another list in the wall...2013

Αγαπητό μου αναγνωστικό κοινό, δεν ξέρω για σένα ούτε για μένα, πάντως τους υπόλοιπους μια χαρά τους βλέπω, αφού λύθηκε το φλέγον ζήτημα του ανοίγματος των μαγαζιών τις Κυριακές και μπορούν να κυκλοφορούν άνετα με μια –τουλάχιστον- σακούλα στο χέρι και εκείνη την μέρα, εμείς γιατί να γκρινιάζουμε? Σε όσους ποθούν σακούλες λοιπόν τους εύχομαι σακούλες…πολλές να τους κοπούν τα χέρια απ’ το βάρος…σακούλες, σακούλες όπως τη βρίσκει ο καθένας τι να κάνεις…στους υπόλοιπους δεν ξέρω, εσείς ξέρετε καλύτερα τις κρυφές επιθυμίες σας…σε όλους πάντως σακουλάτους και μη, εύχομαι το κλασσικό παππουδιέρικο μα αθάνατο, υγεία παιδιά!

Οι δίσκοι τώρα…παρά τις γκρίνιες φίλων και μη, εγώ συμπλήρωσα εικοσιδυάδα άνετα και με δίσκους που όλοι τους μου άρεσαν πολύ, χώρια που άφησα απ’ έξω καμιά δεκαριά την τελευταία στιγμή…για την πλειονότητα όλο και κάτι έχω γράψει εδώ μέσα, οπότε βάζω το link στον τίτλο πάνω…για τους 2-3 που δεν τα έχουμε πει δεν τρέχει τίποτα έχουν γραφτεί αρκετά αλλού…μια σημείωση μόνο για τους The Drobs, o δίσκος κυκλοφόρησε πέρυσι τον Δεκέμβρη και μάλιστα προς το τέλος του αν θυμάμαι καλά, άρα δικαιωματικά κερδίζει μια θέση στην φετινή λίστα… 

Μαζί με τους δίσκους κρατάω και τα live του Hugo Race, των Oscillation και το επετειακό των Last Drive και…πάμε…

Σε τυχαία –περίπου- σειρά:

Greta Mob – Let The Sunburnt Country Burn

Ritual Howls – Same Title

The Doomed Bird Of Providence – Blind Mouths Eat

La Mancha Negra – Same Title

The Oscillation – From Tomorrow

Dirtmusic -Troubles

Exhaustion – Future Eaters

Dim Locator – Wormhole EP

The Gospel Truth - A Lonely Man Does Foolish Things

Wailin Storms – Same Title EP

Blue Prostitutes with Steve McKay – Same Title

Medeia Fiai – Dear Chaos.Live Sessions

Kid Congo and The Pink Monkey Birds - Haunted Head

The Drobs – New Monsters Strange Kings

Warlocks – Skull Worship

The Kill Devil Hills – Past and Future Ghosts

Tex Napalm & Dimi Dero – Party Animals

The Drones – I See Seaweed

Uncle Acid & the deadbeats – Mind Control

Savages – Silence Yourself

Tricky – False Idols

Candice Gordon – Before The Sunset Ends EP

Και μια μνεία στο τέλος για το Three chords and a cloud of dust το τριπλό CD Box της Easy Action Records που κυκλοφόρησε φέτος και είναι αφιερωμένο στον Scott Morgan (που πέρασε και περνάει δύσκολα τελευταία με την υγεία του). Θα τα πούμε σύντομα ξανά για αυτόν και τις παλιοπαρέες του, ως τότε όμως εσείς που δεν έχετε ασχοληθεί ενδελεχώς μαζί του, μη περιμένετε να πεθάνει και ν’ αρχίσουν τα γνωστά λιβανιστήρια για να το κάνετε…κάντε το τώρα και μην έρθετε αδιάβαστοι στο μάθημα…στην ανάγκη ξεκινήστε από εδώ!

Σας αφήνω με Dim Locator και Touch…καλή χρονιά.

Γιώργος Χριστιανάκης - Μιά εποχή στην κόλαση (βιβλίο+cd)

Alltogethernow
2013

Είκοσι χρόνια πριν ο συνθέτης και μουσικός Γιώργος Χριστιανάκης και ένας από τους συντελεστές αυτού του διπλού CD και βιβλίου μαζί, ο Γιάννης Αγγελάκας, είχαν συναντηθεί και πάλι στο κείμενο του Rimbaud για τις ανάγκες του soundtrack της ταινίας τους Γραμματικού Η Εποχή των Δολοφόνων.
Η CD έκδοση μάλιστα του Υπέροχο Τίποτα στα 1995, όπου μαζί με το miniLP της δουλειάς των Καρρά-Αγγελάκα (συμμετείχε και πάλι ο Χριστιανάκης) που περιείχε και το soundtrack (το οποίο αν θυμάμαι σωστά πρέπει να είχε πρωτοκυκλοφορήσει σαν bonus ετπάϊντσο μαζί με το διπλό βινύλιο Κράτα το σόου μαϊμού των Τρυπών) ακούγεται ακόμη το ίδιο απολαυστική όσο τότε.

Η πρώτη ολοκληρωμένη προσωπική δουλειά του Χριστιανάκη (αν και μπαινοβγαίνει στα στούντιο και ανεβοκατεβαίνει στην σκηνή από το 1982) ήρθε το 1997, το όνομα αυτής Τέμπλο, και τώρα που κατέβασα τις κούτες και έψαξα τα παλιά μου CD κατάλαβα και θυμήθηκα μαζί από την όχι και τόσο άρτια κατάσταση που το βρήκα, το πόσες πολλές φορές το έχω ακούσει.
Το soundtrack για την ταινία Χώμα και νερό (2000) που το συνυπογράφει μαζί με τον Αγγελάκα και τον Ασκληπιό Ζαμπέτα, έχει λιώσει κι αυτό σαν βινύλιο απ’ το παίξιμο παρότι CD, Ο Θυρωρός αντίθετα η δεύτερη προσωπική δουλειά του που κυκλοφόρησε το 2001 στέκει ανέγγιχτος σένιος και κοτσονάτος μέσα στη κούτα, πράγμα που μαρτυρεί αν μη τι άλλο την έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ μας.
Κάπου εκεί διεκόπησαν και οι διπλωματικές σχέσεις με τις δουλειές του συνθέτη, αν και τώρα που το έψαξα λίγο το πράγμα νομίζω ότι με τις Παράξενες Ιστορίες του 2003 θα πρέπει οπωσδήποτε να κανονίσω μια συνάντηση.

Μακρηγορώ όμως…ας έρθουμε στα του διπλού σιντοβιβλίου, που πήγα και το τσίμπισα νωρίς νωρίς με το που βγήκε, χρονιάρες μέρες λέω ας κάνω ένα μικρό δώρο στον εαυτό μου…τι διάολο μιλάμε για μελοποίηση στο ποίημα που όπως έχω γράψει λίγο παλιότερα «αν είναι να έχει κάποιος ένα βιβλίο στην βιβλιοθήκη του ας είναι αυτό».
Πρώτο CD μόνο μουσική από εκλεκτούς μουσικούς, (Σιώτας, Βελιώτης, Γιώργης Ξυλούρης, Μπάμπης Παπαδόπουλος, ο ίδιος ο συνθέτης και άλλοι πολλοί και καλοί) ίσως προτροπή για να πιάσεις το βιβλίο που το συνοδεύει στην σπουδαία μετάφραση του Χριστόφορου Λιοντάκη, και να διαβάζεις παράλληλα το κείμενο του Rimbaud.
Στο δεύτερο CD υπάρχει πάλι η ίδια μουσική μόνο που εδώ την συνοδεύει και η φωνή του συνθέτη Γιώργου Χριστιανάκη που διαβάζει (ταιριαστά και δίχως φανφάρες) το κείμενο, με μια μικρή βοήθεια από τον Γιάννη Αγγελάκα στα έμμετρα ποιήματα.

Έτσι μπορείς να το ακούς και να διαβάζεις, ή να το ακούς και ν’ απολαμβάνεις όπως ο νεκροθάφτης του Λωτρεαμών όχι τα ερείπια των πολιτειών και των ανθρώπων, μα ολόκληρη την εποχή της κόλασης, που κρατάει από τότε και μάλλον γίνεται όλο και πιο καυτή όσο περνάει ο καιρός.  

alltogethernow

The Last Drive 30 years alive @ Fix Factory Θεσσαλονίκη 23/12/2013

Πρωινό ξύπνημα: Ευτυχώς είχα προνοήσει να μη δουλεύω σήμερα… ο λαιμός έχει κλείσει από τα ουρλιαχτά, το σώμα πονάει από τα (μεταμεσονύκτια) χοροπηδητά, τ’ αφτιά βουίζουν, το κεφάλι γυρίζει από τα πολλά, μα ύστερα από (αρκετός θα πρέπει να είναι) καιρό νιώθω ευτυχισμένος.

Χθες βράδυ κατά τις δεκάμιση:

«Για όλα όσα περάσαμε μαζί, και γι’ αυτά που θα έρθουν» λέει ο Αλέξης και Blood from a stone πρώτο τραγούδι, ηλεκτρικά κύματα με σαρώνουν, ανατριχίλες στην σπονδυλική στήλη χορεύουν, φωτάκια στο μυαλό λες και είμαι τριπαρισμένος παίζουν…Glass of Broken Dreams, Chain Train, Black Limo…μας έχουν πάρει καροτσάκι και μας πάνε…«Το επόμενο είναι για τις στιγμές που νιώθεις ότι δεν υπάρχει κανείς να νοιαστεί» Devil May Care…oh shit που λέει και ο Fred Cole στο 54/40, τι σκατά γίνεται εδώ ρε πούστη μου? Κλαίω? Ως και ο Πέτρος με πήρε χαμπάρι και ήρθε δίπλα…για τον Γιώργο που δεν είναι μαζί μας ρε…αυτόν που θα κάναμε την μπάντα…Cramps Wipers και Last Drive, έτσι θα παίζουμε…αρχίζουν και ανεβαίνουν οι εκλεκτοί προσκεκλημένοι…δεν θυμάμαι σειρά, έχω αρχίσει να χοροπηδάω και να ενοχλώ τους διπλανούς, Χρήστος από Ναυτία στη κιθάρα, ο Βαγγέλης πάντα πίσω απ’ τη κονσόλα, Valley of Death, σε κάποια φάση απελευθερώνουν στη σκηνή τον Gaz από τους Personality Crisis…Russian Roulette, Hey hey hey we're in the movie I feel up and I feel groovy, Αποστόλης Εκτός Ελέγχου στο ρεφρέν… καπάκι Human Fly, Bzzzzzzzz το μάτι του Gaz γυαλίζει όπως πάντα, μόνο που απόψε γυαλίζει και το δικό μου…Αλέκος από Γκούλαγκ, No Fun σε εκτέλεση 80’s χύμα rock and roll, μετά Λάμπρος από Ziggy Was στο μπάσο, η Misirlou στις φλόγες, οι Roundlights σε ρόλο όχι πυροσβέστη αλλά James Cagney…This Fire Inside, Top of the World Ma!...«Ένα μεγάλο κεφάλαιο για την πόλη» λέει ο Αλέξης καθώς υποδέχεται τον Ασκληπιό στην σκηνή…και ένας από τους 2-3 καλύτερους κιθαρίστες που έβγαλε ποτέ αυτή η χώρα, λέω εγώ και πολλοί άλλοι.

Δεν ζηλεύω πια τόσο πολύ τους Αθηναίους για τα δύο βράδια που προηγήθηκαν…Holy War, Overloaded και Killhead Therapy όπως δεν έχουν ακουστεί ποτέ ως τώρα τουλάχιστον όσον αφορά τις κιθάρες (ειδικά το τελευταίο)…και μετά: ήταν κάποτε μια μπάντα που την λέγανε The Mushrooms…οι κιθάρες που ακούγονται «σαν ασθενοφόρα» όπως είχε πει και ο συγχωρεμένος ο Νίκος Παπάζογλου ηχούν ξανά στην πόλη, Taste of the Mushrooms λοιπόν, γκνιαμ γκνιαμ γκνιαμ, Asklipios, Grandfather και Tripmaker ξανά μαζί, λείπει ο Atmas που να γυρνάει? και ο δικός τους Γιώργος ο Purple Jelly ή Πλούτο που έφυγε νωρίς, σ’ αυτόν είναι αφιερωμένα και τα τραγούδια που παίζουν μαζί με τους Last Drive με το Downstairs Drops άφθαρτο απ’ τον χρόνο να κλέβει ακόμη μια φορά την καρδιά μας.
Μπάμπης Παπαδόπουλος και το κιθαριστικό ντούζ συνεχίζει χωρίς έλεος…κιθάρα ρε! It’s All Over Now Baby Blue (πηγαίνουμε για το τέλος κοντεύει τρίωρο σκέφτομαι και λυπάμαι, σε πόσες συναυλίες το λέω αυτό με ρωτάω? σε ελάχιστες πια μου απαντώ), Blue Moon που κρέμεται πάνω απ’ τον ωκεανό του ήχου…Έχει ακόμη λίγο όμως…Night of The Phantom, κόσμος ανεβοκατεβαίνει στη σκηνή, οι δίπλα μου δεν ενοχλούνται πια έχουν σεληνιαστεί και αυτοί, Πάνος από Ziggy Was σε ρόλο MC, Gone Gone Gone, Αποστόλης από Εκτός για ένα Over The Edge μέσα από τα σπλάχνα του όπως το συνηθίζει, όλοι τώρα πάνω στη σκηνή για ένα ατελείωτο (να ‘ταν κι άλλο) με παλλαϊκή συμμετοχή και του κοινού, Louie Louie…

«Ένα βράδυ θα φέγγει το φεγγάρι τρελό, θ’ απλωθεί η σκιά σου σ’ ένα δρόμο στενό, Τα ταξίδια, οι φίλοι, οι αγκαλιές, τα φιλιά, σ’ ένα κόσμο θαμπό μακριά, μακριά» λέει ένα παλιό τραγούδι και εύχομαι να είναι ένα βράδυ σαν κι αυτό….ως τότε όμως…περιμένοντας την επόμενη φορά της μπάντας που είναι ικανή στα σαράντα  της χρόνια να είναι καλύτερη απ’ ότι στα τριάντα της, όπως τώρα είναι καλύτερη απ’ ότι στα δέκα της, μια από τις (πολύ) λίγες στο πλανήτη που το πνεύμα του rock and roll εξακολουθεί να βγαίνει σαν το τζίνι μέσα απ’ τις χορδές και πραγματοποιεί πρόθυμα κάθε άπληστη rock and roll φαντασίωση μας…

Still got nothing
but still got soul
and im ready
I love Cindy

Υ.Γ. Και σιγά ρε Αλέξη τι περάσαμε μαζί…μήπως επειδή γνωρίσαμε τους φίλους μας, φτιάξαμε τις παρέες μας, ερωτευτήκαμε τα κορίτσια μας, χαρήκαμε μεθώντας τις λαμπρές μέρες, ξορκίσαμε τις κακές ώρες, θρηνήσαμε τους φίλους που έφυγαν νωρίς, όλα αυτά με τα τραγούδια σας? 

* Η φωτογραφία κλεμένη από εδώ: http://stagespotting.com/

Μπάμπης Αργυρίου - Έχω Όλους τους Δίσκους τους

Ο Μπάμπης Αργυρίου είναι υπεύθυνος για:
Αρκετές από τις ωραιότερες ραδιοφωνικές εκπομπές που έχω ακούσει, το Rollin Under το καλύτερο fanzine που βγήκε ποτέ σ’ αυτή την χώρα, το Rollin Under επίσης το καλύτερο και πιο τίμιο δισκάδικο που ευτύχισε να έχει αυτή η πόλη (Θεσσαλονίκη), την Lazy Dog μια ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρία που τίμησε με το παραπάνω αυτόν ακριβώς τον χαρακτήρα της, και το Mic.gr μάλλον το καλύτερο ελληνικό μουσικό site κι ας φροντίζει να συμπεριλαμβάνει στους γραφιάδες του και -λίγους ευτυχώς- ανεκδιήγητους τύπους (όπως άλλωστε και στο Rollin Under παλιότερα) που το μόνο που κάνουν τελικά είναι αυτό που δεν έχει κάνει ποτέ ο ίδος…να πουλάνε μούρη και εξυπνάδες…
Επίσης είναι υπεύθυνος για τις πιο έξυπνες, πρωτότυπες, δεν βρίσκω άλλο επίθετο, δισκοκριτικές, όπως και μουσικά άρθρα και αφιερώματα που έχω διαβάσει, και τέλος σίγουρα δεν είναι υπεύθυνος για ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει.

Πριν γράψω για το βιβλίο, θέλω να πω ότι γενικά τα «μουσικά» βιβλία τύπου Hornby τα βαριέμαι αφάνταστα…όπως και παρόμοιες ταινίες…από το High Fidelity θυμάμαι μου είχε αρέσει μόνο η σκηνή με το You ‘re gonna miss me, όλο το υπόλοιπο βιβλίο και ταινία μαζί είναι για τα μπάζα. Απορώ πραγματικά τι του βρίσκουν, τόσο πολύ υπάρχει ανάγκη για εναλλακτικά άρλεκιν?
Προτιμώ ας πούμε το Trainspotting του Welsh ή το Fear and loathing in Las Vegas του Thompson όπου η μουσική είναι απλά το σάουντρακ της ζωής των ηρώων της ιστορίας, όπως συμβαίνει και στην πραγματικότητα.
Η και άλλα, άσχετα φαινομενικά βιβλία που όμως είναι πολύ πιο «μουσικά» από αυτά που το κραυγάζουν. Δηλαδή το να διαβάζεις βιβλία, έστω κυρίως μουσικής κατεύθυνσης (?!) και να μην έχεις διαβάσει το Naked Lunch του Burroughs, το Sanctuary του Faulkner, Το Κουτσό του Cortazar τζαστ του νειμ α φιου, είναι σαν λες ότι ακούς rock και να μην έχεις ακούσει τους Velvet, τους Television ή τους Wipers.
Τέλος πάντων τι γράφω κι εγώ τώρα…

Να έρθω επιτέλους και στο βιβλίο του Μπάμπη, το Έχω όλους τους δίσκους τους, το οποίο πήγα και το αγόρασα την επόμενη μέρα που διάβασα την σχετική ανάρτηση του Δισκορυχείου, (με την ευκαιρία και για την ιστορία το γράμμα που έγραψες Φώντα στο Rollin Under ήταν στο πράσινο τεύχος με τον Cave στο εξώφυλλο), και το διάβασα μονορούφι σε δύο βραδιές. Και έχω να πω ότι μου άρεσε. Όχι για την ιστορία που αφηγείται, ούτε για τις όμορφες αναμνήσεις που φέρνει από μια εποχή της Θεσσαλονίκης αλλά και γενικότερα που χάθηκε για πάντα, ούτε για τις πολλές και ωραίες μουσικές αναφορές του.
Αυτό που μου άρεσε είναι αυτό που μ’ αρέσει πάντα και από πάντα στα κείμενα του Μπάμπη, οι ειλικρινείς και αυθεντικοί εσωτερικοί μονόλογοι, ή και διάλογοι στην προκειμένη περίπτωση, με αφετηρία την μουσική, ενδιάμεσες στάσεις στα μικρά καθημερινά αλλά και τον έρωτα, την φιλία, τα άγχη μας, τους φόβους μας, τον θάνατο που όταν τείνουν προς το παραλήρημα δίχως τελικό προορισμό γίνονται ακόμη πιο απολαυστικοί και εμπνευσμένη λογοτεχνία υψηλού επιπέδου μαζί.
Όσο για σελίδες σαν αυτές που αφιερώνει στο Standing By The Sea των Husker Du, είναι ικανές σε αντίθεση με το punk πνεύμα του συντάκτη τους, που θα ήθελε πιστεύω κάποιους να πιάνουν τα πληκτρολόγια μετά την ανάγνωσή για να το κάνουν και αυτοί, είναι ικανές έλεγα να φέρουν το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα, δηλαδή ακόμη και γι’ αυτούς που ήδη χτυπάνε τα πλήκτρα (μαζί τους και ο υπογράφων) στον ρυθμό –νομίζουν- του Lester Bangs να τα παρατήσουν μια και καλή αφού τόσο ωραία δεν πρόκειται να γράψουν ποτέ… 

http://exoolous.blogspot.gr/ 

  

Algiers

Οι ρίζες και των τριών ( Franklin James Fisher, Ryan Mahan, Lee Tesche) βρίσκονται βαθιά μέσα στον βαθύ νότο την North Carolina, και τη Georgia, όχι και πολύ μακριά δηλαδή από την Yoknapatawpha, την θρυλική πολιτεία του Faulkner, και πάντως εκεί που όχι πολλά χρόνια πριν ο ήχος των αλυσίδων έπαιζε τον ρόλο του ντεφιού στα τραγούδια των νέγρων.
Ο πρώτος κουβαλάει τα gospel στο αίμα του από την μέρα που γεννήθηκε μαζί και το λάθος –για κάποιους…όχι και τόσο λίγους τελικά- χρώμα του δέρματος, οι άλλοι δύο βάζουν ένα χεράκι κι αυτοί να μεταφέρουν κάτι από την υπόλοιπη μεγάλη κι αυτή παράδοση του νότου στις μέρες μας.
Στο σήμερα που  αυτά τα τρία ξενιτεμένα πουλιά του νότου έχουν ανοίξει τα φτερά τους με φόντο τον λαμπρό αλγερινό –έτσι το θέλουν- ήλιο όπου όλα αυτά και ακόμη περισσότερα χωράνε από κάτω, εκεί, εδώ, πουθενά.
Οι μεγάλες θορυβώδεις δυτικές μητροπόλεις, αλλά και οι μικρές ήσυχες επαρχιακές κωμοπόλεις, η κιθάρα του Rowland S. Howard, τα λόγια του Camus με την φωνή του Gainsbourg, το πύρινο και αθάνατο πνεύμα του Jeffrey Lee Pierce, οι ρύμες του hip hop, η ενέργεια του punk, ο ρυθμός των μηχανών του νέου κόσμου αλλά και αυτός του Fela Kuti και της μάνας Αφρικής…η χαμένη (?) μαύρη δύναμη.
Κάπως έτσι κοιτάζοντας πίσω το rock and roll έκανε τα μεγαλύτερα και ωραιότερα βήματα ή και άλματα μπροστά…

Έχουν πίσω τους μόνο ένα επτάϊντσο, το Blood/Black Eunuch και στις αρχές του 2014 βγαίνει ο πρώτος τους δίσκος με τίτλο Claudette, τα δύο κομμάτια του single, όπως και το ομότιτλο κομμάτι του EP που υπάρχει διαθέσιμο για προ-ακρόαση είναι από τα ωραιότερα τραγούδια που άκουσα εδώ και πολύ πολύ καιρό. Αυτά…για την ώρα.  

homepage  
soundcloud

The Byrds – Lover Of The Bayou

Θα πρέπει να έχετε καταλάβει όσοι ήσαστε τακτικοί εδώ μέσα, αν μη τι άλλο από την λασπουριά που γεμίζουν τα ψηφιακά σας παπούτσια αρκετές φορές κατά την επίσκεψή σας, ότι με τον βάλτο, Swamp αγγλιστί υπάρχει μια πολύ στενή σχέση, την οποία δεν είναι του παρόντος να αναλύσω περεταίρω.
Για σήμερα θα αρκεστώ να γράψω λίγες γραμμές για ένα από τα πρώτα τραγούδια που ακουστήκαν στην ολονύκτια γιορτή που ακολούθησε την επικύρωση αυτής της σχέσης.
Έτυχε να ανοίγει μια κασέτα με τραγούδια των Byrds που έπεσε στα χέρια μου κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’80, και μιας και δεν τους είχα ξανακούσει αυτό το τραγούδι ήταν και η πρώτη μου επαφή με την μουσική τους, κι ας ήταν παρμένο μέσα από το Untitled του 1970, της τελευταίας δηλαδή και λιγότερο φημισμένης περιόδου τους.
Με τον καιρό νομίζω θα πρέπει να άκουσα σταδιακά όλους τους δίσκους τους, αλλά σε κανέναν, ακόμη και σ’ αυτούς που θεωρούνται οι κορυφαίοι τους, δεν βρήκα κάποια άλλο όχι να μου αρέσει, προς θεού, τέτοια ήταν και είναι δεκάδες, μα να ρίξει απ’ την κορυφή της προσωπικής λίστας με τα αγαπημένα των Byrds (και όχι μόνο) το Lover of The Bayou. 
Mια ιστορία συνυπογεγραμμένη θαρρείς από τους Faulkner, Caldwell και Bierce, αλλά η αλήθεια είναι ότι είναι σύνθεση των Roger McGuinn (…) και Jacques Levy (στα credits και του πασίγνωστου Dylanικού Hurricane μεταξύ άλλων) που βρομοκοπάει στάσιμα νερά, παράνομο καλαμποκίσιο ουίσκι, ανάσα αλιγάτορα, δέρμα φιδιού, και αίμα νυχτερίδας, ο ρυθμός ακολουθεί κατά πόδας με ορθάνοιχτα τα τεράστια σαγόνια του, και η ερμηνεία του McGuinn ενσαρκώνει άξια και αληθινά τον εραστή του βάλτου. Με λίγα λόγια αμερικανιά θανάτου.
Για τα πολλά και ενδιαφέροντα ιστορικά του δίσκου γενικά αλλά και του τραγουδιού ειδικά υπάρχει έχουμε πει πάντα το wikipedia, εγώ απλά να σημειώσω πριν κλείσω τις τρεις πολύ καλές όλες τους διασκευές που έχω πετύχει, και που και μόνο για αυτή τους την επιλογή οι διασκευάζοντες κέρδισαν πολλούς πόντους στο μπλοκάκι όπου κρατώ σημειώσεις για τις επιδόσεις τους διαχρονικά.
Πρώτη –μπορεί και καλύτερη- αυτή του Mark Vet Enbatta στον μοναδικό μέχρι στιγμής δίσκο όπου υπογράφει μόνο με το όνομά του, το Hidden Passions του 1988, δεύτερη νότια και ωραία αυτή των Mudcrutch, που με ηγέτη τον Tom Petty εφορμούν από το σωστό μέρος για αυτού του είδους την μουσική, δηλαδή το Gainsville της Florida, από τον μοναδικό επίσης και ομότιτλο δίσκο τους, του 2008 (κι ας δημιουργήθηκαν το 1970), και τρίτη δεκάλεπτη, ανηλεής μαζί και πιο πρόσφατη αυτή που υπήρχε μέσα στον περσυνό δίσκο επιστροφή των Chrome Cranks, Ain’t No Lies in Blood.
Τα λέμε παιδιά, φεύγω τώρα, πάω να ελέγξω τις παγίδες μη μου τις σκίσουν πάλι οι αρουραίοι!

evil thing

Αυτό είναι «παράνομος» το νόμο που ξεφεύγει:
Για να μη κάνει τίποτα στα πάντα αυτός θα στέργει.
Στη τράκα ζει όπου μπορεί κι είναι δειλό θρασίμι,
Διπρόσωπος, απόβρασμα δεν κάνει για τακίμι.
Απατεώνας, δουλικός, μπράβος ξανθός γι’ αράπης;
Με μαστοριά πορεύεται στη στράτα της απάτης.
Μαϊμού, ρουφιάνος γυναικών, γυναίκα στην ανάγκη,
Για να ‘χει κάποιο ποσοστό παίρνει ψυχές φαλάγγι…
Μπορεί να τον κρεμάσουνε ή Δήμιος να γίνει,
Ευνούχος, έμμισθος φονιάς, τίποτα δεν αφήνει.
Ακόμα και ο χάροντας τον έχει αποστραφεί,
Τον έφτυσε ο θάνατος τον φτύνει κι η ζωή.
Τρώει τα πάντα και σκατά μ’ αντάλλαγμα χρυσάφι,
Ζει όμως και με τίποτα έχει ψυχή σαράφη.
Είναι φορέας πολλαπλών ποικίλων ονομάτων,
Πότε γιορτάζει; Προφανώς πως των Αγίων Πάντων.
Κατά καιρούς ονόματα διάφορα έχει πάρει,
Μα του κελιού του τα’ αρχικά τον έχουνε σταμπάρει.
Τι τάχα τον καθοδηγεί; Ο έρωτας; Τα πάθη;
Όλα τα έχει παραβεί, έχει πνιγεί στα λάθη…
Το μίσος; Όχι. Η κλοπή; Μήτε τον πολύνοιάζει,
Μήπως και βίτσιο σκοτεινό τη σάρκα του ταράζει;
Όχι δεν είναι ούτ’ αυτό μα ‘χει ψυχή πουτάνα,
Στη τέχνη του διαγουμιστή είναι «καημένη μάνα».
Σκόντο δεν έκανε ποτέ μήτε και του διαβόλου,
Και καθετί έξ’ απ’ αυτό το θεωρεί: «του κώλου».
Χτυπιέται και ταυτόχρονα το χτύπημα γυρίζει,
Εκεί ‘ναι μόνο καθαρός, αυτό τον εξαγνίζει.

image: Η κλασσική σκιά του αξιότιμου κυρίου Count Orlok, από το Nosferatu του F.W Murnau.

text: Tristan Corbiere - Le Renegat, στα ελληνικά: Ο παράνομος, από το βιβλίο Άνθρωποι της Θάλασσας (Gens De Mer 1868), μετάφραση Νίκος Χειλαδάκης, εκδόσεις Εκάτη 2009. 

music: Uncle Acid & the deadbeats – Death’s Door, Blood Lust CD, Killer Candy Records 2011.  

The Warlocks - Skull Worship

Cargo
2013

Το τελευταίο πράγμα που περίμενα στο τέλος αυτής της χρονιάς ήταν να ακούσω το νέο, όγδοο στη σειρά άλμπουμ των Warlocks, και να μου έρθει μια λυσεργική όξινη κεραμίδα στο κεφάλι…

Είναι αλήθεια ότι οι βετεράνοι πια, συνονόματοι των πρώιμων Velvet Underground και Grateful Dead, βασικά ο Bobby Hecksher μιας και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας συγκροτούν πλέον έναν μακροσκελή κατάλογο με τις αλλεπάλληλες αλλαγές που έχουν γίνει από το 1998 μέχρι σήμερα, είναι αλήθεια έλεγα όμως, ότι ξεκίνησαν να παίζουν την dronικί shoegazeική ψυχεδέλεια τους πολύ πριν αυτή (ξανα)γίνει το νέο καυτό πράμα των απανταχού μουσικόφιλων, όπως όμως είναι αλήθεια ότι αρκετοί, ανάμεσά τους κι εγώ, μέσα στον ορυμαγδό των νέων συγκροτημάτων και δίσκων κάπου μετά το Heavy Deavy Skull Lover του 2007 τους έχασα, ή πιο σωστά τους ξέχασα.

Και κάπως έτσι πέρασε ο καιρός και έφτασα στο χθεσινό βράδυ σχετικά απροετοίμαστος, και ξεκίνησε να παίζει ο δίσκος, και κομμάτι το κομμάτι, ριφ το ριφ όλα γύρω άρχισαν να νοτίζουν, και μια ομίχλη ήρθε και κάθισε μέσα στο μυαλό, σε σημείο να μη μπορώ και να μη θέλω όχι να σηκωθώ, αλλά ούτε καν να κουνηθώ μη τυχόν και χαθεί αυτή η μαγεία, και έμεινα εκεί βυθισμένος και ακούνητος να κοιτώ τον ουρανό, γιατί όπως πολύ σωστά έχει ειπωθεί τον ουρανό καλύτερα κοιτά αυτός που στην γη ξαπλώνει…

Όταν έπαιξε πια ο δίσκος τόσες φορές ώστε τα τραγούδια του –και τι τραγούδια ε, Dead Generation, Chameleon, Endless Drops, εδώ οι κιθάρες θέλουν ακουστικά αλλά με το μαλακό παιδιά ένα μυαλό είναι, Silver & Plastic στη σειρά δίχως έλεος- να κουδουνίζουν στο μυαλό από μόνα τους, χωρίς την μεσολάβηση ενισχυτή, το μόνο που έκανα ήταν να ξεκινήσω εντατική επανάληψη στις παλιότερες δουλειές τους…

homepage 

 

Greta Mob - Let The Sunburnt Country Burn

Self Release
2013

«Λοιπόν…στοιχηματίζω ολόκληρο το βασίλειό μου της Δανιμαρκίας, που δεν είναι βέβαια και τίποτα σημαντικό έτσι σάπιο που κατάντησε, αλλά αυτό έχω αυτό βάζω, βάλτε και σεις παιδιά, μαύρο κόκκινο, λάδι για την καντήλα, εδώ κληρώνει ο γούργουλας, πως αν ο επικείμενος πρώτος τους δίσκος τους Let The Sunburnt Country Burn -αν και όποτε βγει- θ’ αφήσει εποχή… 
Δεν συζητάμε για το ποιος θα είναι στην κορυφή της λίστας της χρονιάς αν κυκλοφορήσει φέτος.»

Αυτά έγραφα μεταξύ άλλων πριν λίγους μήνες στο παραλήρημα μου μετά τις πρώτες ακροάσεις του φρέσκου τότε EP τους, και τελικά το Let The Sunburnt Country Burn βγήκε και εγώ το ακούω εδώ και μερικές εβδομάδες και δεν μπορώ να αποφασίσω, και όλο το αναβάλω να γράψω κάτι, αλλά σήμερα ήρθε η ώρα…

Η εισαγωγή με το Yorta Yorta στην στουντιακή εκδοχή του αυτή τη φορά και όχι στην ζωντανή που υπήρχε στο πρώτο τους single, και καπάκι το κλασσικό πια κι ας έχει κυκλοφορήσει μόλις λίγους μήνες πριν The Petite Bourgeois Blues τραβηγμένο κατά 2 λεπτά περισσότερο απ’ ότι στην μορφή που το ακούσαμε επίσης στο ομότιτλο single, αφήνει την αίσθηση κλοτσιάς στα αχαμνά του παραπαίοντος σώματος του rock and roll, να πέσει κάτω και να μη ξανασηκωθεί, και όλοι μαζί κοινό και πυγμάχοι εχμ μουσικοί, να βρεθούμε αγκαλιασμένοι πάνω στο ρινγκ, πάνω στην σκηνή, για ένα τελευταίο γλέντι τρικούβερτο μέχρι το πρωί, που όμοιό του ίσως θυμούνται κάποιοι παλιοί, και σίγουρα τέτοιο που πρέπει σε μια πτώση σαν κι αυτή.

Η ίδια η μπάντα αμέσως μετά όμως φροντίζει να αναβάλει επ’ αόριστον –ή μέχρι κάπου μέσα στον νέο χρόνο όπου έχει προγραμματιστεί η κυκλοφορία ενός ακόμη EP, αλλά και του δεύτερου δίσκου τους με την συμμετοχή του Spencer P. Jones και στα δύο- το πάρτι αυτό, επιλέγοντας να παρουσιάσει ένα πρόσωπο όχι πια νοτισμένο από τους αχνούς των βάλτων, αλλά καμένο από τον ήλιο της ερήμου…με λίγα λόγια το swampy blues rock and roll της εισαγωγής το διαδέχεται σχεδόν για ολόκληρο το υπόλοιπο του δίσκου ένα αγαπημένο μεν, αλλά όχι αυτό που περιμέναμε από τους Greta Mob, country folk rock ιδίωμα.

Και λέω για σχεδόν το υπόλοιπο του δίσκου, γιατί κάπου εκεί προς το τέλος του, παραμονεύει το οργανικό Escape To Hometime Blues μαζί με όλα τα ζωντανά του βάλτου που επιστρέφουν για να μας κάνουν να κουνήσουμε δεξιά αριστερά το κεφάλι στην διαπίστωση-ερώτηση ότι αφού μπορούν, όχι μόνο να βγάλουν τον δίσκο της χρονιάς αλλά ολόκληρης της δεκαετίας γιατί επιλέγουν να βάζουν υποψηφιότητα μεν αμφίβολη δε, απλά και μόνο για το πρώτο?

more orphan mob

bandcamp 

mean streets

Την ξαναείδα ύστερα από πολλά χρόνια την περασμένη Κυριακή, και όπως όλες οι σπουδαίες ταινίες κάθε φορά έχουν να σου πούνε και κάτι διαφορετικό, κάτι που δεν είχες προσέξει ή σκεφτεί τις προηγούμενες φορές…αυτά όμως δεν θα τα γράψω εδώ, ούτε θα σας πω για μια εκκρεμότητα που υπάρχει και έχει σχέση με αυτή την ταινία, αυτό το blog και ένα αγαπημένο συγκρότημα (Νίκος και Κώστας ακούτε? ή σωστότερα διαβάζετε? Θυμόσαστε?)…αυτό που θα κάνω είναι να σας προτείνω να την δείτε ξανά και εσείς, και για να σας δελεάσω σας θυμίζω δύο από τις αξέχαστες και παντοτινές σκηνές της με ωραίες παρέες και…rock and roll…

Mean Streets του Scorsese, νέοι και ωραίοι Harvey Keitel και Robert De Niro, και επίσης νέοι και ωραίοι Stones με το Tell Me (που ποτέ μα ποτέ δεν το βαριέμαι) και το Jumpin’ Jack Flash.

The Black Angels @ Principal Club Theater 5/12/2012

Τέτοιον καιρό περίπου, στις 7 Νοέμβρη του 2006 είχα στείλει στο boss του (ελαφρύ ας είναι το διαδικτυακό χώμα που το σκεπάζει) tranzistor.gr ένα mail όπου μεταξύ άλλων του έγραφα: «Αφεντικό καλησπέρα…σου στέλνω μια δισκάρα…μεγάλη…» ή οποία δεν ήταν άλλη από την Passoverάρα των Black Angels.
Αυτή η πρώτη παρουσίαση τους λοιπόν στο πανελλήνιο (για να ευλογήσω κι εγώ μια φορά τα γένια μου που μεγάλωσαν και ασπρίζουν επικίνδυνα, πρέπει να ξουριστώ), πήγαινε κάπως έτσι: 
«Τι είναι αυτό που ακούω απ τα ηχεία μου? Περασμένες 12 και εγώ κομμάτι με το κομμάτι όλο και ανεβάζω την ένταση. Νιώθω σαν κάποτε που όταν είχα λεφτά για σκότωμα πήγαινα στο δισκάδικα, και κοντά στους δίσκους που ήταν στη λίστα σημειωμένοι ως απαραίτητοι, τσίμπαγα και  2-3 που δεν ήξερα τίποτα για αυτούς, με μόνο κριτήριο το όνομα και το εξώφυλλο τους. Κάποιες φορές –ελάχιστες- ακούγοντας τους έπεφτα πάνω σε τοίχο και έβλεπα αστράκια, και μου έπαιρνε μήνες να συνέλθω…από μερικούς μάλιστα νομίζω ότι δεν συνήλθα ποτέ. Απ’ αυτή την άποψη δεν έχουν αλλάξει και πολλά με το κατέβασμα και το ψάξιμο mp3. Κι εδώ αραιά και που περιπλανώμενος στα files κάποιου «καλού» user το μάτι μου πέφτει και σκαλώνει σε διάφορα ονόματα και τίτλους. Όπως ας πούμε σκάλωσα με το Fear is on your side των I love you but I’ve chosen darkness, και όπως επίσης έπεσα απόψε ανυποψίαστος, πάνω στην νάρκη του Passover των Black Angels. Πόσο καιρό είχα να ακούσω τέτοιο αποκαλυπτικά καθαρτήριο rock n roll? Καπνισμένο και άρρωστο, νότιο και φασαριόζικο, ζόρικο και συναισθηματικά φορτισμένο…Η απάντηση είναι: «ούτε που θυμάμαι πια»…
…Σαν να αντικατέστησε κάποιος κρυφά της παρτιτούρες από το αναλόγια του John Cale με την Βίβλο, να πότισε τον Lou Reed και τους υπόλοιπους με μια παρτίδα από την «καλή» του Dr.Timothy Leary, κι ύστερα κάθισε και ηχογράφησε της ψυχεδελοψυχωτικές ελεγείες τους προς τον άσωτο ήλιο.
Οι Black Angels με ένα ep και ένα single πίσω τους , κυκλοφορούν φέτος το κορυφαίο με διαφορά rock n roll ντεμπούτο της χρονιάς, και πλασάρονται με περισσή άνεση και θράσος, στην τριάδα με τα καλύτερα ανεξαρτήτως είδους, ήχου, στίχου, και λοιπών κατηγοριών…» 

Χθες το βράδυ στο Principal ευτυχώς τελικά, και όχι στο Club του Μύλου όπου με τον κόσμο που μαζεύτηκε θα είχαμε σίγουρα λιποθυμίες, οι Βlack Angels έδειξαν ότι παρά τον χρόνο που κύλισε, και συνήθως αυτό γίνεται εις βάρος της μουσικής, παρά τα βλακείες τραγουδάκια που γράφουν μερικές φορές και δεν παρέλειψαν να συμπεριλάβουν και 1-2 απ’ αυτά στο set, παρά του ότι μάλλον είναι το νέο όνομα που θα προσδίδει κύρος –για κάποιο καιρό, μέχρι να βρουν τίποτε άλλο να ασχοληθούν- στα ακούσματα των ψευτοίντιδων, παρά, αλλά και λόγω του επαγγελματισμού τους, παραμένουν και καπνισμένοι, ίσως καθόλου νότιοι πια, αλλά σίγουρα φασαριόζικοι, και ζόρικοι και συναισθηματικά φορτισμένοι και φυσικά πάντα πολύ ψυχεδελιασμένοι…υπήρχαν 5-6 στιγμές –τουλάχιστον- στην συναυλία που ταρακούνησαν όχι μόνο τους τοίχους αλλά και τις ψυχές όσων βρισκόταν ανάμεσα στους τοίχους…θέλω να ελπίζω δηλαδή…όσο για το setilist…αφού σας είπα την γνώμη μου για το live μπορώ πλέον ήσυχος να το θέσω ως εξής:
το θέμα δεν είναι τι έπαιξαν στην μιάμιση περίπου ώρα που ήταν στην σκηνή, αλλά τι δεν έπαιξαν…το καλύτερό τους τραγούδι, το ποιο αγαπημένο μου από δαύτους, και ένα από τα ωραιότερα της δεκαετίας που βγήκε…δεν πειράζει…συμβαίνουν αυτά και στις καλύτερες των οικογενειών…ας το ακούσουμε από το youtube και ένα live τους στo Σιδνεϊ (για να χώσουμε έτσι στο άσχετο και την Αυστραλία πάλι)…Prodigal Sun.

Υ.Γ. To support, τους Psychedelic Trips To Death τους πρόλαβα για λίγο και δεν τους –την- άκουσα καλά, οπότε επιφυλάσσομαι στους Underground Youth που θα ανοίξουν και πάλι να είμαι νωρίτερα για μια ολοκληρωμένη δόση, ταξίδι και άποψη…η φωνή πάντως ακούστηκε!