταια…μάλλον δεν είναι μόνο ο ήχος τελικά.

02. I Don’t Care

Μικροί τo Where is she? I-DON’T-CARE! που προλογίζει το κομμάτι στο It’s Alive το φωνάζαμε όσο πιο δυνατά μπορούσαμε και μετά τραγουδούσαμε τους στίχους αλητεύοντας μαλακιζόμενοι στον δρόμο. Η πιο μινιμαλιστική απόρριψη του κόσμου όλου σε 1.38 λεπτά την στιγμή που άλλοι για να φτάσουν στο ίδιο αποτέλεσμα χρειάστηκαν 500 σελίδες.

03. I Just Wanna Have Something to Do

Αν ήταν να διαλέξω μόνο ένα τραγούδι τους θα ήταν αυτό .+-

04. We've got a little tear-jerker for all you lonely hearts out there, and this one's called

Here Today, Gone Tomorrow

Σ’ αυτή την θέση είχα βάλει το I’m Affected και είχα γράψει και τα παρακάτω «Από τον δίσκο που τον συνοδεύει το περισσότερο κουτσομπολιό σε όλη την πορεία τους. Ο Phil Spector με το μυστρί στο ένα χέρι να χτίζει τον ηχητικό τοίχο του και το πιστόλι στο άλλο για να κρατήσει τους φρικαρισμένους Ramones στο στούντιο που ήθελαν να φύγουν τρέχοντας είναι το πλέον χαρακτηριστικό. Α φυσικά και το ότι ο Dee Dee τον σιχαίνονταν και δεν ήθελε να τον ξανακούσει ποτέ. Λάθος του φυσικά, και πως θα μπορούσε να είναι σωστός την στιγμή που υπάρχουν εκεί μέσα κομμάτια σαν και το Chinese Rocks και το Affected?» αλλά μιας που με κάλυψε ο Πέτρος παραπάνω με την δική του λίστα, (όπως και με το Bonzo Goes και το Garden of Serenity) επέλεξα στο τέλος το Here Today. Το δεύτερο στην ιστορία τους  “honeydive” τραγούδι, είχε προηγηθεί το I Wanna Be Your Boyfriend στον πρώτο και ακολούθησαν αρκετά (συνθέσεις οι περισσότερες του Joey), σχεδόν ένα σε κάθε δίσκο, μεταξύ των οποίων το Questioningly, η διασκευή στο Baby I Love You, το 7-11, το Bye Bye Baby,  με τελευταίο φυσικά τον ύμνο She Talks To Rainbows. Λιώσιμο κανονικό…

05. We Want the Airwaves

Τέτοια τραγούδια σου βρίσκουν ακόμη και αν δεν τα ‘χεις τα κότσια να επιζήσεις και το σφυρί να σπάσεις ότι σε χαλάει. Ξεκινώντας απ’ το ραδιόφωνο.

06. Somebody Put Something in my Drink

Ο ύμνος για κάθε παρτάλι της πλατείας Ναυαρίνου και κάθε πλατείας. Άγρια Παόκια των 80’s σαν τον Ζάετς που έφυγε νωρίς, αλλά και υπόγειοι, αισχρά παραγνωρισμένοι ποιητές της Σεσηπίας κοινωνίας σαν τον τεράστιο Μιχάλη Μπούκλη που το σιγοτραγουδούσε σαν Somebody Put Something in my Dream, αφιερωμένο. 

07. I Wanna Live

Αυτό είναι του Παύλου που με την μονομανία που είχε με τους Ramones και την λογοδιάρροια που τον διέκρινε θα μπορούσε να πείσει ακόμη και τον Λεωνίδα Καβάκο για την ανωτερότητα της μουσικής τους. It’s important if i wanna live!

08. Death of Me

Απόγευμα Παρασκευής, φθινόπωρο του 1987 στο σπίτι στην Ιπποδρομίου με τον αδερφό ακούμε Ραδιο Κιβωτός. Μια εκπομπή θησαυρός που έπαιζε όλα τα καινούργια ακριβά και δυσεύρετα του underground που τότε ήταν σε οργασμό. Το χέρι εκείνες τις ώρες ήταν πάντα κοντά στο record του κασετοφώνου.

Οι Ramones ήταν γνωστοί φυσικά αλλά καμία σχέση με ότι ακολούθησε στα τέλη των 90;s. Άσε που είχαν κάνει και την στροφή στο Hardcore και το βασικό κοινό τους ήταν τα χουλιγκάνια. «τώρα θα ακούσουμε ένα κομμάτι από τον καινούργιο δίσκο των…(σιγή δευτερολέπτων, και μετά 4-5 άτομα που ήταν παρέα στο studio με μια φωνή)  RAMONES!!!. Ήταν το Death of Me. Ε σε κείνη την ηλικία, που την έχεις δει και λίγο μέλος μιας gang, δεν υπήρχε πιο ταιριαστό κομμάτι για να γίνει το αγαπημένο σου. Και όλα αυτά από έναν δίσκο που και σαν σύνολο ήταν είναι και παραμένει για μένα ο καλύτερός τους. (Το ότι το κομμάτι είναι μια παραλλαγή του I Don’t Want You από το Road to Ruin δεν νομίζω ότι πρέπει να μας απασχολεί όταν μιλάμε για τους Ramones.)

09. Poison Heart

Σε έναν παλιό Ήχο αν θυμάμαι καλά, με μια -μεταφρασμένη από κάποιο

Αμερικάνικο fanzine- συνέντευξη των Ramones, ο συντάκτης έγραφε στον πρόλογο του για ένα bad trip που είχε και επί 2-3 εικοσιτετράωρα η μόνη του επαφή με τον έξω κόσμο ήταν το I’m Affected των Ramones. Σε μια ανάλογη φρίκη ένα βράδυ χρόνια μετά τον θυμήθηκα και έβγαλα σώος την νύχτα ακούγοντας συνεχώς το φρέσκο τότε Poison Heart.

10. Life’s a Gas

Φτάνοντας στο δέκατο κομμάτι της λίστας καταλαβαίνω πόσα έχω αφήσει απ’ έξω, πόσους έχω χάσει στον δρόμο και πόσα έχω αφήσει πίσω, εκεί που υπάρχει ένα παιδί που του αρέσει να γράφει στους τοίχους Τhnx God, Im a Ramone Boy.

Σας κουβαλάω όμως μέσα μου όλους –πολλοί ήσαστε γαμώτο!- κι ας μην το θυμάμαι πάντα. Όπως και τον Joey που εδώ στο τέλος τραγουδάει:

Life’s a Gas, So don't be sad cause I'll be there Don't be sad at all. Forever!

ΥΓ. Το σκιτσάκι στην αρχή είχε μοιραστεί σε όλα τα σχετικά μέρη της Θεσσαλονίκης (δισκάδικα, μπαρ κ.τ.λ.) τέτοια μέρα πριν 10 χρόνια.

Ακολουθεί ο ωραιότερος φόρος τιμής στους Ramones καλύτερος και από το TCP των Nomads, το Johnny and Dee Dee των Eastern Dark, ακόμη και από αυτό το RAMONES των Motorhead. Είναι οι αγαπημένοι Dubrovniks στο As Long As I Can Listen to the Ramones!

I don't care about the girls,

I don't wanna see the world,

I don't care if I'm all alone,

As long as I can listen to the Ramones 

Mark Steiner & His Problems with The Dark Rags live@After Dark 29/4/2011

Για να μη κουράζομαι και κουράζω εφευρίσκοντας  παραλλαγές για να γράψω πάλι τα…ίδια (θα μου πεις έτσι κι αλλιώς αυτό κάνω), με αφορμή το επερχόμενο live του Mark Steiner των προβλημάτων του και των Dark Rags, κάνω copy-paste παρακάτω ένα μικρό κείμενο, μια παρουσίαση του Broken, και μια συνέντευξη που είχαμε κάνει με τον πρώτο , όλα για το transistor , και σας παραπέμπω στα reviews του orphan drugs αλλά και εδώ για τους δεύτερους.

Όποιος έχει το κουράγιο και την όρεξη πιστεύω θα έχει τελειώσει την ανάγνωση μέχρι εγώ να βρω πως θα  ταιριάξω  χρόνο και λεφτά για να κατέβω  Αθήνα στις 29 του Απρίλη. 

Ο Νεοϋορκέζος κοσμοπολίτης, με την Νορβηγική καταγωγή Mark Steiner, έρχεται με την κατάλληλη φωνή, και μπόλικο απ ότι φαίνεται ταλέντο, να πάρει επάξια κι αυτός την θέση του σ' αυτή την λίστα που ξεκίνησε χρόνια πριν από κάτι τύπους σαν τον Hank Williams και τον Johnny Cash.

Και μετά την καθοριστική παρέμβαση του Nick Cave- συνεχώς μεγαλώνει με φωνές και μπάντες σαν τους The Devastations, These Immortal Souls, Hugo Race, Once upon a time, και γενικά πολύ Αυστραλία -μάνα γη που λέει κι ένας φίλος-, David Eugene Edwards (πανταχού παρών και τα Πάντα πληρών), Phil Shoenfelt, τον Cave τον είπαμε, πιο πίσω πάμε στον Scott Walker, τον Tim Rose, τον Leonard Cohen και τον Tony Joe White, πολλά ποτά, ξενύχτια, τσιγάρα, άτιμα θηλυκά και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.

Με προϋπηρεσία στους Piker Ryan’s Folly τους Kundera, και αρκετά περιστασιακά σχήματα, κυκλοφόρησε στο τέλος του 2007 το CD (και mini-LP) Fallen Birds με 6 κομμάτια, όπου αν όχι όλα, τα Nisj, Unbearable, Wallspoting, και Now She’s Gone, είναι θέμα χρόνου πιστεύω, να αγαπηθούν από αυτό το κομμάτι του ελληνικού κοινού που πίνει νερό και ουίσκι στα ονόματα της πιο πάνω λίστας.

Στην σελίδα του στο myspace, δίπλα στα κομμάτια του Fallen Birds, ανέβασε πρόσφατα δύο νέα, το σπαραξικάρδιο χιτάκι Sea of Disappointment, και το This world όμορφο, νωχελικό, με το ωραίο σόλο στην κιθάρα λίγο πριν το τέλος.

Saudade-Lounge Noir περιγράφει ο Steiner την μουσική του και είναι εύστοχος νομίζω…

myspace 

Mark Steiner

Broken

Stagger Records

2009

Μια φωνή που άλλοτε ακούγεται σαν άλλοτε σαν ενός αλητήριου Stuart Staples, και άλλοτε σαν του Rowland S. Howard, χωρίς το junky attitude, αλλά με πολύ περισσότερο booze. Όπως και να την χαρακτηρίσεις η ουσία είναι ότι έχει κάτι από την στόφα εκείνων των ερμηνευτών (Lanegan, Cave, McComb κ.τ.λ.) που είναι αδύνατον να τους προσπεράσεις ακόμη και σε μέτριες συνθετικές στιγμές. Όποτε και αν υπάρχουν τέτοιες.

Στην ορχήστρα το Γαλλγερμανικό συνδικάτο του εγκλήματος, με πρωτοστάτες τους κυρίους Dimi Dero και Tex Napalm, και φυσικά την φωνή της Sofy Perez, την Νεοϋορκέζα Susan Mitchell στα διάφορα έγχορδα, και μια ντουζίνα ακόμη καλοί μουσικοί περισσότερα για τους οποίους μας έχει πει ήδη ο Steiner στην συνέντευξη του στις διπλανές στήλες. Μια ξεχωριστή αναφορά μόνο στην Susana Melendez από τους Αντίποδες, που κάνει ένα φοβερό ντουέτο με τον Mark στο Divine Whore.

Όλοι αυτοί βρέθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια με τον Steiner σε διάφορα bar και studio τεσσάρων πόλεων, τριών ηπείρων  και άλλων τόσων θαλασσών, και ηχογράφησαν τα 12 κομμάτια τούτου εδώ του δεύτερου προσωπικού δίσκου του.

Τραγούδια ιστορίες που εκτυλίσσονται σε μέρη με θαμπά και χαμηλά φώτα, και που απαιτούν τέτοια για να καθίσουν στην μπάρα ο Σερ Τζών Φάλσταφ, ο Φιοντόρ Παύλοβιτς, ο Τζων Μπάρλικορν, ο κύριος Τζόφρεϊ Φέρμιν και όλος ο μεθυσμένος θίασος του Παπαγιώργη, και δια φωνής Mark Steiner να μας τις αφηγηθούν.

Broken Man, Sea of Disappointment (αγαπημένο απ’ το πρώτο άκουσμα), Beautiful Thief, Man in the Bar, Divine Whore, οι εύγλωττοι τίτλοι μερικών από αυτές, και μαζί πανέμορφα τραγούδια, ακριβοθώρητα στις μέρες μας, οι καλύτερες στιγμές ενός ταλέντου που μπορεί να κοιτά πίσω και να πατά πάνω σε ένα δρόμο που έχουν πατήσει όλα τα ονόματα-αναφορές και ακόμη  περισσότερα της εισαγωγής, αλλά τον κοιτάζει με το δικό του θλιμμένο βλέμμα, προτιμώντας να βαδίζει στα σκοτεινά του μέρη, και τραγουδώντας μ’ αυτή την υπέροχη φωνή.

Είναι ο Mark Steiner με το Broken, και θα ήταν καλό να τον ακούσετε.

Για τον Mark Steiner είχαμε πει λίγα πράγματα παλιότερα. Με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του Broken, του νέου του δίσκου δηλαδή (για τον οποίον θα τα πούμε από την στήλη των reviews σύντομα), σκεφτήκαμε να τον προσκαλέσουμε να μας πει περισσότερα ο ίδιος. Κάπως έτσι καταλάβαμε ότι πίσω από την φοβερή φωνή και το ταλέντο στην σύνθεση, υπάρχει ένας πολύ εντάξει, και με ωραίο  χιούμορ  άνθρωπος.

Λοιπόν Mark, θα συστηθείς στους αναγνώστες μας?

Γεια χαρά! Με λένε Mark Steiner και αυτά είναι τα προβλήματά μου…

Και την μουσική σου? Πως θα την περιέγραφες?

Lounge-Noir. Ίσως και Swamp-Rock σ’ ένα βαθμό. Κάποιοι έχουν παρομοιάσει τη μουσική μου με τον ήχο των Tindersticks, του Nick Cave & the Bad Seeds, των Madrugada, των These Immortal Souls, των Crime & the City Solution, κλπ. Η μουσική μου μοιάζει να ταιριάζει ακριβώς με ό,τι συμβαίνει μουσικά στη Μελβούρνη.

Οι Piker Ryan και οι Saudade? Πες μας την ιστορία πίσω από αυτά τα ονόματα.

Οι Piker Ryan είναι το όνομα της παλιάς Νεοϋρκέζικης μπάντας μου, που δημιουργήσαμε μαζί με τον Βέλγο κιθαρίστα Phil “The Tremelo” King το 1997, με το όνομα Piker Ryan’s Folly. Μαζί μας έπαιζαν πολλοί και διαφορετικοί μουσικοί. Το 2006, λίγο πριν από μια reunion τουρνέ μας στην Ευρώπη, ο Phil και εγώ μαλώσαμε, και οι υπόλοιποι από μας συνεχίσαμε σαν Piker Ryan. Σήμερα αποτελεί περισσότερο ένα side-project. Είναι περισσότερο θεατρικό από την τωρινή μου live ερμηνεία. Κυρίως επηρεασμένο από το βιβλίο του Herbert Asbury «Οι Συμμορίες της Νέας Υόρκης», το οποίο ο Martin Scorsese μετέτρεψε σε Χολιγουντιανό ρομάντζο για την «ασημένια οθόνη».  Κάτι σαν Old New York gangland style. Ο Piker Ryan ήταν ένας κακοποιός o οποίος συνελήφθη για μια λίστα «υπηρεσιών» έναντι αμοιβής, μεταξύ των οποίων, γρονθοκόπημα για 2$, μαύρισμα και των δυο ματιών για 4$, κόψιμό αυτιού για 15$ κλπ… Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στο MySpace.com/PikerRyan.

Οι Saudade είναι ένα ακόμα side project, που σχηματίστηκε πέρυσι όταν πήγα στην Κοπεγχάγη για να κάνω μια ηχογράφηση και μια συναυλία με τον καλό μου φίλο Thomas Borge (Halph, DK) στο μπάσο και τα φωνητικά και τον Tobias “Tex” Lange στα ντραμς. Ήταν η πρώτη φορά που θα έπαιζα με την βαρύτονη κιθάρα μου, η οποία αποτελεί πλέον το μουσικό όργανο που προτιμώ. Έχουμε ήδη ένα χιτάκι μαζί, ένα  χαζό νούμερο που λέγεται “White Shoe Wanker Theme Song.” Λατρεύω να παίζω με τα παιδιά αυτά. Είναι μια ευχάριστη αλλαγή να βρίσκεσαι σε μια μπάντα, έχοντας ίση γνώμη με όλους τους άλλους. Η λέξη “Saudade”, παρεμπιπτόντως, είναι μια πολύ όμορφη πορτογαλική λέξη που δεν μπορεί να μεταφραστεί σε καμία άλλη λέξη σε καμία άλλη γλώσσα. Περιγράφει μια χαρούμενη αίσθηση απώλειας, ένα ζεστό συναίσθημα λαχτάρας και εγκατάλειψης.

Παίζεις συχνά σχεδόν σε όλη την Ευρώπη, ενώ απ’ όσο γνωρίζω το φθινόπωρο περιόδευσες στην Αυστραλία για δεύτερη φορά. Δεν σου λείπει το σπίτι? Και που αλήθεια είν’ αυτό? 

Ναι, απ’ ότι φαίνεται τριγυρίζω συχνά στην Ευρώπη… Όλα ξεκίνησαν από εκείνη την περιοδεία των Piker Ryan, που αποτέλεσε την αιτία να βρεθώ και να παίζω με τον Dimi Dero και την Sofy Perez στο Παρίσι. Πλέον, τους νιώθω σαν οικογένεια. Στη συνέχεια όλα εξελίχθηκαν σαν χιονοστιβάδα. Έκανα μια περιοδεία μόνος μου στην Πορτογαλία, μερικές συναυλίες στην Ισλανδία και ξαφνικά έπαιζα στις Βρυξέλλες, την Πράγα, το Βερολίνο, την Κοπεγχάγη και αλλού. Μετά από ένα αναγνωριστικό gig στο Παρίσι, με προσκάλεσαν να παίξω στην Αυστραλία το 2008, και έτσι έκανα και εκεί μια περιοδεία. Το αποτέλεσμα ήταν να κλείσω ένα συμβόλαιο με την εταιρεία Ζ-Μan Records στη Μελβούρνη, η οποία κυκλοφόρησε το καινούργιο μου άλμπουμ “Broken” σε μια special CD έκδοση καθώς και σε βινύλιο. Παρακολούθησα εκεί την κυκλοφορία του μόλις πριν λίγους μήνες, και έπαιξα στη Μελβούρνη, στο Σύδνεϋ, ακόμα και στην Τανζανία. Δούλεψα με πάρα πολύ καλούς μουσικούς, με μέλη των Silver Ray και με την Rosie Westbrook από το συγκρότημα του Mick Harvey. Ακόμα και ο  Spencer P. Jones από τους Beasts of Bourbon ανέβηκε στη σκηνή μαζί μου στην τελευταία μου συναυλία στη Μελβούρνη!

Λένε ότι πατρίδα είναι το μέρος εκείνο στο οποίο ανήκει η καρδία σου και υποθέτω ότι αυτό είναι σχεδόν τόσο αληθές όσο γίνεται. Θα είμαι πάντα ένας Νεοϋορκέζος. Πιθανόν να ζήσω όλη την υπόλοιπη ζωή μου στο Όσλο. Αλλά  νιώθω σπίτι μου και το Παρίσι, το Βερολίνο και τη Μελβούρνη, χάρη στους φίλους και τους συναδέλφους μουσικούς. Στην πραγματικότητα πολλούς από τους ανθρώπους αυτούς τους βλέπω σαν οικογένεια.

Τον Σεπτέμβρη σε είδαμε στο Βερολίνο, να συμμετέχεις μαζί με πολλούς άλλους στην συναυλία-αφιέρωμα  στον Bruno Adams. Στο παρελθόν επίσης συμμετείχες στο tribute album για τον Rowland S. Howard, και αρκετές φορές η μουσική σου μοιάζει να ακολουθεί τα βήματα αυτής της φανταστικής Αυστραλο-Βερολινέζικης σκηνής που ξεκίνησε εκεί πίσω στις αρχές των ‘80’s… 

Ο Bruno Adams ήταν ένας πολύ ξεχωριστός άνθρωπος, με τον οποίο είχα μια πολύ σύντομη γνωριμία στην Κοπεγχάγη σε μια συναυλία των Fatal Shore και ο οποίος πολύ γρήγορα έγινε αγαπημένος φίλος. Τον Αύγουστο του 2008 παίξαμε μαζί στο Βερολίνο στο Trödler. Το footage το χω ανεβάσει στο YouTube. Ήταν πράγματι τιμή μου που τον γνώρισα, πόσο μάλλον που έπαιξα μουσική με μια τόσο σεβάσμια μορφή της βερολινέζικης μουσικής σκηνής. Το Βερολίνο ήταν  εκείνο το μέρος όπου είχαν την έδρα τους πολλά από τα συγκροτήματα που ανακάλυψα όταν ήμουν νέος. Ναι, πολλοί από τους μουσικούς αυτούς ήταν Αυστραλοί. Συμπεριλαμβανομένου του Κυρίου Cave, του Mick Harvey, και του Rowland S. Howard. Είναι παράξενο το πώς αφότου συμμετείχα στο tribute album της Stagger Records για τον Rowland S. Howard (τότε ήταν και που πρωτογνώρισα τον Dimi Dero online πριν τον συναντήσω στο Παρίσι), κατέληξα με κάποιον τρόπο να παίζω support για τον Rowland στη Μελβούρνη πέρυσι.  Ήταν κάτι που δεν θα μπορούσα να προβλέψω πίσω περίπου στο 1990, όταν άκουγα αυτές τις φανταστικές όπως λες και συ Αυστραλέζικες μπάντες του Βερολίνου. Οι Crime & the City Solution και οι These Immortal Souls με επηρέασαν περισσότερο απ’ ότι η δουλειά του Nick Cave, αν και θα πρέπει να παραδεχτώ ότι για μένα οι Birthday Party το ξεκίνησαν όλο. Αυτό το συγκρότημα βρίσκεται όσο ψηλά είναι και οι Stooges σε ό,τι αφορά το μέγεθος της επίδρασης στη μουσική σήμερα.

Ο δεύτερος σου δίσκος, το Broken τελικά κυκλοφορεί. Πες μας κάποια πράγματα για αυτόν.

Χμμ…Λοιπόν, ο Dimi Dero το περιέγραψε σαν ένα «φιλμ», αλλά χωρίς το celluloid. Βλέπω το Broken σαν μια μουσική Οδύσσεια μέσα από την παρακμή. Είναι ένας σκοτεινός δίσκος, αλλά περιέχει φυσικά και τα χιουμοριστικά του στοιχεία. Ηχογραφήθηκε στη Νέα Υόρκη, το Όσλο, το Ντόρτμουντ και στο Atlantis Sound Stage στη Μελβούρνη (εκεί είναι που ηχογράφησαν και οι Bad Seeds το “Murder Ballads” - αν το ακούσεις πιο προσεκτικά, μπορεί να αναγνωρίσεις το πιάνο, που κατασκευάστηκε γύρω στο 1860, νομίζω!). Δεν ξέρω τι άλλο να πω, εκτός από το ότι είμαι αρκετά περήφανος γι’αυτό το άλμπουμ. Αγοράστε το (για να μπορώ να πληρώνω το νοίκι μου!).

Ποιοι άλλοι μουσικοί παίζουν μαζί σου στον δίσκο?

Λοιπόν, έχω ήδη αναφέρει κάποια ονόματα, αλλά για να είμαι δίκαιος, θα παραθέσω όλους όσους εμπλέκονται, καθώς κάθε μουσικός είναι καλλιτέχνης με τα δικαιώματά του, και σίγουρα είχε να προσθέσει κάτι διαφορετικό. Τα τραγούδια είναι δικά μου, αλλά όλοι οι μουσικοί συνέβαλαν στο να πάρουν αυτά άλλη διάσταση. Από τη Γαλλία έχουμε τον Dimi Dero, την τραγουδίστρια Sofy Perez και την πιανίστα Lisa Barel. Και φυσικά τους υπόλοιπους συνεταίρους του Dimi Dero  στο «έγκλημα», τον Κύριο Tex Napalm, που τόσο πολύ βοήθησε με τις κιθάρες του, τις μηχανικές και τις ηχητικές δεξιότητές του.

Από τη Νέα Υόρκη έχουμε τη Susan Mitchell που παίζει έγχορδα, προσθέτοντας τα σε πολλά από τα τραγούδια, και που βοήθησε να δέσουν όλα μαζί σαν άλμπουμ. Από τη Νέα Υόρκη επίσης τους άγνωστους Mele Βrothers, τους καλούς μου φίλους Chris και Peter, οι οποίοι είναι τόσο πιστοί και αξιόπιστοι όπως ένα συμπαγές ρυθμικό κομμάτι από τις μέρες των Piker Ryan’s Folly. Και η Susana Melendez, που τραγούδησε για ένα μικρό διάστημα με τους Νεοϋορκέζους Autodrone συμμετέχει σε ένα κομμάτι (στμ. τι κομμάτι… κομματάρα!) που γράψαμε μαζί και λέγεται “Divine Whore”. Το ρυθμικό μέρος για αυτό το συγκεκριμένο τραγούδι το έπαιξαν οι Kenneth Simonsen και Eirik Bjarghov, με τους οποίους έχω ξανασυνεργαστεί στο Όσλο και τους οποίους «έκλεψα» από τον singer-songwriter Vidar Vang.

Θα ’πρεπε επίσης να αναφέρω ότι το Divine Whore πρωτοπαίχτηκε  live με τον Frode Jacobsen  και τον Simen Vangen των  Madrugada στο CBGB’s στη Νέα Υόρκη. Χαχα! H Suzana ηχογράφησε το δικό της μέρος στα Planetgrey Studios στο Μανχάταν, όπως και η Susan Mitchell. Και τέλος είναι και η «συμμορία» με την οποία περιόδευσα στη Αυστραλία, που ηχογράφησε κάποια τραγούδια μαζί μου. Ανέφερα την αγαπητή Rosie Westbrook. Είχα επίσης τη χαρά να δουλέψω και με άλλους “crème-de-la-crème” Αυστραλούς μουσικούς, μεταξύ των οποίων τον ιδιοφυή κιθαρίστα Cam Butler (Silver Ray), την πιανίστα Lilith Lane (ex-Black Pony Express), τον οργανίστα Steve Hesketh (Jet), και τον θρυλικό Peter Luscombe (Paul Kelly band). Χεχε…Ναι. Πολλοί μουσικοί εμπλέκονται εδώ.

Από όσο ξέρω στις συναυλίες σου συνεργάζεσαι με πολλούς διαφορετικούς μουσικούς από πόλη σε πόλη. Fallen Birds, Broke Birds, “Your Problems”,  συνεχώς αλλάζουν σύνθεση και σχήμα. Ακούγεται συναρπαστικό, και σίγουρα είναι, μα δεν είναι και δύσκολο την ίδια στιγμή?

Όπως μόλις παρέθεσα τους μουσικούς που συνέβαλαν στο “Broken”, έτσι υπάρχουν και άλλοι μουσικοί που συνέβαλαν στο EP “Fallen Birds”, και ακόμα περισσότεροι με τους οποίους έχω παίξει σε συναυλίες, και με κάποιους από αυτούς σε περισσότερο συστηματική βάση. Αυτό που είναι ενδιαφέρον για τις συναυλίες μου, είναι ότι κανένα show δεν μοιάζει με το επόμενο σε ότι αφορά τους μουσικούς και συνεπώς σε ό.τι  αφορά τις ρυθμίσεις. Αυτό δεν φαίνεται να το καταλαβαίνουν πολλοί εκεί έξω, ούτε και να το εκτιμούν, καθώς ο κόσμος φαίνεται να περιμένει σε υπερβολικό βαθμό τη συνοχή. Πιστεύω ότι ο τρόπος με τον οποίο ενεργώ βοηθάει στο να κρατάω ζωντανά τα τραγούδια. Το θέμα είναι ότι ακόμα και αν και δεν είμαι μουσικός των blues, η προσέγγιση μου όταν ερμηνεύω τα κομμάτια είναι τέτοια. Πακετάρω την κιθάρα μου, ανεβαίνω σ’ ένα αεροπλάνο, κάνω πρόβες με μουσικούς παρόμοιας αντίληψης και έπειτα παίζουμε ζωντανά. Και πάντα το ευχαριστιόμαστε πολύ. Οι Fallen Birds είναι η Γαλλογερμανική μπάντα μου, οι Broken Birds η Αυστραλέζικη μπάντα μου. Τώρα, όμως, εφήυρα ένα καινούργιο όνομα που απευθύνεται σ’ όλους αυτούς τους μουσικούς με τους οποίους συνεργάζομαι. Ακόμα και αν παίζω μόνος μου, μπορώ να συστήνομαι επιτυχώς ως “Mark Steiner & His Problems!”

Ποια είναι τα αγαπημένα σου μέρη από όλα όσα έχεις επισκεφτεί?

Η Πορτογαλία, η Ισλανδία, η Τασμανία, το Βερολίνο, η St.Kilda (Μελβούρνη), το Παρίσι…

 

Tα μελλοντικά σου σχέδια για την προώθηση του Broken, και που μπορεί κανείς να αγοράσει τους δίσκους σου?

Εμ, ευελπιστώ ότι θα μπορέσω να δώσω περισσότερες συνεντεύξεις, και ίσως και να αποσπάσω καμιά καλή κριτική. Πέρα από αυτά, υποθέτω ότι θα πρέπει να βρίσκομαι στο δρόμο όσο περισσότερο μπορώ! Φαίνεται ότι είναι ο καλύτερος τρόπος για να πουλήσεις δίσκους αυτήν την εποχή… Μπορείτε επίσης να βρείτε  τους δίσκους μου (σε CD και βινύλιο, καθώς και mp3) online μέσω της Z-Man Records στην Αυστραλία και της Stagger Records στη Γαλλία! Περισσότερες πληροφορίες, μπορείτε να βρείτε στη διεύθυνση  http://www.StaggerHome.com

Τι ακριβώς είναι η Stagger Records?

Η Stagger Records είναι μια γαλλική δισκογραφική εταιρεία που ίδρυσε πριν από λίγα χρόνια ο Dimi Dero για να κυκλοφορήσει το tribute άλμπουμ για τον  Rowland S. Howard. Την ίδια εποχή εγώ ήδη «πουλούσα» τη μουσική μου μέσω της δικής μου δισκογραφικής Stagger Home Music. Όταν ο Dimi μου ζήτησε να συμμετάσχω στο άλμπουμ (μαζί με άλλους εξαίσιους καλλιτέχνες όπως τον Mick Harvey, τον Nikki Sudden, την Loene Carmen, την Penny Ikinger και αρκετούς άλλους), ανακάλυψε ότι χρησιμοποιούσα ήδη τη λέξη “Stagger.” Δεν έβλεπα κάποιο πρόβλημα σ’ αυτό, καθώς αυτός ήταν στη Γαλλία και εγώ στη Ν.Υόρκη και το Όσλο. Εξάλλου, τουλάχιστον τροφοδοτούσαμε την ίδια μουσική σκηνή. Αστειεύτηκα μάλιστα ότι μια μέρα πιθανόν και να ενώναμε τις δυνάμεις μας. Σε λιγότερο από ένα χρόνο το κάναμε! Έτσι τώρα στη δισκογραφική έχουμε μερικούς φοβερούς καλλιτέχνες, συμπεριλαμβανομένου του Tex Napalm και των Wok (από τη Γαλλία). Μπορείτε να αγοράσετε επίσης το “Broken” σε CD, καθώς και μια πολύ όμορφή περιορισμένη έκδοση 10” βινυλίου, που περιλαμβάνει το “Beautiful Thief” και μια διαφορετική εκτέλεση του “Sea of Disappointment.” Υπάρχουν και κάποια «κρυμμένα» κομμάτια εκεί!

Μια γυναίκα, το αλκοόλ, μια πόλη, ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, ένα ποτάμι, ο δρόμος, η θάλασσα, η μοναξιά, η τι άλλο μπορεί να σε εμπνεύσει να γράψεις ένα τραγούδι?

Όλα τα παραπάνω είναι πιθανά. Ξέχασες να αναφέρεις την αγάπη και την θλίψη.

«Υπάρχει καιρός για όλα όσα συμβαίνουν κάτω από τον ουρανό» λέει ο Εκκλησιαστής (3.1). Λοιπόν, τι καιρός είναι για σένα τώρα Mark?

Είναι η ώρα να τελειώνω τη συνέντευξη και να πάω να πιω ένα ποτό! Χεχε..

Κάτι τελευταίο που θα ήθελες να πεις στους αναγνώστες μας?

Ελπίζω να σας δω εκεί έξω. Παρακαλώ μη διστάσετε να μου πείτε ένα γεια αν έρθετε σε κάποια από τις συναυλίες μου. Ίσως καταφέρω να σας πείσω να αγοράσετε λίγη μουσική πακεταρισμένη με περισσότερη αισθητική απ’ ότι ένα απλό mp3 download. ;-)

Σ’ ευχαριστούμε πολύ

Thank YOU very much, Sir!

Saunterer & Co.